Δώρο ζωής
Προσπαθώ εδώ και ώρες, μπροστά σε μια λευκή κόλλα χαρτί, να σκεφτώ ένα
θέμα που θα κεντρίσει το ενδιαφέρον σας. Μάταια όμως…
Το παθαίνω αυτό και όταν προσπαθώ να γράψω ένα ποίημα. Τις ώρες της μεγάλης δυστυχίας, όλοι οι στίχοι ξεπηδούν αυτόματα από την ψυχή. Άλλες φορές πάλι δε νιώθω τίποτα… μια παγωμάρα. Και τότε παίζω ένα μικρό παιχνίδι. Ζητώ από κάποιον φίλο να μου πει δέκα λέξεις. Τις δέκα πρώτες λέξεις που του έρχονται στο μυαλό. Και τις φτιάχνω ποίημα ( όσο μπορώ τουλάχιστον).
Σήμερα έπαιξα το ίδιο παιχνίδι με τον εαυτό μου και η πρώτη λέξη που μου ήρθε στο μυαλό είναι «χωρισμός». Όλοι είχαμε αυτήν την εμπειρία. Για μένα ο χωρισμός είναι λύτρωση. Αναγκαίο κακό, όταν πια έχεις χάσει τον εαυτό σου. Εγώ χάθηκα για χρόνια… αφέθηκα να χαθώ. Και μια μέρα έτσι ξαφνικά συνειδητοποίησα πως ό,τι ζω δεν είναι έρωτας αληθινός. Ανάγκη… συνήθεια… φόβος ίσως. Μα όχι έρωτας! Και επαναστάτησα. Και άρχισα να διεκδικώ. Και έβαλα κατά μέρος τις ανάγκες των άλλων, καθώς συνειδητοποίησα πως αν εγώ είμαι δυστυχισμένη, δε μπορώ να κάνω κανέναν άνθρωπο ευτυχισμένο, όσο κι αν τον αγαπώ. Ακούγεται εγωιστικό, μα είναι η αλήθεια. Κι ας πλήγωσα, πληγώθηκα ακόμα πιο πολύ, γιατί έπρεπε να φύγω, να πετάξω…
Δεν είχα τη δύναμη, ώσπου θυμήθηκα…
Θυμήθηκα πως κάποτε πετούσα. Κάποτε έβλεπα τον κόσμο από ψηλά. Έπαιζα με τα σύννεφα και χανόμουν μέσα στα απαλά λευκά τους χρώματα. Κυνηγούσα το ουράνιο τόξο, ψάχνοντας να βρω το τέλος, την αρχή του. Αναζητούσα την πηγή του, για να βουτήξω μέσα της και να λουστώ με τα πολύχρωμα νερά της, να αποκτήσω κάτι από την λάμψη του, να μείνω για πάντα εκεί ψηλά να χαίρομαι το ελαφρύ αεράκι να μου χαϊδεύει το πρόσωπο.
Τώρα νιώθω με τρύπες στα φτερά. Έκανα να πετάξω, μα έμεινα στο χώμα. Ο χρόνος πέρασε και γω δεν γιάτρεψα τα φτερά μου. Τα άνοιξα και είδα τις τρύπες τους. Μα θέλω να πετάξω. Δε συμβιβάζομαι πια με τίποτα λιγότερο. Και λέω στον εαυτό μου: «Ζήσε χωρίς προϋποθέσεις. Ο σωστός έρωτας δε σε προσγειώνει, αντίθετα σου δίνει φτερά, σε βοηθάει να πετάξεις. Δε σε κατεβάζει στην γη. Σ’ αφήνει ελεύθερο να νιώσεις! Μη συμβιβάζεσαι. Δεν κοίταξες πιο πάνω. Αν δεν κοιτάς εκεί που θες να πας, θα πας εκεί που κοιτάς. Αυτό μάθε το…»
Τίποτα δε διαρκεί για πάντα… ζήστε το τώρα! . Το μόνο που έχετε να κάνετε είναι να αφήσετε τον εαυτό σας ελεύθερο και αυτός θα βρίσκει το δρόμο του. Αρκεί να τον αφήσετε και ο αέρας θα δίνει ώθηση προς τα πάνω. Τίποτα δε μπορεί να σας περιορίσει, γιατί πραγματικά μέσα σας έχετε άπειρα χιλιόμετρα . Και όποτε νιώθετε ότι κάτι σας τραβά προς τα πάνω, χωρίς δισταγμό ανοίξτε τα φτερά σας διάπλατα. Τώρα ξέρετε ότι τα φτερά είναι το δώρο της ζωής. Κάντε αυτό το δώρο στον εαυτό σας…
-mips-
Δημοσίευση στο λογοτεχνικό περιοδικό " ΑντιΕπιΛόγου"
http://www.antiepilogou.gr/show_work.php?id=221
Το παθαίνω αυτό και όταν προσπαθώ να γράψω ένα ποίημα. Τις ώρες της μεγάλης δυστυχίας, όλοι οι στίχοι ξεπηδούν αυτόματα από την ψυχή. Άλλες φορές πάλι δε νιώθω τίποτα… μια παγωμάρα. Και τότε παίζω ένα μικρό παιχνίδι. Ζητώ από κάποιον φίλο να μου πει δέκα λέξεις. Τις δέκα πρώτες λέξεις που του έρχονται στο μυαλό. Και τις φτιάχνω ποίημα ( όσο μπορώ τουλάχιστον).
Σήμερα έπαιξα το ίδιο παιχνίδι με τον εαυτό μου και η πρώτη λέξη που μου ήρθε στο μυαλό είναι «χωρισμός». Όλοι είχαμε αυτήν την εμπειρία. Για μένα ο χωρισμός είναι λύτρωση. Αναγκαίο κακό, όταν πια έχεις χάσει τον εαυτό σου. Εγώ χάθηκα για χρόνια… αφέθηκα να χαθώ. Και μια μέρα έτσι ξαφνικά συνειδητοποίησα πως ό,τι ζω δεν είναι έρωτας αληθινός. Ανάγκη… συνήθεια… φόβος ίσως. Μα όχι έρωτας! Και επαναστάτησα. Και άρχισα να διεκδικώ. Και έβαλα κατά μέρος τις ανάγκες των άλλων, καθώς συνειδητοποίησα πως αν εγώ είμαι δυστυχισμένη, δε μπορώ να κάνω κανέναν άνθρωπο ευτυχισμένο, όσο κι αν τον αγαπώ. Ακούγεται εγωιστικό, μα είναι η αλήθεια. Κι ας πλήγωσα, πληγώθηκα ακόμα πιο πολύ, γιατί έπρεπε να φύγω, να πετάξω…
Δεν είχα τη δύναμη, ώσπου θυμήθηκα…
Θυμήθηκα πως κάποτε πετούσα. Κάποτε έβλεπα τον κόσμο από ψηλά. Έπαιζα με τα σύννεφα και χανόμουν μέσα στα απαλά λευκά τους χρώματα. Κυνηγούσα το ουράνιο τόξο, ψάχνοντας να βρω το τέλος, την αρχή του. Αναζητούσα την πηγή του, για να βουτήξω μέσα της και να λουστώ με τα πολύχρωμα νερά της, να αποκτήσω κάτι από την λάμψη του, να μείνω για πάντα εκεί ψηλά να χαίρομαι το ελαφρύ αεράκι να μου χαϊδεύει το πρόσωπο.
Τώρα νιώθω με τρύπες στα φτερά. Έκανα να πετάξω, μα έμεινα στο χώμα. Ο χρόνος πέρασε και γω δεν γιάτρεψα τα φτερά μου. Τα άνοιξα και είδα τις τρύπες τους. Μα θέλω να πετάξω. Δε συμβιβάζομαι πια με τίποτα λιγότερο. Και λέω στον εαυτό μου: «Ζήσε χωρίς προϋποθέσεις. Ο σωστός έρωτας δε σε προσγειώνει, αντίθετα σου δίνει φτερά, σε βοηθάει να πετάξεις. Δε σε κατεβάζει στην γη. Σ’ αφήνει ελεύθερο να νιώσεις! Μη συμβιβάζεσαι. Δεν κοίταξες πιο πάνω. Αν δεν κοιτάς εκεί που θες να πας, θα πας εκεί που κοιτάς. Αυτό μάθε το…»
Τίποτα δε διαρκεί για πάντα… ζήστε το τώρα! . Το μόνο που έχετε να κάνετε είναι να αφήσετε τον εαυτό σας ελεύθερο και αυτός θα βρίσκει το δρόμο του. Αρκεί να τον αφήσετε και ο αέρας θα δίνει ώθηση προς τα πάνω. Τίποτα δε μπορεί να σας περιορίσει, γιατί πραγματικά μέσα σας έχετε άπειρα χιλιόμετρα . Και όποτε νιώθετε ότι κάτι σας τραβά προς τα πάνω, χωρίς δισταγμό ανοίξτε τα φτερά σας διάπλατα. Τώρα ξέρετε ότι τα φτερά είναι το δώρο της ζωής. Κάντε αυτό το δώρο στον εαυτό σας…
-mips-
Δημοσίευση στο λογοτεχνικό περιοδικό " ΑντιΕπιΛόγου"
http://www.antiepilogou.gr/show_work.php?id=221
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου