ΜΩΣ ΕΙΧΕ ΜΑΘΕΙ ΤΟ ΜΑΘΗΜΑ ΤΟΥ

ΜΩΣ ΕΙΧΕ ΜΑΘΕΙ ΤΟ ΜΑΘΗΜΑ ΤΟΥ

Kαποτε υπηρχε ενα περηφανο αλογο... το πιο ομορφο απ΄'ολα...
ετρεχε σε αγωνες κουρσας...το πιο γρηγορο... Παντα κερδιζε 
ολα τα αλλα αλογα..κανενα δεν μπορουσε να συγκριθει μαζι του
στην ομορφια... στη γρηγοραδα... στην περηφανεια..
Μεχρι που εφτασε η μερα που σε εναν αγωνα πληγωσε το ποδι του
επεσε κατω... εχασε... τα φωτα τοτε εσβησαν...
Ολοι αυτοι που πριν φωναζαν ''ζητω'' και ''μπραβο'' τωρα δεν ηθελαν να το ξερουν πια..κανεις δε γυρισε να κοιταξει αν ποναει..

αν νιωθει μοναξια..
Εκει κατω πληγωμενο... σε ενα ερημο σταυλο..
Κι ομως ηταν εκεινο που πριν λιγες μερες ολοι επευφημουσαν... ολοι εβλεπαν την αξια και την ομορφια του... εκεινο το ιδιο αλογο που τωρα κουτσο δεν
το ηθελε κανεις...
Δεν το εβαλε κατω ομως... ειπε μεσα του... εγω θα γινω ξανα ομορφο..
η αξια ποτε δε φευγει..οταν εισαι χαρισματικος θα εισαι για παντα..
Περιμενε... καθε μερα εγλυφε το πληγωμενο του ποδι και περιμενε...
Περνουσαν οι μερες... ο ηλιος ανετειλε και εδυε ξανα..και εκεινο ειχε ενα
μονο σκοπο... να αποδειξει σε ολους το λαθος που εκαναν...
Ωσπου ηρθε η μερα...σηκωθηκε ξανα... προχωρησε καλπαζοντας καμαρωτα μπροστα σε ολους..
κανεις δεν το πιστευε πως αυτο το κουστο αλογο... ηταν τοσο ομορφο ξανα..
Αρχισε να τρεχει μαζι με αλλα αλογα και ηταν παλι πρωτο... το πιο ομορφο... το πιο γρηγορο..
Τοτε ξανα ολοι το ηθελαν για δικο τους... ΟΜΩΣ ΕΙΧΕ ΜΑΘΕΙ ΤΟ ΜΑΘΗΜΑ ΤΟΥ...
οχι πια... δε θα εμπιστευοταν κανενα... κανεις δε το ηθελε οταν ηταν κουτσο και ασχημο...
κανεις δεν το εμπιστευτηκε τοτε...
Τωρα ετρεχε ελευθερο... μεσα στα δαση... αναμεσα στα κυματα της θαλασσας ..ηταν ενα αγριο αλογο... απιαστο σαν ολα τα ωραια της φυσης...
οι ανθρωποι του διδαξαν πως μονο η βιτρινα μετραει... και οχι η ψυχη..
κι ομως η ψυχη του ειχε κερδισει...
ΟΛΟΙ ΘΑ ΤΟ ΒΛΕΠΟΥΝ ΠΑΝΤΑ ΝΑ ΚΑΛΠΑΖΕΙ ΠΕΡΗΦΑΝΟ... ΑΛΛΑ ΑΠΙΑΣΤΟ ΚΑΙ ΜΟΝΟ..