ROUT-2011, Από το Σκοτάδι στο Φως Προτεινόμενο

ROUT-2011, Από το Σκοτάδι στο Φως ^{Προτεινόμενο}

"Από το Σκοτάδι στο Φως"...αυτό ήταν το σύνθημα, το σλόγκαν του φετινού αγώνα. Εμπνευσμένο, δίνει πραγματικά το στίγμα του αγώνα. Δεν είναι χαβαλές, δεν είναι αναψυχή. Είναι αναμέτρηση με τις δυνάμεις σου, με τον εαυτό σου. Μόνο αν το θες πραγματικά μπορείς να το κάνεις. Πρώτα προπονείς το μυαλό και μετά το σώμα για κάτι τέτοιο. Έναν ολόκληρο χρόνο, αυτόν τον αγώνα είχα σαν στόχο. Αγωνιστικά δεν έβλεπα τίποτα άλλο παρά μόνο τον ROUT 2011...

Τελευταία για Σε πρώτο πρόσωπο

Ξεκινήσαμε από Αθήνα με θαυμάσιο καιρό και διάθεση η τετράδα Σοφοκλής, Γιάννης, η αφεντιά μου και ο Δημήτρης που είχε καθήκοντα σωφέρ, support crew, βοηθού στην διοργάνωση (μέχρι και ένα κομμάτι προς το τέλος τον έχωσε ο Λάζαρος να κάνει σηματοδότηση!) και άλλα πολλά. Οι ώρες πέρασαν για πλάκα και οι αναλύσεις, εκτιμήσεις, στρατηγικές έδιναν και έπαιρναν. Ο Γιάννης είχε κατα νου να "χτυπήσει" όσο το δυνατόν τον αγώνα στην αρχή για να κάνει όσο το δυνατόν πιο μεγάλο κομμάτι με το φως της ημέρας. Ευτυχώς όμως άκουσε τον παλιό τον Σοφοκλή και συνετίστηκε έτσι ώστε να το πάει χαλαρά και στο τέλος να "ανοίξει" αν έχει τις δυνάμεις. Χώρια που θα ήμασταν και μεγαλύτερη παρέα στον αγώνα! Φτάσαμε στο πανέμορφο Δασικό Χωριό νωρίς το απόγευμα και αφου τακτοποιηθήκαμε στο σπιτάκι και είχαμε τις χαιρετούρες με όλους τους γνωστούς, μας υποδέχθηκε ο Χρηστάρας ο Κατσάνος στην γραμματεάι για τα bibs. Τρομερός οικοδεσπότης, απίστευτος! Αφού λοιπόν μας έδωσε την τσάντα με τα νούμερα, είδαμε κρεμασμένα κάποια μπουφάν! Ο κάθε αθλητής έπαιρνε ένα πανέμορφο softshell με ραμμένο διακριτικά το λογότυπο του αγώνα και ... το όνομα του κάθε αθλητή ξεχωριστά! Ένα προσωπικό δώρο για τον καθένα! Αφού λοιπόν πήραμε τα νούμερα πήγαμε στο εστιατόριο και την πέσαμε σε τι άλλο, στα μακαρόνια. Μετά γυρίσαμε στο σπιτάκι να κάνουμε τις τελευταίες ετοιμασίες του σακιδίου, αριθμούς κλπ και περιμένοντας την Τεχνική Ενημέρωση είχαμε και τους πρώτους μουσαφιραίους (Καζούρη, Παναγόπουλο) με τα απαραίτητα πειράγματα και γέλια! Στην Τεχνική Ενημέρωση αφού πρόλαβε ο Λάζαρος και βγήκε από το δάσος όπου ήταν για σηματοδότηση χαμένος 4 μέρες πάλι καλά! Μετά αποσυρθήκαμε στα σπιτάκια μας όπου ήρθε και ο πέμπτος της παρέας, ο Χάρης που είχε τερματίσει πριν μια βδομάδα το VFUT, έμεινε Ξάνθη και ήρθε για υποστήριξη και παρέα. Ο ύπνος ήρθε απόλυτα φυσιολογικά μετά από την κούραση της ημέρας...
Η μεγάλη μέρα
Το ξυπνητήρι σε τέτοιες περιπτώσεις το έχω απλά για ασφάλεια. Είχα ξυπνήσει τουλάχιστον ένα τέταρτο πιο πριν και ήσυχα-ήσυχα πήγα στο μπάνιο για ... τις πρώτες ετοιμασίες! Αφού σηκώθηκαν όλοι υπήρχε οργασμός από ετοιμασίες αλλά γενικά ήμασταν οργανωμένοι από την προηγούμενη. 10 λεπτά πριν την έναρξη ήμασταν όλοι έτοιμοι να βγούμε για την μεγάλη δοκιμασία. Γέλια, πειράγματα, ευχές και ούτε που καταλάβαμε πότε ο Λάζαρος άρχισε το 10, 9, 8 ... Πάμε! Από το Σκοτάδι στο Φως λοιπόν....
Ερύμανθος - Πρασινάδα 26Κ
...Τουλάχιστον τώρα στην αρχή κυριολεκτικά! Ξεκινήσαμε συντηρηρικά όπως ήταν το πλάνο μας με πολύ χαλαρό τρέξιμο. Πρώτη φορά σε αγώνα δεν άκουγες κιχ. Ούτε πειράγματα, ούτε γέλια, ούτε χαβαλές. Υποβλητική ησυχία και αυτοσυγκέντρωση από όλους. Το μυαλό ταξίδευε και το σώμα πρόσεχε γιατί ο χωματόδρομος είχε παγίδες. Φτάσαμε στον Λειβαδίτη (Κ-7) σε 50 λεπτά, μέσα στο πρόγραμμα λοιπόν. Εκεί άρχισε το κατέβασμα του πανέμορφου μονοπατιού με περίσσια προσοχή όμως. Οδηγούσε την παρέα ο Σοφοκλής που είχε πάρει φόρα. Στον Θεολόγο (Κ-10) του λέω "Σόφο κόψε λίγο γιατί είμαστε 10 λεπτά πιο κάτω από τον περσινό σου χρόνο". Τα περσινά του περάσματα τα είχα ευαγγέλιο! Κόψαμε πράγματι και κατεβήκαμε με προσοχή την απότομη κατηφοριά του Θεολόγου. Σκέφτηκα από μέσα μου "Θεέ μου, αυτό θα ανέβουμε...άυριο?". Προσπάθησα να διώξω από το μυαλό αυτές τις σκέψεις αφού τόσο μεγάλους αγώνες μόνο κομμάτι κομμάτι τους αντιμετωπίζεις. Κάπου εκεί είχε ξημερώσει λοιπόν για τα καλά, η παρέα πήρε τα πάνω της και αρχίσαν λίγο τα πειράγματα. Συνεχίσαμε να κερδίζουμε χρόνο και περάσαμε και την Τάλια χαλαροί και ωραίοι αφού περάσαμε και τις 3 ράμπες με στεγνά ποδάρια. Συνεχίσαμε στον χωματόδρομο μαζί με κάποιους συναθλητές και από το μπούρου-μπούρου κάναμε την πρώτη γκάφα! Πριν τον Μύλο (Κ-22) σε μια αριστερή κατηφορική στροφή του δρόμου θεωρήσαμε καλό να πάμε ίσα κάτω να μην κουραζόμαστε βεβαίως-βεβαίως. Πήραμε χαμπάρι την βλακεία που κάναμε όταν φτάσαμε πια στην άσφαλτο! Γυρίσαμε πίσω, είδαμε κάτι κορδέλες να (με το συμπάθειο) που μας έβγαζαν σε μονοπάτι σιχτιρίζοντας την στραβομάρα μας που στοίχισε τα 15-20 λεπτά που είχαμε κερδίσει μέχρι τότε και βέβαια το χειρότερο, 2 χλμ παραπάνω με αρκετή υψομετρική. Σε τόσο μεγάλους αγώνες η παραμικρή επιπλέον θερμίδα κοστίζει! Εν τω μεταξύ ήδη είχα αρχίσει να μην νιώθω πολύ καλά και να έχω ελαφρύ πονοκέφαλο. Αν αρχίσουν τα όργανα από τόσο νωρίς... Προσπάθησα να το δουλέψω στο μυαλό μου να βρω που έχω κάνει λάθος γιατί κούραση να είναι αποκλείεται. Πάμε μέχρι την Πρασινάδα, να ξαποστάσουμε, να φάμε και βλέπουμε. Στον Μύλο (Κ-22) φτάσαμε σε 3.39, πολύ καλά αφού είχαμε ψιλοκαλύψει τον χαμένο χρόνο. Το πήγαμε λίγο γρήγορα; Αναρωτιέμαι και εγώ... Πριν την Πρασινάδα θυμόμουν από πρόπερσι ότι είχε ένα σημείο με λάσπες. Και τι έγινε το θυμόμουν; Γίναμε μούσκεμα! Με πλιτς-πλατς στα παπούτσια φτάσαμε και στον πρώτο μεγάλο σταθμό στην Πρασινάδα (Κ-27) και εκτός του ότι την έπεσα στα σάντουιτς και στα πατατάκια, άλλαξα κάλτσες και πασάλειψα την απαραίτητη gehwol. Απαραίτητη και σωτήρια κίνηση. Χρόνος μέχρι εδώ 4.29, οριακά εντός στόχων αφού είχαμε και την 20λεπτη χασούρα. Ο Γιάννης δεν είχε δεύτερες κάλτσες μαζί του και αυτό θα του στοίχιζε αργότερα, ευτυχώς όχι όμως σοβαρά.
Πρασινάδα 26Κ -Ζαρκαδιά 41Κ
Φύγαμε από την Πρασινάδα χαλαρά και συνέχισα να μην είμαι πολύ καλά. Σκέφτηκα λοιπόν ότι δεν είχα πιεί καφέ το πρωί, μια συνήθεια που έχω πριν τις μεγάλες προπονήσεις όταν ξυπνάω αρκετά νωρίς. Με το που φτάσαμε στην ποτίστρα της Σίλλης (Κ-31) όπου ήταν ο Ηλίας ο Σπυριδόπουλος πανταχού παρών, κατέβασα χωρίς σκέψη ένα GU espresso που το είχα για την νύχτα και μέσα σε λίγα λεπτά συνήλθα. Συμπέρασμα: Μην αλλάζετε τις συνήθειές σας, έστω και αν είναι κακές! Έτσι φτάσαμε δυνατά στην Οξιά (Κ-35) και πήραμε το κατηφορικό και επίσης απότομο μονοπάτι για Ζαρκαδιά. Σε μία ώρα ήμασταν στην Ζαρκαδιά (Κ-41) όπου εκεί μας περίμεναν ο Δημήτρης και ο Χάρης να μας γεμίσουν τα παγούρια, να μας βοηθήσουν, να μας εμψυχώσουν. Φάγαμε καλά, ξαναάλλαξα κάλτσες αφού στον επόμενο σταθμό είχα και άλλες στο drop bag και φύγαμε σε 7.31, ίσως κάτσαμε λίγο παραπάνω τελικά σκέφτηκα. Ας είναι.
Ζαρκαδιά 41Κ - Κρούσοβο 69Κ
Ξεκινήσαμε από την Ζαρκαδιά ανανεωμένοι και γεμάτοι δυνάμεις. Κάτι δεν είχαμε υπολογίσει καλά όμως ή είχαμε υποτιμήσει ή δεν περιμέναμε. Την ζέστη! Στην δύσκολη και απότομη ανηφόρα πριν το Καϊκούλι και την Πεύκη ο Σοφοκλής άρχισε να μένει πίσω, ήταν η δική του σειρά να είναι στα "κάτω του". Δεν είχε πάρει ηλεκρολύτες για αρκετή ώρα και τον επηρέασε μιας και ήταν και μεσημέρι. Του έδωσα ένα saltstick στα γρήγορα, έφτιαξε μετά από λίγο και μια αλμόρα στο τέλος της ανηφόρας και ήταν θέμα χρόνου να ανέβουμε δυνατά και οι τρεις την ανηφόρα για Καϊκούλι (Κ-52.5) σε 10.14 ίσως πιο αργά από ότι θέλαμε. Μας είχε επηρεάσει η ζέστη, αυτό ήταν φανερό. Αφού ευχαριστήσαμε τον Θεό που είχε φτιάξει τον τόπο αυτό και μας έδωσε την ευκαιρία να τον θαυμάσουμε, κατεβήκαμε για Φαρασινό, τον Ουρανό επί της γης. Τι να πρωτοπείς για την μαγεία της Ροδόπης... Γρήγορη κατεβασιά και ήμασταν στο Φαρασινό (Κ-56) σε 10.59. Ο επόμενος σταθμός ή άνθρωπος που θα βλέπαμε θα ήταν αρκετά μακριά σε 13 ανηφορικά χιλιόμετρα. Το πιο όμορφο, άγριο, απομονωμένο και κουραστικό νομίζω κομμάτι της διαδρομής. Ύπουλες απότομες ανηφορίτσες που σου ροφούσαν ενέργεια σιγά σιγά, με χειρουργική ακρίβεια αλλά και μια φύση που δεν ήθελες να αφήσεις πίσω σου. Εμείς όμως δεν είχαμε έρθει εδώ για αυτό. Σε κάποια στιγμή που η κλίση μίκρυνε, βγήκαν οι φακοί και τα μπουφάν από τα σακίδια αφού η θερμοκρασία έκανε βουτιά. Με καλό ρυθμό φτάσαμε στο Κρούσοβο (Κ-69) σε 14.22. Όριο του Σταθμού οι 15.00 ώρες άρα συνεχίσαμε να παίζουμε με την φωτιά, εν γνώσει μας όμως αφού κρατούσαμε δυνάμεις. Με το που φτάνουμε λοιπόν στον σταθμό άκουσα "Ρε παιδιά, το 102, ήρθε το 102 ????", "Εγώ είμαι το 102" λέω σε έναν εθελοντή. "Σε ψάχνουν επειγόντως από την γραμματεία στον Ερύμανθο". Πάγωσα. Μου κόπηκαν τα πόδια. Είχα πρόσφατα κάποιες περιπέτειες υγείας με κοντινό μου πρόσωπο και το μυαλό μου πήγε στα χειρότερα. Μου έδωσαν να μιλήσω στον ασύρματο και ακούστηκε από το βάθος "Έλα ρε, ο Λάζαρος είμαι, έχεις ευχές από την την γυναίκα σου, τα παιδάκια σου και την αδελφή σου, σου στέλνουν καλή δύναμη από το live στο σάιτ. Επίσης από φίλους σου γίνεται χαμός!" Αφού άκουσε κατιτίς εκείνην την ώρα, τον ευχαρίστησα και έδωσα τον ασύρματο. Εκείνη την ώρα έβγαλα και το κινητό για να ρίξω μια ματιά και τρελάθηκα! Μηνύματα από συγγενείς και φίλους δεκάδες. Λύγισα. Δεν είναι δυνατόν να μην τερματίσω, δεν θα τους απογοητεύσω. Δεν θα ξενυχτάνε αυτοί για μένα και εγώ να εγκαταλείψω. Από το Σκοτάδι στο Φως. Θα βγω στο Φως, θα βγω... Αφού συγκεντρώθηκα ξανά, πήρα το drop bag ή μάλλον μου έφεραν το drop bag αυτοί οι καταπληκτικοί εθελοντές. Θέλω τώρα να τους βρω και να τους αγκαλιάσω. Μας γέμισαν τα παγούρια, μας έφεραν ζεστή σούπα και ζεστό κριθαράκι στο τραπέζι, έκαναν τα πάντα για μας. Δεν υπάρχει ανταπόδοση για αυτό ρε, δεν υπάρχει. Με μία λέξη: Συγκλονιστικοί! Φάγαμε, ήπιαμε και μόλις άρχισαν οι πρώτες κρυάδες την κάναμε για την δύσκολη ανηφόρα της συνέχειας.
Κρούσοβο 69Κ - Γιουμουρλού 92Κ
Ανεβήκαμε με καλό ρυθμό στην Ζαγκραντένια (Κ-74) όπου φτάσαμε σε 15.34 και στον ανηφορικό χωματόδρομο που μας βγάζει στο πιο ψηλό σημείο της διαδρομής. Το τελείωμά του ήταν πιο δύσκολο από ότι περίμενα. Ειδικά λίγο πριν το τέλος με τσάκισε. Η νύστα είχε αρχίσει να κάνει την εμφάνισή της. Πριν αρχίσουν τα όργανα, ρούφηξα μια γκουαράνα να στανιάρω. Σιγά σιγά έκανε την δουλειά της! Οι κλίσεις μετά εξομαλύνονταν αλλά ήμασταν ακόμα μέσα σε δάσος. Περίμενα πως και πως έναν χρόνο, από την στιγμή που βγήκε το περσινό βιντεάκι να αντικρύσω το θέαμα που περιέγραφε ο Σοφοκλής "Με δυσκολία συγκρατιόμουν να μην σβήνω το φακό και να κάθομαι να βλέπω τα αστέρια. Ήταν ένας θόλος πάνω μου, πάνω μας που ήμασταν όλοι εκεί, που σαν να σου έστελνε την ενέργεια και να σου έλεγε: ΠΡΟΧΩΡΑ. Προχώρα στο Φως. Πριν το Φως όμως πρέπει να περάσεις από ΕΚΕΙ, να το ζήσεις, να σε μαγέψει. Φτάσαμε λοιπόν. Και τον έσβησα. Ανατρίχιασα. Αφήστε με εδώ. Αν δεν το ζήσεις, δεν έχεις ζήσει... Στο Σημείο Ελέγχου της Πυραμίδας (Κ-82, στην μέση!) φτάσαμε σε 17.45, πολύ καλά! Είχα αρχίσει να έχω κάποιους απροσδιόριστους πόνους χαμηλά στην φτέρνα. Κάθισα λίγο να δω μήπως ήταν καμία φουσκάλα, αλλά τίποτα. Ρε κοίτα να δεις τώρα! Έβαλα ένα compeed μπας και, αλλά τίποτα... Πάμε και βλέπουμε. Το επόμενο σημάδι πολιτισμού είναι σε 10 χλμ, στο Κ-92. Κατηφόρα. Απότομο στην αρχή μονοπάτι, αλλά μετά χωματόδρομος, στην αρχή ανηφορικός αλλά μετά κατηφορικός και γλυκός. Τσούκου-τσούκου το ψιλοτρέξαμε και έτσι φτάσαμε στην Γιουμουρλού (Κ-92) σε 20.10 με όριο τις 21.00. Τέλεια! Εθελοντές έτοιμοι για όλα και εδώ, σκίζονταν για πάρτη σου! Μπράβο παλικάρια, αυτό που κάνετε έχει μεγαλύτερη αξία. Άξιοι.
Γιουμουρλού 92Κ - Ζαρκαδιά-2 123Κ
Συνεχίσαμε τον κατηφορικό χωματόδρομο για Αλήκιοϊ πάλι με τσούκου-τσούκου τρέξιμο μέχρι που φτάσαμε στο σημείο που ανηφορίζει για το κιόσκι. Μέχρι εκεί ήταν μαζί μας ο Ανδρέας ο Παναγόπουλος, ο οποίος με ρώτησε σε πόση ώρα είναι το Αλήκιοϊ για να εγκαταλείψει! Είχε απίστευτες κρυάδες και ο οργανισμός του έκανε απότομη βουτιά. Προχωρούσε μηχανικά. Του είπαμε αν δεν μπορεί να συνεχίσει να κάτσει με μια αλουμινοκουβέρτα να ειδοποιήσουμε στο Αλήκιοϊ να τον πάρουν. Αρνήθηκε και φύγαμε να πάμε να ειδοποιήσουμε. Φτάσαμε στο Αλήκιοϊ (Κ-103) σε 22.32 και ειδοποιήσαμε τους εθελοντές του σταθμού να έχουν τον νού τους. Αργότερα μάθαμε ότι πράγματι εγκατέλειψε. Δεν πειράζει τρελοκομείο Αντρέα, εκεί θα είναι! Είχα ρωτήσει τον Σοφοκλή μου είχε πει ότι πέρυσι μετά το Αλήκιοϊ είχε ωραίο μονοπάτι που τρεχόταν. Έλα όμως που ωραίο μονοπάτι άκουγα, ωραίο μονοπάτι δεν έβλεπα. Για τρέξιμο εννοώ γιατί το Στραβόρεμα (περί ου ο λόγος) είναι μαγεία! Αρκετά πιο κάτω, προς Μέγα Ρέμα γίνεται στρωτό και ιδανικό για τρέξιμο. Κρίμα να μην είμαι πιο ξεκούραστος να πατήσω τέρμα γκάζια εκεί! Συνεχίσαμε λοιπόν μέσα στην νύχτα προς Μέγα Ρέμα και πράγματι το μονοπάτι όσο πέρναγε η ώρα γινόταν και καλύτερο. Ο Σοφοκλής έκανε μια μικρή στάση γιατί συνέχεια έμπαιναν πετραδάκια στα παπούτσια του. "Συνεχίζω για να μην κρυώσω, θα πηγαίνω λίγο πιο αργά" του λέω, και έτσι συνεχίσαμε με τον Γιάννη που είχε κέφια και με τράβαγε δυνατά. Φτάσαμε στο Μέγα Ρέμα (Κ-110) με μικρή διαφορά. Ο μοναδικός σταθμός που έχουμε διαφορετικό χρόνο! 24.24 εγώ με τον Γιάννη, 24.34 ο Σοφοκλής αν και δεν θυμάμαι τόσο μεγάλη την διαφορά! Οι εθελοντές εκεί είχαν προβλέψει και είχαν θαυματουργό νεράκι Μέγα Ρέματος, έτσι τζάμπα αγχωνόμασταν για την υδροδοσία στο κομμάτι Γιουμορλού-Ζαρκαδιά2. Προχώρα στο Φως. Πριν το Φως όμως πρέπει να περάσεις από ΕΚΕΙ, να το ζήσεις, να σε μαγέψει. Φτάσαμε λοιπόν. Και τον έσβησα. Ανατρίχιασα. Αφήστε με εδώ. Αν δεν το ζήσεις, δεν έχεις ζήσει... Συνεχίσαμε με τον Γιάννη που είχε κέφια, γρήγορα όμως έκοψε και μπήκα εγώ μπροστά. Πανέμορφο μονοπάτι, προσφέρεται για τρελές ταχύτητες. Παρασύρεσαι εύκολα και κάπως έτσι ξέφυγα λίγο και πάνω στο χάραμα είδα το μαγικό θέαμα μόνος. Σε κάποιο σημείο που η βλάστηση ήταν αραιότερη αντίκρισα την λίμνη Πλατανόβρυση την πιο ωραία ώρα της ημέρας. Σταμάτησα να απολαύσω. Κάπως έτσι πρέπει να είναι ο Παράδεισος. Γαλήνιος, μαγικός. Η πρωινή πάχνη χάιδευε τα νερά και αυτά το απολάμβαναν. Η ησυχία εκκωφαντική. Συνέχισα τον δρόμο μου και τις όμορφες αυτές εικόνες τις διέκοψε μια απότομη ανηφόρα πριν το Τσατάκι, που Τσατάκι άκουγα αλλά Τσατάκι δεν έβλεπα. Στο τελευταίο Σημείο Ελέγχου Τσατάκι (Κ-117) έφτασα σε 26.12 και πέτυχα τα πιο τρελοκομεία εθελοντές! Φοβερά παιδιά όλα τους, φώναζαν και χαιρόντουσαν σαν παιδιά όταν με είδαν! Με κέρασαν κάτι ξηροκάρπια τα οποία και χλαπάκιασα και κάπου εκεί έφτασαν ο Γιάννης και ο Σοφοκλής για να πάμε παρέα το τελευταίο κομμάτι πριν την Ζαρκαδιά-2. Με μικρά σκαμπανεβάσματα αλλά συνολικά ανηφορική πια κλίση το πανέμορφο μονοπάτι συνεχίσει δίπλα στο πολύβουο Διαβολόρεμα. Λίγο πριν την Ζαρκαδιά με το πέφτουμε πάνω πάνω στον ακούραστο Μπάμπη Γκιριζιώτη κάνουμε και καλά ότι τρέχουμε! Ε, για μια αξιοπρέπεια ζούμε! Αφού τράβηξε σαν τρελός πόσες φωτογραφίες δεν ξέρω, σταματήσαμε το τρέξιμο βεβαίως βεβαίως μιας και το μονοπάτι σε εκείνο το σημείο δεν ήταν και τόσο καλογραμμένο και είχε και εδώ τα σκαμπανεβάσματά του. Στην Ζαρκαδιά-2 (Κ-123) φτάσαμε περίπου σε 27.35. Άψογη εξυπηρέτηση και εκεί και φαγητό μέσα στην σκηνούλα. Σούπα, μακαρόνια, καφεδάκι, κάλτσες, gehwol και voltaren πίσω στην φτέρνα που είχε κάνει κάποια γερή φλεγμονή γιατί στις ανηφόρες έτρωγα μερικά καλά σοκ πόνου. Στις κατηφόρες ήταν καλύτερα αλλά πόναγαν οι τετρακέφαλοι! Αν είναι μόνο αυτό το ξεπερνάμε, εδώ θα κωλώσουμε; Τα σημαντικά ήταν ΟΚ: υδροδοσία, ούρηση, τροφοδοσία, φουσκάλες μια χαρά. Τον πόνο τον ξεχνάμε εδώ που φτάσαμε. Ήμουν προετοιμασμένος για αυτό. Φύγαμε από Ζαρκαδιά στις 27.55 ανανεωμένοι για το τελευταίο και πιο δύσκολο κομμάτι της διαδρομής...
Ζαρκαδιά-2 123Κ - Πρασινάδα-2 137Κ
Ο Γιάννης έφυγε 2 λεπτά πριν από μας γιατί άρχισε να κρυώνει. Ήταν και η τελευταία φορά που θα τον βλέπαμε πριν τον τερματισμό. Ανηφορίζοντας τον ασφαλτόδρομο με τον Σοφοκλή τον ρωτάω εκείνη την ώρα "Σόφο, θα το τερματίσουμε;". "Τακούλη, θα το τερματίσουμε, μην φοβάσαι τίποτα". Λύγισα. Βούρκωσα. Δάκρυσα. Για πρώτη φορά μετά από τόσες ώρες είδα μπροστά μου το Φως. Το τέρμα. Ξαφνικά γέμισα τρομερή ενέργεια. Μέσα στην ψυχική ανάταση και την ευφορία με το που κάνει ο δρόμος αριστερά για να φύγει η διαδρομή στο μονοπάτι με το μπούρου οι γκάβακες δεν είδαμε κορδέλες, βέλη, πέτρες που έδειχναν την έξοδο για το μονοπάτι και συνεχίσαμε ίσα πάνω στον χωματόδρομο. Πρέπει να πέρασε κάνα 10λεπτο για να καταλάβουμε την βλακεία μας και να γυρίσουμε πίσω... Άρα έχουμε και Χασούρα Νο.2 στο μενού. Ωραίοι είμαστεεεε. Δεν βαριέσαι όμως, τίποτα δεν μπορούσε να μου χαλάσει την διάθεση εκείνη την ώρα όμως. Ούτε η πιο δύσκολή ανηφόρα του αγώνα, της Οξιάς. Στο 124ο χλμ να έχεις να ανέβεις 700μ υψομετρική σε 6χλμ είναι ένα θεματάκι. Έτσι λοιπόν με οικονομία δυνάμεων μιας και άρχιζε η ζέστη σιγά σιγά να κάνει την εμφάνισή της ανεβήκαμε ίσως πιο αργά από ότι έπρεπε την Οξιά (Κ-129), σε 30.16. Τουλάχιστον είχαμε αποθέματα για την συνέχεια... Μόλις πήραμε το μονοπάτι για Σίλλη κατάλαβα το μοναδικό μου λάθος σε όλον τον αγώνα. Τραγικό, εγκληματικό, παιδαριώδες. Να έχω φτιάξει τα δύσκολα και να την πατήσω έτσι. Λες και θα με βάραινε. Το είχα σκεφτεί τελευταία στιγμή αλλά το αμέλησα. Ένα καπέλο! Τι πιο απλό? Ένα καπελάκι ρε φίλε πάρε, ποτέ δεν ξέρεις. Υποτίμησα την ζέστη και τον ήλιο αφού σκέφτηκα "Τόσο δάσος στην Ροδόπη, τι να το κάνω το καπέλο?". Έλα όμως που η πιο ζεστή και ηλιόλουστη ώρα της ημέρας μας πέτυχε στο λιγότερο και σκιερό και με χαμηλή βλάστηση κομμάτι της διαδρομής, Οξιά-Πρασινάδα... Είχα τουλάχιστον ένα buff για να πάθω ηλίαση αλλά εκείς θες καπέλι. Έλιωσα! Κοκκίνισα μιας και είμαι ευαίσθητος στον ήλιο και ένιωθα μια κάψα. Κατεβαίνοντας για Σίλλη έπινα νερό και ηλεκτρολύτες για να μην αφυδατωθώ τουλάχιστον αλλά το πρόσωπο και το σβέρκο είχαν ανάψει. Ονειρευόμουν την ποτίστρα της Σίλλης όμως και έπαιρνα κουράγιο. Φτάνουμε στην Σίλλη (Κ-133) σε 31.28 και πάμε να βάλουμε νερό από την βρύση της ποτίστρας. Σοκ! Ήττα! Η βρύση δεν δούλευε και εγώ είχα μείνει με 2-3 γουλιές στο παγούρι για να βγει η ανηφόρα από την Σίλλη για Πρασινάδα... Εκεί ο Σοφοκλής έκανε κάτι που θα το θυμάμαι για πάντα. Μου έδωσε το νερό του αφού είδε ότι είχα ταλαιπωρηθεί από τον ήλιο και έβαλε νερό να πιεί από την ποτίστρα! Σοφοκλάκο δεν το ξεχνάω... Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, είχα δώσει πιο πριν μια ξεγυρισμένη κλωτσιά σε μια πέτρα και το μεγάλο νύχι το έκλαψα! Πταίσματα όμως αυτά... Ξεκινήσαμε την ανηφόρα λοιπόν (την οποία θυμόμουν χειρότερη) και ο Σοφοκλής έδωσε καλό ρυθμό, έτσι φτάσαμε στην Πρασινάδα (Κ-137) σχετικά καλά σε 32.40 αν θυμάμαι καλά. Εκεί, μέσα στο καφενείο έβαλα το κεφάλι κάτω από την βρύση για να συνέλθω. Καθίσαμε κυριλέ σε τραπεζάκι (αυτά είναι!) μας έφεραν σούπα χορταρικών, μακαρόνια και κεμπάπ! Ακόμα τα ρεύομαι χε-χε-χε! Μας γέμισαν τα παγούρια, έβαλα gehwol στα πόδια μπροστά και voltaren στον αχίλλειο και στον αστράγαλο που είχε αρχίσει και αυτός τα κόλπα και ανανεωμένοι φύγαμε στις 33.00 ακριβώς για τον ... Θεολόγο!
Πρασινάδα-2 137Κ - Τερματισμός 164Κ
Αυτή τη φορά δεν την πατήσαμε με τις λάσπες πριν τον Μύλο. Βάλαμε σακούλες στα παπούτσια και περάσαμε σαν κυρίες! Περάσαμε τον Μύλο (Κ-142) και αρχίσαμε να ανηφορίζουμε προς Τάλια. Προχωρώντας στον χωματόδρομο ακούσαμε φωνές από δύο παιδιά (την Κική την Χαλαραμπίδου και τον Κώστα τον Κοντογιάννη) που μας είχαν περάσει λίγο πριν. Μετά από 5-10 λεπτά περίπου τους βλέπουμε να μας περιμένουν: "Τι έγινε παιδιά, έχετε τίποτα?", "Είδαμε μετά την επόμενη στροφή μια αρκούδα με το παιδάκι της και γυρίσαμε πίσω να σας περιμένουμε να πάμε παρέα για μπούγιο" μας απάντησαν! Σάστισα! Από μέσα μου δεν ήξερα τι να διαλέξω! Την ασφάλεια της μη συνάντησης με αρκούδα ή από τις λίγες ευκαιρίες στην ζωή μου να δω ελεύθερη αρκούδα? Το γεγονός ότι ήταν με το παιδάκι της βέβαια δεν ήταν καλό οπότε αρχίσαμε όλοι μαζί να προχωράμε αργά και προσεκτικά, να βαράμε μπατόν, να σφυρίζουμε με σφυρίχτρες και να φωνάζουμε. Τελικά αρκούδα δεν είδαμε, είδαμε όμως τα ίχνη τους! Έτσι προσεκτικά περάσαμε τις ράμπες πάλι και φτάσαμε στην Τάλια (Κ-148) σε 36.03. Χαιρετίσαμε τους πρόσχαρους εθελοντές και ετοιμαστήκαμε ψυχολογικά για τον Θεολόγο...ο οποίος δεν ερχόταν με τίποτα! Μια ψυχή που είναι να βγει, ας βγεί, έτσι δεν λένε? Ε λοιπόν ο χρόνος μας έπαιζε άσχημα παιχνίδια. Θεολόγο θέλαμε (αλήθεια!) αλλά Θεολόγο δεν βλέπαμε! Κάθε ανηφορίτσα που ξεκινούσαμε νομίζαμε ότι ήταν αυτός! Όοοοχι όμως, δεν θα ήταν τόσο απλό! Έχει 2-3 μικρά αλλά σκαμπανεβάσματα που σε ζεσταίνουν για τα καλά. Όταν ξεκίνησε ο ανήφορος όμως το καταλάβαμε. Στο 150ο χλμ να ανεβαίνεις τέτοια κλίση που να φοβάσαι μην σε πάρει πίσω δεν είναι παίξε-γέλασε. Ο Σοφοκλής έδωσε τον αργό και μαρτυρικό ρυθμό. Όχι ότι μπορούσα να πάω πιο γρήγορα. Σε εκείνην την μία ώρα και κάτι της ανηφόρας, πέρασε όλος ο αγώνας από μπροστά μου. Το μυαλό μου όμως έβλεπε μόνο το "Φως", το τέρμα. Τίποτα άλλο. Το κορμί απλώς υπάκουε. Νομίζω ότι εκεί, σε εκείνην την ανηφόρα, βαφτίστηκα ultrarunner. Είδα πως είναι το μυαλό να εξουσιάζει το κορμί και εκείνο να παραδίνεται. Είχαν φύγει όλοι οι πόνοι. Αχίλλειος, αστράγαλος, νύχι ήταν μια χαρά ως δια μαγείας. Συνεχίσαμε με αυτόν το αργό και βασανιστικό ρυθμό όταν μετά από λίγο ευτυχώς η κλίση χαλάρωσε. Η σκέψη μου ταξίδευε στους δικούς μου ανθρώπους που με σκέφτονταν, στους φίλους που μου έστελναν μηνύματα. Δεν θα τους απογοητεύσω. Όχι τώρα. Αρχίσαμε να μυρίζουμε τον καπνό της φωτιάς και να ακούμε φωνές από τον σταθμό! Θεέ μου, μην είναι παραισθήσεις! Όχι, δεν ήταν. Φτάσαμε! Τέρμα και ο Θεολόγος! Στο Κ-154 ήμασταν σε 38.18. Χλαπάκιασα κάτι πατατάκια και ρούφηξα και κόκα-κόλα (καλά που δεν είχαν τα παιδιά εκεί μπύρες !!!!) και φύγαμε. Νομίζω στην ανηφόρα του Θεολόγου άφησα τα τελευταία μου αποθέματα ενέργειας. Δεν αισθανόμουν εξάντληση, όσο μια ακατανίκητη επιθυμία να κλείσω τα μάτια. Νύστα, ατονία, περίεργα συναισθήματα, πρωτόγνωρα! Και κάτι άλλο παράξενο! Μια συνεχή πείνα! Ότι έβαζα στο στομάχι μου εξατμιζόταν και γουργούριζε μετά από 5 λεπτά! Καλό αυτό βέβαια γιατία σημαίνει ότι έκανα καλή δουλειά στο κομμάτι αυτό, αλλά σιχάθηκα αυτά που κουβαλούσα! Με το ζόρι λοιπόν το τάιζα το τέρας! Έτσι επανήλθα στην πραγματικότητα, η δουλειά δεν είχε τελειώσε. Λέω κατηφορίτσα είναι μέχρι τα ζιγκ-ζαγκ του Λειβαδίτη να πάρουμε λίγο τα πάνω μας. Μπααα όμως... Δεν την θυμόμουν τόσο κακοτράχαλη. Και εκεί ο χρόνος συστέλλοταν περίεργα! Άντε ρε, που είναι τα ζιγκ-ζαγκ? Αρχίσαμε να ανηφορίζουμε και το κατάλαβα. Είπαμε όμως, τίποτα δεν μας σταματούσε. Ακούσαμε πάλι φωνές και είδαμε και φώτα πάνω στο πάρκινγκ. Ναι, είναι ο Λειβαδίτης. Ο πιο ωραίος σταθμός. Ο τελευταίος! Για αυτό έκανα προπόνηση έναν χρόνο. Να δω αυτό το "7". Το "7" που σήμαινε την έναρξη της αντίστροφης μέτρησης για τον Ερύμανθο. Αγκαλιές-φιλιά με τον Σοφοκλή. "Πάμε Τακούλη, τελειώσαμε" μου λέει. Παρόλα αυτά όσο εύκολο κι αν ακούγεται να κάνεις 7χλμ χωματόδρομου, δεν ήταν τόσο απλό! Το κρύο είχε γίνει τσουχτερό και στην ανηφόρα δίναμε ότι είχαμε για να ζεσταθούμε. Ο Σοφοκλής (σκυλί μαύρο...) να δίνει τον ρυθμό και εγώ από πίσω. "6" Έλα μερικές τρίχες έμειναν από την ουρά του γάιδαρου! "5", μα που στο @#$%@% είναι το "5"? Νάτο, πάει κι αυτό! Το κρύο δεν έλεγε να υποχωρήσει, εμείς όμως ζεσταινόμασταν στην σκέψη του τερματισμού. "4"! Ναι ρε, 4 έμειναν πάμε! Προχωράμε, προχωράμε, περνάμε ένα κιόσκι. Το "3" που είναι "3" ρε? "Σόφο, μήπως είδες το 3?", "Ναι στο κιόσκι ήταν". Ανακούφιση! Πάμε για το "2". Ακούμε φωνές, βλέπουμε φακούς! Ο Δημήτρης με τον Χάρη μέσα στην καλή χαρά! Αγκαλιές,φιλιά,πειράγματα! Ενώ νομίζω ότι πάω γρήγορα με καλό ρυθμό βλέπω τον βηματισμό του Δημήτρη και αναρωτιέμαι "Μα τόσο αργά πάω????" Το "2" πέρασε χωρίς να το καταλάβουμε, και ναι, ακούμε και άλλες φωνές και άλλους φακούς! Ο Καζούρης με την Μήτση! Αγκαλιές, συγκίνηση. Γιατρέ αυτές οι στιγμές που ζω είναι και δικές σου, κάποια κομμάτια τους σου ανήκουν. Οι προπονήσεις μαζί σου, οι συμβουλές σου ήταν μεγάλο σχολείο. "1"! ΘΕΕ ΜΟΥ! Το Φως! Θα βγω στο Φως! Λίγα λεπτά ακόμη. "Αντε μπαμπα!!!!!σε περιμενουμε να τερματισεις!!!!" έγραφε η γυναίκα με τα παιδάκια μου. Εσείς είστε το Φως μου! Σε εσάς ανήκει αυτό, σε εσάς που για χάρη της δική μου ματαιοδοξίας με έχετε χάσει τόσες ώρες σε προπονήσεις, τόσες μέρες σε αγώνες. Σας χρωστάω πολλά... "Αδερφούλη είμαι πάνω από τον υπολογιστή και μετράω τα λεπτά... εσύ μάλλον μετράς τα μέτρα! κουράγιο!" έγραφε η αδερφή μου εκείνη την ώρα στο live. Ναι αδερφούλα, τα μετρούσα. Τα μετρούσα και για σένα, για τον πατέρα μας και την μάνα μας που τόσα έχουν τραβήξει τελευταία! "Βλέπουμε φώτα! Ακούμε κουδούνια! Κάπως έτσι πρέπει να ηχούν οι καμπάνες του παραδείσου! ΘΕΕ ΜΟΥ! Φεύγει κούραση, φεύγει νύστα, φεύγει πόνος, φεύγουν όλα. Παίρνω αγκαλιά τον Σοφοκλή και τρέχουμε προς το τέρμα. Μπαίνουμε μέσα στο Δασικό Χωριό. Βλέπουμε φίλους να μας περιμένουν. Και αυτοί είναι το ΦΩΣ! Φτάνουμε στην κορδέλα, την ακουμπάμε! "Ναι ρε Σόφο, ναι!". Από το Σκοτάδι στο Φως! Πέφτω στις αγκαλιές όσων ήταν εκεί! Λάζαρος, Χρήστος, Ηλίας, Τρουπής, Αντρέας, οι φίλοι που μας συνόδεψαν μέχρι εκεί, όλοι! Είχα πει πρόπερσι στον Λάζαρο πριν τον πρώτο ROUT '09 τι ωραία που θα ήταν να τελείωνε ο αγώνας σε ένα χωριό, όπως η Σταυρούπολη και έφερα για παράδειγμα το UTMB με το Chamonix. Τότε δεν ήξερα. Τι να το κάνεις αυτό ρε φίλε αυτήν την ώρα? Αυτές οι αγκαλιές χωρούσαν μέσα τους 10 Chamonix. Δεν τις αλλάζω με τίποτα! Να είστε όλοι καλά, αυτόν τον τερματισμό θα τον θυμάμαι για πάντα. Βγάλαμε κάποιες ωραίες φωτογραφίες κάτω από την αψίδα και γρήγορα για φαγητό γιατί το τέρας ζητούσε μάσα !!!! Πρέπει να έκανα μετά έναν από τους ωραιότερους ύπνους της ζωής μου!
Η επόμενη μέρα
Σηκώθηκα κατα τις 8:30 και προσπάθησα να δω την κατάστασή μου. Απώλειες: 1 μαύρο νύχι, και μια πρησμένη ποδοκνημική. Μακάρι να είχα παπούτσια 2 νούμερα μεγαλύτερα γιατί τα πόδια μου διαμαρτύρονταν! Τηρουμένων των αναλογιών και για πρώτη φορά μια χαρά είναι. Ούτε φουσκάλες, ούτε πόνοι σε γόνατα ή άλλες αρθρώσεις. Πήγαμε για πρωινό, και αυτό παροχή της διοργάνωσης και πήγαμε να δούμε την σεμνότατη τελετή λήξης και απονομών, όσων είχαν μείνει δηλαδή γιατί δυστυχώς δεν πρόλαβα να σφίξω το χέρι του μεγάλου Νίκου Πετρόπουλου. Νικόλα είσαι αστέρι! Ήμουν πολύ φορτισμένος συγκινησιακά καθόλη την διάρκεια, δεν μπορούσα να το κρατήσω μέσα μου. Όχι δεν ήταν επειδή δεν κέρδισα τον λαχνό για τα βιβλία του Καζούρη, που το κέρδισε ο Τρουπής!!!! Βγάλαμε ωραίες φωτογραφίες, χαιρετήσαμε όλους τους φίλους, μαζέψαμε και ξεκινήσαμε για την πολύωρη επιστροφή στην δύσκολη πραγματικότητα...

Χρήστο Κατσάνο ήσουν φοβερός οικοδεσπότης. Έτρεχες για όλους και για όλα. Με έκανες να αισθανθώ από την πρώτη στιγμή πως ήσουν εκεί μόνο για μένα. Αυτό δεν συναντάς συχνά. Σε ευχαριστώ για όλα.
Ηλία Σπυριδόπουλε είχες κάνει καταπληκτική δουλειά με τους εθελοντές και την όλη οργάνωση των σταθμών. Να είσαι περήφανος για τα παλικάρια σου φίλε.
Λάζαρε Ρήγο για σένα τι να πω? Ότι χάρη στους αγώνες που εσύ εμπνεύστηκες και δημιούργησες έζησα αυτά που έζησα προχτές? Νομίζω είναι λίγο. Ελπίζω ο "αγώνας" αυτός να είναι έτσι όπως τον ονειρεύτηκες και εμείς να είμαστε άξιοι συνταξιδιώτες. Ανυπομονώ να δω το χάραμα από τα Ζωνάρια Λάζαρε. Όρια δεν υπάρχουν, εμείς τα ορίζουμε.
Συγκλονιστικοί εθελοντές, ο αγώνας είναι ΚΑΙ δικός σας. Η αγάπη σας για αυτό που κάνετε, η ανιδιοτέλεια, ο καλός λόγος σε μας, το κουράγιο που μας δίνετε, η εξυπηρέτηση που μας παρέχετε όταν πλέον και τα βασικά δεν είναι αυτονόητα σας κάνει να ξεχωρίζετε από το πλήθος. Νιώθω ευγνωμοσύνη και δέος απέναντί σας.
"Τάκη γερά με τσαμπουκά. Πλησιάζει το κτήνος να γράψει Ιστορία. Α ρε τρέλα που κουβαλάτε!!!", "Τάκη, μπράβο γερός και δυνατός σε περιμένουμε στο Χαλάνδρι", "Τάκη κράτα γερά!!!!", "Σοφοκλή και Τάκη, θεοί της Ροδόπης, τα τελευταία μέτρα έμειναν. Κουράγιο και περιμένουμε εδώ στην Αθήνα να δούμε αυτό το φοβερό μετάλλιο!!", "Τελικά Τάκη είσαι μεγάλος λύκος!!!Μπράβο σου ρε φίλε. Άντε το έφαγες. Υπομονή.", "Αντε παιδιά τον φάγατε τον ROUT! Πάμε γερά!" είναι μερικά μόνο από τα δεκάδες μηνύματα που έλαβα στο κινητό και στο σάιτ από τους ΦΙΛΟΥΣ ΜΟΥ! Δεν χρειάζεται να πω ποιοί είστε, ξέρετε. Το "Σας ευχαριστώ", είναι πολύ φτωχό. Θα μου επιτρέψετε μόνο να κάνω μια ξεχωριστή αναφορά σε ένα άτομο με το οποίο παρότι ζει στην Έδεσσα, εγώ στην Αθήνα και έχουμε ανταλλάξει ελάχιστες κουβέντες κατιδίαν σε αγώνες, νιώθω ότι αν βρεθούμε θα πάμε κατευθείαν για μπύρες! Σταύρο Χασαπίδη με κατασυγκίνησες φίλε... Να ξέρεις όμως ότι αρκούδα στο Καϊκούλι δεν είδα, βαρέθηκε να με περιμένει Χαμόγελο
Δημήτρη Τρουπή είσαι μεγάλος αθλητής ρε Τρουπίτσκα! Συγχαρητήρια για τον χρόνο και την θέση σου, ανταμοιβή των προσπαθειών σου φίλε. Να ξέρεις ότι το email που μου είχες στείλει το 2008 ακόμα το θυμάμαι...
Δημήτρη Τούμπανη ήσουν η ψυχή της εκδρομής. Μας πήγες, μας έφερες, μας περιποιήθηκες στην Ζαρκαδιά και κυρίως μετά τον τερματισμό, όταν όλα είναι δύσκολα. Σου χρωστάω support services στην Κλασική τώρα, αλλά ψιτ που είσαι? Αν έρθεις μετά από 3.10 εγώ θα βαρεθώ να περιμένω!
Γιάννη Γεωργίου δεν ξέρω πότε θα δεις αυτές τις γραμμές. Δεν νομίζω ότι μπορεί να περιγραφεί ο χείμαρρος των συναισθημάτων που θα νιώθεις. Είδες το Φως την επόμενη μέρα στις 9 το πρωί. Και ήταν εκτυφλωτικό. Ο γιόκας σου περίμενε να σου πει συγχαρητήρια φίλε. Να είσαι πάντα καλά να ζεις τέτοιες στιγμές Γιάνναρε και να δεις τον γιό σου γερό και δυνατό σαν εσένα...
Σοφοκλή ΑΔΕΡΦΕ, ΤΙΠΟΤΑ δεν θα είχα καταφέρει χωρίς εσένα. Δεν υπήρχε περίπτωση να έκανα τις προπονήσεις που κάναμε μαζί και με τον γιατρό μόνος μου. Τόσες ώρες προπόνησης, τόσες στιγμές κούρασης, ιδρώτα, πόνου, εξάντλησης, λύτρωσης, ΜΑΖΙ ! Είμαι πολύ τυχερός που πέρασα αυτές τις 41 ώρες και κάτι μαζί σου. Είμαι τυχερός που σε έχω φίλο...