Η ΧΡΕΟΚΟΠΗΜΕΝΗ ΔΙΑΝΟΗΣΗ
Δημήτρης Τσιάμαλος
Φιλόλογος
Η ΧΡΕΟΚΟΠΗΜΕΝΗ ΔΙΑΝΟΗΣΗ
Ιχνηλατώντας τον Έλληνα διανοούμενο
‘’Όταν η αλήθεια κλείνει τα μάτια της η καταστροφή ανοίγει τα δικά της’’.
ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΔΙΑΝΟΗΣΗΕίναι αναμφίβολα ορθό και σ’ αυτό συμφωνούν, φαντάζομαι, όλοι ότι η ελληνική κοινωνία περνά τις τελευταίες δυο δεκαετίες, μια κρίση βαθιά και πολυεπίπεδη , μια κρίση που όμοιά της δε γνώρισε ποτέ στα εκατόν εβδομήντα χρόνια του ελεύθερου βίου της. Οι πνευματικές αξίες αποδυναμωμένες από τα αλλεπάλληλα χτυπήματα καταρρέουν σαν χάρτινοι πύργοι. Τα ιδανικά βγαίνουν από το λεξιλόγιο και το μυαλό του σύγχρονου ανθρώπου και τη θέση τους παίρνει το κυνήγι του χρήματος μονόπλευρα, μονοδιάστατα σ’ ένα παιχνίδι θανάτου πραγματικού, όσο κι αν αυτό ακούγεται παράδοξο. Οι ιδεολογίες χαρακτηρίζονται « ανυπόληπτες» , οι θεσμοί κλονίζονται, η ίδια η ζωή στο χρηματιστήριο των αξιών μένει στα αζήτητα και πιάνει πάτο. Μέσα σ’ αυτόν τον καταιγισμό της σύγχρονης βαρβαρότητας και της ευτέλειας των πάντων, η καθημερινή ανηλεής προπαγάνδα – ροή πληροφοριών τη λένε τώρα – έρχεται και επιτείνει τη σύγχυση και το δράμα του απλού πολίτη, ο οποίος αναζητά απεγνωσμένα κάποιο φως, ένα χέρι να του δείξει το δρόμο, μια φωνή να « στηριχτεί» πάνω της, αναζητά το φυσικό προστάτη, το φυσικό του ηγέτη, τον πνευματικό άνθρωπο. Ο όρος είναι νεολογισμός και χωρίς να έχει μεγάλη ιστορία πίσω του χρησιμοποιείται για εκείνη την κατηγορία των ανθρώπων που αποτελούν τη διανόηση ενός τόπου. Σ’ αυτήν την κατηγορία ανήκουν οι επιστήμονες, οι φιλόσοφοι, οι ποιητές, οι καλλιτέχνες, οι δημοσιογράφοι και κάθε άνθρωπος με αυξημένα πνευματικά ενδιαφέροντα. Βέβαια αυτό δε σημαίνει ότι καθένας που ανήκει σ’ αυτή την κατηγορία αυτόχρημα και παραχρήμα είναι πνευματικός άνθρωπος, είναι διανοούμενος. Η ευρυμάθεια του νου, η εξειδικευμένη γνώση δεν αποτελούν ασφαλές κριτήριο πνευματικότητας και διανοητικής εγρήγορσης. Πέρα και πάνω απ’ αυτά είναι κάτι άλλο βαθύτερο και ουσιαστικότερο. Είναι η ηθική βιωτή. Ο παραδειγματικός και υποδειγματικός βίος. Είναι η συνέπεια λόγων και πράξεων, η ευρύτερη καλλιέργεια πνεύματος, η υπερτονισμένη ευαισθησία για τον άνθρωπο. Είναι επίσης η προσωποποίηση της κοινωνικής δράσης, ο έλεγχος της πολύμορφης εξουσίας, το αδέσμευτο και ελεύθερο φρόνημα και πάνω απ’ όλα, αυτό που εξ’ ορισμού και κατ’ επάγγελμα χαρακτηρίζει τον πνευματικό άνθρωπο, το διανοούμενο, είναι η παραγωγή σκέψης. Ο διανοούμενος σκέφτεται, οφείλει να σκέφτεται τα κοινωνικά, οικονομικά, πολιτικά και εθνικά προβλήματα της χώρας του, να αναζητά τις αιτίες των προβλημάτων και να προτείνει λύσεις.Έχοντας υπόψη τα ανωτέρω χαρακτηριστικά που << οριοθετούν >> τον πνευματικό άνθρωπο, θα πρέπει στο εξής να είμαστε όλοι περισσότερο προσεκτικοί και να μεταχειριζόμαστε αυτόν τον όρο με άκρα περίσκεψη και πολλούς, πάρα πολλούς περιορισμούς. Το ερώτημα λοιπόν που ανακύπτει είναι, αν υπάρχουν σήμερα στην Ελλάδα πνευματικοί άνθρωποι μ’ αυτά τα χαρακτηριστικά. Θα το απαντήσουμε βέβαια, αφού πρώτα δώσουμε λίγα στοιχεία για την παγκόσμια διανόηση .
Είναι γεγονός ότι η ελληνική ιστορία όπως και η παγκόσμια κρατούν για την τάξη των διανοουμένων περίοπτη θέση. Προβάλλουν με τα φωτεινότερα χρώματα τη συμμετοχή των πνευματικών ανθρώπων στο πολιτιστικό και κοινωνικό γίγνεσθαι των χωρών τους, αποσιωπώντας ταυτόχρονα τον αρνητικό τους ρόλο και τη μεγάλη τους ευθύνη για τις περιόδους μεσαιωνισμού και σκοταδισμού που γνώρισε η ανθρωπότητα. Οι κατά καιρούς συμ-φορές τις ανθρωπότητας ( α΄ και β ΄ παγκόσμιος πόλεμος, για να μείνουμε στα πρόσφατα ιστορικά γεγονότα του αιώνα που τελείωσε) οφείλονται εκτός των άλλων και στην εξαχρείωση του πνευματικού κόσμου, που όχι μόνο δε φώναξε, δεν καυτηρίασε καταστάσεις και πρόσωπα, αλλά συνεργάστηκε με την εξουσία και έγινε μηχανισμός αισχρής προπαγάνδας οδηγώντας τους λαούς στην καταστροφή και τον όλεθρο. Στην καλύτερη περίπτωση κάποιοι διανοούμενοι σιώπησαν νομιμοποιώντας έτσι και αυτοί με τη σειρά τους το ειδεχθές έγκλημα που προετοιμαζόταν. Βρίθει η παγκόσμια ιστορία από εξωνημένους και αργυρώνητους διανοούμενους, από διάσημους στοχαστές , που υπήρξαν υπερασπιστές ολοκληρωτικών καθεστώτων, υμνητές δικτατόρων και αιμοσταγών ηγετών, τυφλά όργανα των κάθε λογής εξουσιών. Ποιον να πρωτοθυμηθεί κανείς και ποιον να καταγράψει. Το διοικητή της Κιλικίας και δολοπλόκο Κικέρωνα, το Γερμανό φιλόσοφο Hegel, το Montaigne, που θεωρούσε τον ανθρωπισμό και την ειρηνική διαβίωση των λαών εκφυλιστικό φαινόμενο, τον Thomas Hobbes, το John Milton ή τον επικεφαλής των φουτουριστών Marinetti, θαυμαστή του Μουσολίνι και υμνητή της ιδεολογίας του. Ποιον να πρωτοθυμηθεί ; Τον Αμερικανό ποιητή Ezra Pund, τον Oswald Spengler ή τον Luigi Pirandello, << τον πρόδρομο του φασισμού >> όπως ο ίδιος αυτοαποκαλούνταν; Τον Τhomas Mann, το Martin Heidegger ή το Βολταίρο << κορυφαία μορφή του ανθρωπισμού που κέρδιζε χρήματα από τις επενδύσεις του στο δουλεμπόριο; Κι ακόμη ενώ στηλίτευε την πολιτική τυραννία εχρηματίζετο από τους μεγαλύτερους τυράννους της εποχής του, το Φερδινάνδο της Πρωσίας και την Αικατερίνη της Ρωσίας, τους οποίους εξεθείαζε>> ( Δ. Ανάλις ) Αναρίθμητοι λοιπόν οι φιλόσοφοι, οι συγγραφείς, οι επιστήμονες, οι καλλιτέχνες, που δεν έχαναν την ευκαιρία να συναλλαγούν με την εξουσία, να την νομιμοποιήσουν και ως φτηνοί και αχρείοι πράκτορες να την προπαγανδίσουν. Βέβαια υπήρξαν και λαμπρές εξαιρέσεις. Πνευματικοί άνθρωποι σε δύσκολες εποχές σήκωσαν το κεφάλι στην εξουσία, συγκρούστηκαν μαζί της και απαίτησαν να γίνονται σεβαστές πανανθρώπινες αξίες. Τέτοιες περιπτώσεις οι καλλιτέχνες : Πικάσο, Νταλί, Μιρό , ο μυθιστοριογράφος Εμίλ Ζολά και άλλοι. Μάλιστα ο τελευταίος τον Ιανουάριο του 1898 δημοσίευε σε γαλλική εφημερίδα μια επιστολή με τίτλο <<Κατηγορώ >> για να ευαισθητοποιήσει τους διανοούμενους και να υπερασπίσει τα ανθρώπινα δικαιώματα. Αποτέλεσμα αυτής της σκληρής επιστολής ήταν το << Μανιφέστο των διανοούμενων >> που τάραξε << τα νερά >> της γαλλικής κοινωνίας και της Ευρώπης γενικότερα, αφού άνοιξε δρόμο για συλλογική παρέμβαση επωνύμων διανοουμένων στην τρέχουσα πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα με γνώμονα αξίες που την υπερβαίνουν. Αυτή η καθολική διαμαρτυρία, πριν από 100 χρόνια, των Γάλλων διανοουμένων φανερώνει τι μπορούν να κάνουν και σήμερα οι πνευματικοί άνθρωποι όταν είναι απεξαρτημένοι από την Εξουσία και τιμούν τον κοινωνικό τους ρόλο.
ΕΛΛΗΝΕΣ ΔΙΑΝΟΟΥΜΕΝΟΙ ΤΟΥ ΧΘΕΣ
Στην Ελλάδα τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Στα 170 χρόνια απελεύθερου εθνικά βίου, ( για να μείνουμε στην τελευταία φάση της μακραίωνης ιστορικής διαδρομής), η χώρα μας γνώρισε περιόδους πολιτικοκοινωνικής παρέμβασης διανοουμένων. Ευτύχησε ο λαός να δει πνευματικούς ηγέτες με θυσιαστική αυταπάρνηση. Ηγέτες που είχαν πίστη σε αξίες και ιδανικά, που αγωνίστηκαν γι’ αυτά και γαλβανίστηκαν μ’ αυτά γενιές και άτομα. Ο Νικόλαος Πολίτης, ο Παπαρηγόπουλος, ο Περικλής Γιαννόπουλος , ο Ίων Δραγούμης, η Πηνελόπη Δέλτα ,ο Παλαμάς, ο Άγγελος Σικελιανός ,ο Άγγελος Βλάχος, ο Ροΐδης, ο Βάρναλης, ο Γ Σκληρός, ο Αλέξανδρος Δελμούζος, ο Γιώργος Θεοτοκάς, είναι μερικοί από τους διανοούμενους που συνεχίζουν τη διαφωτιστική προεπαναστατική και συνάμα αυτοθυσιαστική παράδοση του Ρήγα Φεραίου, του Κοσμά Αιτωλού, του Αντώνη Κυριαζή, του Ευγένιου Βούλγαρη, του Νικηφόρου Θεοτόκη και του μεγάλου Αδαμάντιου .Κοραή. Κατά τον πρώτο αιώνα ( 1830- 1930 ) του νεοσύστατου ελληνικού κράτους, η εθνική συνείδηση εξακολουθεί να είναι το ισχυρό συστατικό της νεοελληνικής ιδεολογίας. Διανοούμενοι αυτής της περιόδου, οδηγούν την εθνική αυτογνωσία μέσα από τα μονοπάτια του Βυζαντίου στην Αρχαιότητα. Συνδέουν , όπως έκαναν οι προεπαναστατικοί ηγέτες του νεοελληνικού Διαφωτισμού, το παρόν με το αρχαιοελληνικό παρελθόν. Aλλοι όπως: ο Αγησίλαος Γιαννόπουλος, ο Εμμανουήλ Χαιρέτης , ο Περικλής Γιαννόπουλος, ο Ίων Δραγούμης, ο Άγγελος Σικελιανός παρακάμπτουν το Βυζάντιο και οδηγούνται κατευθείαν στην Ελληνική Αρχαιότητα πιστεύοντας πως έτσι ενισχύουν περισσότερο την εθνική συνείδηση και παράδοση. Μάλιστα ο Σικελιανός με τις << Δελφικές γιορτές >> οραματίζεται να ενώσει μυστηριακά τον αρχαίο πολιτισμό με το σύγχρονο λαϊκό. Θα ήτανε παράλειψη να μην αναφέρουμε εδώ κι έναν άλλο οραματιστή, τον Αλέξανδρο Δελμούζο που πάσχιζε για μια << καινούρια ελληνική αγωγή, όπου να σμίξουν όλοι οι θησαυροί της ελληνικής παιδείας, κληροδοτημένοι από τους αιώνες και πλουτισμένοι από τη νέα ελληνική ιδιοσυγκρασία .>> Πάντως και στη μια και στην άλλη περίπτωση αυτό που προέχει είναι η ανάγκη γνωριμίας με τη βαθύτερη ουσία του ελληνισμού. Ενός ελληνισμού που ψάχνει παθιασμένα <<το πρόσωπό του>>.Η Μεγάλη Ιδέα, πόθος για την πραγματοποίηση του ενιαίου της ελληνικής φυλής, και η στροφή στην <<ελληνική πραγματικότητα>>που σχετίζεται με το παλιό σύνθημα <<μη δεχθήτε ήθη ξένα >> αυτή την περίοδο είναι οι δύο όψεις του ιδίου νομίσματος. Της εθνικής αυτογνωσίας. Βέβαια μέσα από τις ιδεολογικές ζυμώσεις της εποχής ξεπηδά και μια δεύτερη ιδεολογία, αυτή της κοινωνικής συνείδησης. Διανοητές όπως ο Κώστας Βάρναλης και ο Γιώργος Σκληρός θα δώσουν και την άλλη όψη των πραγμάτων. Μάλιστα ο τελευταίος προσπάθησε να μελετήσει την ελληνική κοινωνία και να αποτυπώσει στο έργο του <<Το κοινωνικό μας ζήτημα>>( 1907) την προβληματική του. Ύστερα απ’ αυτόν νέοι διανοούμενοι- επιστήμονες με κοινωνιολογικές σπουδές στο εξωτερικό και κυρίως στη Γερμανία έρχονται στην Ελλάδα και παρεμβαίνουν στο κοινωνικοπολιτικό γίγνεσθαι της χώρας. Κι ενώ η Ελλάδα πορεύεται εν μέσω προβλημάτων και ιδεολογικών αναζητήσεων, στην αρχή της τελευταίας δεκαετίας του μεσοπολέμου(1929) , ο Γιώργος Θεοτοκάς δημοσιεύει δοκίμιο με τον τίτλο << Ελεύθερο Πνεύμα >> στο οποίο διατυπώνει ευθαρσώς τις ιδεολογικές του πεποιθήσεις. Γενικότερα όμως μπορούμε να πούμε ότι το δοκίμιο αυτό αποτελεί το <<Μανιφέστο της γενιάς του ‘30>>, μιας γενιάς που έρχεται σε ρήξη με το παρελθόν, προβληματίζεται, κι αυτός ο προβληματισμός φτάνει κι ακουμπά στη μεταπολεμική γενιά. Ονόματα όπως του Άγγελου Τερζάκη, του Ι Μ Παναγιωτόπουλου, του Καζαντζάκη ,του Κόντογλου, του Σεφέρη, του Ρίτσου, του Ελύτη και πολλών άλλων, κοσμούν τον πνευματικό χώρο της Ελλάδας, ανοίγουν δρόμους και χαράσσουν προοπτικές στην ελληνική κοινωνία. Η ίδια αυτή γενιά, καθώς και άλλοι επιζώντες προγενέστερων γενεών θα στηρίξουν το χειμαζόμενο ελληνικό λαό στα δύσκολα χρόνια της Γερμανοϊταλικής κατοχής. Δεν είναι τυχαίο που, μεσούσης της κατοχής, σύσσωμο το έθνος συνόδευσε στην τελευταία του κατοικία το μεγάλο μας εθνικό ποιητή Κωστή Παλαμά και κατά την ταφή του οι χιλιάδες του λαού έψελναν τον εθνικό ύμνο. Όπως επίσης δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι ρίγη συγκίνησης διαπέρασαν τις καρδιές των Ελλήνων όταν λίγο πριν ο Άγγελος Σικελιανός εκφωνώντας τον επικήδειο έλεγε : << Σ’ αυτό το φέρετρο ακουμπά η Ελλάδα>>. Και μετά τον Παλαμά η καθημαγμένη και ταλαιπωρημένη Ελλάδα << ακούμπησε >> στο Σικελιανό γιατί << η μορφή του Άγγελου Σικελιανού άρχισε τότε ν’ αποκτά, σιγά σιγά διαστάσεις υπερφυσικές. Ήταν και το σκαρί του θα ‘λεγες φτιαγμένο για να σ’ εμπνέει μες τις τρικυμίες. Από στόμα σε στόμα η φήμη για την καρτερία του, για την αντοχή του, το υψηλό ηθικό του, μεγάλωνε, περνούσε και σ’ άλλα στρώματα πιο πλατιά, έπλαθε ξανά τον πνευματικό μύθο που σαν από ένστικτο αυτοσυντήρησης έδειχναν άξαφνα πάλι ν’ αποζητάνε όλοι οι άνθρωποι.>> ( Οδ. Ελύτης <<Ανοιχτά Χαρτιά >> )
ΕΛΛΗΝΕΣ ΔΙΑΝΟΟΥΜΕΝΟΙ ΣΗΜΕΡΑ
Τέτοιους πνευματικούς ανθρώπους αποζητούσε ο ελληνικός λαός σε κάθε δύσκολη περίοδο της ζωής του και τους έβρισκε, είτε στο πρόσωπο του Παλαμά, είτε στο πρόσωπο του Σικελιανού ή του Σεφέρη και τόσων άλλων. Σήμερα που η Ελλάδα – κι ο κόσμος όλος- περνά μια από τις κρισιμότερες περιόδους της ιστορίας της, σήμερα που η ανθρωπότητα εισέρχεται στον παγκοσμιοποιημένο Μεσαίωνα, υπάρχουν αλήθεια πνευματικοί άνθρωποι με αυτοθυσιαστική διάθεση που θα οδηγήσουν τους λαούς στο δρόμο της αντίστασης και του αγώνα; Υπάρχουν διανοούμενοι που θα φωτίσουν συνειδήσεις, θα χαράξουν πορείες, θα δημιουργήσουν πολιτισμό; Η απάντηση είναι απογοητευτική. Σήμερα στην Ελλάδα η τάξη των διανοουμένων είναι άνευρη, ισοπεδωμένη, χωρίς κύρος και ακτινοβολία, χωρίς οράματα, χωρίς ουσιαστικά πνευματική δύναμη. Η τάξη των διανοουμένων, χρεοκοπημένη βουλιάζει μέσα στην ανυποληψία και την απογοήτευση. Και το μεγάλο ερώτημα είναι γιατί. Μα…γιατί οι περισσότεροι συνεχίζουν την παράδοση της εθνοκτόνου διαδικασίας μέσα από τις θέσεις που οι πάτρωνές τους τους εξασφαλίζουν. Γιατί οι ικανότεροι των διανοουμένων εξοβελίζονται στο περιθώριο της κοινωνικής και πνευματικής ζωής και τους << τρώει >> το μαύρο σκοτάδι της σιωπής. Γιατί οι αυτοαποκαλούμενοι πνευματικοί άνθρωποι δεν είναι τίποτε άλλο παρά επιδέξιοι λογοκόποι, μεθυσμένοι από τον πόθο της κοινωνικής προβολής. Γιατί οι θεματοφύλακες – κατά τον άγραφο νόμο - της κοινωνίας και του πολιτισμού, ανοίγουν τις κερκόπορτες στους εχθρούς του ελληνισμού. Γιατί αυτοί οι ίδιοι επίσης σιωπούν και αδιαφορούν εξοργιστικά μπροστά στις κοινωνικές αδικίες, στην ανεργία, στην ανασφάλεια, στο έλλειμμα Παιδείας, στη συστηματική φθορά της γλώσσας, στην αισθητική υποβάθμιση του λαού μας, στην παραχάραξη της Ιστορίας, στη νόθευση της Δημοκρατίας. Και το δεύτερο ερώτημα που επιτακτικά ζητά απάντηση είναι: Γιατί τώρα και όχι στις άλλες περιόδους της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας; Και η απάντηση. Γιατί τώρα η <<Νέα Τάξη >> πραγμάτων, η Παγκόσμια Εξουσία, στην προσπάθειά της να δημιουργήσει ένα κοινό μοντέλο οργάνωσης, ζωής, νοοτροπίας, κουλτούρας και οικονομίας σε παγκόσμιο επίπεδο, εκμηδενίζει τις ως τώρα ισχύουσες κατά τόπους εστίες διαφορετικών τρόπων ζωής και πολιτισμών. Πρώτα θύματα αυτής της πρωτόγνωρης σε ένταση και έκταση επίθεσης είναι οι διανοούμενοι όλων των χωρών και φυσικά της χώρας μας. Επιστήμονες, ερευνητές, καλλιτέχνες, λογοτέχνες, δημοσιογράφοι, δέχονται την πολύμορφη - ασφυκτική πίεση της Διεθνούς Εξουσίας και ή σωπαίνουν ή συμβιβάζονται και συνεργούν. Έτσι δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι οι επιστήμονες ερευνητές, εξαρτημένοι εντελώς οικονομικά από τον εξουσιαστικό κορβανά ερευνούν μόνο ό,τι εξασφαλίζει – διασφαλίζει τα συμφέροντά τους. Δεν είναι επίσης τυχαίο και γι’ αυτό συνάμα λυπηρό και απαράδεχτο, Έλληνες επιστήμονες να εισηγούνται μέσα από τα βιβλία τους την αντικατάσταση του ελληνικού αλφάβητου από το λατινικό, πράγμα που θα σημαίνει την κατάργηση της ελληνικής γραφής με όλα τα επικίνδυνα –εθνικά παρεπόμενα. Αλλά και το κορυφαίο πνευματικό ίδρυμα της χώρας, η Ακαδημία, τι κάνει ; Σιωπά ! Παρακολουθεί τα τεκταινόμενα στην ελληνική κοινωνία, στην παιδεία , στη γλώσσα, στον πολιτισμό ως απλός παρατηρητής. Δεν παίρνει θέση, δεν εκφράζει ανησυχίες, δεν αυτενεργεί. Οι κορυφαίοι πνευματικοί άνθρωποι αυτού του Ιδρύματος αγνοούνται από τον ελληνικό λαό, γιατί ληθαργούν, γιατί είναι ανύπαρκτοι πνευματικά και κοινωνικά στην κρισιμότερη στιγμή του ελληνισμού << Οι καλλιτέχνες – από την άλλη μεριά - έπαψαν να αντιστέκονται, έπαψαν να είναι τρανά <<Όχι>> της εποχής τους. Έτσι κι αυτοί έγιναν εμπορεύματα, ξεπουλήθηκαν στο ράφι της κατανάλωσης >> ( Οκτάβιο Πας ) . Για παράδειγμα η σύγχρονη θεατρική και κινηματογραφική παραγωγή μένει μακριά από τα ουσιαστικά προβλήματα της κοινωνίας. Ασχολείται με γαργαλιστικά θέματα που τρέφουν τα κατώτερα ένστικτα του λαού. Κι όσες φορές καταπιάνεται με κοινωνικοπολιτικά, τότε απλώς τα περιγράφει, τα διακωμωδεί ή τα μεταφυσικοποιεί επιτείνοντας τη σύγχυση και τον αποπροσανατολισμό του Έλληνα. Σπάνια βλέπει κανείς θεατρικά έργα καταδηλωτικά της απομόνωσης και υποδούλωσης του σύγχρονου ανθρώπου. Σπάνια βλέπει κανείς έργα που εξετάζουν τις αιτίες της κοινωνικής παρακμής και <<δείχνουν>> χωρίς περιστροφές και μισόλογα τους σημερινούς δυνάστες των λαών. Δυστυχώς η τέχνη ελέγχεται από την εξουσία και «ανθίζει» στα λασπόνερα των συναλλαγών, των συμβιβασμών και των σκοπιμοτήτων. Προβάλλονται και διαφημίζονται καλλιτέχνες που καταστρέφουν τον κοινωνικό ιστό, αφού αδιαφορούν ή και καταπατούν με τα έργα τους τις έννοιες της ηθικής, της δικαιοσύνης, της αλήθειας, του ανθρωπισμού. Και το μέσο όπου κυρίως απεργάζονται την κοινωνική αποσάθρωση και χαλκεύουν τη μεταλλαγμένη Δημοκρατία του μέλλοντος είναι η τηλεόραση. Αυτό το σύγχρονο εκτροφείο πορνών και εγκληματιών. Το μέγα <<σχολείο >> του μέλλοντος ( και φευ ! του παρόντος ) που από Μέσο Μαζικής Ενημέρωσης κατάντησε μέσο μαζικής αποβλάκωσης και προπαγάνδας. Στην τηλεόραση λοιπόν και τα κανάλια περιδιαβάζουν οι << πνευματικοί >> άνθρωποι της Ελλάδας, συνεντευξιάζονται, παίρνουν μέρος σε στρογγυλά τραπέζια, σε στημένες συζητήσεις και συμφωνούν όλοι διαφωνώντας. Πάντα οι ίδιοι με διαφορετικό κάθε φορά κοστούμι και θέμα, παχυλά αμειβόμενοι από τον κρατικό και ευρωπαϊκό κορβανά, διπλοθεσίτες και τριπλοθεσίτες οι περισσότεροι προσπαθούν να μας πείσουν για το πόσο καλά τα κάνει η εκάστοτε κυβέρνηση και πως γκρινιάζουμε άδικα για το όραμα της παγκοσμιοποίησης που προωθεί ο σύγχρονος καπιταλισμός. Κι από τα <<πάνελ >> της <<πνευματικής >> τηλεοπτικής αιθαλομίχλης δε θα μπορούσαν να λείπουν οι ολετήρες της ελληνικής κοινωνίας, οι δημοσιογράφοι. Μεγάλο το μερτικό της ευθύνης τους για ό,τι συμβαίνει σήμερα. Βαρύνονται για την παραπληροφόρηση και αποπροσανατολισμό του κοινού, τη συσκότιση γεγονότων, την απόκρυψη ειδήσεων, τη στήριξη με κάθε μέσο της Εξουσίας ξεχνώντας, όπως και οι άλλοι πνευματικοί άνθρωποι του τόπου μας ότι ο ρόλος τους είναι να ελέγχουν, να ενημερώνουν αντικειμενικά, να αναλύουν, να φωτίζουν, να οδηγούν το λαό κι όχι να αποτελούν δεκανίκι της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας. Και για του λόγου το αληθές ‘δέστε πόσοι δημοσιογράφοι, εν όψει εκλογών , συνωθούνται στους προθαλάμους των κομμάτων για να <<στολίσουν >> τα ψηφοδέλτια. Πόσοι χρωματίζουν στις διάφορες εκπομπές τους και το λόγο και τη θέση τους αδιαφορώντας και για τη συνταγματική επιταγή που λέει ότι η ψήφος είναι μυστική και για τη δημοσιογραφική δεοντολογία περί εμφανούς ανεξαρτησίας. Βέβαια πάντα υπάρχουν οι εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν δυστυχώς τον κανόνα. Πάντα υπάρχουν άνθρωποι που με θυσιαστική αυταπάρνηση ορθώνουν το ανάστημά τους και στέκονται απέναντι απ’ τις εξαγορασμένες συνειδήσεις, απ’ τα << κυκλώματα >> που διοχετεύουν την κοινωνική αποσύνθεση και διάλυση, απέναντι απ’ τους εξαρτημένους υπηρέτες του πνευματικού φασισμού. Μα δεν ακούγονται. Τα βιβλία που εκδίδουν, τα άρθρα που γράφουν, οι διαλέξεις που δίνουν είναι « βότσαλα που ρίχνονται στην ανοιχτή θάλασσα. Είναι μοναχικές φωνές ναυαγών που σβήνουν στο τρικυμισμένο πέλαγο.» Δε φτάνουν ποτέ στο λαό ή σχεδόν ποτέ. Γιατί η εξουσία ποικιλότροπα τους <<φιμώνει >>, τους αγνοεί. Ακριβώς γιατί μάχονται μόνοι τους και ο μοναχικός αγώνας δεν κερδίζεται ποτέ. Γι’ αυτό στην Ελλάδα χρειάζεται μια πνευματική Σταυροφορία αντίστασης, χρειάζεται στράτευση διανοουμένων ( ανάλογη μ’ αυτή που κήρυξε πριν από λίγα χρόνια στο εξωτερικό ο Pierre Bourdieu για τη σύσταση μιας Διεθνούς, κόντρα στις οικονομικές, πολιτικές και δημοσιογραφικές εξουσίες ), με απλό λόγο, κατανοητό αποκαλυπτικό και καθόλου περιγραφικό. Γιατί ας μη γελιόμαστε. Καθώς λέει και ο Χ. Λαμπίδης << περνάμε την πιο κρίσιμη καμπή στην Ιστορία μας : Ή θα επιβιώσουμε με ένα πρόσωπο καινούριο ή θα εξαφανιστούμε. Τι απέγιναν οι Φοίνικες, οι Ασσύριοι, οι Χαλδαίοι, οι Χετταίοι, οι Ατζέκοι και τόσοι άλλοι λαοί με προηγμένο κάποτε πολιτισμό ; Ήρθαν άλλοι << πολιτισμοί >> και τους κατέφαγαν, τους αφομοίωσαν. Και τώρα ο Λεβιάθαν είναι εντός των τειχών, πέστε τον ΕΟΚ, πέστε τον πολυεθνικές, πέστε τον τεχνολογία. Οι φοβερές ερπύστριές του μπήκαν πια στη χώρα και ισοπεδώνουν. Τι μας συμβουλεύουν; Να κλειστούμε στον εαυτό μας, να απομονωθούμε; Όχι, ξενηλασία δεν είναι η λύση. Αλλά ωστόσο χρειάζεται ένα μεγάλο ΑΝΤΙ στους εισβολείς και τους προπομπούς ( ντόπιους και ξένους ) των εισβολέων >>
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου