Παρουσίαση: Η ποίηση του Στάθη Κομνηνού

Παρουσίαση: Η ποίηση του Στάθη Κομνηνού

Το eyelands παρουσιάζει ένα δείγμα από το ποιητικό έργο του ποιητή, θεατρικού συγγραφέα, αρθρογράφου και μεταφραστή Στάθη Κομνηνού, γνωστού από τις συνεργασίες του με πολλούς εκδοτικούς οίκους, έντυπα και ηλεκτρονικά περιοδικά. Τα ποιήματα που δημοσιεύουμε πιο κάτω είναι επιλογή του ποιητή και περιλαμβάνονται στην ποιητική συλλογή "Τριάς εξαπατήσεων" που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Δόμος.
--Ανυπόφορη Εγγύτητα

Όσο απουσιάζεις

τόσο αληθεύω

Μυρίζεις ολάχνιστος ανυπαρξία

Όπως σ'ένα πολικό Φλεβάρη από τη γέννα του κουτσό

Μια μεθυστική πνοή οπώρας καλοκαιριού



Όσο απουσιάζεις

τόσο παλμογραφείς διασταυρωμένες ρίζες δίψας και λιμού 

να σε κοιμηθώ

να σε πλαγιάσω



Αληθινά μαεστρική μπαγκέτα απονεύρωσης

Που όταν υψώνεται βουβαίνει εγκάρδιες εκστρατείες μεσημεριών

Και χαμηλώνοντας σπιθίζει ήχο γιασεμιών και κυκλάμινων

Στην αόρατη κυκλική γιορτή τού κρυ

φτού σου

Οργιαστικά λαμπροφορώντας σαβανωμένη νηνεμία

Σαν θάλασσα που ακκίζεται ψευδομαρτυρώντας γαλήνη

Με συνδαιτυμόνες Όλους τούς αλλόφρονες κακόφωνους

Που μεταβάλλονται σε Κανέναν φαιόχρωμης δικαιολογίας

Μα ναί. Αφού δεν ανασαίνεις, ζεις !

Αφόντας σφήνωσες στην απουσία πυρετό προικίζεις τον ύπνο !

Αίμα τις νύχτες εκσπερματίζεις !

Γιορτές θυελλοδοτείς ακατανόητες !



Πάντα θ' απουσιάζεις.

Προσφιλές τού φιλιού σου ενδιαίτημα

Ωρολογιακό κενό που αγκαλιάζει



Έξω πάντα θα είσαι.

Μια στεναχώρια δροσιστική

Να κρέμεται πανσέληνος

Στην έρημο αφυδατωμένου λάρυγγα



Αφού δεν ανασαίνεις, ζεις !

Τσαμπί σταφύλι αετονύχι

Το πάντα τού αλλού σου

Μια γεύση πρόκας το γλείψιμο τής γλώσσας

Σε λιμενοβραχίονες λαχτάρας τρικυμισμένης



Είναι τα χείλη σου δωρίζοντας ρίγος στο λαιμό μου

Ή  η ανυπαρξία τους που με κάνει να καίω ;



Πόσο ορθά απουσιάζεις !

Μεθυστικά !

Ευφρόσυνο ποτάμι σιωπής στα ουρλιαχτά

Άφθαστη γεωμετρία κενού ! Ασύγκριτη δροσιά μου !

Ρυμοτομεί καταπατημένους φράχτες προσμονής

Πολεοδομεί πολυόροφα σεισμόπληκτα όνειρα



Απροσάρμοστε εραστή, κλεψίγαμε

Ασυντόνιστε

Ασυνάρτητε

Μαθηματικά νυχοπατείς φανέρωση

Κλασματικές ζαλάδες καβαλικεύοντας

Έτσι που να παρθενεύω για να σε κυνηγώ ξανά

Ε λοιπόν, τ' ομολογώ : άφαντος ομορφότερος λάμπεις !



Ωστόσο, κάνε μας τη χάρη

Αγάπα με

Λι

γό

τε

ρο

Όχι με τόσες άδειες νύχτες

Όχι με τόσο εγκαυματικό κενό
--

γ.



Στερεώσας την γην επί των υδάτων



Θάλασσα νυμφομανής των ναυαγίων

Θάλασσα μαγνήτης τυχοδιωκτισμού

Θάλασσα εικόνισμα επιθυμίας

Θάλασσα που ξεβράζεις πτώματα

και καταπίνεις σώματα !

Ρεμπέτικο σ'αρμόζει εφύμνιο ρεμπέτισσας



Κάτι σαν φούχτα, σαν γαβάθα

Τις αξιοθρήνητα σπαργανωμένες παλινωδίες

Του κόσμου την κονταρομαχία

Που αδύναμες εκσπερματίζει Ανατολές

Δήθεν εκτυφλωτικά καινούργιες

Πανομοιότυπους βλαστούς όλων των πριν και των μετά δύσεων

Διαφεντεύει

Φέροντας τον πανάρχαιο τίτλο

Τής Σταθεράς του Κόσμου Αδιαφορίας



(Σίγουρα ο κάθε συνεπής Αϊνστάιν

Τη νομοτέλεια μιας τέτοιας κοσμοφιλούς αυθαιρεσίας

Απελπισμένα στριμώχνει

Στις κοσμολογικές του εξισώσεις

Για να ξορκίσει με το λιβανωτό της

Τον έσχατο φόβο τής κουλούρας

Ανάστατος σφίγγοντας τού Παρμενίδη το χέρι)



Ανάσκελα κείτονταν στα κοχύλια της

Άγρα Ιόνιου καλοκαιριού και μεσημβρίας τωρινά αρχαιοελληνικής

Καθωσπρέπει πνιγμένος ολότελα

Πάνυγρος σαν φιλί

Ασάλευτος σαν κόσμος

Άπνους σαν ψέμα

Μ'όλες τις ανάσες γύρω του

Ασύνταχτα απ' ασκό Αιόλου επελαύνουσες

Να τον φυσούν

Μα εκείνος άπνοο επέμενε ψέμα

Δυο βήματα πιο πέρα

Όλες τού κόσμου οι γλώσσες έπιναν καφέ

Διασταυρωμένες στην ημερήσια παραθαλάσσια απορία

Και μια καμπύλη δρόμου φιλοξενούσε

Ξεφλουδισμένα πέλματα περιηγητές τής σκόνης

Που διάβαιναν όπως έπρεπε αδιάφορα



Εφτά λάμπουσες παρέκει

Στο μέτρο τής ομορφιάς και του θαύματος

Εφτά χοχλίδια απόσταση

Εφτά βότσαλα αίμα ζεστό

Οι αιώνια δύο

Το αιώνια μεθυσμένο παράπηγμα

Του έρωτα αναστήλωναν

Δίχως να σαλεύουν

Μόνο κάποτε στυλώνοντας τα μάτια κατά κει

Σιωπηρά τη νέκρα τού πνιγμένου μετάγγιζαν

Στα λάβρα τους σώματα

Βουβά υποσχόμενοι Βατερλώ στο θάνατο



Ήταν γι αυτούς πρόκληση αθανασίας !



Γλάροι ισοκρατούσαν την αρμονία

Σπουργίτια αντιφωνούσαν επωδούς

Τα πίσω βουνά κύκλωναν το θαύμα

Ο φλοίσβος κανοναρχούσε ιδιόμελα

Κύματα νανούριζαν επερχόμενα μεταμεσονύκτια όνειρα

Και Φως απαλό σαν στήθος Ανθρώπου

Μες στον κατακλυσμό του νυμφαγωγούσε

Τον ανάσκελο αριθμό

Στον πιο μυστικό καταδικό του αρχέτυπο !

Μύριζε αγκαλιά, κάλλος και συμφωνία

Αίσθηση φούχτας και προστασία ανοιχτής παλάμης



Ωστόσο λοξοκοιτώντας ένα κοράκι κατεψυγμένο

Δείλιαζες

Γκρίζα ματιά σ' αίμα χυμένο, ερωτικό ;

Νερόμυλος αδιαφορίας χλευαστής κατακλυσμών και κιβωτού ;

Άριστα συντηρημένη και καλολιπασμένη κρεατομηχανή ;
**
ΣΤΑΘΗΣ ΚΟΜΝΗΝΟΣ
βιογραφικό σημείωμαΣπούδασε κλασική φιλολογία.
Είναι Πτυχιούχος αρμονίας και αντίστιξης (υπό τον καθηγητή Σπύρο Γαρδικιώτη)
και Απόφοιτος της μουσικής σχολής του Σίμωνος Καρά «ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΠΡΟΣ ΔΙΑΔΟΣΙΝ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ».
Έχει παράλληλη συμμετοχή σε μουσικολογικές έρευνες και μουσικές εμφανίσεις.
Εχει συνεργασιες με αρκετα περιοδικά στην Ελλαδα και το εξωτερικό, ως βιβλιοκριτικός και αρθρογράφος.