Φως εκ φωτός- Νίκος Τσίντρος

Φως εκ φωτός- Νίκος Τσίντρος

Ώρα 9:00:00 μ.μ. Κυριακή, 15 Ιουλίου 2012

Ήλιε που παντρεύτηκες της μοναξιάς τη δόξα
και κάθισες εκεί ψηλά στο θρόνο του απείρου,

έπλασες με τη φωτιά ανθρώπους και λιβάδια,
την κάθε επιθυμία μας με φωτεινά σημάδια.
Έπλασες τον κόσμο μας, με άπειρη σοφία,
θυμίζοντας, σωριάζοντας, την κάθε μας μωρία.

Έδωσες σε μας φωτιά, να μας θυμίζεις όλους,
πως όλα όσα έχουμε, νερό και φως και δάκρυ,
είναι πλασμένα από αυτή, τη Θεϊκή τη στάχτη,
πως ότι τελειώνει είν’ αρχή κι ο κύκλος εν κινήσει.

Η Θεϊκή σου υπόσταση υπέταξε τον κόσμο,
να νιώθει και να προσκυνά το Θείο σου το λόγο.
Η δύναμη σε θόλωσε, τυλίχτηκες με πέπλο
αλαζονείας ένδυμα, σκιάς στον κόσμο, λόγο.

Τώρα που ζούμε στη σκιά κι ελέγχουμε το φως σου,
τη ζέστη του, το σώμα του, την ύστατη πνοή σου,
δημιουργήσαμε στενά, που πλέον η ματιά σου,
ανήμπορη παρατηρεί το δημιούργημα σου.

Δεν φταίνε όμως τα στενά, οι άνθρωποι της νύχτας.
Φταίει που σε τύφλωσε, το άσπρο φως του άστρου.

Πως έφτιαξες το τέλειο
και διόρθωση δεν παίρνει.
Πως είσαι εσύ μόνος Θεός
κι όχι τυχαίο γεγονός,
του σύμπαντος σοφία.

Σκέψου λοιπόν, Θεέ φωτός και άρχοντα του κόσμου,
στα όντα που έδωσες φτερά πετάξανε μαζί σου;
Και το νερό, για δες αυτό, εχθρός σου έχει γίνει,
γιατί δεν καταδέχτηκε αιχμάλωτος να μείνει.

Νέφη σου κρύβουνε το φως, βροχή τη φλόγα σβήνει
και η ακτίνα, αδύναμη, ζέστη και φως να δίνει.
Σαν παίρνει τη μορφή χιονιού και θάβει τη θωριά σου,
παγώνει θάλασσες και ποταμούς, σκοτώνει τα παιδιά σου.

Κι η πέτρα, δες την, ρίζωσε και έγίνηκαν τα όρη
και τη σμιλεύουν άνεμοι και παίζει με το χιόνι.
Είναι στιγμές, που κρύβεται στα βάθη της ψυχής μας,
πληγές ανοίγει, αιμορραγεί και γδέρνει τη φωνή μας.
Φωνή, που σου χαρίζαμε με όμορφα τραγούδια,
χορούς, φωτιές κι έρωτα, χρυσά στολίδια, νύφες.

Μήπως μπορούμε ευχαριστώ για όλα να σου πούμε;
Εμείς αναγκαστήκαμε, παλέψαμε το χρόνο.
Εμείς ανακαλύψαμε ένα καινούριο Ήλιο,
ένα καινούριο χάροντα, ένα καινούριο πύργο.

Όταν στη πλάση, πλάτη γύρισες κι έκλεισες τα μάτια
κι έλιωσες με τη φωτιά τα λάθη σου, τις τύψεις,
τι περιμένεις από μας, που μάθαμε να ζούμε, μ’ αέρα,
πόνο και νυχτιά, στη λάσπη, στον ιδρώτα;

Εμείς ανακαλύψαμε ένα καινούριο Ήλιο,
ένα καινούριο χάροντα, ένα καινούριο πύργο.
Πύργο στοργής, γλυκιάς πνοής, της επιστήμης άκρη,
της επιστήμης όνειρο, αθανασίας δάκρυ.