Ο ΕΑΥΤΟΣ ΜΟΥ.jpg

Υπάρχουν  θεωρίες και απόψεις που ενώ τις έχουμε εμπεδώσει  από βιώματα τρίτων αλλά και δικά μας ακόμη,  χρειαζόμαστε  να  τις ανανεώνουμε στην  συνείδησή μας
όταν  δοκιμάζονται οι αντοχές μας .....
Στο πάρα κάτω κείμενο   γράφεται, μια χιλιοειπωμένη αλήθεια.
" Τίποτα δεν είναι δεδομένο" 
Πόσες φορές  πρέπει να  χάσουμε, για  να δεχτούμε  ήρεμα  και στωικά ότι
πράγματι τίποτα δεν είναι δεδομένο σε αυτήν την Ζωή;

Η Υγεία, η αρτιμέλεια ,η ευημερία, οι άνθρωποι που  μας αγαπούν ,που τους θεωρούμε δικούς μας, που  τους εμπιστευόμαστε ,
μπορεί κάποια στιγμή να  μας λείψουν.
 Ο μόνος σίγουρος  είναι ο εαυτός μας. Κι αυτός μόνο όταν τα έχουμε καλά μαζί του, όταν τον σεβόμαστε ,
τον εμπιστευόμαστε χωρίς εκπτώσεις , τον αγαπάμε ανυποχώρητα
και τον δεχόμαστε όπως είναι......

```````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````

 "Η δύναμη του μυαλού» νικά την αναπηρία"

«Ποτέ μην παίξετε τον ρόλο του θύματος. Σε όσο δύσκολη στιγμή κι αν βρεθείτε». Αυτό τού δίδαξε η πιο δύσκολη και επώδυνη στιγμή της δικής του ζωής και αυτό συμβουλεύει στους νέους ο Βρετανός Chris Moon, ο οποίος έχασε το δεξί του χέρι και το δεξί του πόδι σε μια έκρηξη ναρκοπεδίου στη Μοζαμβίκη το 1995.

Ο κ. Moon, πρώην αξιωματικός του βρετανικού στρατού και μέλος ανθρωπιστικής οργάνωσης για τον καθαρισμό ναρκοπεδίων βρέθηκε  στην Αθήνα, για να τρέξει μαζί με Ελληνες αθλητές και παραολυμπιακούς αθλητές στο κέντρο της πόλης. Στη συνέχεια μίλησε για την εμπειρία του στο συνέδριο γνωστής πολυεθνικής εταιρείας με θέμα «Η δύναμη του μυαλού».

«Βρισκόμουν στο αφρικανικό ναρκοπέδιο πριν από 13 χρόνια σε μια ζώνη που ξέραμε ότι ήταν καθαρή. Κάποια στιγμή, αισθάνθηκα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά χωρίς να μπορώ να προσδιορίσω ακριβώς τι ήταν. Υστερα έκανα ένα, δύο, τρία βήματα και άκουσα την έκρηξη. Εχασα τα δύο άκρα μου και πάρα πολύ αίμα. Οι πιθανότητες επιβίωσης ήταν ελάχιστες. Οι γιατροί μού είπαν ότι σώθηκα γιατί είχα άριστη φυσική κατάσταση»...

Ενα χρόνο μετά τη νοσηλεία του, ο 36χρονος Chris Moon ξεπέρασε κάθε εμπόδιο, έβαλε τεχνητά μέλη και συμμετείχε σ' έναν από τους δυσκολότερους μαραθώνιους παγκοσμίως διασχίζοντας 135 μίλια στη Σαχάρα, για να υποστηρίξει πρωτοβουλίες για άτομα με αναπηρίες. «Την επόμενη βδομάδα ευελπιστώ να τρέξω στον μαραθώνιο του Λονδίνου», είπε στην «Κ» ο Bρετανός «αθλητής της ζωής» και πατέρας τριών παιδιών.

«Οφείλουμε να αποβάλουμε τον αρνητισμό από τη ζωή μας. Να μην επικεντρωνόμαστε στις δυσκολίες και να μην μεμψιμοιρούμε. Δεν υπάρχει τίποτα πιο κουραστικό από την ηττοπάθεια. Πολλά θεωρούμε δεδομένα στη ζωή. Συχνά και ανθρώπους γύρω μας τους θεωρούμε δεδομένους. Ας έχουμε στο μυαλό μας ότι δεν χρειάζεται να χάσεις κάτι, για να το εκτιμήσεις», λέει ένας άνθρωπος που αντιμετωπίζει με χιούμορ τα τεχνητά του μέλη.

«Με ρώτησαν κάποια στιγμή για ποιο λόγο επέλεξα κάτι που πιο πολύ μοιάζει με εργαλείο, ενώ θα μπορούσα να προσθέσω ένα ηλεκτρικό χέρι που μοιάζει περισσότερο με χέρι. Το δοκίμασα κι αυτό όμως ένιωσα πολύ αμήχανα όταν πήγα να σηκώσω ένα ποτήρι μπίρα και το ηλεκτρικό χέρι αντί να πιάσει το ποτήρι προσγειώθηκε στη γενετήσια περιοχή»...

Εδώ και δέκα χρόνια, ο κ. Moon, ο οποίος όχι μόνο επέζησε από την έκρηξη αλλά και από τους Ερυθρούς Χμερ στην Καμπότζη, προσπαθεί με τις ομιλίες του να εμπνεύσει και να εμψυχώσει τα ακροατήριά του ανά τον κόσμο

Ελενα Καρανατση

www.kathimerini.gr