Ο Τζον Λένον για τους Beatles και την επιτυχία:
«Όταν ήμουν Σκαθάρι, πίστευα ότι ήμαστε το καλύτερο συγκρότημα σ’ ολόκληρο τον κόσμο και η πεποίθηση αυτή μας έκανε αυτό που ήμαστε»
«Δεν είναι καν ο καλύτερος ντράμερ των Beatles»
Απαντώντας στην ερώτηση αν πίστευε ότι ο Ρίνγκο Σταρ ήταν ο καλύτερος ντράμερ του κόσμου, Αναφερόταν στον Πολ Μακ Κάρτνι, ο οποίος έπαιξε ντραμς στο τραγούδι Back in USSR από το Λευκό Άλμπουμ, καθώς και σε κάποιες άλλες ηχογραφήσεις, όπου ο Ρίνγκο δεν ήταν διαθέσιμος.
«Ήταν σα να βρίσκομαι στο μάτι του κυκλώνα. Σα να ξυπνά κανείς ξαφνικά μέσα σε μια συναυλία και να σκέφτεται “Καλά, πώς βρέθηκα εδώ;”»
«Εγώ έφτιαξα την μπάντα. Εγώ και τη διαλύω. Μια για πάντα»
«Όλη αυτή η δουλειά ήταν απαίσια, ήταν ταπεινωτικό… Πρέπει να ταπεινωθείς πλήρως για να γίνεις αυτό που ήταν οι Μπίτλς και αυτό είναι που με πειράζει. Δεν ήξερα, δεν προέβλεψα. Γινόταν λίγο λίγο, σταδιακά, μέχρι που όλη αυτή η απόλυτη παραφροσύνη βρίσκεται παντού γύρω σου και εσύ κάνεις ακριβώς αυτό που δεν θέλεις να κάνεις με ανθρώπους που δεν αντέχεις – με τους ίδιους ανθρώπου που μισούσες όταν ήσουν 10 χρονών»
Στις 7 Ιανουαρίου 1971, από συνέντευξη στο 34ο τεύχος του περιοδικού Rolling Stone.
«Η μουσική και οι στίχοι των Beatles, ή αλλιώς η συμβολή του Τζον και του Πολ στους Beatles στα τέλη της δεκαετίας του 1960 –είχε κάποιο ιδιαίτερο βάθος, μια πιο ώριμη, πιο διανοητική προσέγγιση. Ήμαστε διαφορετικοί άνθρωποι, ήμαστε μεγαλύτεροι. Γνωρίζαμε ο ένας τον άλλον με κάθε πιθανό διαφορετικό τρόπο πολύ περισσότερο απ’ ό,τι όταν γράφαμε μαζί ως έφηβοι μέχρι και λίγο πριν τα τριάντα μας»
«Αν οι Beatles ή η δεκαετία του 1960 είχαν ένα μήνυμα, αυτό ήταν “Μάθε να κολύμπι. Και μόλις μάθεις, κολύμπα!”»
Ο Τζον Λένον για την κοινωνία της εποχής του:
«Αν ο καθένας ζητούσε ειρήνη αντί για άλλη μία τηλεόραση, θα υπήρχε ειρήνη»
«Ο κόσμος στις φθηνότερες θέσεις θα χειροκροτήσει; Όλοι οι υπόλοιποι το πολύ πολύ θα κουδουνίζετε τα κοσμήματά σας»
Στις 4 Νοεμβρίου 1963, κατά τη διάρκεια Royal Variety Performance στο Λονδίνο, παρουσία της βασίλισσας Ελισάβετ, της Βασιλομήτωρος και της πριγκίπισσας Μαργαρίτας.
«Ο χριστιανισμός θα παρέλθει. Θα εξαφανιστεί και θα συρρικνωθεί. Δεν χρειάζονται περαιτέρω επιχειρήματα γι’ αυτό: έχω δίκιο και αυτό θα αποδειχθεί. Αυτή τη στιγμή είμαστε πιο δημοφιλείς απ’ τον Χριστό. Δεν ξέρω τι θα πεθάνει πρώτο, το ροκ εν ρολ ή ο χριστιανισμός. Ο Χριστός ήταν εντάξει, αλλά οι μαθητές του ήταν στενόμυαλοι και κοινότοποι. Κατά τη γνώμη μου, αυτοί τα χάλασαν όλα διαστρεβλώνοντας το νόημά του [χριστιανισμού].
Στις 4 Μαρτίου 1966. Πιθανότατα η δήλωση του Λένον που έχει ξεσηκώσει τις περισσότερες αντιδράσεις. Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα England’s Evening Standard, και περιελήφθη σε συνέντευξη με τον συγγραφέα Maureen Cleave. Ο Λένον μάλλον εξέφρασε τη συμπάθειά του προς την τότε κατάσταση της θρησκείας παρά εξαπέλυσε βλάσφημη επίθεση προς τον χριστιανισμό, όπως κατηγορήθηκε, λέγοντας ότι ήταν κρίμα που οι Beatles είχαν γίνει πιο σημαντικοί απ’ τη θρησκεία. Η θρησκεία δεν παρουσίαζε κανένα ενδιαφέρον για τη νεολαία της εποχής. Αυτή η μόνη δήλωση του Λένον, αποκομμένη απ’ τα συμφραζόμενα πυροδότησε διαμαρτυρίες σε ολόκληρη τη Ζώνη της Βίβλου (νοτιοανατολικές πολιτείες) των ΗΠΑ, μαζικές καύσεις δίσκων των Beatles, ενώ οι Κου Κλουξ Κλαν έκαιγαν ομοιώματα των Beatles και κάρφωναν δίσκους τους σε φλεγόμενους σταυρούς.
«Υποθέτω ότι αν είχα δηλώσει ότι η τηλεόραση είναι πιο δημοφιλής από τον Χριστό, θα την είχα γλιτώσει. Ζητώ συγγνώμη που άνοιξα το στόμα μου. Δεν είμαι αντίχριστος ούτε αντί-θρησκος. Δεν ήθελα να υποβαθμίσω ούτε να προσβάλλω τον χριστιανισμό. Απλά είπα ότι είναι γεγονός και ισχύει περισσότερο για την Βρετανία παρά για εδώ. Δε λέω ότι είμαστε καλύτεροι ή σπουδαιότεροι ούτε μας συγκρίνω με τον Ιησού Χριστό ως άτομο ή με το Θεό ως οντότητα ή ό,τι άλλο είναι. Απλώς είπα ό,τι είπα κι ήταν λάθος. Ή το κατάλαβαν λάθος. Και τώρα έγιναν όλα αυτά»
Στις 11 Αυγούστου 1966. Συνέντευξη τύπου στο Σικάγο, όπου απολογήθηκε για την προηγούμενη δήλωση. Η συγγνώμη του έγινε δεκτή από το Βατικανό.
«Αν ζούσα στους Ρωμαϊκούς χρόνους, θα ζούσα στη Ρώμη. Πού αλλού; Σήμερα η Αμερική είναι η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και η Νέα Υόρκη η ίδια η Ρώμη. […] Η Νέα Υόρκη είναι αυτό που ήταν κάποτε η Ρώμη»
Δηλώσεις στον βιογράφο Ray Coleman.
«Ο ρόλος μου μέσα στην κοινωνία, και ο ρόλος κάθε καλλιτέχνη ή ποιητή, είναι να προσπαθεί να εκφράζει αυτό που νιώθουμε όλοι μας. Όχι να υποδεικνύει στον κόσμο πώς να νιώθει. Όχι ως κήρυκας ή ηγέτης, αλλά ως αντανάκλαση όλων μας»
«Εσύ φτιάχνεις το όνειρό σου. Αυτή δεν είναι η ιστορία των Beatles; Αυτή δεν είναι η ιστορία της Γιόκο; Αυτό λέω: φτιάξε το όνειρό σου. Αν θέλεις να σώσεις το Περού, πήγαινε σώσε το Περού. Είναι δυνατό να κάνεις σχεδόν οτιδήποτε, αλλά μην το μεταθέτεις σε ηγέτες. Μην περιμένεις απ’ τον Τζίμι Κάρτερ ή τον Ρόναλντ Ρίγκαν ή τον Τζον Λένον ή τη Γιόκο Όνο ή τον Μπομπ Ντίλαν ή τον Ιησού Χριστό να έρθουν και να το κάνουν αντί για σένα. Θα πρέπει να το κάνεις ο ίδιος, μόνος σου. Αυτό έλεγαν πάντα όλοι οι μεγάλοι δάσκαλοι. Μπορούν να δείξουν το δρόμο, να βάλουν σημάδια και υποδείξεις σε διάφορα βιβλία, που τώρα αποκαλούνται ιερά και λατρεύονται περισσότερο για το εξώφυλλό τους, παρά για αυτό που λένε μέσα, αλλά οι υποδείξεις είναι όλες εκεί, πάντα ήταν εκεί και θα συνεχίσουν να είναι. Δεν υπάρχει τίποτα νέο κάτω από τον ήλιο. Όλοι οι δρόμοι οδηγούν στη Ρώμη. Και δεν μπορούν οι άλλοι να σου την προσφέρουν. Δεν μπορώ εγώ να σε αφυπνίσω. Εσύ μόνο μπορείς να αφυπνίσεις τον εαυτό σου. Δεν μπορώ να σε θεραπεύσω. Μόνο εσύ μπορείς να θεραπεύσεις τον εαυτό σου»
«Είναι ο φόβος μπροστά στο άγνωστο. Το άγνωστο είναι αυτό που είναι. Και ο φόβος που αυτό προκαλεί κάνει τους ανθρώπους τρέχουν αλλόφρονες πίσω από όνειρα, ψευδαισθήσεις, πολέμους, την ειρήνη, την αγάπη, το μίσος κι όλα αυτά –όλα αυτά είναι ψευδαισθήσεις. Το άγνωστο είναι αυτό που είναι. Δέξου ότι είναι άγνωστο και ότι είναι εύκολη υπόθεση. Όλα είναι άγνωστα –τότε ελέγχεις το παιχνίδι. Έτσι δεν είναι;»
«Ήταν απλώς μια σταδιακή εξέλιξη στη διάρκεια του χρόνου. Εννοώ ότι πέρσι λέγαμε “το μόνο που χρειάζεσαι είναι αγάπη”. Φέτος λέμε “το μόνο που χρειάζεσαι είναι αγάπη και ειρήνη, μωρό μου”. Δώσε μία ευκαιρία στην ειρήνη και μη ξεχνάς την Αγάπη. Η μόνη ελπίδα για μας είναι η ειρήνη. Η βία γεννά βία. Μπορούμε να έχουμε ειρήνη όποτε θέλουμε αν δουλέψουμε όλοι γι’ αυτό. Είστε όλοι ιδιοφυίες και είστε όλοι όμορφοι. Δεν χρειάζεστε κανένα να σας πει ποιοι είστε. Είστε αυτό που είστε. Βγείτε εκεί έξω και κερδίστε την ειρήνη, σκεφτείτε την ειρήνη και ζήστε την ειρήνη και αναπνεύστε την ειρήνη και θα την αποκτήσετε όποτε θέλετε»
«Αν κάποιος πιστεύει ότι η αγάπη και η ειρήνη είναι κλισέ που θα έπρεπε να τα αφήσουμε πίσω στη δεκαετία του 1960, είναι πρόβλημά του. Η αγάπη και η ειρήνη είναι έννοιες αιώνιες»
«Αυτό που έκανε η δεκαετία του 1960 ήταν ότι μας έδειξε τις πιθανότητες και την ευθύνη που είχαμε όλοι μας. Δεν ήταν η απάντηση. Απλά μας έδωσε μια ιδέα των δυνατοτήτων»
«Ήμαστε όλοι, η γενιά μου, επιβάτες στο καράβι του ’60, ένα καράβι που είχε βάλει πλώρη για να εξερευνήσει το Νέο Κόσμο. Και οι Beatles βρίσκονταν στο κατάρτι αυτού του καραβιού… Ήμαστε μέρος του και συνεισφέραμε ό,τι συνεισφέραμε. Δεν μπορώ να προσδιορίσω τι κάναμε και τι δεν κάναμε. Εξαρτάται από το πώς το πώς επηρεάστηκε ο καθένας από τους Beatles ή πώς και πώς έφτασε ο απόηχός μας σε διάφορους ανθρώπους. Περνούσαμε από τις αλλαγές και το μόνο που λέγαμε ήταν “βρέχει εδώ πάνω ή υπάρχει στεριά ή έχει ήλιο ή βλέπουμε ένα γλάρο”. Απλά καταγράφαμε αυτό που μας συνέβαινε»
Ο Τζον Λένον για τη μουσική:
«Η μουσική είναι κτήμα όλων. Μόνο οι παραγωγοί πιστεύουν ότι ανήκει σε ανθρώπους»
«Η συγγραφή τραγουδιών έχει να κάνει με το να βγάλεις το δαίμονα από μέσα σου. Είναι σα να είσαι δαιμονισμένος. Προσπαθείς να πας για ύπνο, αλλά το τραγούδι δε σ’αφήνει. Έτσι πρέπει να σηκωθείς και να το κάνεις κάτι και μόνο τότε θα μπορέσεις να κοιμηθείς. Συμβαίνει πάντα στη μέση της νύχτας, που είσαι μισοκοιμισμένος ή κουρασμένος, τότε που όλοι οι κριτικοί σου μηχανισμοί βρίσκονται εκτός λειτουργίας. Το θέμα δηλαδή είναι να αφεθείς. Κάθε φορά που προσπαθείς να το καθοδηγήσεις, ξεγλιστράει. Ανάβεις τα φώτα και οι κατσαρίδες το βάζουν στα πόδια. Ποτέ δεν μπορείς να τις πιάσεις»
«Ακόμα δεν ξέρω πώς να εκφράζω τα πολύ λεπτά προσωπικά πράγματα. Ο κόσμος πιστεύει ότι το Plastic Ono είναι πολύ προσωπικό, αλλά υπάρχουν κάποιες λεπτές συναισθηματικές αποχρώσεις που δεν μπορώ να εκφράσω μέσα από την ποπ μουσική και αυτό με συγχίζει. Ίσως γι’αυτό ακόμα ψάχνω άλλους τρόπους για να εκφραστώ. Η συγγραφή τραγουδιών είναι μία περιορισμένη εμπειρία κατά κάποιον τρόπο –γράφεις λέξεις που πρέπει να ομοιοκαταληκτούν»
«Όταν συλλαμβάνω την αληθινή μουσική –τη μουσική των σφαιρών, τη μουσική που ξεπερνά την αντίληψη-, δεν έχει καμία σχέση με εμένα, γιατί είμαι μόνο ο δίαυλος. Η μόνη απόλαυση για μένα είναι που μου δόθηκε και που τη μεταγράφω ως ένα μέσο… γι’ αυτές τις στιγμές ζω»
«Για πολύ καιρό δεν άκουγα μουσική, ό,τι ροκ εν ρολ έπαιζε το ραδιόφωνο, γιατί με έκανε να ιδρώνω. Επανέφερε αναμνήσεις που δεν ήθελα να θυμάμαι ή είχα την αίσθηση ότι δεν είμαι ζωντανός επειδή αυτή τη μουσική [που άκουγα] δεν την είχα φτιάξει εγώ. Και αν ήταν καλή, το μισούσα γιατί δεν την είχα φτιάξει εγώ. Και αν ήταν κακή, οργιζόμουν γιατί εγώ θα τα είχα καταφέρει καλύτερα…»
Ο Τζον Λένον για τα παιδιά του:
«Η πίεση που νιώθει ένας γονιός είναι ίδια με όλες τις πιέσεις του κόσμου. Το να είσαι συνειδητοποιημένος γονιός και πραγματικά να φροντίζεις την πνευματική και σωματική υγεία αυτού του μικρού πλάσματος είναι μια ευθύνη που οι περισσότεροι, κι εγώ μέσα σε αυτούς, κατά κύριο λόγο αποφεύγουν επειδή είναι πολύ δύσκολο. Με πιο ελεύθερους όρους, ο λόγος που τα παιδιά είναι τρελά είναι ότι κανείς δεν μπορεί να αντιμετωπίσει την
ευθύνη της ανατροφής τους…»
«Δεν μπορείς να εξαπατήσεις τα παιδιά. Αν τα εξαπατήσεις, όταν είναι παιδιά, θα το πληρώσεις, όταν γίνουν δεκαέξι ή δεκαεφτά και επαναστατήσουν εναντίον σου ή σε μισήσουν ή παρουσιάσουν όλα τα λεγόμενα προβλήματα της εφηβείας. Πιστεύω ότι τότε είναι αρκετά μεγάλα για σε αντιμετωπίσουν και να πουν “Τι υποκριτής που ήσουν τόσο καιρό. Δεν μου έδωσες ποτέ αυτό που είχα ανάγκη, δηλαδή εσένα”»
«Μόνο αγάπη, αυτό είναι το σημαντικότερο. Απλώς θα είναι ευτυχισμένος και θα ξέρει ότι είναι επιθυμητός. Δεν πρόκειται ούτε να πάει σε κανένα οικοτροφείο, ούτε να τον στείλω έξω. Θα είναι συνέχεια μαζί μας»
Μιλώντας για την ανατροφή του γιου του, Τζούλιαν.
«Είμαι ακόμα χαρούμενος όταν κοιτάζω τον Σον. Δεν βγήκε απ’ την κοιλιά μου, αλλά Θεέ μου, έφτιαξα τα κόκαλά του, επειδή πρόσεχα κάθε γεύμα του και τον ύπνο του και κολυμπά σαν ψάρι επειδή τον πήγα στον ωκεανό. Είμαι πολύ περήφανος για όλα τα κατορθώματά του. Αλλά η μεγαλύτερη περηφάνια μου είναι ο ίδιος»
«Αν [ο Σον] δεν με δει για λίγες μέρες ή αν είμαι πραγματικά πολύ απασχολημένος και απλά του ρίξω μια βιαστική ματιά ή αν είμαι στενοχωρημένος χωρίς να με βλέπει, κατά κάποιον τρόπο το καταλαβαίνει. Και αρχίζει να γίνεται έτσι και ο ίδιος. Επομένως δεν μου επιτρέπεται πλέον να έχω καλλιτεχνικές κρίσεις μελαγχολίας. Αν αρχίσω να βυθίζομαι στην κατάθλιψη, θα αρχίσει να αποκτά διάφορες έγνοιες, έτσι είμαι υποχρεωμένος να συνεχίζω. Και μερικές φορές δεν μπορώ, επειδή κάτι θα με στενοχωρήσει και τότε είναι σίγουρο ότι θα κρυολογήσει ή θα μαγκώσει το δάχτυλό του σε κάποια πόρτα ή κάτι τέτοιο, και έτσι τώρα πια έχω έναν λόγο παραπάνω να παραμείνω υγιής και ευδιάθετος…»
«Έψηνα ψωμί και φρόντιζα το μωρό… Όλοι οι άλλοι ρωτάνε τα τελευταία χρόνια “Μα τι άλλο έκανες;” Και απαντάω “Πλάκα μου κάνετε;” γιατί το ψωμί και τα μωρά, όπως κάθε νοικοκυρά θα γνωρίζει, είναι πλήρης απασχόληση. Αφού είχα φτιάξει τις φέτες του ψωμιού, ένιωθα σα να είχα κατακτήσει κάτι. Αλλά καθώς έβλεπα να τις τρώνε, σκεφτόμουν “Λοιπόν, Χριστέ μου, δεν θα πάρω χρυσό δίσκο ή τον τίτλο του ιππότη για κάτι τέτοιο;”»
Ο Τζον Λένον για τον Τζον Λένον:
«Όταν ήμουν δώδεκα χρονών, πίστευα ότι ήμουν ιδιοφυία και κανείς δεν το είχε καταλάβει. Αν υπάρχει αυτό που λένε ιδιοφυία, είμαι ιδιοφυία, αν δεν υπάρχει, δεν με ενδιαφέρει»
«Αν κάποιος που πιστεύει σε αυτό που κάνει και στην τέχνη του και στη μουσική του λέγεται εγωπαθής, τότε, ναι, από αυτή την άποψη, μπορεί κανείς να με πει εγωπαθή… Πιστεύω σε αυτό που κάνω και το λέω»
«Πιστεύω σε όλα μέχρι να διαψευσθούν. Δηλαδή πιστεύω σε παραμύθια, μύθους, δράκους. Υπάρχουν όλα, ακόμα κι αν υπάρχουν στο μυαλό σου. Ποιος είναι σε θέση να πει ότι τα όνειρα κι οι εφιάλτες δεν είναι εξίσου πραγματικοί με το εδώ και το τώρα; Η πραγματικότητα αφήνει πολλά περιθώρια στη φαντασία»
«Ο σουρεαλισμός με επηρέασε πολύ βαθιά γιατί με έκανε να συνειδητοποιήσω ότι τα αυτά που το μυαλό μου φανταζόταν δεν ήταν τρέλα. Για μένα, ο σουρεαλισμός είναι πραγματικότητα»
«Οι άμυνές μου ήταν πολύ μεγάλες. Ο αγέρωχος σταρ του ροκ εντ ρολ, που είχε όλες τις απαντήσεις, ήταν στην πραγματικότητα ένας τρομοκρατημένος τύπος που δεν ήξερε πώς να κλάψει. Απλό»
«Ήμουν πάντα ρέμπελος… αλλά από την άλλη, ήθελα να είμαι αγαπητός και αποδεκτός και όχι απλώς ένας φωνακλάς, παλαβός, ποιητής και μουσικός. Αλλά δεν μπορώ να είμαι κάτι που δεν είμαι»
«Δεν θα αλλάξω την εμφάνισή μου ή τον τρόπο που νιώθω για συμμορφωθώ σε οτιδήποτε. Πάντα ήμουν φρικιό. Έτσι ήμουν φρικιό όλη μου τη ζωή και πρέπει να μάθω να ζω με αυτό, ξέρεις. Είμαι ένας απ’ αυτούς τους ανθρώπους»
«Η ιδέα να γίνω μουσικός του ροκ εν ρολ ταίριαζε κατά κάποιο τρόπο στα ταλέντα και τη νοοτροπία μου. Η ελευθερία ήταν μεγάλη, αλλά μετά ανακάλυψα ότι δεν ήμουν ελεύθερος. Είχα περιοριστεί… Όλη αυτή η υπόθεση των Beatles είναι απλώς ακατανόητη… υποσυνείδητα καλούσα σε βοήθεια»
Ο Τζον Λένον για τη Γιόκο Όνο και τις γυναίκες:
«Συνήθιζα να είμαι βίαιος, και σωματικά, με τη γυναίκα μου –με όλες τις γυναίκες. Ήμουν απ’ αυτούς που τις χτυπάνε. Δεν μπορούσα να εκφραστώ και χτυπούσα. Πάλευα με τους άντρες και χτυπούσα τις γυναίκες. Γι’ αυτό ασχολούμαι συνέχεια την ειρήνη. Οι πιο βίαιοι άνθρωποι είναι αυτοί θέλουν αγάπη και ειρήνη. Όλα είναι τα αντίθετα. Αλλά ειλικρινά πιστεύω στην αγάπη και την ειρήνη. Είμαι ένας βίαιος άνθρωπος που έμαθε να μην είναι βίαιος και μετανιώνει για τη βιαιότητά του. Θα πρέπει να μεγαλώσω πολύ ακόμα για να αντιμετωπίσω δημόσια τη συμπεριφορά μου, ως νεαρού, απέναντι στις γυναίκες»
«Δεν είχα γνωρίσει ποτέ μια γυναίκα που να τη θεωρώ όσο έξυπνη είμαι εγώ. Αυτό μπορεί να ακούγεται φαντασμένο, αλλά όλες οι γυναίκες που γνώριζα ήταν είτε καμιά μπίμπο είτε καμιά κατεστραμμένη διανοούμενη. Και φυσικά, στο χώρο όπου κινούμουν, δεν γνώριζα πολλούς διανοούμενους, ούτως ή άλλως. Είχα πάντα το όνειρο να γνωρίσω έναν καλλιτέχνη, μία καλλιτέχνιδα που θα ήταν σαν εμένα. Και πίστευα ότι ήταν ένας μύθος, μέχρι που γνώρισα τη Γιόκο και αυτό ήταν»
«Όλα είναι πιο ξεκάθαρα όταν είσαι ερωτευμένος»
«Πριν γνωριστούμε εγώ κι η Γιόκο, ήμαστε μισοί άνθρωποι. Ξέρετε, υπάρχει ένας παλιός μύθος που λέει ότι οι άνθρωποι είναι μισοί και το άλλο τους μισό βρίσκεται στον ουρανό, ή στον παράδεισο ή στην άλλη πλευρά του σύμπαντος ή σε μια κατοπτρική εικόνα. Αλλά είμαστε δύο μισά και μαζί είμαστε ένα»
«Σπάσαμε ορισμένους φραγμούς ανάμεσά μας, έπρεπε να το κάνουμε αυτό γιατί είχαμε δυο μεγάλα Εγώ, δύο ξεχωριστοί καλλιτέχνες –και με την αγάπη το ξεπεράσαμε αυτό»
«Έχουμε μια σχέση δασκάλου-μαθητή. Αυτό είναι που δεν καταλαβαίνει ο κόσμος. Εκείνη είναι ο δάσκαλος κι εγώ ο μαθητής. Εγώ είμαι ο διάσημος. Εγώ υποτίθεται ότι τα ξέρω όλα. Κι όμως, εκείνη μου έμαθε ό,τι στο διάολο ξέρω»
«Μέσα σε δυο χρόνια, δεν έχουμε μείνει χωριστά για πάνω από μία ώρα, μαζί τα κάνουμε όλα και αυτό είναι που μας δυναμώνει»
«Όπως συνήθως, πίσω από κάθε ηλίθιο [άνδρα] υπάρχει μία μεγάλη γυναίκα»
«Γιατί οι άνθρωποι δεν μας πιστεύουν όταν λέμε ότι πολύ απλά είμαστε ερωτευμένοι;»
«Είμαστε και οι δυο πολύ ευαίσθητοι άνθρωποι και γι’ αυτό πληγωθήκαμε πολύ. Εννοώ ότι δεν μπορούσαμε να το καταλάβουμε. Όταν είσαι ερωτευμένος, όταν κάποιος σου λέει για παράδειγμα «Πώς μπορείς να είσαι με αυτή τη γυναίκα;», λες «Τι εννοείς; Είμαι με αυτή τη θεά του έρωτα, την εκπλήρωση όλης μου τη ζωής. Γιατί το λες αυτό; Γιατί θέλεις να τη λιθοβολήσεις ή να με τιμωρήσεις που είμαι ερωτευμένος μαζί της;» Η αγάπη μας μας βοήθησε να το ξεπεράσουμε αυτό και να ’μαστε τώρα. [ο Τζον κοιτά προς τα πάνω] Σε ευχαριστώ, σε ευχαριστώ, σε ευχαριστώ»
«Όποιος ξέρει την ιστορία μας, ξέρει ότι έχουμε περάσει από την κόλαση μαζί –από αποβολές και πολύ άσχημες περιόδους»
«Κανείς δεν με ελέγχει. Είμαι ανεξέλεγκτος. Ο μόνος που μπορεί να με ελέγξει είναι ο εαυτός μου και ακόμα κι αυτό είναι σχεδόν αδύνατο. Και αυτό είναι το μάθημα που παίρνω. Αν κάποιος με εντυπωσιάσει, όποιος και να είναι αυτός, έρχεται κάποια στιγμή που ο αυτοκράτορας δεν έχει ρούχα. Είμαι αφελής, αλλά δεν είμαι ηλίθιος. Όλοι εσείς εκεί έξω που νομίζετε ότι με εξαπατούν, με προσβάλλετε. Αλλά, αν νομίζετε ότι με ξέρετε ή ότι κατέχετε κάποιο μέρος του εαυτού μου λόγω της μουσικής και τότε νομίζετε ότι χειραγωγούμαι, όπως ένας σκύλος με λουράκι, επειδή κάνω πράγματα μαζί της, τότε δεν ξέρετε τι συμβαίνει. Δεν είμαι εδώ για εσάς. Είμαι εδώ για μένα και για εκείνη, και τώρα για το μωρό»
«Φοβόμουν πολύ να αποχωρήσω απ’ τους Beatles, παρόλο που ήθελα να το κάνω ήδη απ’ όταν σταματήσαμε τις περιοδείες. Και έψαχνα κάπως αόριστα κάπου να πάω, αλλά δεν είχα το θάρρος κάνω αυτή την κίνηση μόνος μου κι έτσι κατά κάποιον τρόπο περνούσα την ώρα μου και, όταν γνώρισα τη Γιόκο και ερωτεύτηκα, Θεέ μου, αυτό ήταν διαφορετικό απ’ οτιδήποτε μου συνέβη πριν. Αυτό ήταν πιο σημαντικό από μια δισκογραφική επιτυχία. Πιο σημαντικό από τον χρυσό. Πιο σημαντικό από τα πάντα… Όταν γνώρισα τη Γιόκο ήταν όπως γνωρίζει κανείς την πρώτη του γυναίκα και αφήνει τους κολλητούς στο μπαρ και δεν πηγαίνει πια να παίξει ποδόσφαιρο. Μόλις βρήκα τη γυναίκα, τα παιδιά [σσ.: οι Beatles] δεν είχαν πια ενδιαφέρον για μένα, πέρα απ’ το ήταν σαν παλιοί φίλοι απ’ το σχολείο»
«Πάντα πίστευα ότι κάτι υπονοούσε αυτό το “Γύρνα πίσω” του Πολ [σσ.: απ’το τραγούδι Get back]. Όταν το ηχογραφούσαμε στο στούντιο, κάθε φορά που τραγουδούσε το στίχο “Γύρνα πίσω εκεί όπου κάποτε ανήκες”, κοιτούσε τη Γιόκο»
Ο Τζον Λένον για τη ζωή, την αγάπη και την ελπίδα:
«Η ζωή είναι αυτό που συμβαίνει όσο εσύ κάνεις άλλα σχέδια»
1980, από το τραγούδι Beautiful boy του δίσκου Double Fantasy
«Έχουμε μέσα μας το χάρισμα να αγαπάμε, αλλά η αγάπη είναι σαν ένα πολύτιμο φυτό. Δεν μπορείς απλά να το δεχτείς, να το αφήσεις και να πιστεύεις ότι αυτό θα συνεχίσει μόνο του να διατηρείται. Πρέπει να το ποτίζεις συνεχώς. Πρέπει πραγματικά να το φροντίζεις και να το καλλιεργείς»
«Η μόνη φορά που πήραμε ναρκωτικά ήταν όταν ήμαστε απελπισμένοι και ο μόνος τρόπος να βγούμε απ’αυτό ήταν με ελπίδα και αν μπορούμε να διατηρήσουμε την ελπίδα, τότε δεν χρειαζόμαστε ναρκωτικά, ούτε αλκοόλ, ούτε τίποτα. Αλλά αν χάσουμε την ελπίδα, τότε τι μπορούμε να κάνουμε; Τι μένει να κάνουμε;»
«Όλοι έχουμε τον Χίτλερ μέσα μας, αλλά έχουμε μέσα μας και την αγάπη και την ειρήνη. Γιατί να μη δώσουμε, λοιπόν, για μια φορά μια ευκαιρία στην ειρήνη;»
«Πραγματικά πίστευα ότι η αγάπη θα μας έσωζε όλους»
«Μένεις πάντα μόνος με τον εαυτό σου, ό,τι και να κάνεις. Θα πρέπει να κατέβεις και να συναντήσεις τον δικό σου Θεό μέσα στο δικό σου τέμενος. Είναι όλα βαθιά μέσα σου, φίλε»
Συντάκτης: Βαλεντίνη Αναγνωστοπούλου
«Όταν ήμουν Σκαθάρι, πίστευα ότι ήμαστε το καλύτερο συγκρότημα σ’ ολόκληρο τον κόσμο και η πεποίθηση αυτή μας έκανε αυτό που ήμαστε»
«Δεν είναι καν ο καλύτερος ντράμερ των Beatles»
Απαντώντας στην ερώτηση αν πίστευε ότι ο Ρίνγκο Σταρ ήταν ο καλύτερος ντράμερ του κόσμου, Αναφερόταν στον Πολ Μακ Κάρτνι, ο οποίος έπαιξε ντραμς στο τραγούδι Back in USSR από το Λευκό Άλμπουμ, καθώς και σε κάποιες άλλες ηχογραφήσεις, όπου ο Ρίνγκο δεν ήταν διαθέσιμος.
«Ήταν σα να βρίσκομαι στο μάτι του κυκλώνα. Σα να ξυπνά κανείς ξαφνικά μέσα σε μια συναυλία και να σκέφτεται “Καλά, πώς βρέθηκα εδώ;”»
«Εγώ έφτιαξα την μπάντα. Εγώ και τη διαλύω. Μια για πάντα»
«Όλη αυτή η δουλειά ήταν απαίσια, ήταν ταπεινωτικό… Πρέπει να ταπεινωθείς πλήρως για να γίνεις αυτό που ήταν οι Μπίτλς και αυτό είναι που με πειράζει. Δεν ήξερα, δεν προέβλεψα. Γινόταν λίγο λίγο, σταδιακά, μέχρι που όλη αυτή η απόλυτη παραφροσύνη βρίσκεται παντού γύρω σου και εσύ κάνεις ακριβώς αυτό που δεν θέλεις να κάνεις με ανθρώπους που δεν αντέχεις – με τους ίδιους ανθρώπου που μισούσες όταν ήσουν 10 χρονών»
Στις 7 Ιανουαρίου 1971, από συνέντευξη στο 34ο τεύχος του περιοδικού Rolling Stone.
«Η μουσική και οι στίχοι των Beatles, ή αλλιώς η συμβολή του Τζον και του Πολ στους Beatles στα τέλη της δεκαετίας του 1960 –είχε κάποιο ιδιαίτερο βάθος, μια πιο ώριμη, πιο διανοητική προσέγγιση. Ήμαστε διαφορετικοί άνθρωποι, ήμαστε μεγαλύτεροι. Γνωρίζαμε ο ένας τον άλλον με κάθε πιθανό διαφορετικό τρόπο πολύ περισσότερο απ’ ό,τι όταν γράφαμε μαζί ως έφηβοι μέχρι και λίγο πριν τα τριάντα μας»
«Αν οι Beatles ή η δεκαετία του 1960 είχαν ένα μήνυμα, αυτό ήταν “Μάθε να κολύμπι. Και μόλις μάθεις, κολύμπα!”»
Ο Τζον Λένον για την κοινωνία της εποχής του:
«Αν ο καθένας ζητούσε ειρήνη αντί για άλλη μία τηλεόραση, θα υπήρχε ειρήνη»
«Ο κόσμος στις φθηνότερες θέσεις θα χειροκροτήσει; Όλοι οι υπόλοιποι το πολύ πολύ θα κουδουνίζετε τα κοσμήματά σας»
Στις 4 Νοεμβρίου 1963, κατά τη διάρκεια Royal Variety Performance στο Λονδίνο, παρουσία της βασίλισσας Ελισάβετ, της Βασιλομήτωρος και της πριγκίπισσας Μαργαρίτας.
«Ο χριστιανισμός θα παρέλθει. Θα εξαφανιστεί και θα συρρικνωθεί. Δεν χρειάζονται περαιτέρω επιχειρήματα γι’ αυτό: έχω δίκιο και αυτό θα αποδειχθεί. Αυτή τη στιγμή είμαστε πιο δημοφιλείς απ’ τον Χριστό. Δεν ξέρω τι θα πεθάνει πρώτο, το ροκ εν ρολ ή ο χριστιανισμός. Ο Χριστός ήταν εντάξει, αλλά οι μαθητές του ήταν στενόμυαλοι και κοινότοποι. Κατά τη γνώμη μου, αυτοί τα χάλασαν όλα διαστρεβλώνοντας το νόημά του [χριστιανισμού].
Στις 4 Μαρτίου 1966. Πιθανότατα η δήλωση του Λένον που έχει ξεσηκώσει τις περισσότερες αντιδράσεις. Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα England’s Evening Standard, και περιελήφθη σε συνέντευξη με τον συγγραφέα Maureen Cleave. Ο Λένον μάλλον εξέφρασε τη συμπάθειά του προς την τότε κατάσταση της θρησκείας παρά εξαπέλυσε βλάσφημη επίθεση προς τον χριστιανισμό, όπως κατηγορήθηκε, λέγοντας ότι ήταν κρίμα που οι Beatles είχαν γίνει πιο σημαντικοί απ’ τη θρησκεία. Η θρησκεία δεν παρουσίαζε κανένα ενδιαφέρον για τη νεολαία της εποχής. Αυτή η μόνη δήλωση του Λένον, αποκομμένη απ’ τα συμφραζόμενα πυροδότησε διαμαρτυρίες σε ολόκληρη τη Ζώνη της Βίβλου (νοτιοανατολικές πολιτείες) των ΗΠΑ, μαζικές καύσεις δίσκων των Beatles, ενώ οι Κου Κλουξ Κλαν έκαιγαν ομοιώματα των Beatles και κάρφωναν δίσκους τους σε φλεγόμενους σταυρούς.
«Υποθέτω ότι αν είχα δηλώσει ότι η τηλεόραση είναι πιο δημοφιλής από τον Χριστό, θα την είχα γλιτώσει. Ζητώ συγγνώμη που άνοιξα το στόμα μου. Δεν είμαι αντίχριστος ούτε αντί-θρησκος. Δεν ήθελα να υποβαθμίσω ούτε να προσβάλλω τον χριστιανισμό. Απλά είπα ότι είναι γεγονός και ισχύει περισσότερο για την Βρετανία παρά για εδώ. Δε λέω ότι είμαστε καλύτεροι ή σπουδαιότεροι ούτε μας συγκρίνω με τον Ιησού Χριστό ως άτομο ή με το Θεό ως οντότητα ή ό,τι άλλο είναι. Απλώς είπα ό,τι είπα κι ήταν λάθος. Ή το κατάλαβαν λάθος. Και τώρα έγιναν όλα αυτά»
Στις 11 Αυγούστου 1966. Συνέντευξη τύπου στο Σικάγο, όπου απολογήθηκε για την προηγούμενη δήλωση. Η συγγνώμη του έγινε δεκτή από το Βατικανό.
«Αν ζούσα στους Ρωμαϊκούς χρόνους, θα ζούσα στη Ρώμη. Πού αλλού; Σήμερα η Αμερική είναι η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και η Νέα Υόρκη η ίδια η Ρώμη. […] Η Νέα Υόρκη είναι αυτό που ήταν κάποτε η Ρώμη»
Δηλώσεις στον βιογράφο Ray Coleman.
«Ο ρόλος μου μέσα στην κοινωνία, και ο ρόλος κάθε καλλιτέχνη ή ποιητή, είναι να προσπαθεί να εκφράζει αυτό που νιώθουμε όλοι μας. Όχι να υποδεικνύει στον κόσμο πώς να νιώθει. Όχι ως κήρυκας ή ηγέτης, αλλά ως αντανάκλαση όλων μας»
«Εσύ φτιάχνεις το όνειρό σου. Αυτή δεν είναι η ιστορία των Beatles; Αυτή δεν είναι η ιστορία της Γιόκο; Αυτό λέω: φτιάξε το όνειρό σου. Αν θέλεις να σώσεις το Περού, πήγαινε σώσε το Περού. Είναι δυνατό να κάνεις σχεδόν οτιδήποτε, αλλά μην το μεταθέτεις σε ηγέτες. Μην περιμένεις απ’ τον Τζίμι Κάρτερ ή τον Ρόναλντ Ρίγκαν ή τον Τζον Λένον ή τη Γιόκο Όνο ή τον Μπομπ Ντίλαν ή τον Ιησού Χριστό να έρθουν και να το κάνουν αντί για σένα. Θα πρέπει να το κάνεις ο ίδιος, μόνος σου. Αυτό έλεγαν πάντα όλοι οι μεγάλοι δάσκαλοι. Μπορούν να δείξουν το δρόμο, να βάλουν σημάδια και υποδείξεις σε διάφορα βιβλία, που τώρα αποκαλούνται ιερά και λατρεύονται περισσότερο για το εξώφυλλό τους, παρά για αυτό που λένε μέσα, αλλά οι υποδείξεις είναι όλες εκεί, πάντα ήταν εκεί και θα συνεχίσουν να είναι. Δεν υπάρχει τίποτα νέο κάτω από τον ήλιο. Όλοι οι δρόμοι οδηγούν στη Ρώμη. Και δεν μπορούν οι άλλοι να σου την προσφέρουν. Δεν μπορώ εγώ να σε αφυπνίσω. Εσύ μόνο μπορείς να αφυπνίσεις τον εαυτό σου. Δεν μπορώ να σε θεραπεύσω. Μόνο εσύ μπορείς να θεραπεύσεις τον εαυτό σου»
«Είναι ο φόβος μπροστά στο άγνωστο. Το άγνωστο είναι αυτό που είναι. Και ο φόβος που αυτό προκαλεί κάνει τους ανθρώπους τρέχουν αλλόφρονες πίσω από όνειρα, ψευδαισθήσεις, πολέμους, την ειρήνη, την αγάπη, το μίσος κι όλα αυτά –όλα αυτά είναι ψευδαισθήσεις. Το άγνωστο είναι αυτό που είναι. Δέξου ότι είναι άγνωστο και ότι είναι εύκολη υπόθεση. Όλα είναι άγνωστα –τότε ελέγχεις το παιχνίδι. Έτσι δεν είναι;»
«Ήταν απλώς μια σταδιακή εξέλιξη στη διάρκεια του χρόνου. Εννοώ ότι πέρσι λέγαμε “το μόνο που χρειάζεσαι είναι αγάπη”. Φέτος λέμε “το μόνο που χρειάζεσαι είναι αγάπη και ειρήνη, μωρό μου”. Δώσε μία ευκαιρία στην ειρήνη και μη ξεχνάς την Αγάπη. Η μόνη ελπίδα για μας είναι η ειρήνη. Η βία γεννά βία. Μπορούμε να έχουμε ειρήνη όποτε θέλουμε αν δουλέψουμε όλοι γι’ αυτό. Είστε όλοι ιδιοφυίες και είστε όλοι όμορφοι. Δεν χρειάζεστε κανένα να σας πει ποιοι είστε. Είστε αυτό που είστε. Βγείτε εκεί έξω και κερδίστε την ειρήνη, σκεφτείτε την ειρήνη και ζήστε την ειρήνη και αναπνεύστε την ειρήνη και θα την αποκτήσετε όποτε θέλετε»
«Αν κάποιος πιστεύει ότι η αγάπη και η ειρήνη είναι κλισέ που θα έπρεπε να τα αφήσουμε πίσω στη δεκαετία του 1960, είναι πρόβλημά του. Η αγάπη και η ειρήνη είναι έννοιες αιώνιες»
«Αυτό που έκανε η δεκαετία του 1960 ήταν ότι μας έδειξε τις πιθανότητες και την ευθύνη που είχαμε όλοι μας. Δεν ήταν η απάντηση. Απλά μας έδωσε μια ιδέα των δυνατοτήτων»
«Ήμαστε όλοι, η γενιά μου, επιβάτες στο καράβι του ’60, ένα καράβι που είχε βάλει πλώρη για να εξερευνήσει το Νέο Κόσμο. Και οι Beatles βρίσκονταν στο κατάρτι αυτού του καραβιού… Ήμαστε μέρος του και συνεισφέραμε ό,τι συνεισφέραμε. Δεν μπορώ να προσδιορίσω τι κάναμε και τι δεν κάναμε. Εξαρτάται από το πώς το πώς επηρεάστηκε ο καθένας από τους Beatles ή πώς και πώς έφτασε ο απόηχός μας σε διάφορους ανθρώπους. Περνούσαμε από τις αλλαγές και το μόνο που λέγαμε ήταν “βρέχει εδώ πάνω ή υπάρχει στεριά ή έχει ήλιο ή βλέπουμε ένα γλάρο”. Απλά καταγράφαμε αυτό που μας συνέβαινε»
Ο Τζον Λένον για τη μουσική:
«Η μουσική είναι κτήμα όλων. Μόνο οι παραγωγοί πιστεύουν ότι ανήκει σε ανθρώπους»
«Η συγγραφή τραγουδιών έχει να κάνει με το να βγάλεις το δαίμονα από μέσα σου. Είναι σα να είσαι δαιμονισμένος. Προσπαθείς να πας για ύπνο, αλλά το τραγούδι δε σ’αφήνει. Έτσι πρέπει να σηκωθείς και να το κάνεις κάτι και μόνο τότε θα μπορέσεις να κοιμηθείς. Συμβαίνει πάντα στη μέση της νύχτας, που είσαι μισοκοιμισμένος ή κουρασμένος, τότε που όλοι οι κριτικοί σου μηχανισμοί βρίσκονται εκτός λειτουργίας. Το θέμα δηλαδή είναι να αφεθείς. Κάθε φορά που προσπαθείς να το καθοδηγήσεις, ξεγλιστράει. Ανάβεις τα φώτα και οι κατσαρίδες το βάζουν στα πόδια. Ποτέ δεν μπορείς να τις πιάσεις»
«Ακόμα δεν ξέρω πώς να εκφράζω τα πολύ λεπτά προσωπικά πράγματα. Ο κόσμος πιστεύει ότι το Plastic Ono είναι πολύ προσωπικό, αλλά υπάρχουν κάποιες λεπτές συναισθηματικές αποχρώσεις που δεν μπορώ να εκφράσω μέσα από την ποπ μουσική και αυτό με συγχίζει. Ίσως γι’αυτό ακόμα ψάχνω άλλους τρόπους για να εκφραστώ. Η συγγραφή τραγουδιών είναι μία περιορισμένη εμπειρία κατά κάποιον τρόπο –γράφεις λέξεις που πρέπει να ομοιοκαταληκτούν»
«Όταν συλλαμβάνω την αληθινή μουσική –τη μουσική των σφαιρών, τη μουσική που ξεπερνά την αντίληψη-, δεν έχει καμία σχέση με εμένα, γιατί είμαι μόνο ο δίαυλος. Η μόνη απόλαυση για μένα είναι που μου δόθηκε και που τη μεταγράφω ως ένα μέσο… γι’ αυτές τις στιγμές ζω»
«Για πολύ καιρό δεν άκουγα μουσική, ό,τι ροκ εν ρολ έπαιζε το ραδιόφωνο, γιατί με έκανε να ιδρώνω. Επανέφερε αναμνήσεις που δεν ήθελα να θυμάμαι ή είχα την αίσθηση ότι δεν είμαι ζωντανός επειδή αυτή τη μουσική [που άκουγα] δεν την είχα φτιάξει εγώ. Και αν ήταν καλή, το μισούσα γιατί δεν την είχα φτιάξει εγώ. Και αν ήταν κακή, οργιζόμουν γιατί εγώ θα τα είχα καταφέρει καλύτερα…»
Ο Τζον Λένον για τα παιδιά του:
«Η πίεση που νιώθει ένας γονιός είναι ίδια με όλες τις πιέσεις του κόσμου. Το να είσαι συνειδητοποιημένος γονιός και πραγματικά να φροντίζεις την πνευματική και σωματική υγεία αυτού του μικρού πλάσματος είναι μια ευθύνη που οι περισσότεροι, κι εγώ μέσα σε αυτούς, κατά κύριο λόγο αποφεύγουν επειδή είναι πολύ δύσκολο. Με πιο ελεύθερους όρους, ο λόγος που τα παιδιά είναι τρελά είναι ότι κανείς δεν μπορεί να αντιμετωπίσει την
ευθύνη της ανατροφής τους…»
«Δεν μπορείς να εξαπατήσεις τα παιδιά. Αν τα εξαπατήσεις, όταν είναι παιδιά, θα το πληρώσεις, όταν γίνουν δεκαέξι ή δεκαεφτά και επαναστατήσουν εναντίον σου ή σε μισήσουν ή παρουσιάσουν όλα τα λεγόμενα προβλήματα της εφηβείας. Πιστεύω ότι τότε είναι αρκετά μεγάλα για σε αντιμετωπίσουν και να πουν “Τι υποκριτής που ήσουν τόσο καιρό. Δεν μου έδωσες ποτέ αυτό που είχα ανάγκη, δηλαδή εσένα”»
«Μόνο αγάπη, αυτό είναι το σημαντικότερο. Απλώς θα είναι ευτυχισμένος και θα ξέρει ότι είναι επιθυμητός. Δεν πρόκειται ούτε να πάει σε κανένα οικοτροφείο, ούτε να τον στείλω έξω. Θα είναι συνέχεια μαζί μας»
Μιλώντας για την ανατροφή του γιου του, Τζούλιαν.
«Είμαι ακόμα χαρούμενος όταν κοιτάζω τον Σον. Δεν βγήκε απ’ την κοιλιά μου, αλλά Θεέ μου, έφτιαξα τα κόκαλά του, επειδή πρόσεχα κάθε γεύμα του και τον ύπνο του και κολυμπά σαν ψάρι επειδή τον πήγα στον ωκεανό. Είμαι πολύ περήφανος για όλα τα κατορθώματά του. Αλλά η μεγαλύτερη περηφάνια μου είναι ο ίδιος»
«Αν [ο Σον] δεν με δει για λίγες μέρες ή αν είμαι πραγματικά πολύ απασχολημένος και απλά του ρίξω μια βιαστική ματιά ή αν είμαι στενοχωρημένος χωρίς να με βλέπει, κατά κάποιον τρόπο το καταλαβαίνει. Και αρχίζει να γίνεται έτσι και ο ίδιος. Επομένως δεν μου επιτρέπεται πλέον να έχω καλλιτεχνικές κρίσεις μελαγχολίας. Αν αρχίσω να βυθίζομαι στην κατάθλιψη, θα αρχίσει να αποκτά διάφορες έγνοιες, έτσι είμαι υποχρεωμένος να συνεχίζω. Και μερικές φορές δεν μπορώ, επειδή κάτι θα με στενοχωρήσει και τότε είναι σίγουρο ότι θα κρυολογήσει ή θα μαγκώσει το δάχτυλό του σε κάποια πόρτα ή κάτι τέτοιο, και έτσι τώρα πια έχω έναν λόγο παραπάνω να παραμείνω υγιής και ευδιάθετος…»
«Έψηνα ψωμί και φρόντιζα το μωρό… Όλοι οι άλλοι ρωτάνε τα τελευταία χρόνια “Μα τι άλλο έκανες;” Και απαντάω “Πλάκα μου κάνετε;” γιατί το ψωμί και τα μωρά, όπως κάθε νοικοκυρά θα γνωρίζει, είναι πλήρης απασχόληση. Αφού είχα φτιάξει τις φέτες του ψωμιού, ένιωθα σα να είχα κατακτήσει κάτι. Αλλά καθώς έβλεπα να τις τρώνε, σκεφτόμουν “Λοιπόν, Χριστέ μου, δεν θα πάρω χρυσό δίσκο ή τον τίτλο του ιππότη για κάτι τέτοιο;”»
Ο Τζον Λένον για τον Τζον Λένον:
«Όταν ήμουν δώδεκα χρονών, πίστευα ότι ήμουν ιδιοφυία και κανείς δεν το είχε καταλάβει. Αν υπάρχει αυτό που λένε ιδιοφυία, είμαι ιδιοφυία, αν δεν υπάρχει, δεν με ενδιαφέρει»
«Αν κάποιος που πιστεύει σε αυτό που κάνει και στην τέχνη του και στη μουσική του λέγεται εγωπαθής, τότε, ναι, από αυτή την άποψη, μπορεί κανείς να με πει εγωπαθή… Πιστεύω σε αυτό που κάνω και το λέω»
«Πιστεύω σε όλα μέχρι να διαψευσθούν. Δηλαδή πιστεύω σε παραμύθια, μύθους, δράκους. Υπάρχουν όλα, ακόμα κι αν υπάρχουν στο μυαλό σου. Ποιος είναι σε θέση να πει ότι τα όνειρα κι οι εφιάλτες δεν είναι εξίσου πραγματικοί με το εδώ και το τώρα; Η πραγματικότητα αφήνει πολλά περιθώρια στη φαντασία»
«Ο σουρεαλισμός με επηρέασε πολύ βαθιά γιατί με έκανε να συνειδητοποιήσω ότι τα αυτά που το μυαλό μου φανταζόταν δεν ήταν τρέλα. Για μένα, ο σουρεαλισμός είναι πραγματικότητα»
«Οι άμυνές μου ήταν πολύ μεγάλες. Ο αγέρωχος σταρ του ροκ εντ ρολ, που είχε όλες τις απαντήσεις, ήταν στην πραγματικότητα ένας τρομοκρατημένος τύπος που δεν ήξερε πώς να κλάψει. Απλό»
«Ήμουν πάντα ρέμπελος… αλλά από την άλλη, ήθελα να είμαι αγαπητός και αποδεκτός και όχι απλώς ένας φωνακλάς, παλαβός, ποιητής και μουσικός. Αλλά δεν μπορώ να είμαι κάτι που δεν είμαι»
«Δεν θα αλλάξω την εμφάνισή μου ή τον τρόπο που νιώθω για συμμορφωθώ σε οτιδήποτε. Πάντα ήμουν φρικιό. Έτσι ήμουν φρικιό όλη μου τη ζωή και πρέπει να μάθω να ζω με αυτό, ξέρεις. Είμαι ένας απ’ αυτούς τους ανθρώπους»
«Η ιδέα να γίνω μουσικός του ροκ εν ρολ ταίριαζε κατά κάποιο τρόπο στα ταλέντα και τη νοοτροπία μου. Η ελευθερία ήταν μεγάλη, αλλά μετά ανακάλυψα ότι δεν ήμουν ελεύθερος. Είχα περιοριστεί… Όλη αυτή η υπόθεση των Beatles είναι απλώς ακατανόητη… υποσυνείδητα καλούσα σε βοήθεια»
Ο Τζον Λένον για τη Γιόκο Όνο και τις γυναίκες:
«Συνήθιζα να είμαι βίαιος, και σωματικά, με τη γυναίκα μου –με όλες τις γυναίκες. Ήμουν απ’ αυτούς που τις χτυπάνε. Δεν μπορούσα να εκφραστώ και χτυπούσα. Πάλευα με τους άντρες και χτυπούσα τις γυναίκες. Γι’ αυτό ασχολούμαι συνέχεια την ειρήνη. Οι πιο βίαιοι άνθρωποι είναι αυτοί θέλουν αγάπη και ειρήνη. Όλα είναι τα αντίθετα. Αλλά ειλικρινά πιστεύω στην αγάπη και την ειρήνη. Είμαι ένας βίαιος άνθρωπος που έμαθε να μην είναι βίαιος και μετανιώνει για τη βιαιότητά του. Θα πρέπει να μεγαλώσω πολύ ακόμα για να αντιμετωπίσω δημόσια τη συμπεριφορά μου, ως νεαρού, απέναντι στις γυναίκες»
«Δεν είχα γνωρίσει ποτέ μια γυναίκα που να τη θεωρώ όσο έξυπνη είμαι εγώ. Αυτό μπορεί να ακούγεται φαντασμένο, αλλά όλες οι γυναίκες που γνώριζα ήταν είτε καμιά μπίμπο είτε καμιά κατεστραμμένη διανοούμενη. Και φυσικά, στο χώρο όπου κινούμουν, δεν γνώριζα πολλούς διανοούμενους, ούτως ή άλλως. Είχα πάντα το όνειρο να γνωρίσω έναν καλλιτέχνη, μία καλλιτέχνιδα που θα ήταν σαν εμένα. Και πίστευα ότι ήταν ένας μύθος, μέχρι που γνώρισα τη Γιόκο και αυτό ήταν»
«Όλα είναι πιο ξεκάθαρα όταν είσαι ερωτευμένος»
«Πριν γνωριστούμε εγώ κι η Γιόκο, ήμαστε μισοί άνθρωποι. Ξέρετε, υπάρχει ένας παλιός μύθος που λέει ότι οι άνθρωποι είναι μισοί και το άλλο τους μισό βρίσκεται στον ουρανό, ή στον παράδεισο ή στην άλλη πλευρά του σύμπαντος ή σε μια κατοπτρική εικόνα. Αλλά είμαστε δύο μισά και μαζί είμαστε ένα»
«Σπάσαμε ορισμένους φραγμούς ανάμεσά μας, έπρεπε να το κάνουμε αυτό γιατί είχαμε δυο μεγάλα Εγώ, δύο ξεχωριστοί καλλιτέχνες –και με την αγάπη το ξεπεράσαμε αυτό»
«Έχουμε μια σχέση δασκάλου-μαθητή. Αυτό είναι που δεν καταλαβαίνει ο κόσμος. Εκείνη είναι ο δάσκαλος κι εγώ ο μαθητής. Εγώ είμαι ο διάσημος. Εγώ υποτίθεται ότι τα ξέρω όλα. Κι όμως, εκείνη μου έμαθε ό,τι στο διάολο ξέρω»
«Μέσα σε δυο χρόνια, δεν έχουμε μείνει χωριστά για πάνω από μία ώρα, μαζί τα κάνουμε όλα και αυτό είναι που μας δυναμώνει»
«Όπως συνήθως, πίσω από κάθε ηλίθιο [άνδρα] υπάρχει μία μεγάλη γυναίκα»
«Γιατί οι άνθρωποι δεν μας πιστεύουν όταν λέμε ότι πολύ απλά είμαστε ερωτευμένοι;»
«Είμαστε και οι δυο πολύ ευαίσθητοι άνθρωποι και γι’ αυτό πληγωθήκαμε πολύ. Εννοώ ότι δεν μπορούσαμε να το καταλάβουμε. Όταν είσαι ερωτευμένος, όταν κάποιος σου λέει για παράδειγμα «Πώς μπορείς να είσαι με αυτή τη γυναίκα;», λες «Τι εννοείς; Είμαι με αυτή τη θεά του έρωτα, την εκπλήρωση όλης μου τη ζωής. Γιατί το λες αυτό; Γιατί θέλεις να τη λιθοβολήσεις ή να με τιμωρήσεις που είμαι ερωτευμένος μαζί της;» Η αγάπη μας μας βοήθησε να το ξεπεράσουμε αυτό και να ’μαστε τώρα. [ο Τζον κοιτά προς τα πάνω] Σε ευχαριστώ, σε ευχαριστώ, σε ευχαριστώ»
«Όποιος ξέρει την ιστορία μας, ξέρει ότι έχουμε περάσει από την κόλαση μαζί –από αποβολές και πολύ άσχημες περιόδους»
«Κανείς δεν με ελέγχει. Είμαι ανεξέλεγκτος. Ο μόνος που μπορεί να με ελέγξει είναι ο εαυτός μου και ακόμα κι αυτό είναι σχεδόν αδύνατο. Και αυτό είναι το μάθημα που παίρνω. Αν κάποιος με εντυπωσιάσει, όποιος και να είναι αυτός, έρχεται κάποια στιγμή που ο αυτοκράτορας δεν έχει ρούχα. Είμαι αφελής, αλλά δεν είμαι ηλίθιος. Όλοι εσείς εκεί έξω που νομίζετε ότι με εξαπατούν, με προσβάλλετε. Αλλά, αν νομίζετε ότι με ξέρετε ή ότι κατέχετε κάποιο μέρος του εαυτού μου λόγω της μουσικής και τότε νομίζετε ότι χειραγωγούμαι, όπως ένας σκύλος με λουράκι, επειδή κάνω πράγματα μαζί της, τότε δεν ξέρετε τι συμβαίνει. Δεν είμαι εδώ για εσάς. Είμαι εδώ για μένα και για εκείνη, και τώρα για το μωρό»
«Φοβόμουν πολύ να αποχωρήσω απ’ τους Beatles, παρόλο που ήθελα να το κάνω ήδη απ’ όταν σταματήσαμε τις περιοδείες. Και έψαχνα κάπως αόριστα κάπου να πάω, αλλά δεν είχα το θάρρος κάνω αυτή την κίνηση μόνος μου κι έτσι κατά κάποιον τρόπο περνούσα την ώρα μου και, όταν γνώρισα τη Γιόκο και ερωτεύτηκα, Θεέ μου, αυτό ήταν διαφορετικό απ’ οτιδήποτε μου συνέβη πριν. Αυτό ήταν πιο σημαντικό από μια δισκογραφική επιτυχία. Πιο σημαντικό από τον χρυσό. Πιο σημαντικό από τα πάντα… Όταν γνώρισα τη Γιόκο ήταν όπως γνωρίζει κανείς την πρώτη του γυναίκα και αφήνει τους κολλητούς στο μπαρ και δεν πηγαίνει πια να παίξει ποδόσφαιρο. Μόλις βρήκα τη γυναίκα, τα παιδιά [σσ.: οι Beatles] δεν είχαν πια ενδιαφέρον για μένα, πέρα απ’ το ήταν σαν παλιοί φίλοι απ’ το σχολείο»
«Πάντα πίστευα ότι κάτι υπονοούσε αυτό το “Γύρνα πίσω” του Πολ [σσ.: απ’το τραγούδι Get back]. Όταν το ηχογραφούσαμε στο στούντιο, κάθε φορά που τραγουδούσε το στίχο “Γύρνα πίσω εκεί όπου κάποτε ανήκες”, κοιτούσε τη Γιόκο»
Ο Τζον Λένον για τη ζωή, την αγάπη και την ελπίδα:
«Η ζωή είναι αυτό που συμβαίνει όσο εσύ κάνεις άλλα σχέδια»
1980, από το τραγούδι Beautiful boy του δίσκου Double Fantasy
«Έχουμε μέσα μας το χάρισμα να αγαπάμε, αλλά η αγάπη είναι σαν ένα πολύτιμο φυτό. Δεν μπορείς απλά να το δεχτείς, να το αφήσεις και να πιστεύεις ότι αυτό θα συνεχίσει μόνο του να διατηρείται. Πρέπει να το ποτίζεις συνεχώς. Πρέπει πραγματικά να το φροντίζεις και να το καλλιεργείς»
«Η μόνη φορά που πήραμε ναρκωτικά ήταν όταν ήμαστε απελπισμένοι και ο μόνος τρόπος να βγούμε απ’αυτό ήταν με ελπίδα και αν μπορούμε να διατηρήσουμε την ελπίδα, τότε δεν χρειαζόμαστε ναρκωτικά, ούτε αλκοόλ, ούτε τίποτα. Αλλά αν χάσουμε την ελπίδα, τότε τι μπορούμε να κάνουμε; Τι μένει να κάνουμε;»
«Όλοι έχουμε τον Χίτλερ μέσα μας, αλλά έχουμε μέσα μας και την αγάπη και την ειρήνη. Γιατί να μη δώσουμε, λοιπόν, για μια φορά μια ευκαιρία στην ειρήνη;»
«Πραγματικά πίστευα ότι η αγάπη θα μας έσωζε όλους»
«Μένεις πάντα μόνος με τον εαυτό σου, ό,τι και να κάνεις. Θα πρέπει να κατέβεις και να συναντήσεις τον δικό σου Θεό μέσα στο δικό σου τέμενος. Είναι όλα βαθιά μέσα σου, φίλε»
Συντάκτης: Βαλεντίνη Αναγνωστοπούλου
