Ο Μεσαίωνας είναι παρελθόν

Ο Μεσαίωνας είναι παρελθόν

Στις μέρες μας, τα όρια της κριτικής και του τι σημαίνει “τέχνη”, είναι πιο θολά από ποτέ. Βλέπουμε συνεχώς γύρω μας, να προκαλούνται αντιδράσεις που όχι μόνο είναι υπερβολικές αλλά και δήθεν. Ο Μεσαίωνας είναι παρελθόν, πλέον δεν καίμε βιβλία στην πυρά, τα standars για την καταλληλότητα ταινιών έχουν πέσει χαμηλά και γενικά, ο κόσμος έχει προχωρήσει, βρισκόμαστε χιλιόμετρα και χιλιόμετρα μπροστά σε σχέση με αιώνες πριν και πραγματικά, με σοκάρει και με θλίβει το γεγονός πως ο,τιδήποτε, πόσο μάλλον ένα βιβλίο, μια ταινία ή και μια παράσταση, μπορούν να προκαλέσουν τέτοιες αντιδράσεις. Και το τελευταίο σχόλιο αφορά και τις δύο μεριές, τόσο αυτούς που υπερασπίζονται το αντικείμενο, όσο και αυτούς που μάχονται εναντίον του.

Γιατί πρέπει να αρέσουν σε όλους μας τα ίδια πράγματα; Ίσως γιατί διανύουμε την περίοδο του φαινόμενου που θέλει το εκάστοτε κοινό, ως μια ενιαία μάζα, να ακολουθεί προγραμματισμένες εντολές, πρέπει και δύναται, ξεχνώντας τα θέλω, την προσωπική αισθητική και γούστο. Όχι! Δεν υπάρχουν καλά και κακά έργα στην Τέχνη. Δεν υπάρχουν θύματα της υποκουλτούρας. Είμαστε απλά άνθρωποι που διαβάζουμε ή παρακολουθούμε και σύγχρονα πράγματα, ακολουθώντας το ρεύμα της εποχής, όχι για να γίνουμε μέλος του συνόλου αλλά, γιατί έτσι προστάζει η εξέλιξη και ένα εξελιγμένο ον, θέλει να έχει εικόνα και σχηματοποιημένη άποψη για τα πάντα.

Σκοπός μου, δεν είναι να κατακρίνω κανέναν. Ο καθένας από εμάς, έχει δικαίωμα στο να πει ότι κάτι του αρέσει ή όχι αλλά, με 2 βασικές προϋποθέσεις. Να ξέρει για πιο πράγμα μιλάει και να μην βασίζει την γνώμη του σε γνώμες τρίτων που έτυχε να ακούσει και να εκφράζεται με τέτοιον τρόπο που να σέβεται και εκείνους που βρίσκονται στην απέναντι άκρη του debate. Σκοπός της κριτικής δεν είναι να παραστήσουμε τους διανοούμενους  ούτε να στοχοποιούμε και να χαρακτηρίζουμε το κοινό που υπερασπίζεται και αγαπά κάτι που εμείς δεν εγκρίνουμε, δεν καταλαβαίνουμε ή πολύ απλά, δεν μας αρέσει. Είναι ρατσιστικό, είναι άδικο και τελικά, χωρίς νόημα.

Η ουσία είναι μία! Δεν πρέπει να σπαταλάμε πολύτιμο χρόνο και να αναλωνόμαστε σε πράγματα που δεν μας αρέσουν.  Όλες οι ώρες δεν είναι ίδιες κατ' επέκτασιν, και τα πράγματα που θέλουμε να κάνουμε προκειμένου να ευχαριστήσουμε τον εαυτό μας. Γιατί η τέχνη, σε κάθε της μορφή και κάθε της έκταση έχει έναν μόνο σκοπό. Ν' αφυπνίσει τις αισθήσεις μας και να μας παρασύρει στα δικά της μονοπάτια...

Κείμενο: Παπαδημακοπούλου Γιώτα  (http://culture21century.blogspot.gr/)