Ένα περίεργο πράγμα σήμερα. Άρχισα να συμπληρώνω με λέξεις το κείμενό μου και ξαφνικά μια τελεία έφυγε από το τέλος μιας πρότασης, μετακινήθηκε μπροστά από τα τραπέζια και άρχισε να χορεύει. Κουνήθηκα από τη θέση μου και κοίταξα τον καφέ μου. Ή πολύ δυνατούς τους φτιάχνουν τελευταία ή έχουν χάσει την ουσία τους.
     Ξανακοίταξα μέσα στη σελίδα. Μια ολόκληρη λέξη σηκώθηκε από τη θέση που τη είχα τοποθετήσει και μπήκε στην πίστα ακολουθώντας την τελεία. Μετά κι άλλη κι άλλη, ό,τι είχα γράψει μέχρι εκείνη τη στιγμή. Σε λίγο γινόταν γλέντι τρικούβερτο..
     Έσπρωξα το ποτήρι με το νερό πιο πέρα. Άρχισα να μη νοιώθω σίγουρος για το τι χημικά χρησιμοποιούν πριν το διοχετεύσουν στην πόλη. Σταμάτησα να γράφω. Ήθελα να δω τι θα γίνει.
     Τότε άρχισαν να σχηματίζονται νέα γράμματα μόνα τους, τόνοι, σημεία στίξης. Τα γράμματα σχημάτισαν καινούργιες λέξεις, οι λέξεις προτάσεις, τα σημεία στίξης γίναν τροχονόμοι. Μια καινούργια παράγραφος, δυο, ένα κεφάλαιο ολόκληρο. Δεν πάμε καλά, σκέφτηκα.
     Πρόσεξα πως σε κάποιο σημείο της σελίδας, ένα θαυμαστικό με κοιτούσε επίμονα. Eπέλεξα να του ζητήσω το λόγο..
     "Γιατί το κάνετε αυτό?" το ρώτησα. "Γιατί δε με αφήνετε να γράψω με την ησυχία μου όσα θέλω?"
     "Επειδή δεν γράφεις όσα πραγματικά θες" μου απάντησε αποστομωτικά!
     "Δηλαδή?" ξαναρώτησα με αληθινή απορία, ξεχνώντας προς στιγμήν πως σε κανονικές συνθήκες τα θαυμαστικά δε μιλάνε...
     "Δηλαδή, δε λες τα πράγματα με το όνομά τους. Παίζεις, γελάς, τραγουδάς. Ακόμα κι όταν πρέπει να χτυπήσεις το χέρι στο τραπέζι, εσύ βάζεις να παίζει πιάνο, βιολί ή ακόμα και σαξόφωνο"
     Η έκπληξή μου ήταν μεγάλη! Πως μπορούσε να κρίνει τον τρόπο που σκέφτομαι και λειτουργώ ένα θαυμαστικό που μόλις σχηματίστηκε στη σελίδα που έγραφα λίγες στιγμές πριν?
     Αποφάσισα να μην του δώσω άλλο βήμα να μιλήσει μαζί μου. Έπρεπε μάλιστα να πάρω δραστικά μέτρα. Θα χρειαζόμουν βέβαια βοήθεια. Κοίταξα γύρω μου. Φώναξα το πληκτρολόγιο, το ποντίκι, δύο τηλεκοντρόλ, το ασύρματο τηλέφωνο, ακόμα και το κινητό μου και κάναμε σύσκεψη.
     Πρόεδρος της συζήτησης ανέλαβε μια μπαταρία ΑΑ, η οποία είχε αρμοδιότητα να μας μοιράζει το λόγο, χωρίς όμως να έχει η ίδια δικαίωμα ψήφου στην όποια απόφαση θα ανακοινωνόταν.  
     Το συμβούλιο κράτησε αρκετή ώρα γιατί υπήρχε μια ουσιώδης διαφωνία του ασύρματου τηλεφώνου με το ένα τηλεκοντρόλ και συγκεκριμένα αυτό του a/c, για το αν θα έπρεπε να χρησιμοποιηθεί βία η όχι για να μπουν οι λέξεις και οι υπόλοιποι συνδαιτημόνες τους στη σειρά τους, ώστε να συνεχίσω να γράφω απερίσπαστα.
     Εγώ κρατούσα μια αμέτοχη σχεδόν στάση γιατί τα είχα χαμένα. Δεν είχα συμμετάσχει άλλη φορά σε συμβούλιο με τόσο παράξενα μέλη. Ήμουν κατά της βίας όμως και έτσι όταν λήφθηκε απόφαση με 4 ψήφους υπέρ και 3 κατά να χρησιμοποιηθεί τελικά βία, ζήτησα να μην τραυματιστούν οι λέξεις. Θα τις ξαναχρησιμοποιούσα άλλωστε και δεν ήθελα να με κοιτάζουν στραβά.
     Στην προσπάθειά μας να τακτοποιήσουμε το γραπτό λόγο στο κείμενο, θα μας βοηθούσαν και άλλοι φίλοι όπως τα μολύβια, τα στυλό, η πένα μου, ένα μέτρο, ένας χάρακας μια ξύστρα και μια γόμα που ευγενικά είχαν προσφερθεί.
     Αμέσως υλοποιήσαμε την απόφαση. Μπήκαμε όλοι μέσα στη σελίδα και αρχίσαμε την ελεύθερη πάλη. Εγώ κατάφερα να πιάσω την τελεία και με πολύ κόπο και προσπάθεια την έβαλα στη θέση της και την κόλλησα με ψαρόκολλα. Με μια ματιά γύρω μου, είδα ένα μολύβι με γόμα να παλεύει με ένα ρήμα και την ξύστρα να έχει βάλει κάτω το θρασύ θαυμαστικό.
     Να μην τα πολυλογώ, η βοήθεια των φίλων αλλά και η δυνατή ψαρόκολλα πέτυχαν θαύματα και έτσι σε λίγο, αφού τους ευχαρίστησα όλους, ήμουν και πάλι έτοιμος να παραθέσω τις σκέψεις μου.
     Επειδή όμως είχα κουραστεί με αυτά και αυτά, αποφάσισα να βάλω ένα τραγούδι του Χατζή να παίζει και να καθίσω σε μια γωνιά να το απολαύσω. Έτσι κι έτσι πάλι θα είχα την ευκαιρία να γράψω και δεν υπήρχε κανένας λόγος να βιάζομαι..Smile