«Μοσκώβ Σελήμ».

Ο Οθωνας Μεταξάς και η Τζίνα Θλιβέρη, σε μια σκηνή από το έργο του Γεώργιου Βιζυηνού «Μοσκώβ Σελήμ».

«Ο Μοσκώβ Σελήμ, της παράστασής μας, μέσα από το εμμονικό κυνήγι της αποδοχής από τον πατέρα του, βίωνε τις εμπειρίες εκείνη ακριβώς τη στιγμή και είναι απολύτως πάσχων», μας είπε -μεταξύ άλλων- ο Οθωνας Μεταξάς, αναφερόμενος στο ρόλο που ερμηνεύει στο πλαίσιο της performance «UrbanDig Project: Βιζυηνός (Μοσκώβ Σελήμ)».

Η παράσταση -βασισμένη στο τελευταίο διήγημα του Γεωργίου Βιζυηνού- ανεβαίνει σε σκηνοθεσία του Γιώργου Σαχίνη στο Ωδείο Αθηνών (Ρηγίλλης & Βασ. Γεωργίου Β’), έως την 1η Φεβρουαρίου.

Η ομάδα «Οχι παίζουμε» και ο Γεώργιος Βιζυηνός ξανασυναντούν τον τελευταίο τους ήρωα. Σε μια εγκαταλειμμένη αίθουσα ορχήστρας, στήνεται ξανά ένα ρινγκ αναμέτρησης του εμμονικά ρομαντικού «Μοσκώβ Σελήμ» με την πραγματικότητα. Αντίπαλός του ο αμείλικτος τζόκερ του τσίρκου της ζωής μας.

Ο Μοσκώβ Σελήμ, αποκομμένος από την πατρική αγάπη, μεγαλώνει στο χαρέμι με τη μητέρα του. Στον πόλεμο της Κριμαίας, για να κερδίσει την αγάπη του πατέρα του, αποφασίζει να πάρει τη θέση του αδερφού του, που λιποτάχτησε. Αντί να στεφθεί ήρωας, καταδικάζεται ως προδότης. Στη δεύτερη μάχη, οι συμπολεμιστές του τον αφήνουν βαριά τραυματισμένο στα χέρια των Ρώσων. Στη χώρα των εχθρών, ο ρημαγμένος ήρωας του Βιζυηνού, θα ανακαλύψει μια νέα πατρίδα, μια στοργή που στερήθηκε στον τόπο του. Οταν θα επιστρέψει, θα διαλαλήσει πως οι εχθροί μπορεί να είναι καλοί άνθρωποι. Μια φράση που υπήρξε αρκετή, για να χαρακτηριστεί ως ο τρελός του χωριού.

Ο Οθωνας Μεταξάς.

• Ο «Μοσκώβ Σελήμ» είναι το τελευταίο διήγημα του Γεωργίου Βιζυηνού, λίγο πριν εγκλειστεί στο ψυχιατρείο. Πόσο έντονη είναι στο έργο η απόγνωση, που οδηγεί στην τρέλα;

«Στο έργο είναι πολύ έντονη η απόγνωση. Μια απόγνωση που μπορεί να σε οδηγήσει στη διαστρέβλωση του αληθούς από το ψευδές, του ουσιώδους από το μη. Και σε μια εμμονή απέναντι σ’ αυτό το θολωμένο προσδοκώμενο. Και, σίγουρα, η βαθιά εμμονή είναι μια μορφή τρέλας και παραφροσύνης».

• Ποιος είναι ο πραγματικός αντίπαλος ενός αθεράπευτα ρομαντικού ήρωα, στην απελπισμένη αναζήτηση της αγάπης;

«Ο πραγματικός αντίπαλος ενός αθεράπευτα ρομαντικού ήρωα είναι ο ίδιος του ο εαυτός, σε σχέση με τον περίγυρό του. Και η άρνηση του περίγυρου να του δώσει αυτό που αποζητά, ώστε να μπορεί να τον έχει γειωμένο και χειραγωγήσιμο. Καθώς επίσης και η υπερευαισθητοποιμένη είσπραξη της αδικίας».

• Σε μια εσωτερική σύγκρουση, που υποκινείται από το αίσθημα της αδικίας και του ανικανοποίητου, πόσο μακριά είναι η αλήθεια από την παραφροσύνη;

«Το ανικανοποίητο και το αίσθημα της αδικίας μπορούν να σε κάνουν να χάσεις την καθαρότητα και τη διαύγεια της κρίσης. Οταν αυτό συμβαίνει κατ’ εξακολούθηση και υπάρχει συσσώρευση αυτών των συναισθημάτων, μπορεί όντως τα όρια μεταξύ αλήθειας και παραφροσύνης να μην είναι διακριτά».

Η χορογραφία της παράστασης είναι της Ειρήνης Αλεξίου, τα σκηνικά και τα κοστούμια του Γιάννη Σκουρλέτη, η μουσική σύνθεση – παραγωγή του Κώστα Δαλακούρα και οι φωτισμοί της Χριστίνας Θανάσουλα. Τη σκηνή μοιράζεται με τον Οθωνα Μεταξά, η Τζίνα Θλιβέρη.

• ΓΙΩΡΓΟΣ Σ. ΚΟΥΛΟΥΒΑΡΗΣ, Η ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ, Τεταρτη, 13 Ιανουαριου 2010