ΕΝΑ ΠΕΤΡΙΝΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΣΤΟΝ ΤΟΙΧΟ
Έγραφα χθες, στο ξεκίνημα κάποιων δημοσιεύσεων για τα χωριά του Γράμμου, τα Μαστοροχώρια, που επισκέφθηκα τις περασμένες μέρες πως τα περισσότερα είναι σχεδόν άδεια από ανθρώπους και πολύ σπάνια μπορεί κάποιος να δει ένα τζάκι να καπνίζει, σημάδι πως το σπίτι είναι ανοιχτό, έστω και για εκδρομή το Σαββατοκύριακο.
Ένα απ’ αυτά τα χωριά είναι και το Γανναδιό, από τα ομορφότερα χωριά της επαρχίας Κόνιτσας αλλά και από τα πιο ερημωμένα συνάμα – καμιά δεκαριά άνθρωποι κατοικούν εκεί όλο το χρόνο και μόνο το καλοκαίρι γεμίζει κάπως με κόσμο, κόσμο που δεν φτάνει με τίποτα να το ζωντανέψει και να του δώσει έστω και για λίγο την παλιά του κίνηση.
Σε αυτό το χωριό, του οποίου οι κάτοικοι ήταν κάποτε εμπορευόμενοι και μάστορες θα δούμε μοναδικά πέτρινα σπίτια, δρόμους, γέφυρες και δημόσια κτίρια, όλα να ρημάζουν από την απουσία των ανθρώπων αλλά όποιος φτάσει εκεί την ώρα που κανένας κάτοικός του δεν κινείται, ένα πετρωμένο πρόσωπο από το αγκωνάρι της εκκλησίας των Ταξιαρχών, θα τον προϋπαντήσει και θα καλωσορίσει τον ξένο που πήγε να θαυμάσει το Γανναδιό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου