Τετάρτη 31 Οκτωβρίου 2012

γλυκο τριανταφυλλο!!!!!!!!!

Προεπιλογή Νεραϊδοροδοζάχαρη (Γλυκό τριαντάφυλλο)

Τα γλυκά με βάση τα λουλούδια, ανάλαφρα και μυρωδάτα,
είναι από τα αγαπημένα των κατοίκων του νεραϊδόκοσμου!

τα υλικά που χρειαζόμαστε να έχουμε είναι πανεύκολο να βρεθούν!
θέλουμε:

5 κύπελα ροδοπέταλα
5 κύπελα ζάχαρη
2 κύπελα νερό
χυμό από 2 λεμόνια
μια μέρα βρέθηκα στη διαδικασία που ακολουθούν για την κατασκευή του γλυκού και σας την περιγράφω!
Βγαίνουν οι νεράιδες νωρίς το πρωί στο τριανταφυλλόδασος...
και τα ροδοπέταλα πρέπει να μαζευτούν μόλις ανοίξουν τα μπουμπούκια
με τις στάλες δροσούλας να είναι ακόμα επάνω τους


Προχωρούν βαθιά στο δάσος μέχρι να βρούν τα σωστά τριαντάφυλλα,
γιατί δεν είναι όλα κατάλληλα!!!
ΠΡΟΣΟΧΗ: χρειάζονται μόνο
ροζ μυρωδάτα εκατόφυλλα

για τη ροδοζάχαρη.
Μαζεύουν τα πέταλά τους με προσοχή, και τα καθαρίζουν ένα ένα,
δεν πρέπει να έχουν ανάμεσά τους καθόλου στήμονες!
Τοποθετούν τα πέταλα πατικώνοντάς τα σε ένα ασημένιο νεραϊδοκύπελο
όσα κύπελα ροδοπέταλα μαζέψουν, τόσο κύπελα ζάχαρη προσθέτουν!
Τρίβουν με τα τρυφερά χεράκια τους τα ροδοπέταλα με τη ζάχαρη να μαραθούν και να γίνουν σαν πάστα.
Φυλλάνε αυτήν την πάστα σε σκιερή και δροσερή νεραϊδοσπηλιά
ή αν δεν έχουν τρυπώνουν και την κρύβουν στο κοντινότερο ψυγείο!!!
Το ίδιο κάνουν για 3 μέρες μέχρι να μαζέψουν την ποσότητα που θέλουν, γιατί όπως καταλαβαίνεται τα ρόδα δεν ανθίζουν όλα μαζί


Όταν τελειώσουν τη συγκομιδή, ανάβουν τη φωτίτσα τους στο γνωστό ξέφωτο

και βάζουν στην ασημένια χύτρα τους την τριανταφυλλόπαστα
ρίχνουν και το ανάλογο νερό και τα αφήνουν να σιγοβράσουν μέχρι να δέσει το γλυκό.
Θέλει υπομονή και λίγο ξάφρισμα η ροδοζάχαρη για να γίνει ωραία και διάφανη.
Όταν γίνει το γλυκό, προσθέτουν και το χυμό από 2 λεμόνια που ενισχύουν και το τριανταφυλλί χρώμα, ανακατεύουν μια τελευταία φορά, και κατεβάζουν τη χύτρα από τη φωτιά.



Η μυρωδιά από το γλυκό που βράζει ειδοποιεί όλους τους κατοίκους του νεραϊδότοπου που μαζεύονται γύρω από τη χύτρα, ο καθένας με το πιατάκι και το κουταλάκι του στο χέρι, και περιμένουν να κρυώσει λίγο για να σερβιριστούν.



η συνταγή είναι ένα δώρο της Αρχοντίας
Κάνε με ΑΘΑΝΑΤΗ με ένα ΦΙΛΙ ΣΟΥ μόνο !!!!

το αηδονι & το τριανταφυλλο


ΤΟ ΑΗΔΟΝΙ ΚΑΙ ΤΟ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟ



Η Καλλιτεχνική εταιρεία ''ΠΑΡΩΝ'' παρουσιάζει το κλασικό αριστούργημα του Όσκαρ  Ουάιλντ ''Το Αηδόνι και το Τριαντάφυλλο'' σε θεατρική απόδοση και σκηνοθεσία Μιχάλη Κουκουλομμάτη  στο Θέατρο “ΑΡΓΩ”.
«Δώσε μου ένα κόκκινο τριαντάφυλλο,» φώναξε το αηδόνι «και θα σου τραγουδήσω το πιο γλυκό μου τραγούδι.»  «Ένα κόκκινο τριαντάφυλλο είναι το μόνο που θέλω,» ξαναφώναξε το Αηδόνι, «μόνο ένα κόκκινο τριαντάφυλλο! Δεν υπάρχει κανένας τρόπος με τον όποιο να μπορέσω να το αποκτήσω;»
«Υπάρχει ένας τρόπος,» απάντησε η Τριανταφυλλιά....
Δυο νεαρά παιδιά ο Πιέτρο και η Κλέλια …η αγάπη τους, θα ανθίσει μόνο αν βρεθεί ένα κόκκινο τριαντάφυλλο…  Ένα έργο γεμάτο μουσική ,χορό , προβολές , τραγούδια , που προωθεί σημαντικές αξίες για μικρούς και μεγάλους , όπως η δύναμη της αγάπης , η ευτυχία που υπάρχει στα απλά πράγματα, η φιλία , η ομαδικότητα , η πίστη στο όνειρο , η σημασία της αυτοθυσίας. Μια τρυφερή ιστορία που κάνει τον καθένα να συνειδητοποιεί , πως στη ζωή τίποτα δεν χαρίζεται και πως πρέπει να μένουμε πιστοί στα όνειρά μας , να μην σταματάμε ποτέ και να αγωνιζόμαστε γι ‘αυτά .
Πρόκειται για ένα από τα πιο τρυφερά παραμύθια του κόσμου , έναν ύμνο στην  ευτυχία και τη δύναμη της αγάπης .
Ένα εντυπωσιακό μιούζικαλ , με διαδραστικά στοιχεία , που εκτός από ψυχαγωγικό έχει συνάμα και εκπαιδευτικό χαρακτήρα.
Ελάτε να ταξιδέψουμε μαζί σε ένα κόσμο μαγικό  και να μοιραστούμε την πιο γλυκιά και τρυφερή ιστορία που γράφτηκε ποτέ

αχ..αυτο το τριανταφυλλο.

Smile Αχ αυτό το τριαντάφυλλο!

Αχ αυτό το τριαντάφυλλο!










Άνοιξη! Με τον πρωινό ήλιο βγήκα στον κήπο όπου οι τριανταφυλλιές μας ανθίζουν σε όλα τα χρώματα και ξεχειλίζουν αρώματα τη γειτονιά. Πάντα έτσι ήταν ο κήπος μας γεμάτος τριαντάφυλλα, έτσι ήταν και της θείας μου της Ηλέκτρας όταν πήγαινα διακοπές στο Μεσολόγγι. Μόνο που εκείνη δεν τα είχε μόνο για στολίδι του σπιτιού της, αλλά έφτιαχνε απ?αυτά και γλυκό τριαντάφυλλο. Μια παραδοσιακή συνταγή από το νησί για γλυκό του κουταλιού από ροζ εκατόφυλλα τριαντάφυλλα. Εκεί στο Αιγαίο κάποιες νοικοκυρές φτιάχνουν και λικέρ τριαντάφυλλο. Και ύστερα το ροδόνερο που χρησιμοποιούσαμε πάντα στους κουραμπιέδες, αλλά και τα μικρά μυστικά ομορφιάς για χρήση ροδόνερου στα μαλλιά και στο δέρμα. Λένε ότι τo μπουμπούκι της αγριοτριανταφυλλιάς είναι μια από τις πλουσιότερες πηγές βιταμίνης C. Πρόσφατα θαύμασα στην Ανθοκομική έκθεση της Κηφισιάς ρόδα σε ποικιλία χρωμάτων.

Κι εγώ τόσο ρομαντική από μικρή, ακόμα μου αρέσει να ακούω τον Νταλάρα στους στίχους του Ανδρέα Αγγελάκη:
«Κάτω απ' την κληματαριά πόσο μού 'λειψες πατρίδα,
πόσα μες τον ήλιο σου θάματα δεν είδα.
Μοσχοβολάς δαφνόφυλλο τριαντάφυλλο εκατόφυλλο
με πνίγεις μες τα ρέματα και με γιομίζεις αίματα
Κάτω απ' την κληματαριά ρε πατρίδα και νησί μου
στάζεις σαν το βάλσαμο μέσα στην ψυχή μου
Μοσχοβολάς δαφνόφυλλο τριαντάφυλλο εκατόφυλλο
με πνίγεις μες τα ρέματα και με γιομίζεις αίματα
Κάτω απ' την κληματαριά πόσα και δε μού 'χεις κάνει
πόσες πίκρες μού 'δωσες ο νους σου δεν το βάνει
Μοσχοβολάς δαφνόφυλλο τριαντάφυλλο εκατόφυλλο
με πνίγεις μες τα ρέματα και με γιομίζεις αίματα»

Και σαν αθεράπευτα ρομαντική μου αρέσει να μου προσφέρουν ρόδα και βέβαια μου αρέσει η ελληνική μυθολογία όπου υπάρχουν πολλές ιστορίες για το τριαντάφυλλο. Ο μύθος λέει ότι το τριαντάφυλλο δημιουργήθηκε από την θεά των λουλουδιών και της βλάστησης την Χλωρίδα. Μια μέρα η Χλωρίδα βρήκε το άψυχο σώμα μιας νύμφης στο δάσος και το μεταμόρφωσε σε λουλούδι. Κάλεσε τότε την Αφροδίτη τη θεά της αγάπης και της ομορφιάς και τον Διόνυσο το θεό του κρασιού. Η Αφροδίτη χάρισε στο λουλούδι ομορφιά και ο Διόνυσος το νέκταρ για γλυκιά ευωδιά. Ο Ζέφυρος ο θεός του ανέμου φύσηξε μακριά τα σύννεφα και έτσι ο Απόλλωνας ο θεός του Ήλιου μπόρεσε να λάμψει και να κάνει το λουλούδι να ανθίσει. Έτσι έγινε το τριαντάφυλλο και στέφθηκε "Βασιλιάς των λουλουδιών".

Και είναι πράγματι ο βασιλιάς των λουλουδιών, ίσως το πιο δημοφιλές λουλούδι στον κόσμο. Πριν χρόνια ένας συνάδελφος από την εφημερίδα ΒΗΜΑ είχε κάνει μια μικρή έρευνα, ένα «οδοιπορικό» σε αρκετές πόλεις της Ελλάδας (Θεσσαλονίκη, Ξάνθη, Πάτρα, Ερμούπολη, Κατερίνη, Ρόδο, Κω κ.λπ.) «Το Βήμα» απευθύνθηκε σε ιδιοκτήτες μεγάλων ανθοπωλείων για να συγκεντρώσει τις κυριότερες τάσεις και επιλογές των αγοραστών λουλουδιών. Από τα πρώτα πορίσματα ανακηρύχθηκε ως «βασιλιάς των λουλουδιών» το τριαντάφυλλο, καθώς αυτό επιλέγουν οι Έλληνες να προσφέρουν στους γνωστούς και στους φίλους τους, ενώ περισσότερο «μισητό» λουλούδι θεωρούν τη γλαδιόλα, που έχει συνδεθεί με δυσάρεστες περιπτώσεις. Ως προς το χρώμα, το κόκκινο έρχεται πρώτο, ακολουθούν το λευκό και το ροζ, ενώ το κίτρινο ακολουθεί. Ποικιλίες με διάφορα χρώματα και αρώματα υπάρχουν σε όλο τον κόσμο, κορυφαίο βεβαίως το πορφυρό «μπακαρά», αλλά όπως λένε κι ένα απλό κόκκινο τριαντάφυλλο μπορεί να δαμάσει ακόμη και την πιο σκληρή καρδιά.

Ύστερα είναι και η περίφημη «σημειολογία των λουλουδιών». Υπάρχουν αυτοί οι μικροί κανόνες για το «Πόσα λουλούδια να ζητήσουμε; Tι χρώμα να διαλέξουμε, τι μέγεθος, και ανάλογα πάντα σε ποιόν θα τα προσφέρουμε. Επιθυμία μας να μην παρεξηγηθούμε, αλλά και να είμαστε σύμφωνοι με την εποχή. Όταν προσφέρουμε ένα τριαντάφυλλο δείχνουμε ότι θεωρούμε το άτομο μοναδικό, ενώ κίτρινο τριαντάφυλλο χαρίζουμε σε κάποιον που πήρε πτυχίο, φεύγει για μακρινό ταξίδι ή μόλις χώρισε. Το κίτρινο τριαντάφυλλο που έχει συνδεθεί με τη ζήλια και απιστία, το λευκό με την αγνότητα και τη γοητεία, το κόκκινο με το πάθος, αγάπη και πόθο. Το ροζ τριαντάφυλλο της αγάπης και τέλειας ευτυχίας, τώρα και το τεχνητό «μπλε» που έχει καθιερωθεί να προσφέρεται από γυναίκες σε άντρες. Διαφέρουν όχι μόνο προς το χρώμα, αλλά ως προς το μέγεθος, την ανθεκτικότητα, το άρωμά τους. Πολλά από αυτά αναπτύσσονται στους κάμπους, ενώ κάποια άλλα σε μεγαλύτερα υψόμετρα. Δύο πολύ σημαντικοί παράγοντες για να αναπτυχθεί ένα λουλούδι είναι το έδαφος και η υγρασία.

Από το τριαντάφυλλο παίρνουμε το ροδέλαιο και το ροδόσταγμα (ροδόνερο). Υπολογίζεται ότι χρειάζονται περίπου 3.000 κιλά ανθών ρόδου για ένα μόνο κιλό ροδέλαιου και ότι αυτό στοιχίζει πολλές φορές όσο με το ίδιο βάρος χρυσάφι. Στις παλιές εποχές το ροδέλαιο στοίχιζε έξι φορές περισσότερο από το χρυσάφι. Το ροδέλαιο αποτελεί βασική ουσία σε πολλά προϊόντα της βιομηχανίας καλλυντικών. Βρίσκει εφαρμογή στα καλλυντικά μαλλιών, λειαίνει το δέρμα, ενθαρρύνει την αναπαραγωγή των κυττάρων και έχει βακτηριοκτόνα επίδραση. Το ροδόνερο ήταν το πιο δημοφιλές απόσταγμα και οι Πέρσες το εξήγαγαν στην Κίνα, την Ινδία και την Ευρώπη. Οι λαοί το χρησιμοποιούσαν για καθαρά ιατρικούς σκοπούς, αλλά και για να αρωματίζουν όλα τους τα εδέσματα, ή για να ξεπλένουν τα χέρια τους κατά τη διάρκεια των γευμάτων, ενώ συνήθιζαν να ραντίζουν τους επισκέπτες υπό μορφή καλωσορίσματος. Το έπιναν ακόμη και σαν ποτό αρωματισμένο με ζάχαρη και κανέλλα. To μπουμπούκι της αγριοτριανταφυλλιάς λόγω της βιταμίνης C, είναι αντικαταθλιπτικό, αφροδισιακό, διεγερτικό πέψης, αυξάνει την παραγωγή της χολής, τονωτικό των νεφρών και του αίματος, ρυθμιστικό της περιόδου. Το ροδέλαιο περιέχει 300 συστατικά από τα οποία έχουν αναγνωρισθεί περίπου τα 100.

Τα αιθέρια έλαια τα οποία αποτελούν την πρώτη ύλη για την εφαρμογή αρωματοθεραπείας είναι σύνθετες, οργανικές πτητικές ενώσεις που σχηματίζονται σε διάφορα τμήματα των φυτών. Το τριαντάφυλλο χαρακτηρίζεται ότι έχει δράση εμμηναγωγική. Οι λεπτές οσμές των αιθέριων ελαίων των λουλουδιών και των φυτών αγγίζουν το ενεργειακό σώμα του ανθρώπου, δίνουν ενέργεια και ξεμπλοκάρουν τα Τσάκρας. Το τριαντάφυλλο στην αρωματοθεραπεία σχετίζεται με το τέταρτο τσάκρα, δηλαδή τη καρδιά. Οι εναλλακτικοί λένε ότι είναι το μοναδικό αιθέριο έλαιο που μπορεί να βοηθήσει τη καρδιά με τη μοναδική βελούδινη μυρωδιά του. Βοηθάει στο να επουλωθούν τα τραύματα της καρδιάς, φέρνει συναισθηματική ισορροπία και την αίσθηση της αφοσίωσης.

Στο μυαλό μου στροφυλίζονται τόσοι τίτλοι βιβλίων με το λουλούδι μας, «Το όνομα του Ρόδου», «Το τελευταίο τριαντάφυλλο», «Το αηδόνι και το τριαντάφυλλο» (Όσκαρ Ουάιλντ)? Στο βιβλίο του Αντουάν Ντε Σαιντ Εξίπερυ «Ο μικρός πρίγκηπας» υπάρχει ένα από τα πιο χαρακτηριστικά αποσπάσματα: ?Είσαι υπεύθυνος για το τριαντάφυλλο σου. Είμαι υπεύθυνος για το τριαντάφυλλο μου, επανέλαβε ο μικρός πρίγκιπας για να το θυμάται....Καλημέρα είπε! Καλημέρα είπαν τα τριαντάφυλλα. Ο μικρός πρίγκηπας τα κοίταξε, έμοιαζαν πολύ με το λουλούδι του. Τι είστε; Τα ρώτησε κατάπληκτος. Είμαστε τριαντάφυλλα, είπαν τα τριαντάφυλλα. Α! έκανε ο μικρός πρίγκηπας κι ένιωσε πολύ δυστυχισμένος. Το λουλούδι του, του'χε πει πως ήταν το μοναδικό λουλούδι μέσα σ'ολόκληρο το σύμπαν, και να που έβλεπε πέντε χιλιάδες ίδια σ'έναν μονάχα κήπο. Θα στεναχωριόταν πολύ, είπε μέσα του, αν το έβλεπε αυτό. Θα έσκαγε στο βήχα και θα'κανε πως πεθαίνει για ν'αποφύγει το ρεζίλεμα. Και θα'χα την υποχρέωση να κάνω πως το περιποιούμε, αλλιώς για να με ταπεινώσει κι εμένα, θ'αφηνόταν να πεθάνει στ'αλήθεια...Ύστερα, σκέφτηκε, νόμιζα πως ήμουν πλούσιος έχοντας ένα λουλούδι μοναδικό και δεν είχα παρά ένα κοινό τριαντάφυλλο......Και κάθησε γιατί φοβόταν. Είπε ακόμα: Ξέρεις το λουλούδι μου, έχω την ευθύνη του, κι είναι τόσο αδύναμο, τόσο αθώο, έχει κάτι τόσα δα αγκαθάκια για να το προστατεύουν από τον κόσμο...?

Το τριαντάφυλλο έχει αγκάθια, αλλά αυτό δεν επηρεάζει ούτε την ομορφιά ούτε τις πωλήσεις του. Της μιας δραχμής τα γιασεμιά έδωσαν τη θέση τους σε πολλών ευρώ τριαντάφυλλα Από την επιχείρηση «πλανόδιος πωλητής» η πιο κερδοφόρα από όλες τις επιχειρήσεις φαίνεται ότι είναι αυτή των λουλουδιών.

Οι δύο συγγραφείς, ο Βαμίκ Βολκάν και ο Νόρμαν Ιτσκοβιτς στο βιβλίο τους με αυθεντικό τίτλο «Ο Αθάνατος Ατατούρκ: Μια Ψυχοβιογραφία» (The Immortal Atat*rk. A Psychobiography), ανακαλούν ένα ψυχαναλυτικό πορτρέτο του Ατατούρκ, αποκαλύπτουν ότι στην προσωπική του ζωή υπήρξε ο αγαπημένος των κυριών της Κωνσταντινούπολης που όταν μιλούσαν γι? αυτόν χρησιμοποιούσαν το παρατσούκλι «Κίτρινο Τριαντάφυλλο».



Ο Οδυσσέας Ελύτης στη συλλογή «Ήλιος ο Πρώτος», εισάγει το νέο πνεύμα εκείνης της εποχής με την αναφορά στο τριαντάφυλλο, μια αισιόδοξη αντίσταση μέσα στην Κατοχή.

Έτσι συχνά όταν μιλάω για τον ήλιο
μπερδεύεται στη γλώσσα μου ένα
Μεγάλο τριαντάφυλλο κατακόκκινο.
Αλλά δε μου είναι βολετό να σωπάσω...
(Ήλιος ο Πρώτος)

Ο Ντάντε ενώνει το φως με το τριαντάφυλλο, έτσι που το δαντικό σύμπαν γίνεται ένα τριαντάφυλλο από φως.

Ο Τ.Σ. Έλιοτ ενώνει τη φωτιά με το τριαντάφυλλο. Στα Τέσσερα Κουαρτέτα του τελειώνει με τους στίχους:
Κι όλα θα παν καλά και,
κάθε είδους πράγμα θ' αποβεί καλό
όταν οι γλώσσες από φλόγες διπλωθούν
μες στον στεφανωμένο κόμπο (η μπουμπούκι) της φωτιάς
κ' η φωτιά και το ρόδο γίνουν ένα.

Επίσης ο Σεφέρης στο τέλος των "Ποιημάτων" του, ενώνει τον "ακατανίκητο" ήλιο της μακρύτερης μέρας με το εκατόφυλλο ρόδο που τα πέταλα του αποτελούνται από τα λαμπυρίσματα της θάλασσας του θερινού Ηλιοστασίου:
Ό,τι πέρασε πέρασε σωστά
κι εκείνα ακόμα που δεν πέρασαν,
πρέπει να καούν
τούτο το μεσημέρι που καρφώθηκε ο ήλιος
στην καρδιά του εκατόφυλλου ρόδου.

ΤΟ ΑΓΡΙΟ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟ

Το άγριο τριαντάφυλλο


Ντόνελι Τζένιφερ

    Μετάφραση: Μπουζαλά Ιωάννα | Ημ/νία Έκδοσης: 03/08/2011 | ISBN: 978-960-410-642-4 | Κωδικός: 0861 | Σελίδες: 768 |
Η ιστορία που ξεκίνησε με το Τριανταφυλλάκι και συνεχίστηκε με το Τριαντάφυλλο του χειμώνα φτάνει τώρα στη συγκλονιστική της κατάληξη με το Άγριο τριαντάφυλλο.


Λονδίνο 1914. Η αυτοκρατορία που έφτιαξε η Φιόνα Φίνεγκαν, δημιουργώντας το μεγαλύτερο οίκο τσαγιού στον κόσμο, εξακολουθεί να αναπτύσσεται. Δίπλα της ο σύζυγός της, ο Τζο, δίνει κι αυτός τη μάχη του ως βουλευτής των Εργατικών για τα δίκαια των ανθρώπων που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα. Καθώς ξεσπάει ο πόλεμος, ένα άλλο αγαπημένο πρόσωπο της Φιόνας, ο αδελφός της Σέιμους, θα κληθεί να δώσει τη δική του μάχη στους ωκεανούς, υπηρετώντας την πατρίδα του ως αξιωματικός στο Βρετανικό Πολεμικό Ναυτικό. Όμως ούτε οι φλόγες του πολέμου θα σβήσουν από την καρδιά του τον έρωτά του για τη Γουίλα Όλντεν, η οποία δεν τον έχει συγχωρήσει που της έσωσε τη ζωή όταν έχασε το πόδι της στο Κιλιμαντζάρο, και τώρα αγωνίζεται κι αυτή για την Αγγλία στις ερήμους της Μέσης Ανατολής.


Με φόντο τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, τον αγώνα των γυναικών να κατακτήσουν δικαίωμα ψήφου και τις σκληρές δοκιμασίες των εξερευνητών στους πόλους και στις ερήμους, η ευτυχία των Φίνεγκαν δοκιμάζεται. Όμως ούτε ο πόλεμος, ούτε ο διπλός κατάσκοπος Μαξ φον Μπραντ, ούτε ο υπόκοσμος του Λονδίνου θα καταφέρουν να λυγίσουν την οικογένεια.

ΕΓΡΑΨΑΝ ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ

«Η Ντόνελι ολοκληρώνει την «τριλογία του Τριαντάφυλλου» με τη σαρωτική μεγαλοπρέπεια ενός επικού ρομαντικού μυθιστορήματος, την τραγωδία και το θρίαμβο μιας κλασικής σάγκα, και την περιπετειώδη δράση ενός θρίλερ. Οι χαρακτήρες της ξεπετάγονται τρισδιάστατοι μέσ’ από τις σελίδες, οι ιστορικές λεπτομέρειες μπερδεύονται με τις προσωπικές τους ιστορίες και η δράση τυλίγει τους αναγνώστες μεταφέροντάς τους από την προπολεμική Αγγλία, μέχρι πέρα στα Ιμαλάια και τις αφρικανικές ερήμους».
Romantic Times

«Οι αναγνώστες χαιρετούν τους παλιούς τους φίλους σ’ αυτό το τελευταίο μέρος της “τριλογίας του Τριαντάφυλλου” που τοποθετείται στις αρχές του 20ού αιώνα και ολοκληρώνεται με μια παρέλαση από εξερευνητές, περιπετειώδεις τύπους, μετανάστες, εγκληματίες, κατασκόπους και ντιλετάντες της υψηλής κοινωνίας. Η Ντόνελι πλέκει έξυπνα τις ιστορίες από το Τριανταφυλλάκι (2002) και το Τριαντάφυλλο του χειμώνα (2008) για να μας θυμίσει τι προηγήθηκε απ’ αυτή την ακόμη περισσότερο θυελλώδη και γοητευτικά μεγάλη σάγκα».
Booklist

«Καταιγιστική δράση… Απολαύστε το ταξίδι: περισσότερες από εξακόσιες σελίδες γεμάτες ρομαντικούς έρωτες, περιπέτειες και θριάμβους, κινηματογραφικά σκηνικά, ασταμάτητη αγωνία κι ανατροπές».
Publishers Weekly

«Η Ντόνελι μπολιάζει επιδέξια με ιστορικά γεγονότα την πλοκή, στήνοντας μια πολυεπίπεδη και γρήγορη αφήγηση. Οι αναγνώστες κυρίως των προηγούμενων έργων της περίμεναν μ’ ανυπομονησία αυτό το βιβλίο, που σίγουρα θα προσκομίσει και νέους θαυμαστές στη συγγραφέα».
Library Journal

ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟ

Το τελευταίο τριαντάφυλλο

Το τελευταίο τριαντάφυλλο



Θοδωρής Καλλιφατίδης
επιμέλεια: Βάσω Κυριαζάκου

Γαβριηλίδης, 1996

Ποιο μυστικό κρύβεται στις σελίδες του γαλάζιου τετράδιου, που παραδόθηκε στον γιο όταν πέθανε ο πατέρας του; Ποια άγνωστη πτυχή, στη ζωή του Δημήτρη Καλλιφατίδη, αποκαλύπτει το στεφάνι με τα τριαντάφυλλα;
Από τη Σαμάρουξα του Πόντου ως την Αθήνα και από την Αθήνα ως τη Στοκχόλμη, δυο άντρες -πατέρας και γιος- διαγράφουν την πορεία τους, γεμίζοντας τη ζωή τους με σταθμούς, τόπους και βιώματα ανάλογα με τις συνθήκες, χωρίς ποτέ να ξεχάσουν την αφετηρία τους.
Το βιβλίο είναι γραμμένο με το γνωστό αφηγηματικό ύφος του συγγραφέα, που ισορροπεί τέλεια ανάμεσα στη λεπτομέρεια και το στοχασμό, δίνοντας στον αναγνώστη, μέσα από τη μεμονωμένη περίπτωση του πατέρα και του γιου, την ιστορία δυο ολόκληρων γενεών.  ΜΕ ΠΟΛΥ ...
ΕΥΧΕΣ......

ΔΩΔΕΚΑ.....ΠΑΡΑ......

βασίλης Καρράς Δώδεκα Παρά LYRICS

Δώδεκα παρά
πρώτη μου φόρα νιώθω την ανάγκη να σ'ακούσω
και την μοναξιά μου ν'αποκρούσω

Δώδεκα παρά
Πόνος ή χαρα έχει γίνει μέσα στη ζωή μου
που δεν είσαι τώρα πια μαζί μου








Και έλεγα πως σε έιχα ξεπεράσει
και ελεγά δεν εισαι ανάμνηση για μένα
Δώδεκα παρά πως θα περάσει
δώδεκα βδομάδες που δεν νοιάζεσαι για μενα
Δώδεκα παρά
Δίνω αναφορά μπρος στο πληγωμένο εγωισμό μου
σε ζητάω στο τηλέφωνό μου
Δώδεκα παρά
Νιώθω να βαρά ο συναγερμός μες την καρδιά μου
θέλω σαν τρελός να ρθεις κοντά μου
Δώδεκα παρά

Δώδεκα παρά
ʼραγε χωρά μέσα στην ψυχή μου κι άλλος πόνος
είναι ο έρωτας σου δολοφόνος

Δώδεκα παρά
Νιώθω σοβαρά να'χω τρελαθεί που δε μ'αγγίζεις
τη ζωή σου που τη χαραμίζεις

Και ελεγά σε είχα ξεπεράσει
και έλεγα δεν είσαι ανάμνηση για μένα
Δώδεκα παρά πως θα περάσει
δώδεκα βδομάδες που δεν νοιάζεσαι για μενα
Δώδεκα παρά
Δίνω αναφορά μπρος στο πληγωμένο εγωισμό μου
σε ζητάω στο τηλέφωνό μου
Δώδεκα παρά
Νιώθω να βαρά ο συναγερμός μες την καρδιά μου
θέλω σαν τρελός να ρθεις κοντά μου
Δώδεκα παρά









Δίνω αναφορά μπρος στο πληγωμένο εγωισμό μου
σε ζητάω στο τηλέφωνό μου
Δώδεκα παρά
Νιώθω να βαρά ο συναγερμός μες την καρδιά μου
θέλω σαν τρελός να ρθεις κοντά μου
Δώδεκα παρά
Δώδεκα παρά
大步喊過 Lyrics | www.JustSomeLyrics.com | Ceca Votka za utehom Lyrics

Βασίλης Καρράς Δώδεκα Παρά lyrics are property and copyright of it's owners. Lyrics are provided for educational purposes only.

ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΤΑΝΓΚΟ ΣΤΗ ΑΘΗΝΑ

Apurimac & Έλλη Πασπαλά (APURIMAC  DO YOU REMEMBER MY LOVE??????)

«Mi Ultimo Tango en Atenas»- Apurimac & Έλλη Πασπαλά

Ιουλίου 11th, 2012 Leave a comment Go to comments
Και τα ισπανικά είναι ελληνικά!
Mi ultimo tango en Atenas- «Το τελευταίο μου ταγκό στην Αθήνα» 
Στίχοι/Μουσική: Daniel Armando
Armonia neurotica en el microcosmο de la metropoli
cultura narcisista en una monarquia dogmatica
simfonia cacofonica, pandemonium en la atmosferamelodia simbolo, melodrama y tragedia.
Orgasmo ideologico del barbarismο a la teoria
politico dislexico en parodia onirica
tirania fantasma, dilema megalomano
de un metabolismο retorico sin tesis ni antitesis.
Patriota heroicο, tragicο, sistematico
hipocrecia paranoica sin dialogo esotericο
teatro ironicο, sindicato plasticο
y epicentro de la epidemia, una quimera, una utopia.
Energia hyperbole, antidotο democraticο
Laberinto critico sin entusiasmo, sin rima
musica epidermica en un pentagrama masoquista
y la simetria toxica de un epilogo necrologico.
Hay un oasis aromatico, paralelo, fisiologico
profeta enigmatico, fenomeno cronico y ortodoxo
sin racismos ni extremismos, sin tabues etnicos
en lirica extasis sus praxis
es el melodico y fantastico antropos.
Este mi ultimo tango en Atenas
tango lloron, que corre por mis venas.

ΥΓ. Ο Daniel Armando, Αργεντινός που μιλάει ΑΡΙΣΤΑ ελληνικά, είπε στον Θύμιο Καλαμούκη και τη «Ελληνοφρένεια» ότι, μια μέρα, στο σπίτι μιας φίλης του, είδε ένα βιβλίο με τίτλο «Οι 17000 ελληνικές λέξεις στα ισπανικά». Επίσης, είπε ότι, σε ένα ταξίδι του στην Κούβα για διακοπές, αγόρασε πολλά βιβλία για να έχει να διαβάζει. Διαβάζοντας ένα από αυτά που είχε κριτική για τους μεγαλύτερους λογοτέχνες της χώρας, του έκανε εντύπωση ότι οι λέξεις που χρησιμοποιούσε ο συγγραφέας στα πολύ δύσκολα ισπανικά που χρησιμοποιούσε για να εκφράσει τις δύσκολες σκέψεις της κριτικής του, ήταν ελληνικές. Συνδυασμός αυτών των δυο γεγονότων ήταν η έμπνευση για το «Mi ultimo tango en Atenas».
Να πω και μια προσωπική εμπειρία, παρόμοια της οποίας όλοι θα έχουν παρατηρήσει. Κάποτε, στην αρχή της δεκαετίας του ’70, έπαιζα στις μικρές/ερασιτεχνικές ομάδες του Παναθηναϊκού και, ταυτόχρονα, ήμουν φίλος με τον Γιώργο τον Βλάχο. Επειδή, δε, μιλούσα αγγλικά και λίγα ισπανοϊταλικά, έκανα παρέα με τους ξένους παίκτες που ερχόντουσαν στην επαγγελματική ομάδα, αλλά και με τον μακαρίτη τον «Μίστερ», όπως τον φωνάζαμε, Πούσκας, που μου επέτρεπε να μπαίνω και στο πούλμαν της ομάδας (του Γουέμπλευ, έτσι;), πράγμα που απαγορευόταν αυστηρά για τους πάντες, πλην 16άδας και του μακαρίτη γυμναστή, Γαβρίλου Γαζή. Με όλα αυτά θέλω να πω ότι είχα καθημερινή σχέση και νιτερέσα με τους ξένους παίκτες της ομάδας. Αυτό που μου είχε κάνει τεράστια εντύπωση ήταν ότι, σε αντίθεση με τους Σλάβους και λοιπούς Ευρωπαίους, οι ισπανόφωνοι σε τρεις μήνες συνεννοούνταν, άνετα, και σε ένα χρόνο μιλούσαν καλά ελληνικά. Αιτία ήταν τα παραπάνω περί των 17000 λέξεων στα ισπανικά, αλλά και την δομή της σύνταξης, που είναι παραπλήσια της ελληνικής. Ακούστε, πχ, πώς μιλάει ο Ρότσα και πώς ο Μπάγεβιτς ελληνικά…
 &&&&
Ένα παρόμοιο παλιό και δημοφιλές επίτευγμα, αλλά στα αγγλικά:
I always wished to address this Assembly in Greek, but realized that it would have been indeed «Greek», (: υπαινίσσεται τον ιδιωματισμό της επικεφαλίδας), to all present in this room. I found out, however, that I could make my address in Greek which would still be English to everybody. With your permission, Mr. Chairman, l shall do it now, using with the exception of articles and prepositions, only Greek words.
«Kyrie,
I eulogize the archons of the Panethnic Numismatic Thesaurus and the Ecumenical Trapeza for the orthodoxy of their axioms, methods and policies, although there is an episode of cacophony of the Trapeza with Hellas.
With enthusiasm we dialogue and synagonize at the synods of our didymous organizations in which polymorphous economic ideas and dogmas are analyzed and synthesized. Our critical problems such as the numismatic plethora generate some agony and melancholy.
This phenomenon is characteristic of our epoch. But, to my thesis, we have the dynamism to program therapeutic practices as a prophylaxis from chaos and catastrophe.
In parallel, a Panethnic unhypocritical economic synergy and harmonization in a democratic climate is basic. I apologize for my eccentric monologue.
I emphasize my euharistia to you, Kyrie to the eugenic and generous American Ethnos and to the organizes and protagonists of his Amphictyony and the gastronomic symposia».

Ο λόγος έκανε μεγάλη εντύπωση και ύστερα από δύο χρόνια ο έλληνας ακαδημαϊκός επανέλαβε το εγχείρημα, τον Οκτώβριο του 1959. Ο δεύτερος λόγος είναι εκτενέστερος και χρησιμοποιεί λιγάκι περισσότερες αγγλικές λέξεις:
Kyrie,
it is Zeus’ anathema on our epoch for the dynamism of our economies and the heresy of our economic methods and policies that we should agonize between the Scylla of numismatic plethora and the Charybdis of economic anaemia.
It is not my idiosyncrasy to be ironic or sarcastic, but my diagnosis would be that politicians are rather cryptoplethorists. Although they emphatically stigmatize numismatic plethora, they energize it through their tactics and practices.
Our policies have to be based more on economic and less on political criteria. Our gnomon has to be a metron between political, strategic and philanthropic scopes. Political magic has always been anti-economic.
In an epoch characterized by monopolies, oligopolies, monopsonies, monopolistic antagonism and polymorphous inelasticities, our policies have to be more orthological. But this should not be metamorphosed into plethorophobia, which is endemic among academic economists. Numismatic symmetry should not hyper-antagonize economic acme.
A greater harmonization between the practices of the economic and numismatic archons is basic. Parallel to this, we have to synchronize and harmonize more and more our economic and numismatic policies panethnically.
These scopes are more practicable now, when the prognostics of the political and economic barometer are halcyonic. The history of our didymοus organizations in this sphere has been didactic and their gnostic practices will always be a tonic to the polyonymous and idiomorphous ethnical economies.
The genesis of the programmed organization will dynamize these policies. Therefore, I sympathize, although not without criticism on one or two themes, with the apostles and the hierarchy of our organs in their zeal to program orthodox economic and numismatic policies, although I have some logomachy with them.
I apologize for having tyrannized you with my Hellenic phraseology.
In my epilogue, I emphasize my eulogy to the philoxenous autochtons of this cosmopolitan metropolis and my encomium to you, Kyrie, and the stenographers.

ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΤΑΝΓΚΟ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ

ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΜΟΥ ΤΑΝΓΚΟ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ



 
 
 
 
 
 
 
 
 
ΤΡΑΓΟΥΔΟΥΝ ΟΙ APURIMAC ΚΑΙ Η ΕΛΛΗ ΠΑΣΠΑΛΑ

MI ÚLTIMO TANGO EN ATENAS
Armonia neurotica en el microcosmο de la metropoli
cultura narcisista en una monarquia dogmatica
simfonia cacofonica, pandemonium en la atmosfera
melodia simbolo, melodrama y tragedia.
Orgasmo ideologico del barbarismο a la teoria
politico dislexico en parodia onirica
tirania fantasma, dilema megalomano
de un metabolismο retorico sin tesis ni antitesis.
Este mi último tango en Atenas
tango lloron, que corre por mis venas.
Patriota heroicο, tragicο, sistematico
hipocrecia paranoica sin dialogo esotericο
teatro ironicο, sindicato plasticο
y epicentro de la epidemia, una quimera, una utopia.
Energia hyperbole, antidotο democraticο
Laberinto critico sin entusiasmo, sin rima
musica epidermica en un pentagrama masoquista
y la simetria toxica de un epilogo necrologico.
Hay un oasis aromatico, paralelo, fisiologico
profeta enigmatico, fenomeno cronico y ortodoxo
sin racismos ni extremismos, sin tabues etnicos
en lirica extasis sus praxis
es el melodico y fantastico antropo.
Στίχοι και μουσική: Daniel Armando.

ΤΟ ΤΑΝΓΚΟ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ.

Κριτική ταινίας | Το Τανγκό των Χριστουγέννων


Δεν έχω συνηθίσει να βλέπω ελληνικό κινηματογράφο όχι γιατί δεν υπάρχουν καλοί ηθοποιοί αλλά γιατί σε κάθε ταινία κάτι μου λείπει. Το τανγκό των Χριστουγέννων με ώθησε να το δω ίσως από το πολύ ωραίο τρέιλερ.
Είναι βασισμένο στο βιβλίο του Γιάννη Ξανθούλη. Η ταινία μας μεταφέρει στο 1970 όπου ο υπολοχαγός Καραμανίδης (Γιάννης Στάνκογλου) ερωτεύεται την όμορφη γυναίκα (Βίκυ Παπαδοπούλου) του Συνταγματάρχη Μανώλη Λόγγου (Γιάννης Μπέζος). Ο υπολοχαγός θέλοντας να προσεγγίσει κάπως την γυναίκα του συνταγματάρχη ζητά από τον νεαρό φαντάρο (Αντίνοος Αλμπάνης) να του μάθει να χορεύει. Η γνωριμία τους θα είναι καταλυτική.
Ο σκηνοθέτης Νίκος Κουτελιδάκης επέλεξε να γυρίσει την ταινία του σε Έβρο, Αλίαρτο, Αττική μέχρι το στρατόπεδο των Αγίων Αναργύρων, κατά την γνώμη μου το αποτέλεσμα δεν τον αδίκησε για τις επιλογές του.
Εντυπωσιάστηκα πολύ από το ταλέντο του Αντίνοου καθώς με έπεισε απόλυτα, δεν έχω να πω κάτι για τον Γιάννη Στάνκογλου καθώς και στο Νησί είδαμε πόσο καλά μπορεί να αντεπεξέλθει σε έναν δραματικό ρόλο.
Αξίζει να σημειωθεί η σοβαρότητα του Γιάννη Μπέζου που τον έχουμε συνηθίσει σε τηλεοπτικόυς ρόλους (Ζάχος Δόγκανος) να είναι πολύ κωμικός και πολύ διαφορετικός. Τέλος είμαι της άποψης ότι η Ελλάδα μπορεί να γυρίσει αξιόλογες ταινίες και το έχει αποδείξει και στο παρελθόν. Σας προτείνω ανεπιφύλακτα να την δείτε.

Read more: http://www.neolaia.gr/2011/12/03/kritiki-tainias-to-tagko-twn-xristougennwn/#ixzz2AuU6B0Qr

ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΤΑΝΓΚΟ- ΑΝΤΙΟ

... Μαρία Σνάιντερ, το "τελευταίο τανγκό" ...


stavrosx1
***
*
Το τελευταίο αντίο
*
Η Μαρία Σνάιντερ, η ηθοποιός που συμπρωταγωνίστησε στο πλευρό του Μάρλον Μπράντο στο «Τελευταίο τανγκό στο Παρίσι» (1972), αλλά και στο «Επάγγελμα ρεπόρτερ» του Αντονιόνι, πέθανε προχθές ύστερα από μακρά ασθένεια.
Ηταν μόνο 58 ετών. Στην ταινία του Μπερτολούτσι εμφανίζεται πολλές φορές ολόγυμνη, κάτι που δεν ξαναέκανε ποτέ. Το 1976 εγκατέλειψε τα πλατό του «Καλιγούλα» του Τίτο Μπρας και εισήχθη σε μια ψυχιατρική κλινική της Ρώμης. Επειδή αρνήθηκε να εμφανιστεί γυμνή την αντικατέστησαν. Είχε παραδεχτεί σε συνέντευξή της ότι μετά το «Τανγκό» τη μεταχειρίζονταν ως σύμβολο του σεξ και όχι ως ικανή ηθοποιό. Σάλο προκάλεσε και η δήλωσή της ότι ένιωσε να βιάζεται από τον Μάρλον Μπράντο στη σκηνή με το βούτυρο. «Ηταν δική του ιδέα. "Μαρία, είναι απλά μια ταινία", μου είπε. Εγώ όμως ένιωσα προσβεβλημένη, θυμάμαι ότι έκλαιγα. Ευτυχώς τη γυρίσαμε μια κι έξω»... Τότε ήταν μόλις 19 ετών.

ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΤΑΝΓΚΟ ΣΤΟ ΠΑΡΙΣΙ



ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΤΑΓΚΟ ΣΤΟ ΠΑΡΙΣΙ
Γαλλο-ιταλική ταινία, σκηνοθεσία Μπ.Μπερτολούτσι με τους: Μάρλον Μπράντο, Μαρία Σνάιντερ
Ένας μοναχικός Αμερικανός, προσπαθώντας να ξεπεράσει το θάνατο της γυναίκας του, δημιουργεί μια καθαρά σαρκική σχέση με μια άγνωστη νεαρή σε ένα άδειο παρισινό διαμέρισμα.
Η κριτική του "α" από τον Χρήστο Μήτση
Η ΤΑΙΝΙΑ ΠΟΥ ΑΛΛΑΞΕ ΤΑ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΑ ΕΡΩΤΙΚΑ ΗΘΗ ΤΩΝ '70S ΟΦΕΙΛΕΙ ΤΗ ΦΗΜΗ ΤΗΣ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΒΟΗΤΗ ΣΚΗΝΗ "ΜΕ ΤΟ ΒΟΥΤΥΡΟ", ΩΣΤΟΣΟ ΧΡΩΣΤΑ ΤΗΝ ΑΔΙΑΜΦΙΣΒΗΤΗΤΗ ΑΞΙΑ ΤΗΣ ΤΟΣΟ ΣΤΗΝ ΤΟΛΜΗΡΗ ΣΚΗΝΟΘΕΤΙΚΗ ΜΑΤΙΑ ΤΟΥ ΜΠΕΡΤΟΛΟΥΤΣΙ ΟΣΟ ΚΑΙ ΣΤΗ ΣΠΑΡΑΚΤΙΚΗ ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΟΥ ΜΠΡΑΝΤΟ, ΓΙΑ ΤΙΣ ΟΠΟΙΕΣ ΑΜΦΟΤΕΡΟΙ ΑΝΤΑΜΕΙΦΘΗΚΑΝ ΜΕ ΜΙΑ ΟΣΚΑΡΙΚΗ ΥΠΟΨΗΦΙΟΤΗΤΑ. ΣΑΡΑΝΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΠΡΕΜΙΕΡΑ ΤΗΣ, ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ Η ΚΡΙΤΙΚΟΣ ΠΟΛΙΝ ΚΑΕΛ ΣΥΝΕΚΡΙΝΕ ΜΕ ΑΥΤΗΝ ΤΗΣ "ΙΕΡΟΤΕΛΕΣΤΙΑΣ ΤΗΣ ΑΝΟΙΞΗΣ" ΤΟΥ ΣΤΡΑΒΙΝΣΚΙ ΤΟ 1913, ΤΟ ΣΚΑΝΔΑΛΟ ΕΧΕΙ ΞΕΧΑΣΤΕΙ, ΑΦΗΝΟΝΤΑΣ ΤΗ ΔΙΑΧΥΤΗ ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑ ΤΗΣ ΝΑ ΑΠΟΤΥΠΩΝΕΙ ΜΕ ΨΥΧΡΗ ΕΙΛΙΚΡΙΝΕΙΑ ΤΑ ΑΔΙΕΞΟΔΑ ΜΙΑΣ (ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΗΣ, ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ, ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ) ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΓΙΝΕ ΠΟΤΕ.
Οι κριτικές του κοινού

ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΤΑΝΓΚΟ ΣΤΟ ΠΑΡΙΣΙ.

«Το τελευταίο τανγκό στο Παρίσι»: Ο ερωτισμός ως τραυματική εμπειρία
«Το τελευταίο τανγκό στο Παρίσι»: Ο ερωτισμός ως τραυματική εμπειρία

Τερζής Κ.
Ημερομηνία δημοσίευσης: 15/08/2010
Στις αρχές της δεκαετίας του '70 η καριέρα του Μάρλον Μπράντο, του σημαντικότερου ηθοποιού του εικοστού αιώνα, βρισκόταν κοντά στο ναδίρ. Ήταν τότε που η συνάντησή του, σχεδόν ταυτόχρονα, με δύο σπουδαίους σκηνοθέτες, θα τον ξαναφέρει στο παγκόσμιο προσκήνιο: Ο νεαρός Φράνσις Φορντ Κόπολα στις ΗΠΑ αναζητούσε πρωταγωνιστή για τον φιλόδοξο «Νονό» του, και ένας μάλλον άγνωστος στο διεθνές κοινό Ιταλός σκηνοθέτης ονόματι Μπερνάρντο Μπερτολούτσι αποτόλμησε να πλησιάσει τον Μπράντο προτείνοντάς του έναν ριψοκίνδυνο ρόλο για την επόμενη ταινία του: Στις 14 Οκτωβρίου του 1972, η ταινία του Μπερτολούτσι, «Το τελευταίο τανγκό στο Παρίσι" (Ultimo tango a Parigi) πρωτοπαρουσιάζεται στο Φεστιβάλ της Νέας Υόρκης.
Ασυνήθιστη επιλογή: ο τυπικά Ευρωπαίος Μπερτολούτσι θεώρησε μάλλον ότι ο «Νέος Κόσμος» θα δείξει μεγαλύτερη κατανόηση στο τόλμημά του, και όντως απέσπασε διθυραμβικές κριτικές, με την ηγερία της αμερικανικής κινηματογραφικής κριτικής Pauline Kael να γράφει έναν πραγματικό ύμνο στο περιοδικό «New Yorker», μιλώντας για «ιστορική στιγμή» για τον παγκόσμιο κινηματογράφο: «Πρέπει να είναι η πιο δυναμικά ερωτική ταινία που έγινε ποτέ, κι ίσως αποδειχθεί η πιο απελευθερωτική ταινία του κινηματογράφου».
Δεν νομίζω ότι ο χρόνος δικαίωσε αυτές τις εκτιμήσεις, αλλά οι παλαιότεροι θυμούνται ακόμη τον σάλο που προκάλεσε η ταινία εκείνη την εποχή (στην Ελλάδα της χούντας προβλήθηκε μια αγρίως λογοκριμένη βερσιόν και κάποιοι είχαν ταξιδέψει στο εξωτερικό μόνο και μόνο για να δουν την «αυθεντική» κόπια). Πράγματι, η ταινία, που ξεκίνησε την εμπορική καριέρα της από το Παρίσι, θα σαρώσει τα ταμεία σε όλο τον κόσμο, δημιουργώντας ένα απίστευτο σκάνδαλο λόγω των τολμηρών ερωτικών σκηνών, που είναι το περιτύλιγμα ενός σπαραχτικού πυρήνα υπαρξιακού αδιεξόδου. «Το τελευταίο τανγκό στο Παρίσι» αφηγείται την οριακή, «στην κόψη του ξυραφιού», σχέση ενός 45άρη Αμερικανού με μια νεαρή Γαλλίδα, μέσα από μια διαδρομή αυτοκαταστροφής -σχόλιο για τη σκοτεινή πλευρά του ερωτισμού, που αγγίζει και ξεπερνά τα όρια του σαδομαζοχισμού και της συντριπτικής εξουθένωσης...
Όταν ο Μάρλον Μπράντο ρωτήθηκε, σε μια συνέντευξή του το 1979 στο περιοδικό «Playboy», ποιο κατά τη γνώμη του ήταν το «θέμα» στο «Τελευταίο τανγκό», απάντησε με το γνωστό ύφος του, που δεν επέτρεπε δεύτερη κουβέντα: «Η ψυχανάλυση του Μπερτολούτσι». Βέβαια, ο Μπερτολούτσι είχε φροντίσει προκαταβολικά να επιβεβαιώσει την άποψη του Μπράντο, καθώς είχε συμπεριλάβει το όνομα του ψυχαναλυτή του στους τίτλους του τέλους! Για ποιο λόγο; «Επειδή με έσπρωξε να πάω παραπέρα... Βρήκα έναν τρόπο να μιλήσω για τις εμμονές μου χωρίς να κοκκινίζω. Και συνειδητοποίησα ότι υπάρχει μια έντονα ρομαντική πτυχή σε αυτή την ιστορία, που κρυβόταν πίσω από τις πιο προκλητικές στιγμές της ταινίας. Το πιο ρομαντικό είναι ότι ένας άντρας και μια γυναίκα προσπαθούν να επικοινωνήσουν, χωρίς συγκεκριμένη ταυτότητα, χωρίς διεύθυνση, απλώς μέσω των κορμιών τους».
Η εποχή εκείνη ωστόσο δεν ήταν εντελώς «έτοιμη» για να δεχθεί την ταινία. Ξεσηκώθηκε ένας ορυμαγδός καταγγελιών, κατασχέσεων, απαγορεύσεων και ο ίδιος ο Μπερτολούτσι θα χάσει τα πολιτικά του δικαιώματα για πέντε χρόνια! Αλλά σίγουρα ήταν η εποχή της αναζήτησης του «Άλλου». Ο τριαντάχρονος τότε Μπερνάντο Μπερτολούτσι ήταν μάλλον ένα βήμα μπροστά από την εποχή του. Είχε περάσει ήδη από την επιρροή του Παζολίνι στη «γκονταρική» αναζήτηση στα τέλη της δεκαετίας του '60 και δεν σταμάτησε ούτε εκεί. Και φυσικά το πολιτικό πρόταγμα ήταν κυρίαρχο. Πολλά χρόνια αργότερα θα σχολιάσει με πικρία: «Πιστεύαμε ότι θα καταφέρναμε να βάλουμε τέλος στη ζούγκλα των κοινωνικών ανισοτήτων και στην αυταρχικότητα. Κι όταν η περίοδος αυτή τελείωσε το '78 με τον θάνατο του Άλντο Μόρο, για μένα τέλειωσε και το όνειρο».
Αλλά ας ξαναγυρίσουμε στο «Τελευταίο τανγκό στο Παρίσι», που η ιστορία του διαδραματίζεται τυπικά σε δυο-τρεις μέρες, όμως ο θεατής έχει την αίσθηση της βασανιστικής διάρκειας του χρόνου... «Τα χρώματα σε αυτή την ταινία», γράφει η Pauline Kael στο περίφημο άρθρο της στο «New Yorker», «θυμίζουν τις τελευταίες ώρες του απογεύματος: πορτοκαλί, μπεζ, καφετί και ρόδινο -το ρόδινο της σάρκας που έχει αποστραγγιστεί από το αίμα, το ρόδινο του πτώματος. Είναι τόσο απαλά διαμορφωμένα από τον Βιτόριο Στοράρο, ώστε ρομαντισμός και αποσύνθεση γίνονται ένα. Η λυρική υπερβολή της μουσικής του Γκάτο Μπαρμπιέρι επιτείνει αυτή την εντύπωση. Εξω από το διαμέρισμα, τα γκρίζα κτίρια και ο θόρυβος είναι σαφώς το σύγχρονο Παρίσι, κι ωστόσο η πόλη μοιάζει βουβή...».
Κανείς από τους πρωταγωνιστές δεν βγήκε αλώβητος από την εμπειρία της ταινίας, που αποδείχθηκε εξαιρετικά τραυματική. Η άγνωστη τότε Μαρία Σνάιντερ που έπαιζε δίπλα στον διάσημο Μπράντο, θα πει αργότερα πως υπέφερε κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων και αισθανόταν ότι τη "χειρίζονται" ο συμπρωταγωνιστής της μαζί με τον σκηνοθέτη. Δεν ξαναγύρισε άλλη ερωτική σκηνή σε ταινία από τότε. Η απρόσωπη σεξουαλική σχέση σ' ένα άδειο παριζιάνικο διαμέρισμα, με τον ήρωα να θρηνεί τον θάνατο της γυναίκας του, ήταν το «όχημα» για τον Μάρλον Μπράντο προκειμένου να μιλήσει για την αβάσταχτη μοναξιά και την ερήμωση της ψυχής, καθώς πολλοί από τους μονολόγους του, ιδιαίτερα εκεί όπου μιλά για την εγκατάλειψή του στα παιδικά του χρόνια, στηρίζονται σε προσωπικές του εμπειρίες και βγήκαν μέσα από αυτοσχεδιασμό. «Όταν τέλειωσε, αποφάσισα ότι ποτέ ξανά δεν θα κατέστρεφα τον εαυτό μου συναισθηματικά για να φτιάξω μια ταινία», θα πει ο Μπράντο στην αυτοβιογραφία του. Και όντως, στα επόμενα χρόνια και μέχρι το τέλος της ζωής του θα δουλεύει μόνο με μεγάλη αμοιβή για μικρούς ρόλους, χωρίς να ενδιαφέρεται ουσιαστικά για τις ταινίες που γυρίζει...

ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΤΑΝΓΚΟ.

%ce%a4%ce%b1%ce%b9%ce%bd%ce%af%ce%b5%cf%82

ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΤΑΝΓΚΟ ΣΤΟ ΠΑΡΙΣΙ

LAST TANGO IN PARIS

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 

Περιγραφή

"Η πιο δυνατή ερωτική ταινία που έχει γυριστεί ποτε!" - Pauline Kael, New Yorker

Μπείτε στον αισθησιακό και ατμοσφαιρικό σύμπαν που έπλασε ο Μπερνάντο Μπερτολούτσι και ανακαλύψτε από μόνοι σας το λόγο που το "Tελευταίο Ταγκό στο Παρίσι" έχει χαρακτηριστεί ως "η πιο αμφιλεγόμενη ταινία στο είδος της" (Λέοναρντ Μάλτιν).
Με 2 υποψηφιότητες για Όσκαρ - Καλύτερης Σκηνοθεσίας (Μπερνάντο Μπερτολούτσι) και Α? Ανδρικού Ρόλου (Μάρλον Μπράντο) - και σεξουαλική ένταση που ξεχειλίζει σε κάθε πλάνο, αυτό το κλασικό αριστούργημα σόκαρε μια oλόκληρη γενιά και άλλαξε την μορφή της τέχνης του ερωτικού κινηματογράφου.

Αυτός (Μάρλον Μπράντο), είναι ένας σαρανταπεντάχρονος αμερικάνος που ζει στο Παρίσι προσπαθώντας να ξεφύγει από τις εφιαλτικές μνήμες της αυτοκτονίας της γυναίκας του. Αυτή (Μαρία Σνάιντερ), είναι μια εικοσάχρονη πανέμορφη παριζιάνα αρραβωνιασμένη με έναν νεαρό σκηνοθέτη. Βασανισμένοι και οι δύο από τους προσωπικούς τους δαίμονες, αν και άγνωστοι μεταξύ τους, θα συναντηθούν με μοναδικό σκοπό να ικανοποιήσουν τις πιο ανομολόγητες σεξουαλικές τους επιθυμίες. Σε ένα διαμέρισμα άδειο και σκοτεινό όπως οι τραγικές ζωές τους. Παρασυρμένοι από το πάθος και τα ένστικτά τους, θα χαθούν σε ένα λαβύρινθο αισθήσεων και φαντασιώσεων από τον οποίο υπάρχει μία και μόνη διέξοδος: Η θλιβερή πραγματικότητα...

TO ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΤΑΝΓΚΟ ΣΤΟ ΠΑΡΙΣΙ

Eντυπη Έκδοση

Το τελευταίο ταγκό στο Παρίσι

Last Tango in Paris. Γαλλία/Ιταλία, 1972. Σκηνοθεσία: Μπερνάρντο Μπερτολούτσι. Σενάριο: Μπερνάρντο Μπερτολούτσι, Φράνκο Αρκάλι. Ηθοποιοί: Μάρλον Μπράντο, Μαρία Σνάιντερ, Ζαν-Πιερ Λεό, Μάσιμο Τζιρότι. 136'

****½
Μάρλον Μπράντο και Μαρία Σνάιντερ στο αγέραστο «Τελευταίο ταγκό στο Παρίσι» Μάρλον Μπράντο και Μαρία Σνάιντερ στο αγέραστο «Τελευταίο ταγκό στο Παρίσι» Η έλλειψη του έρωτα αλλά και τα αποτελέσματα της θλίψης είναι στο επίκεντρο της θαυμάσιας αυτής, ερωτικής ταινίας (σε επανέκδοση) γύρω από έναν μεσήλικο Αμερικανό, που αναζητεί τη λύτρωση στο σαδομαζοχιστικό σεξ με μια νεαρή Γαλλίδα.
Είναι ευχάριστο να βλέπεις πόσο μεγάλος ηθοποιός παραμένει ο Μάρλον Μπράντο, όποιο ρόλο κι αν ερμηνεύσει. Στην επανέκδοση της θαυμάσιας αυτής, καθαρά ερωτικής, επίμαχης στην εποχή της, ταινίας του Μπερνάρντο Μπερτολούτσι, ο Μπράντο, σε μια από τις πιο συγκρατημένες και ολοκληρωμένες ερμηνείες του, ενσαρκώνει τον μεσήλικο, μοναχικό Αμερικανό, που η γυναίκα του έχει πρόσφατα αυτοκτονήσει. Σε αντίδοτο της θλίψης του, ο ήρωας αναζητεί, σ' ένα απρόσωπο διαμέρισμα του Παρισιού, το απλό, σαδομαζοχιστικό, ασυγκράτητο σεξ στην αγκαλιά μιας νεαρής, χίπι Γαλλιδούλας (Μαρία Σνάιντερ). Ενα σεξ σε όλες τις μορφές του, που στην εποχή του (ειδικά εξαιτίας της περιβόητης σκηνής σοδομισμού με βούτυρο) είχε προκαλέσει διάφορες λογοκρισίες.
Ο Μπερτολούτσι καταγράφει με δυνατά, έντονα χρώματα, την απελπισία, το άγχος και τον εξευτελισμό, στα οποία οδηγείται ο ήρωάς του. Πίσω βέβαια από αυτά υπάρχει το θέμα του έρωτα και της έλλειψής του. Οι σκηνές του σεξ -παρά τη σημερινή ελευθερία της λογοκρισίας- παραμένουν δυνατές, βίαιες και προκλητικές. Ο Μπερτολούτσι τονίζει τη σκοτεινή, εφιαλτική, καταστροφική συχνά, μαζί και μαγική, πλευρά του σεξ, πλευρά που τόσο ανέπτυσσε και στις δικές του ταινίες ο Μπουνιουέλ. Στα συν της ταινίας η ατμοσφαιρική, με τα μουντά χρώματα, φωτογραφία του Βιτόριο Στοράρο και η υποβλητική μουσική του Γκάτο Μπαρμπιέρι, χωρίς να ξεχνάμε τους πίνακες του Φράνσις Μπέικον στους τίτλους της αρχής. Μια ταινία που δείχνει να έχει κερδίσει με το πέρασμα του χρόνου.

Το τελευταιο τανγκο στο Παρισι

Το τελευταίο τανγκό στο παρίσι (1972) του Μπερνάρντο Μπερτολούτσι



Ο Μπερνάντο Μπερτολούτσι σκηνοθετεί τη δραματική ταινία ορόσημο «Τελευταίο ταγκό στο Παρίσι».Η ταινία θα ξεσηκώσει χιονοστιβάδα καταγγελιών, κατασχέσεων, μηνύσεων, απαγορεύσεων και ο σκηνοθέτης της θα κινδυνεύσει να "καεί στην πυρά" μαζί της ενώ θα χάσει τα πολιτικά του δικαιώματα για 5 χρόνια.

Συγκλονισμένος από την αυτοκτονία της γυναίκας του, ο μεσήλικας Πολ περιπλανιέται στο Παρίσι και μια μέρα συναντά τυχαία σ' ένα άδειο διαμέρισμα τη νεαρή Ζαν. Οι δυο άγνωστοι, ενώνονται ερωτικά με άγριο πάθος, χωρίς καν να μάθουν ο ένας το όνομα του άλλου. Χωρίζοντας, αποφασίζουν να συναντιούνται στο διαμέρισμα για να κάνουν έρωτα, χωρίς να αποκαλύψουν τα ονόματά τους και να ξέρουν τίποτα ο ένας για τη ζωή του άλλου. Ετσι, κάνοντας διπλή ζωή, συνεχίζουν να συνευρίσκονται στο άδειο διαμέρισμα, όπου επιδίδονται σε παράδοξα σεξουαλικά παιχνίδια. Σιγά σιγά μέσα από τον ακραίο ερωτισμό η σχέση τους φθίνει, ενώ ο Πολ, παραβιάζοντας τους κανόνες του παιχνιδιού θέλει να μάθει για τη ζωή της Ζαν. Αφού χορεύουν το τελευταίο τους ταγκό, ο Πολ την ακολουθεί στο σπίτι της μητέρας της... Παίζουν: Μάρλον Μπράντο, Μαρία Σνάιντερ, Ζαν-Πιερ Λεόντ, Μάσιμο Τζιρότι, Μαρία Μίκι

Το "Tελευταίο Ταγκό στο Παρίσι" έχει χαρακτηριστεί ως "η πιο αμφιλεγόμενη ταινία στο είδος της" (Λέοναρντ Μάλτιν). Με 2 υποψηφιότητες για Όσκαρ - Καλύτερης Σκηνοθεσίας (Μπερνάντο Μπερτολούτσι) και Α? Ανδρικού Ρόλου (Μάρλον Μπράντο) - και σεξουαλική ένταση που ξεχειλίζει σε κάθε πλάνο, αυτό το κλασικό αριστούργημα σόκαρε μια oλόκληρη γενιά και άλλαξε την μορφή της τέχνης του ερωτικού κινηματογράφου.

Ο Πολ, ένας μεσήλικας άντρας θρηνεί για τον χαμό της συζύγου του και περιφέρεται άσκοπα σε μια πόλη που μιλάει άλλη γλώσσα απ ό,τι αυτός. Ο Μάρλον Μπράντο, υποβάλλεται σε ένα αδίστακτο ξεγύμνωμα, μια άνευ προηγουμένου αποδόμηση της περσόνας του; Οποιο και να είναι το όνομά του, το αρσενικό που βλέπουμε μπροστά μας θα καταδυθεί στην κόλαση της ύπαρξής του σαν άλλος Ορφέας(Η ταινία είναι μια ελεύθερη και σύχρονη μεταφορά αυτού του μύθου). Μόνο που η Ευρυδίκη έχει χαθεί για πάντα, και το μόνο που ξεπροβάλλει στη θέση της είναι ένα ανώνυμο θηλυκό που του δίνεται χωρίς ενδοιασμούς. Συνεπώς, πέρα από τη θύελλα πουριτανισμού και τις κάθε λογής υστερίες που το συνόδεψαν την εποχή της δημιουργίας του, το «Τελευταίο Τανγκό» μπορεί να είναι μια ταινία με ατέλειωτο, εξοντωτικό, κάθιδρο σεξ, αλλά δεν είναι ακριβώς μια ταινία για το σεξ. Ας πούμε ότι πρόκειται για μια σπαρακτική σύγκρουση της σοφίας του μυαλού και του κορμιού, που ξεκινά από έναν θάνατο και συνεχίζεται μέχρις εσχάτων, μέχρι ένα τανγκό και λίγο παραπέρα.

Πριν από τον τελευταίο χορό, ωστόσο, θα έχουν μεσολαβήσει αλλεπάλληλοι μικροί θάνατοι και επικήδειοι. Εξω από τις συνεδρίες λαγνείας του άδειου διαμερίσματος, η γυναίκα θα προσποιηθεί ότι «ζει τη ζωή της» μπροστά από την κάμερα του δεύτερου, νεότερου εραστή της (ενός Ζαν-Πιερ Λεό - καρικατούρας των οπαδών του σινεμά βεριτέ). Και κάπου ανάμεσα στις εθιστικές, μεθυστικές συνευρέσεις και τα επικίνδυνα παιχνίδια ρόλων, ο Μπερτολούτσι οργανώνει ένα όργιο αλήθειας που κυριολεκτικά σκοτώνει. Και προσκαλεί πρώτο και καλύτερο τον εαυτό του, για να ανακαλύψει το εξής τρομακτικό και διόλου λυτρωτικό: η επιστροφή στη μήτρα (σύμβολό της, το προστατευμένο από κάθε εισβολή διαμέρισμα) είναι αδύνατη, η δε προδοσία αναπόφευκτη - ίσως επειδή κάθε παιχνίδι πάθους πρέπει να την περιέχει.

Η τραγική έκβαση του «Τελευταίου Τανγκό» αποκτά ακόμα μεγαλύτερο ενδιαφέρον, εάν σκεφτούμε ότι η ταινία χρωστά τη γέννησή της σε μια επίμονη φαντασίωση του Μπερτολούτσι: μια τυχαία συνάντηση με μια γυναίκα που οδηγεί σε μια αμιγώς σεξουαλική σχέση, χωρίς ποτέ εκείνος να μάθει το όνομά της. Οπλίζοντας, λοιπόν, το γυναικείο χέρι όταν ο Πολ απαιτεί κάτι παραπάνω, ο σκηνοθέτης στην ουσία σκοτώνει τον εαυτό του για να προστατεύσει τις φαντασιώσεις του. Οξύμωρο; Οχι, σπαρακτικά αληθινό. Σε ένα κινηματογραφικό σύμπαν που αποχαιρετά τη νουβέλ βαγκ και χαιρετίζει το αμερικάνικο σινεμά των 70s, η κάμερα του Μπερτολούτσι θα καταγράψει το δίπολο θεοποίηση-αποκαθήλωση των απανταχού παθών και από κει θα παρακολουθήσει καθετί που ανήκει στον «παλιό κόσμο» να ψυχορραγεί θεαματικά. Ακόμα κι αν πρόκειται για την πομπώδη αυτοπεποίθηση του δημιουργού ότι μπορεί να ανακαλύψει την αλήθεια σε ένα γυναικείο πρόσωπο . Ή απλώς πρόκειται για τον ίδιο τον λαβωμένο ανδρισμό του σκηνοθέτη;

Ένα φιλμ-«τανγκό» του έρωτα και της σαρκικής πρόκλησης. Μια ταινία μοντέρνα και αμφιλεγόμενη, που τάραξε τα νερά της 7ης τέχνης και άλλαξε την οπτική των κινηματογραφιστών περί αισθησιασμού και ερωτισμού. Ένα φιλμ πάνω στην αποξένωση των ανθρώπων.




ME ΚΟΚΚΙΝΑ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΑ......


Με κόκκινα τριαντάφυλλα και έναν βουβό λυγμό

Η θεατρική οικογένεια και απλός κόσμος αποχαιρέτησαν τον αριστοφανικό ηθοποιό με ένα ηχηρό και παρατεταμένο χειροκρότημα

Με κόκκινα τριαντάφυλλα και έναν βουβό λυγμό
«Εφυγε ένας μεγάλος». Λόγια που έγιναν ψίθυρος, ένας ψίθυρος που ακουγόταν σαν προσευχή. Σαν αντίο. Σαν «θα σε θυμόμαστε πάντα». Υστερα σιωπή. Κάποιοι προσπαθούσαν να συγκρατήσουν τα δάκρυά τους κι άλλοι τα άφηναν να τρέχουν σαν την ύστατη στιγμή «συνάντησης» με τον καλλιτέχνη που αγάπησαν, που τους χάρισε αξέχαστες στιγμές ευφορίας. Τώρα ήταν εκεί για το τελευταίοι κατευόδιο.
«Θα μας λείψεις, Θύμιο» έλεγαν οι απλοί άνθρωποι που έφτασαν έως το νεκροταφείο Παιανίας, εκεί όπου αναπαύεται από χθες ο Θύμιος Καρακατσάνης. Αλλά και η θεατρική οικογένεια, οι συνάδελφοί του που έδωσαν το «παρών», έστεκαν αμίλητοι. Αδειοι. Κενοί. «Νιώθω άδειος μέσα μου. Εφυγε ένας δικός μου άνθρωπος» έλεγε συγκινημένος ο Γιώργος Κωνσταντίνου, συνεργάτης του σε πολλές παραγωγές.
Η πολυαγαπημένη του σύζυγος, Ρούλα, και οι κόρες του, Αλεξάνδρα και Κατερίνα, στέκονταν ανήμπορες και συντετριμμένες τη δύσκολη αυτή ώρα. Τα λόγια παρηγοριάς ηχούσαν ξύλινα κι οι αγκαλιές μικρές. Λιτή η τελετή. Δωρική. Κανένας επικήδειος όπως ο ίδιος επιθυμούσε. Μόνο ένας λυγμός που πάσχιζε να κρατηθεί βουβός, να μην ξεσπάσει. Κι έγινε χειροκρότημα ηχηρό και παρατεταμένο, όταν η σορός βγήκε από τον Ιερό Ναό των Αγίων Θεοδώρων, όπου εψάλη η νεκρώσιμος ακολουθία.
«Θα μας λείψεις, Θύμιο» έλεγαν οι απλοί άνθρωποι που έφτασαν έως το νεκροταφείο Παιανίας, εκεί όπου αναπαύεται από χθες ο Θύμιος Καρακατσάνης
«Θα μας λείψεις, Θύμιο» έλεγαν οι απλοί άνθρωποι που έφτασαν έως το νεκροταφείο Παιανίας, εκεί όπου αναπαύεται από χθες ο Θύμιος Καρακατσάνης
Με λευκά και κόκκινα τριαντάφυλλα σκέπασαν οι παρευρισκόμενοι τη σορό, λίγο πριν τη δεχθεί στην αγκαλιά της η αττική γη. «Τον Θύμιο πολλοί τον μιμήθηκαν, κανένας όμως δεν θα μπορέσει να τον αντικαταστήσει. Υπήρξε από τους μεγαλύτερους ηθοποιούς που πέρασαν από την ελληνική σκηνή. Συλλυπητήρια, όχι μόνο στους οικείους του, αλλά και σε όλη την Ελλάδα που έχασε έναν τέτοιο άνθρωπο», υπογράμμισε ο Νικήτας Τσακίρογλου.
«Είμαστε συγκλονισμένοι. Να είναι ελαφρύ το χώμα που τον σκεπάζει. Είμαι σίγουρη πως θα μας βλέπει από ψηλά», συμπλήρωσε η Χρυσούλα Διαβάτη. «Οι άνθρωποι του θεάτρου ξέρουν πολύ καλά το βάθος της αξίας του Θύμιου. Δεν ήταν ένας απλός αριστοφανικός, ήταν Ο αριστοφανικός ηθοποιός. Είχε αυτό τον σπάνιο σαρκασμό, αρκούσε ένα του βλέμμα, μια φράση του για να περάσει όλα τα μηνύματα», σύμφωνα με τον Λάκη Λαζόπουλο.
Στην κηδεία παραβρέθηκαν μεταξύ άλλων οι: Βασίλης Μιχαλολιάκος, Γιώργος Μιχαλακόπουλος, Γιάννης Μπέζος, Νικήτας Τσακίρογλου, Λάκης Λαζόπουλος, Δημήτρης Πιατάς, Αννα Φόνσου, Μανώλης Μητσιάς, Αντώνης Βαρδής, Μάρω Κοντού, Μάρθα Καραγιάννη, Αφροδίτη Γρηγοριάδου, Στάθης Ψάλτης, Χρυσούλα Διαβάτη, Φαίδων Γεωργίτσης, Κώστας Πρέκας, Γιώργος Παρτσαλάκης, Βάσια Τριφύλλη και πολλοί άλλοι. Στεφάνια έστειλαν, μεταξύ άλλων, ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς, ο υπουργός Παιδείας, Θρησκευμάτων, Πολιτισμού και Αθλητισμού Κωνσταντίνος Αρβανιτόπουλος, ο υφυπουργός Πολιτισμού Κωνσταντίνος Τζαβάρας, το Σωματείο Ελλήνων Ηθοποιών, το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, η Ελληνική Ραδιοφωνία, η Δημοκρατική Ενότητα Ηθοποιών, ο Κ. Γεωργουσόπουλος, ο Γ. Αρμένης, Μ. Μητσιάς και άλλοι.
Αντιγόνη Καράλη