ΠΕΡΙ ΕΙΡΗΝΗΣ Ο ΛΟΓΟΣ

ΠΕΡΙ ΕΙΡΗΝΗΣ Ο ΛΟΓΟΣ

PDF

| Εκτύπωση |

E-mail

Συντάχθηκε απο τον/την Newsroom

Δευτέρα, 18 Δεκέμβριος 2006 02:15

«…ΚΑΙ ΕΠΙ ΓΗΣ ΕΙΡΗΝΗ»     Μια τομή στην ανθρώπινη ιστορία, μια θεϊκή συγκατάβαση, και ο Λόγος (o Χριστός) παίρνει σάρκα και γίνεται αιτία για μια νέα αρχή σε κάθε ανθρώπινη ύπαρξη. Η ΕΙΡΗΝΗ βρίσκεται στη γη. Η πηγή της ειρήνης είναι ο Χριστός. Το είπε άλλωστε ο ίδιος: «Ειρήνη σας αφήνω, την δική μου Ειρήνη» (Ιωαν. 14,27). Όμως με το  γεγονός της ενανθρωπήσεως, η ειρήνη αυτή έγινε απτή εμπειρία σε όλη την ανθρωπότητα. Η ειρήνη αυτή δεν είναι ένα φιλοσοφικό θεώρημα, ούτε μια αφηρημένη έννοια. Έχει πρόσωπο. Το πρόσωπο του Χριστού. Έχει δείγμα εφαρμογής και αυτό είναι η ζωή του Χριστού. Τέλος αποτελεί σημείο αναφοράς για όλη την κτίση. Η Ειρήνη του Χριστού επεκτείνεται σε μια τρισδιάστατη πραγματικότητα αυτή του βάθους αλλά και του πλάτους και του ύψους.    Η διάσταση του βάθους είναι η ειρήνη του ανθρώπου με τον εαυτό του, δηλαδή η ειρήνη της συνειδήσεως. Η ειρήνη αυτή γεννιέται μέσα στον άνθρωπο και εκφράζεται με όλη τη συμπεριφορά του. Όμως τότε γεννιέται μέσα στον άνθρωπο, όταν ο ίδιος ο άνθρωπος το θελήσει και χωρισθεί με την μετάνοια από την αμαρτία, η οποία τον διχάζει και του δημιουργεί ταραχή.  Όλος ο  αυτός ο εσωτερικός πόλεμος όλη αυτή η ψυχική αναστάτωση σταματά όχι μόνο όταν ο άνθρωπος αποκτήσει ανένοχη συνείδηση αλλά όταν μέσα του γεννήσει την ειρήνη που είναι ο Χριστός. Διότι δεν φτάνει να ξεριζώσουμε ένα πάθος, αλλά είναι ανάγκη να συμπληρώσουμε το κενό αυτό με μια αρετή, όπως αναφέρουν οι Πατέρες ή μάλλον να γεμίσουμε το κενό με τον ίδιο το Χριστό. Γιατί ο Χριστός –η ειρήνη- αντικαθιστά εξίσου καθένα από όσα αναφέραμε. Όπως δηλαδή εξαφανίζεται η ασθένεια όταν αποκατασταθεί η υγεία κι όταν φανεί το φως δεν παραμένει το σκοτάδι, έτσι και όταν εμφανιστεί η ειρήνη εξαφανίζονται όλα τα πάθη που αποτελούνται από το αντίθετο. Ο δε μοναδικός τρόπος με τον οποίο αυτό είναι δυνατό να επιτευχθεί είναι τα μυστήρια της Εκκλησίας και κυρίως αυτό της Εξομολογήσεως και της Θεία κοινωνίας.    Όταν όμως ένας άνθρωπος έχει ειρήνη με το εαυτό του θα έχει ειρήνη και με τους άλλους. Εδώ τώρα περνάμε στην δεύτερη διάσταση της ειρήνης, αυτή του πλάτους. Για αυτό τον άνθρωπο που θα πετύχει αυτό το χάρισμα του ειρηνοποιού ο Χριστός θα δώσει ξεχωριστή θέση στους Μακαρισμούς. Αυτός ο άνθρωπος κατά το λόγο του Κυρίου θα κληθεί θα ονομαστεί δηλαδή άρα και θα γίνει Υιός του Θεού. (Ματθ5,9). Αναλογιζόμενος ο Γρηγόριος Νύσσης αυτή την υιοθεσία απορεί επικαλούμενος τον Ησαΐα δια το ποίου ο θεός θα πει «Με ποιόν με παρομοιάσατε;» (Ης.40,25) «Κι όμως συνεχίζει ¶γιος Πατήρ Αυτός ο πραγματικά τόσο μεγάλος που δεν μπορείς να τον δεις  ούτε να τον ακούσεις ούτε να τον συλλογισθείς, δέχεται τον άνθρωπο που δεν υπολογίζεται για τίποτε ανάμεσα στα άλλα όντα και τον συγκαταλέγει στην τάξη του παιδιού του. Και το βραβείο είναι τόσο μεγάλο. Αλλά ποιο είναι το αγώνισμα; Αν γίνεις ειρηνοποιός λέγει Κύριος θα λάβεις ως στέφανο το δώρο της υιοθεσίας»     Αυτό το σημείο τονίζοντας ο Απ. Παύλος ρητά θα παραγγείλει προς τους φιλοτάραχους εβραίους «Επιδιώκετε ειρήνη με όλους…» (Εβρ.12,14) Η παρότρυνση  αυτή ξεπερνά τα καθιερωμένα όρια του πλησίον και πραγματοποιώντας μια μοναδική υπέρβαση αγκαλιάζει τον ίδιο το εχθρό.     Παρόλα αυτά όμως άνθρωποι ελάχιστοι έστω και μη χριστιανοί όπως ο  Σωκράτης την ώρα του θανάτου του είχε απόλυτη ηρεμία και με τον εαυτό του και με τους εχθρούς του που τον καταδίκασαν σε θάνατο είχαν καταφέρει να κάνουν σε ένα βαθμό πράξη τα παραπάνω οπότε δίκαια θα προβληματίζονταν κανείς «Τι παραπάνω προσέφερε ο χριστιανισμός;» Ο Χριστιανισμός προσέφερε κάτι ασύγκριτα ανώτερο έως μοναδικό και αυτό είναι η συμφιλίωση του ανθρώπου με τον θεό. Το ανθρώπινο γένος είχε στασιάσει έναντι του θεού και έγινε εχθρικό προς Αυτόν. Αυτήν την κατάσταση λοιπόν έρχεται να καταλύσει ο Χριστός με την ενανθρώπηση Του. Για αυτό ο Απ. Παύλος γράφει «..έχουμε ειρήνη με τον Θεό … διότι, εάν όταν ήμασταν εχθροί συμφιλιωθήκαμε με τον Θεό δια μέσου του θανάτου του Υιού του πολύ περισσότερο, αφού συμφιλιωθήκαμε, θα σωθούμε δια της ζωής του»(Ρωμ.5,1-10) Και με αυτή την θεώρηση ήδη δόθηκε η τρίτη διάσταση τη ειρήνης αυτή του ύψους η ειρήνη του ανθρώπου με το θεό.    Δεν θα μπούμε σε μια ατέρμονη συζήτηση για το τι έχει γίνει στα δύο χιλιάδες χρόνια από τη γέννηση του Χριστού γιατί μια τέτοια συζήτηση μοιάζει να μην οδηγεί πουθενά. Θα παραμείνουμε όμως σε αυτή την απλοϊκή σκηνή της γεννήσεως και στα λόγια ενός γέροντα  «Ειρήνευσε με τον εαυτό σου» λέει ο όσιος Ισαάκ ο Σύρος «και θα σου γίνει ειρηνικός ο Ουρανός και η γη.» Η ειρήνη του Χριστού, λοιπόν, διαφέρει από την ειρήνη του κόσμου. Η ειρήνη του κόσμου είναι συμβατή και περιορισμένη. Προϋποθέτει το περιορισμό της ελευθερίας του προσώπου. Εξαντλείται σε συμβατικά σχήματα ή καθεστώτα. Αντίθετα η ειρήνη του Χριστού είναι απόλυτη και ακατάλυτη. Αποτελεί σημείο αναφοράς και αυτοθυσίας, δεν εξαντλείται και είναι παντοδύναμη. Και αποτελεί δώρο σε όλη την κτίση φτάνει να σκύψουμε ευλαβικά και εμείς, όπως οι βοσκοί, στο γεγονός της ενανθρωπήσεως και μαζί με το δοξαστικό ύμνο της, να αναφωνήσουμε  «…Ναι ‘έρχου Κύριε ‘Ιησού….» (Αποκ.22,20). ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ Α) ΠΗΓΕΣ 1. Καινή Διαθήκη 2. Παλαιά Διαθήκη Β) ΒΟΗΘΗΜΑΤΑ 1. «¶νθρωπος και Θεάνθρωπος-Μελετήματα Ορθοδόξου Θεολογίας» Αρχιμ. Ιουστίνου Πόποβιτς ε΄ εκδ. εκδ. οίκος ΑΣΤΗΡ Αθήναι 1987.   2. «Βιβλικές ερμηνευτικές μελέτες» Πέτρος Β. Βασιλειάδης Εκδ. Πουρνάρα Θες/νικη 1998. 3.  «Εισαγωγή στη σκέψη των Πατέρων της Ορθόδοξης Εκκλησίας» Δημητρίου Γ. Τσάμη Θες/νικη 1992 4.   «Θέματα Θεολογίας της Καινής Διαθήκης» Ιωάννης Λ. Γαλάνης Θες/νικη 1999. 5.  «Ο Μέγας Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας» Αθήναι 1994. Κωνσταντίνος Βατιάνης Πτυχ. Θεολογικής Α.Π.Θ. Νικήτη - Χριστούγεννα 2006

Τελευταία Ενημέρωση στις Σάββατο, 29 Μάρτιος 2008 18:32