Γράμμα 6: Tο γράμμα που δεν έλαβες ποτέ
Αγαπημένη μου, ήρθε το φθινόπωρο. Αυτή την εποχή την συνδύασα με σένα.
Με σένα που άνθισες στην καρδιά μου την ώρα που τα φύλλα αποχαιρετούσαν
για πάντα τα κλαδιά τις ζωής τους. Γράφω με κόκκινο. Το κόκκινο του
έρωτα. Το κόκκινο αίμα που στάζει απ` αυτόν Το αγαπημένο σου κόκκινο. Ο
καμβάς της ζωής μου μαύρος μα πάντα στολισμένος με μικρές σταγόνες
κόκκινο. Ίσως ήταν το σημάδι για να με αναγνωρίσεις. Ίσως ήταν σύμπτωση.
Ποιος ξέρει ...
Πέρασα καιρό στο σκοτάδι. Μοναδική μου συντροφιά ένα κερί. Λάτρεψα το
φως του και μίσησα τα δάκρυά του. Ακόμα και τα κεριά έχουν καρδιά που
θρηνεί και σταλάζει μέχρι το ξημέρωμα.
Είναι άγρια εδώ πάνω, ανάμεσα στα δέντρα και στα βουνά. Άγρια
γι' αυτούς που φοβούνται τη μοναξιά θα έλεγα. Εγώ το άγριο των ανθρώπων
φοβήθηκα.
Κάποιες νύχτες ακούω ήχους παράξενους. Μου χτυπάνε τους τοίχους, τα
κεραμίδια και το μυαλό. Τότε πετάγομαι από το κρεβάτι και κάθομαι μέχρι
να σταματήσουν. Σε φέρνω στο νου και κάνω τους ήχους μουσικές μελωδίες.
Το φεγγάρι, έναν λαμπερό ήλιο που μας καίει με τις χρυσές ακτίνες του.
Μας καίει όσο και ο πόθος μέσα μας. Και τότε δεν φοβάμαι αγαπημένη μου.
Αγαπημένη - τι όμορφη λέξη! Πόσο ξεχασμένη! Μια λέξη άλλης εποχής. Της
εποχής που η αγάπη γέμιζε τις καρδιές των ανθρώπων. Την ακούω στα
τραγούδια. Την διαβάζω στα ποιήματα. Ποτέ δεν είχα τολμήσει να την
προφέρω! Μεγάλο το μεγαλείο της. Την κρατούσα φυλαγμένη, σαν ρούχο
ακριβό, σαν κόσμημα πολύτιμο. Με αυτήν τώρα σε έντυσα αγαπημένη μου. Με
αυτήν στόλισα το λαιμό σου, τα χέρια σου, την καρδιά σου. Σου ανήκει και
σου ανήκω. Σ` αγαπώ τόσο πολύ. Τόσο που δεν μπορώ να πιστέψω στην τύχη
αυτή, αφού πάντα άτυχος στεκόμουν.
Θα σου μιλήσω για το βουνό και τη φύση. Το βουνό είναι κάτι που με
γοητεύει. Στέκεται πάντα αγέρωχο και γενναίο. Κουβαλάει στις πλάτες του
την φύση ολάκερη. Χωρίς να σκύβει ποτέ του. Δεν κουράζεται, δεν
πεθαίνει. Πως να μην θαυμάσεις έναν αθάνατο! Νοιώθω δέος και ανατριχίλα
μπροστά στη φύση. Την αγκαλιάζω και ανταποκρίνεται. Μου χαρίζει κόσμους
αλλιώτικους. Μέρες γαλήνης. Άλλες να περπατώ ανάμεσα στα λουλούδια, να
ρουφώ την μυρωδιά τους ως το μεδούλι. Άλλες να περπατώ πάνω στα χιόνια,
αφήνοντας τα ίχνη μου. Ίχνη που βεβαιώνουν την ύπαρξη μου. Όταν πάλι
βρέχει, κάθομαι πίσω από το τζάμι και κοιτώ αυτόν τον υπέροχο κόσμο να
ξεπλένεται από την σκόνη για να έρθει πάλι την επόμενη καθαρός και
νηφάλιος από το χθεσινό μεθύσι του πιο γλυκού ποτού. Της βροχής.
Εκτός από τα πλούσια σε εικόνες μάτια μου έχω αποκτήσει πλούτο και στην
ακοή μου. Μπορώ να αναγνωρίσω το χελιδόνι από το σπουργίτη. Το φίδι από
τον τζίτζικα. Ξέρεις τον κόσμο του ήχου ; Όχι, όχι δεν είναι αυτός των
ανθρώπων και των αυτοκινήτων που γνωρίζεις. Μιλώ για πραγματικό ήχο. Θα
πρέπει να σε πάρω από το χέρι και να πάμε στο δάσος. Να καθίσουμε στον
ίσκιο ενός δέντρου και να κλείσουμε τα μάτια μας. Τότε θα ακούσεις τον
ήχο ενός άλλου κόσμου. Θα ακούσεις ήχους που δεν έχεις φανταστεί. Θα
ταξιδέψεις χωρίς καράβι, χωρίς λεωφορείο, χωρίς καν τα πόδια σου.
Τέτοια ταξίδια κάνω κάθε μέρα και αν δεν ήταν η απουσία σου να με
επισκέπτεται καθημερινά, θα ήμουν πολύ πολύ ευτυχισμένος. Η απουσία σου
δεν φοράει μαύρα. Αν φορούσε δεν θα τρόμαζα. Φοράει γκρι. Λερωμένα λευκά
ρούχα. Δεν της ανοίγω μη μου φοβάσαι. Δεν θέλω να έρχεται. Όταν ακούω
τον εκκωφαντικό χτύπο της τρέχω και κλείνω τα παράθυρα, τις πόρτες, τις
χαραμάδες. Τότε πάλι σε σκέπτομαι. Σε καλώ κοντά μου. Ξέρεις τι φοβάται η
απουσία ; Φοβάται το μαζί των ανθρώπων. Το χάδι και την αγκαλιά τους.
Αν καμιά φορά πονέσεις είναι που σε καλώ βίαια κοντά μου. Πρέπει να
βιαστώ πριν προλάβει η απουσία να μπει μέσα και με σκοτώσει. Άλλοτε πάλι
την ξορκίζει το μολύβι μου. Σου γράφω ασταμάτητα και αυτή
απομακρύνεται. Σιγά που δεν θα την νικούσα! Έστω τώρα, έστω προσωρινά
την διώχνω. Ίσως να έγινα ένα εκκρεμές ανάμεσα στη ζωή (εσένα) και στον
θάνατο (την απουσία σου).
Αγαπημένη μου, ψυχή μου....
Γιάννης Πλούταρχος - Και ο νους μου πάλι ξενυχτά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου