Η δική μου Αθηνά
Ένα το χρέος: Για την αγάπη της να είμαι
πάντα νέος!...
Δεν έχω χρόνο
Κι ας με νομίζεις εθισμένο
καιροκτόνο
απλές κουβέντες:
είμαι σε μόνιμο ρεπό και
απορία
πώς να στο πω καλέ κυρία
ψηλά οι τέντες
και στο μπαλκόνι όλο
σκέφτομαι πατέντες
να μη μου ρίξουν την αγάπη
σ’ εφεδρεία
Ήρθε η μέρα
τα κούφια λόγια να
σκορπίσουν στον αέρα
δεν είμ’ αρχαίος
μα πως «τα πάντα ρει», το
έχω καταλάβει
και το «εν οίδα», έχω
συλλάβει
ένα το χρέος
για την αγάπη της να είμαι
πάντα νέος
κι ας με δικάσουνε οι
εθνο-εργολάβοι
Μη μου πεις κι εγώ πως φταίω
για όλα τούτα τα δεινά
μοναχά για κείνη κλαίω
τη δική μου Αθηνά
Κώστας Κολοβός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου