Οι μέρες του φωτός έρχονται…
Γιάννης Καστανάκης
Ενότητα: θέμα
Η Νατάσσα Μποφίλιου επιστρέφει σε
δύο μέτωπα. Διπλός δίσκος και νέα παράσταση στο Gazoo. Τι σηματοδοτούν
για εκείνη «οι μέρες του φωτός»;
Οι μέρες του φωτός έρχονται. Το ακούς και είναι τόσο ελκυστικό να το πιστέψεις. Οι μέρες αυτές έρχονται από δύο μέτωπα για τη Νατάσσα Μποφίλιου και κατά συνέπεια για τους φίλους της. Διπλός δίσκος και παραστάσεις στο Gazoo. «Είναι δύο δρόμοι. Ο ένας δρόμος είναι οι ‘μέρες του φωτός’ που ήρθαν στη ζωή μας με αυτή τη δουλειά, γιατί μας έδωσε μια μεγάλη καλλιτεχνική ανάταση. Οταν ασχολείσαι με την τέχνη, πάντα φλερτάρεις με την επιθυμία να αναζωογονείσαι από αυτό. Ο άλλος δρόμος είναι οι μέρες του φωτός που έχουν περάσει από τη ζωή μας και τις κρατάμε ως φωτεινό καταφύγιο. Αλλά και αυτές που περιμένουμε να έρθουν. Μέσα σε τόσο σκοτάδι είναι πιο επιτακτική η ανάγκη να υπάρξει λίγο φως. Και ως τίτλος ταιριάζει σαρκαστικά με τη σημερινή εποχή. Γιατί οι μέρες δεν είναι καθόλου φωτεινές. Ως τίτλος έχει μια ειρωνεία. Στο εξώφυλλο του δίσκου υπάρχει η ίδια αντίθεση». Εκεί, μια λυπημένη Νατάσσα κρατά ένα κάδρο με μια φωτεινή φωτογραφία της.
Μήπως πρέπει να βγούμε από το κάδρο; «Πρέπει να βγούμε. Τις φωτεινές μου μέρες τις έχω ως ανάμνηση κρεμασμένη στον τοίχο. Ομως τώρα με αυτό πρέπει να τελειώνουμε. Να βγούμε έξω. Είναι καπηλεία ξαφνικά, αυτές τις μέρες, να σε πιάνει η συνειδητοποίηση και να βγαίνεις να μιλήσεις. Είναι φτηνό. Πάντα είχα μια συγκεκριμένη τοποθέτηση και δεν την έχω αλλάξει. Αυτός ο δίσκος μάς εντάσσει στην κοινωνία γιατί και ο έρωτας έχει μια κοινωνική συμπεριφορά. Εχει έναν κοινωνικό αντίκτυπο και εμπλέκει δύο ανθρώπους. Αυτός ο δίσκος λοιπόν είναι σαν να ανοίγει ένα παράθυρο. Είναι σαν να λέμε: ‘Ναι, είμαι θυμωμένος. Είμαι μελαγχολικός. Νιώθω μοναξιά, αλλά το παράθυρο είναι ανοιχτό και δεν κρύβομαι στο δωμάτιο’».
Θα φύγει δηλαδή η μελαγχολία που τους χαρακτηρίζει; (Και, επειδή χρειάζεται να ορίζουμε τις λέξεις για να συνεννοηθούμε καλύτερα, ξεκαθαρίζουμε στην κουβέντα μας ότι δεν αποδίδουμε στη μελαγχολία αρνητική και ελάσσονα σημασία.) «Εγώ μέσα σε αυτή τη μελαγχολία βρίσκω μια δύναμη. Είναι μια μορφή συνειδητοποίησης. Η τέχνη πάντα συνδεόταν με τη μελαγχολία. Τα πάντα έχουν πόνο. Ακόμα και μια στιγμή ευτυχίας κρύβει πόνο γιατί ξέρεις ότι θα τελειώσει. Θέλω να πω ότι ο πόνος είναι ένα συναίσθημα που έρχεται μαζί με την αίσθηση της συνειδητοποίησης. Τα ‘Εισιτήρια διπλά’ είχαν μια ήρεμη μελαγχολία. Σε αυτόν το δίσκο το συναίσθημα είναι εξωστρεφές. Είναι λυτρωτικό».
Εχω την αίσθηση, χωρίς να έχω ακούσει το δίσκο, ότι αυτή τη φορά θα είναι σαν να λες το «θέλω» σου. Με ξεκάθαρα και ευδιάκριτα χρώματα από την πρώτη ακρόαση. «Το ίδιο συμβαίνει και με την παράσταση. Εχει ξεκάθαρα τα χρώματα του συναισθήματος. Εχει και το τωρινό μας συναίσθημα που είναι ασπρόμαυρο, είναι γρήγορο, σαν καρέ φιλμ που περνούν. Αλλά έχει και το χρώμα της αισιοδοξίας. Το δεύτερο μέρος του προγράμματος είναι η θετική σκέψη, μια φωτεινή ηρεμία. Είναι μια ανάμνηση των ημερών που έζησες και τις σκέφτεσαι με ευγνωμοσύνη. Το ίδιο συμβαίνει και με το δεύτερο μέρος του δίσκου, το οποίο θα μας πάει πίσω στο ’60. Η Μαντολινάτα των Πατρέων βοήθησε πολύ σε αυτό».
Θα έχει λαϊκό χρώμα η επιστροφή; «Υπάρχει ένα ντουέτο με τον Αλκίνοο Ιωαννίδη που είναι ‘καραζεϊμπέκικο’ με πολλά μπουζούκια και λέγεται ‘Λοχαγός Ερωτας’. Εχει πολύ ενδιαφέρον που η συμμετοχή του Αλκίνοου είναι στο λαϊκό μέρος του δίσκου. Είναι κόντρα όλο αυτό. Η ερμηνεία του είναι συγκλονιστική και του πάει εκπληκτικά. Εκεί νιώθεις πως είναι να ‘παίρνεις’ από μεγάλους καλλιτέχνες. Το ίδιο νιώσαμε με τον Γιάννη Κακλέα».
Και φτάνουμε στην παράσταση που θα ξεκινήσει αύριο (4/2) στο Gazoo. «Δεν ψάχναμε σκηνοθέτη για την παράσταση. Ψάχναμε τον Γιάννη Κακλέα. Η ζωή μάς έχει φερθεί γενναιόδωρα και είχαμε την τύχη να μας κάνει το δώρο και να συνεργαστεί μαζί μας. Ηταν ξεκάθαρος από την αρχή ότι δεν είχε σκοπό να δώσει σκηνοθετικές οδηγίες ως προς εμένα. Εχει φτιάξει όμως το περιβάλλον γύρω από μένα. Σε αυτό βοήθησε η εικαστικός Ελενα Παπαδημητρίου, που έχει φτιάξει το σκηνικό μαζί με τη βοήθεια της Φρόσως Λύτρα. Μπαίνοντας σε αυτό το πλαίσιο και σε αυτή την ατμόσφαιρα όλα ήταν πιο ξεκάθαρα και συγκροτημένα. Ηταν σαν να δικαιολογούνται πια».
Η Νατάσσα έχει συνδυαστεί με την επιτυχία. Γιατί συνεχώς η παρέα που την ακολουθεί μεγαλώνει. Την αποτυχία πώς τη βιώνει; «Για μένα αποτυχημένη στιγμή είναι όταν δεν είμαι ο εαυτός μου και δεν καταφέρνω να επικοινωνήσω το συναίσθημά μου. Δεν θα με πείραζε ένα άδειο θέατρο. Θα με πείραζε μόνο στο πλαίσιο της δουλειάς, γιατί θα έμεναν άνθρωποι απλήρωτοι, γιατί θα το χρεώνονταν πολλοί αυτό. Αυτό όμως που με πειράζει είναι μια κακή καλλιτεχνική συνθήκη. Μου έχει τύχει να μη βρίσκω δίοδο απέναντι στο κοινό και για μένα αυτό είναι μεγάλη καλλιτεχνική αποτυχία και δεν μπορώ να το αντέξω. Εχω ευθύνη γι’ αυτό. Δεν έχει να κάνει με το επάγγελμα. Θα μπορούσα να τα παρατήσω όλα και να μη δουλεύω ως τραγουδίστρια, αλλά δεν θα σταματούσα να τραγουδάω. Το χειρότερο που μπορείς να μου κάνεις είναι να σταματήσεις την πρόσβασή μου στα καλλιτεχνήματα».
Μας έχουν εμποδίσει την πρόσβαση αυτή παρά τη μεγάλη δύναμη που έχει το ίντερνετ και η άμεση πληροφόρηση; «Είναι πια δύσκολη. Η τέχνη θέλει προσωπικό χρόνο. Λόγω των συνθηκών αναγκάζομαι να δουλεύω περισσότερο και παρά το ότι μου αρέσει το διάβασμα, πηγαίνω στο σπίτι και δεν έχω την ψυχική ηρεμία να διαβάσω έστω μία σελίδα. Δεν έχει σημασία να έχεις την πρόσβαση μέσω ίντερνετ στην πληροφορία. Σημασία έχει να θέλεις. Να θέλεις να πας στον κινηματογράφο. Πρέπει να έχεις χώρο για μια καλή ταινία μέσα σου. Και πια δεν νομίζω ότι έχουμε χώρο για ένα καλό ποίημα, για ένα καλό τραγούδι».
Ο δικός τους δρόμος (της Νατάσσας, του Γεράσιμου και του Θέμη) θα είναι κοινός; Σε πρόσφατη συνέντευξη είπε ότι θα έπρεπε ή να σταματήσει η συνεργασία τους ή να επανεφεύρουν τους εαυτούς τους. «Υπάρχει μια βασική διαφορά με τους προηγούμενους δίσκους. Ολα τα τραγούδια είχαν γραφτεί μέχρι το 2010. Και αντιπροσώπευαν εκείνη την εποχή. Ο συγκεκριμένος δίσκος γεννήθηκε από τραγούδια που δεν ήταν να συμβούν. Την ημέρα που αποφασίσαμε ότι ξεκόβουμε, ο Γεράσιμος μάς έδωσε κάτι σκίτσα στίχων για να του πούμε τη γνώμη μας. Συγκινηθήκαμε πολύ με αυτά που διαβάσαμε. Ο Θέμης πήρε τους στίχους και την επόμενη μέρα είχε έτοιμα έξι τραγούδια. Το τελικό αποτέλεσμα ήταν αυτό που τελικά θέλαμε να κάνουμε και οι τρεις. Και προέκυψε μόνο του». Η εύλογη ερώτηση που προκύπτει είναι αν ο δίσκος αυτός που δεν γεννήθηκε από ανάγκη, αλλά προέκυψε είναι απενοχοποιημένος. «Εντελώς. Δεν κουβαλάει το άγχος των προηγούμενων, όπου ο Θέμης ήθελε να αποδείξει ότι είναι καλός ενορχηστρωτής, ο Γεράσιμος ότι είναι καλός στιχουργός και εγώ ότι είμαι καλή τραγουδίστρια. Με αυτόν το δίσκο δεν θέλουμε να αποδείξουμε τίποτα».
Μας νοιάζει τελικά η άποψη των άλλων; Στην εποχή του Facebook αναζητάμε το like; «Εγώ που έχω το σύνδρομο της καλής μαθήτριας πάντα έδινα βάρος στη γνώμη των άλλων. Δεν έδινα σημασία στην κατεύθυνση που μου έλεγαν να ακολουθήσω, αλλά στη γνώμη τους ως προς αυτή την κατεύθυνση. Ακούω τον άλλον, πλέον όμως περνάω τα πάντα από το φίλτρο της επιθυμίας. Σκέφτομαι πολλές φορές: ‘Τι μου αρέσει; Ο άλλος τι λέει; Εγώ επιθυμώ να γίνω αυτό που επιθυμεί ο άλλος να γίνω;’ Οχι. Αρα τον ευχαριστώ πολύ για το δρόμο που μου δείχνει, αλλά δεν με αφορά να τον βαδίσω. Πάντα είχα πίστη σε μένα, πλέον όμως δεν νιώθω την ανάγκη να τη δηλώσω».
Είναι ψώνιο η Μποφίλιου; «Ναι, είμαι. Ημουν πάντα. Ψωνίζομαι με πολλά πράγματα. Οχι με την πάρτη μου. Ψωνίζομαι που έχω τόσο καλούς φίλους. Με φτιάχνουν. Πιστεύω στον εαυτό μου. Δεν είμαι το ταπεινό χαμομηλάκι. Είμαι ένα κορίτσι 28 χρόνων, με πολύ ξανθά μαλλιά, μου αρέσουν τα όμορφα ρούχα, τα τακούνια, το κραγιόν μου, τα αρώματά μου, να βγαίνω στη σκηνή. Με αυτή την έννοια είμαι ψώνιο. Δεν πιστεύω παραπάνω από αυτά που έχω στα χέρια μου. Ξέρω να βάζω τον εαυτό μου σε τάξη. Δεν θεωρώ ότι είμαι ανώτερη από κανέναν, ούτε και κατώτερη. Δεν υποβιβάζω κανέναν και έχω σεβασμό στον άλλον. Ξέρω επίσης πολύ καλά ότι χωρίς τους άλλους δεν είμαι τίποτα».
Η συζήτηση κλείνει με ένα απόσπασμα από την παράσταση και ένα από το νέο δίσκο. «Στην παράσταση λέω την ‘Μπαλάντα των αισθήσεων και των παραισθήσεων’, που την αγαπώ από μικρό παιδί. Και το αγαπημένο μου του δίσκου είναι το ‘Δεμένη’. Λέει τα εξής: ‘Μεγάλωνα στην τσέπη του πατέρα μου, δεμένη μ’ αλυσίδα στα κλειδιά του, με τ’ όνομα, τ’ αμάξι και τα σπίτια του, και μ’ όλα τα μεγάλα όνειρά του’».
Η Νατάσσα μού έδειξε το φως της. Αν θέλετε να το δείτε κι εσείς, μια βόλτα από το Gazoo θα σας το εξασφαλίσει!
Οι μέρες του φωτός έρχονται. Το ακούς και είναι τόσο ελκυστικό να το πιστέψεις. Οι μέρες αυτές έρχονται από δύο μέτωπα για τη Νατάσσα Μποφίλιου και κατά συνέπεια για τους φίλους της. Διπλός δίσκος και παραστάσεις στο Gazoo. «Είναι δύο δρόμοι. Ο ένας δρόμος είναι οι ‘μέρες του φωτός’ που ήρθαν στη ζωή μας με αυτή τη δουλειά, γιατί μας έδωσε μια μεγάλη καλλιτεχνική ανάταση. Οταν ασχολείσαι με την τέχνη, πάντα φλερτάρεις με την επιθυμία να αναζωογονείσαι από αυτό. Ο άλλος δρόμος είναι οι μέρες του φωτός που έχουν περάσει από τη ζωή μας και τις κρατάμε ως φωτεινό καταφύγιο. Αλλά και αυτές που περιμένουμε να έρθουν. Μέσα σε τόσο σκοτάδι είναι πιο επιτακτική η ανάγκη να υπάρξει λίγο φως. Και ως τίτλος ταιριάζει σαρκαστικά με τη σημερινή εποχή. Γιατί οι μέρες δεν είναι καθόλου φωτεινές. Ως τίτλος έχει μια ειρωνεία. Στο εξώφυλλο του δίσκου υπάρχει η ίδια αντίθεση». Εκεί, μια λυπημένη Νατάσσα κρατά ένα κάδρο με μια φωτεινή φωτογραφία της.
Μήπως πρέπει να βγούμε από το κάδρο; «Πρέπει να βγούμε. Τις φωτεινές μου μέρες τις έχω ως ανάμνηση κρεμασμένη στον τοίχο. Ομως τώρα με αυτό πρέπει να τελειώνουμε. Να βγούμε έξω. Είναι καπηλεία ξαφνικά, αυτές τις μέρες, να σε πιάνει η συνειδητοποίηση και να βγαίνεις να μιλήσεις. Είναι φτηνό. Πάντα είχα μια συγκεκριμένη τοποθέτηση και δεν την έχω αλλάξει. Αυτός ο δίσκος μάς εντάσσει στην κοινωνία γιατί και ο έρωτας έχει μια κοινωνική συμπεριφορά. Εχει έναν κοινωνικό αντίκτυπο και εμπλέκει δύο ανθρώπους. Αυτός ο δίσκος λοιπόν είναι σαν να ανοίγει ένα παράθυρο. Είναι σαν να λέμε: ‘Ναι, είμαι θυμωμένος. Είμαι μελαγχολικός. Νιώθω μοναξιά, αλλά το παράθυρο είναι ανοιχτό και δεν κρύβομαι στο δωμάτιο’».
Θα φύγει δηλαδή η μελαγχολία που τους χαρακτηρίζει; (Και, επειδή χρειάζεται να ορίζουμε τις λέξεις για να συνεννοηθούμε καλύτερα, ξεκαθαρίζουμε στην κουβέντα μας ότι δεν αποδίδουμε στη μελαγχολία αρνητική και ελάσσονα σημασία.) «Εγώ μέσα σε αυτή τη μελαγχολία βρίσκω μια δύναμη. Είναι μια μορφή συνειδητοποίησης. Η τέχνη πάντα συνδεόταν με τη μελαγχολία. Τα πάντα έχουν πόνο. Ακόμα και μια στιγμή ευτυχίας κρύβει πόνο γιατί ξέρεις ότι θα τελειώσει. Θέλω να πω ότι ο πόνος είναι ένα συναίσθημα που έρχεται μαζί με την αίσθηση της συνειδητοποίησης. Τα ‘Εισιτήρια διπλά’ είχαν μια ήρεμη μελαγχολία. Σε αυτόν το δίσκο το συναίσθημα είναι εξωστρεφές. Είναι λυτρωτικό».
Εχω την αίσθηση, χωρίς να έχω ακούσει το δίσκο, ότι αυτή τη φορά θα είναι σαν να λες το «θέλω» σου. Με ξεκάθαρα και ευδιάκριτα χρώματα από την πρώτη ακρόαση. «Το ίδιο συμβαίνει και με την παράσταση. Εχει ξεκάθαρα τα χρώματα του συναισθήματος. Εχει και το τωρινό μας συναίσθημα που είναι ασπρόμαυρο, είναι γρήγορο, σαν καρέ φιλμ που περνούν. Αλλά έχει και το χρώμα της αισιοδοξίας. Το δεύτερο μέρος του προγράμματος είναι η θετική σκέψη, μια φωτεινή ηρεμία. Είναι μια ανάμνηση των ημερών που έζησες και τις σκέφτεσαι με ευγνωμοσύνη. Το ίδιο συμβαίνει και με το δεύτερο μέρος του δίσκου, το οποίο θα μας πάει πίσω στο ’60. Η Μαντολινάτα των Πατρέων βοήθησε πολύ σε αυτό».
Θα έχει λαϊκό χρώμα η επιστροφή; «Υπάρχει ένα ντουέτο με τον Αλκίνοο Ιωαννίδη που είναι ‘καραζεϊμπέκικο’ με πολλά μπουζούκια και λέγεται ‘Λοχαγός Ερωτας’. Εχει πολύ ενδιαφέρον που η συμμετοχή του Αλκίνοου είναι στο λαϊκό μέρος του δίσκου. Είναι κόντρα όλο αυτό. Η ερμηνεία του είναι συγκλονιστική και του πάει εκπληκτικά. Εκεί νιώθεις πως είναι να ‘παίρνεις’ από μεγάλους καλλιτέχνες. Το ίδιο νιώσαμε με τον Γιάννη Κακλέα».
Και φτάνουμε στην παράσταση που θα ξεκινήσει αύριο (4/2) στο Gazoo. «Δεν ψάχναμε σκηνοθέτη για την παράσταση. Ψάχναμε τον Γιάννη Κακλέα. Η ζωή μάς έχει φερθεί γενναιόδωρα και είχαμε την τύχη να μας κάνει το δώρο και να συνεργαστεί μαζί μας. Ηταν ξεκάθαρος από την αρχή ότι δεν είχε σκοπό να δώσει σκηνοθετικές οδηγίες ως προς εμένα. Εχει φτιάξει όμως το περιβάλλον γύρω από μένα. Σε αυτό βοήθησε η εικαστικός Ελενα Παπαδημητρίου, που έχει φτιάξει το σκηνικό μαζί με τη βοήθεια της Φρόσως Λύτρα. Μπαίνοντας σε αυτό το πλαίσιο και σε αυτή την ατμόσφαιρα όλα ήταν πιο ξεκάθαρα και συγκροτημένα. Ηταν σαν να δικαιολογούνται πια».
Η Νατάσσα έχει συνδυαστεί με την επιτυχία. Γιατί συνεχώς η παρέα που την ακολουθεί μεγαλώνει. Την αποτυχία πώς τη βιώνει; «Για μένα αποτυχημένη στιγμή είναι όταν δεν είμαι ο εαυτός μου και δεν καταφέρνω να επικοινωνήσω το συναίσθημά μου. Δεν θα με πείραζε ένα άδειο θέατρο. Θα με πείραζε μόνο στο πλαίσιο της δουλειάς, γιατί θα έμεναν άνθρωποι απλήρωτοι, γιατί θα το χρεώνονταν πολλοί αυτό. Αυτό όμως που με πειράζει είναι μια κακή καλλιτεχνική συνθήκη. Μου έχει τύχει να μη βρίσκω δίοδο απέναντι στο κοινό και για μένα αυτό είναι μεγάλη καλλιτεχνική αποτυχία και δεν μπορώ να το αντέξω. Εχω ευθύνη γι’ αυτό. Δεν έχει να κάνει με το επάγγελμα. Θα μπορούσα να τα παρατήσω όλα και να μη δουλεύω ως τραγουδίστρια, αλλά δεν θα σταματούσα να τραγουδάω. Το χειρότερο που μπορείς να μου κάνεις είναι να σταματήσεις την πρόσβασή μου στα καλλιτεχνήματα».
Μας έχουν εμποδίσει την πρόσβαση αυτή παρά τη μεγάλη δύναμη που έχει το ίντερνετ και η άμεση πληροφόρηση; «Είναι πια δύσκολη. Η τέχνη θέλει προσωπικό χρόνο. Λόγω των συνθηκών αναγκάζομαι να δουλεύω περισσότερο και παρά το ότι μου αρέσει το διάβασμα, πηγαίνω στο σπίτι και δεν έχω την ψυχική ηρεμία να διαβάσω έστω μία σελίδα. Δεν έχει σημασία να έχεις την πρόσβαση μέσω ίντερνετ στην πληροφορία. Σημασία έχει να θέλεις. Να θέλεις να πας στον κινηματογράφο. Πρέπει να έχεις χώρο για μια καλή ταινία μέσα σου. Και πια δεν νομίζω ότι έχουμε χώρο για ένα καλό ποίημα, για ένα καλό τραγούδι».
Ο δικός τους δρόμος (της Νατάσσας, του Γεράσιμου και του Θέμη) θα είναι κοινός; Σε πρόσφατη συνέντευξη είπε ότι θα έπρεπε ή να σταματήσει η συνεργασία τους ή να επανεφεύρουν τους εαυτούς τους. «Υπάρχει μια βασική διαφορά με τους προηγούμενους δίσκους. Ολα τα τραγούδια είχαν γραφτεί μέχρι το 2010. Και αντιπροσώπευαν εκείνη την εποχή. Ο συγκεκριμένος δίσκος γεννήθηκε από τραγούδια που δεν ήταν να συμβούν. Την ημέρα που αποφασίσαμε ότι ξεκόβουμε, ο Γεράσιμος μάς έδωσε κάτι σκίτσα στίχων για να του πούμε τη γνώμη μας. Συγκινηθήκαμε πολύ με αυτά που διαβάσαμε. Ο Θέμης πήρε τους στίχους και την επόμενη μέρα είχε έτοιμα έξι τραγούδια. Το τελικό αποτέλεσμα ήταν αυτό που τελικά θέλαμε να κάνουμε και οι τρεις. Και προέκυψε μόνο του». Η εύλογη ερώτηση που προκύπτει είναι αν ο δίσκος αυτός που δεν γεννήθηκε από ανάγκη, αλλά προέκυψε είναι απενοχοποιημένος. «Εντελώς. Δεν κουβαλάει το άγχος των προηγούμενων, όπου ο Θέμης ήθελε να αποδείξει ότι είναι καλός ενορχηστρωτής, ο Γεράσιμος ότι είναι καλός στιχουργός και εγώ ότι είμαι καλή τραγουδίστρια. Με αυτόν το δίσκο δεν θέλουμε να αποδείξουμε τίποτα».
Μας νοιάζει τελικά η άποψη των άλλων; Στην εποχή του Facebook αναζητάμε το like; «Εγώ που έχω το σύνδρομο της καλής μαθήτριας πάντα έδινα βάρος στη γνώμη των άλλων. Δεν έδινα σημασία στην κατεύθυνση που μου έλεγαν να ακολουθήσω, αλλά στη γνώμη τους ως προς αυτή την κατεύθυνση. Ακούω τον άλλον, πλέον όμως περνάω τα πάντα από το φίλτρο της επιθυμίας. Σκέφτομαι πολλές φορές: ‘Τι μου αρέσει; Ο άλλος τι λέει; Εγώ επιθυμώ να γίνω αυτό που επιθυμεί ο άλλος να γίνω;’ Οχι. Αρα τον ευχαριστώ πολύ για το δρόμο που μου δείχνει, αλλά δεν με αφορά να τον βαδίσω. Πάντα είχα πίστη σε μένα, πλέον όμως δεν νιώθω την ανάγκη να τη δηλώσω».
Είναι ψώνιο η Μποφίλιου; «Ναι, είμαι. Ημουν πάντα. Ψωνίζομαι με πολλά πράγματα. Οχι με την πάρτη μου. Ψωνίζομαι που έχω τόσο καλούς φίλους. Με φτιάχνουν. Πιστεύω στον εαυτό μου. Δεν είμαι το ταπεινό χαμομηλάκι. Είμαι ένα κορίτσι 28 χρόνων, με πολύ ξανθά μαλλιά, μου αρέσουν τα όμορφα ρούχα, τα τακούνια, το κραγιόν μου, τα αρώματά μου, να βγαίνω στη σκηνή. Με αυτή την έννοια είμαι ψώνιο. Δεν πιστεύω παραπάνω από αυτά που έχω στα χέρια μου. Ξέρω να βάζω τον εαυτό μου σε τάξη. Δεν θεωρώ ότι είμαι ανώτερη από κανέναν, ούτε και κατώτερη. Δεν υποβιβάζω κανέναν και έχω σεβασμό στον άλλον. Ξέρω επίσης πολύ καλά ότι χωρίς τους άλλους δεν είμαι τίποτα».
Η συζήτηση κλείνει με ένα απόσπασμα από την παράσταση και ένα από το νέο δίσκο. «Στην παράσταση λέω την ‘Μπαλάντα των αισθήσεων και των παραισθήσεων’, που την αγαπώ από μικρό παιδί. Και το αγαπημένο μου του δίσκου είναι το ‘Δεμένη’. Λέει τα εξής: ‘Μεγάλωνα στην τσέπη του πατέρα μου, δεμένη μ’ αλυσίδα στα κλειδιά του, με τ’ όνομα, τ’ αμάξι και τα σπίτια του, και μ’ όλα τα μεγάλα όνειρά του’».
Η Νατάσσα μού έδειξε το φως της. Αν θέλετε να το δείτε κι εσείς, μια βόλτα από το Gazoo θα σας το εξασφαλίσει!
Γιάννης Καστανάκης
Ενότητα: θέμα
Η Νατάσσα Μποφίλιου επιστρέφει σε
δύο μέτωπα. Διπλός δίσκος και νέα παράσταση στο Gazoo. Τι σηματοδοτούν
για εκείνη «οι μέρες του φωτός»;
Οι μέρες του φωτός έρχονται. Το ακούς και είναι τόσο ελκυστικό να το πιστέψεις. Οι μέρες αυτές έρχονται από δύο μέτωπα για τη Νατάσσα Μποφίλιου και κατά συνέπεια για τους φίλους της. Διπλός δίσκος και παραστάσεις στο Gazoo. «Είναι δύο δρόμοι. Ο ένας δρόμος είναι οι ‘μέρες του φωτός’ που ήρθαν στη ζωή μας με αυτή τη δουλειά, γιατί μας έδωσε μια μεγάλη καλλιτεχνική ανάταση. Οταν ασχολείσαι με την τέχνη, πάντα φλερτάρεις με την επιθυμία να αναζωογονείσαι από αυτό. Ο άλλος δρόμος είναι οι μέρες του φωτός που έχουν περάσει από τη ζωή μας και τις κρατάμε ως φωτεινό καταφύγιο. Αλλά και αυτές που περιμένουμε να έρθουν. Μέσα σε τόσο σκοτάδι είναι πιο επιτακτική η ανάγκη να υπάρξει λίγο φως. Και ως τίτλος ταιριάζει σαρκαστικά με τη σημερινή εποχή. Γιατί οι μέρες δεν είναι καθόλου φωτεινές. Ως τίτλος έχει μια ειρωνεία. Στο εξώφυλλο του δίσκου υπάρχει η ίδια αντίθεση». Εκεί, μια λυπημένη Νατάσσα κρατά ένα κάδρο με μια φωτεινή φωτογραφία της.
Μήπως πρέπει να βγούμε από το κάδρο; «Πρέπει να βγούμε. Τις φωτεινές μου μέρες τις έχω ως ανάμνηση κρεμασμένη στον τοίχο. Ομως τώρα με αυτό πρέπει να τελειώνουμε. Να βγούμε έξω. Είναι καπηλεία ξαφνικά, αυτές τις μέρες, να σε πιάνει η συνειδητοποίηση και να βγαίνεις να μιλήσεις. Είναι φτηνό. Πάντα είχα μια συγκεκριμένη τοποθέτηση και δεν την έχω αλλάξει. Αυτός ο δίσκος μάς εντάσσει στην κοινωνία γιατί και ο έρωτας έχει μια κοινωνική συμπεριφορά. Εχει έναν κοινωνικό αντίκτυπο και εμπλέκει δύο ανθρώπους. Αυτός ο δίσκος λοιπόν είναι σαν να ανοίγει ένα παράθυρο. Είναι σαν να λέμε: ‘Ναι, είμαι θυμωμένος. Είμαι μελαγχολικός. Νιώθω μοναξιά, αλλά το παράθυρο είναι ανοιχτό και δεν κρύβομαι στο δωμάτιο’».
Θα φύγει δηλαδή η μελαγχολία που τους χαρακτηρίζει; (Και, επειδή χρειάζεται να ορίζουμε τις λέξεις για να συνεννοηθούμε καλύτερα, ξεκαθαρίζουμε στην κουβέντα μας ότι δεν αποδίδουμε στη μελαγχολία αρνητική και ελάσσονα σημασία.) «Εγώ μέσα σε αυτή τη μελαγχολία βρίσκω μια δύναμη. Είναι μια μορφή συνειδητοποίησης. Η τέχνη πάντα συνδεόταν με τη μελαγχολία. Τα πάντα έχουν πόνο. Ακόμα και μια στιγμή ευτυχίας κρύβει πόνο γιατί ξέρεις ότι θα τελειώσει. Θέλω να πω ότι ο πόνος είναι ένα συναίσθημα που έρχεται μαζί με την αίσθηση της συνειδητοποίησης. Τα ‘Εισιτήρια διπλά’ είχαν μια ήρεμη μελαγχολία. Σε αυτόν το δίσκο το συναίσθημα είναι εξωστρεφές. Είναι λυτρωτικό».
Εχω την αίσθηση, χωρίς να έχω ακούσει το δίσκο, ότι αυτή τη φορά θα είναι σαν να λες το «θέλω» σου. Με ξεκάθαρα και ευδιάκριτα χρώματα από την πρώτη ακρόαση. «Το ίδιο συμβαίνει και με την παράσταση. Εχει ξεκάθαρα τα χρώματα του συναισθήματος. Εχει και το τωρινό μας συναίσθημα που είναι ασπρόμαυρο, είναι γρήγορο, σαν καρέ φιλμ που περνούν. Αλλά έχει και το χρώμα της αισιοδοξίας. Το δεύτερο μέρος του προγράμματος είναι η θετική σκέψη, μια φωτεινή ηρεμία. Είναι μια ανάμνηση των ημερών που έζησες και τις σκέφτεσαι με ευγνωμοσύνη. Το ίδιο συμβαίνει και με το δεύτερο μέρος του δίσκου, το οποίο θα μας πάει πίσω στο ’60. Η Μαντολινάτα των Πατρέων βοήθησε πολύ σε αυτό».
Θα έχει λαϊκό χρώμα η επιστροφή; «Υπάρχει ένα ντουέτο με τον Αλκίνοο Ιωαννίδη που είναι ‘καραζεϊμπέκικο’ με πολλά μπουζούκια και λέγεται ‘Λοχαγός Ερωτας’. Εχει πολύ ενδιαφέρον που η συμμετοχή του Αλκίνοου είναι στο λαϊκό μέρος του δίσκου. Είναι κόντρα όλο αυτό. Η ερμηνεία του είναι συγκλονιστική και του πάει εκπληκτικά. Εκεί νιώθεις πως είναι να ‘παίρνεις’ από μεγάλους καλλιτέχνες. Το ίδιο νιώσαμε με τον Γιάννη Κακλέα».
Και φτάνουμε στην παράσταση που θα ξεκινήσει αύριο (4/2) στο Gazoo. «Δεν ψάχναμε σκηνοθέτη για την παράσταση. Ψάχναμε τον Γιάννη Κακλέα. Η ζωή μάς έχει φερθεί γενναιόδωρα και είχαμε την τύχη να μας κάνει το δώρο και να συνεργαστεί μαζί μας. Ηταν ξεκάθαρος από την αρχή ότι δεν είχε σκοπό να δώσει σκηνοθετικές οδηγίες ως προς εμένα. Εχει φτιάξει όμως το περιβάλλον γύρω από μένα. Σε αυτό βοήθησε η εικαστικός Ελενα Παπαδημητρίου, που έχει φτιάξει το σκηνικό μαζί με τη βοήθεια της Φρόσως Λύτρα. Μπαίνοντας σε αυτό το πλαίσιο και σε αυτή την ατμόσφαιρα όλα ήταν πιο ξεκάθαρα και συγκροτημένα. Ηταν σαν να δικαιολογούνται πια».
Η Νατάσσα έχει συνδυαστεί με την επιτυχία. Γιατί συνεχώς η παρέα που την ακολουθεί μεγαλώνει. Την αποτυχία πώς τη βιώνει; «Για μένα αποτυχημένη στιγμή είναι όταν δεν είμαι ο εαυτός μου και δεν καταφέρνω να επικοινωνήσω το συναίσθημά μου. Δεν θα με πείραζε ένα άδειο θέατρο. Θα με πείραζε μόνο στο πλαίσιο της δουλειάς, γιατί θα έμεναν άνθρωποι απλήρωτοι, γιατί θα το χρεώνονταν πολλοί αυτό. Αυτό όμως που με πειράζει είναι μια κακή καλλιτεχνική συνθήκη. Μου έχει τύχει να μη βρίσκω δίοδο απέναντι στο κοινό και για μένα αυτό είναι μεγάλη καλλιτεχνική αποτυχία και δεν μπορώ να το αντέξω. Εχω ευθύνη γι’ αυτό. Δεν έχει να κάνει με το επάγγελμα. Θα μπορούσα να τα παρατήσω όλα και να μη δουλεύω ως τραγουδίστρια, αλλά δεν θα σταματούσα να τραγουδάω. Το χειρότερο που μπορείς να μου κάνεις είναι να σταματήσεις την πρόσβασή μου στα καλλιτεχνήματα».
Μας έχουν εμποδίσει την πρόσβαση αυτή παρά τη μεγάλη δύναμη που έχει το ίντερνετ και η άμεση πληροφόρηση; «Είναι πια δύσκολη. Η τέχνη θέλει προσωπικό χρόνο. Λόγω των συνθηκών αναγκάζομαι να δουλεύω περισσότερο και παρά το ότι μου αρέσει το διάβασμα, πηγαίνω στο σπίτι και δεν έχω την ψυχική ηρεμία να διαβάσω έστω μία σελίδα. Δεν έχει σημασία να έχεις την πρόσβαση μέσω ίντερνετ στην πληροφορία. Σημασία έχει να θέλεις. Να θέλεις να πας στον κινηματογράφο. Πρέπει να έχεις χώρο για μια καλή ταινία μέσα σου. Και πια δεν νομίζω ότι έχουμε χώρο για ένα καλό ποίημα, για ένα καλό τραγούδι».
Ο δικός τους δρόμος (της Νατάσσας, του Γεράσιμου και του Θέμη) θα είναι κοινός; Σε πρόσφατη συνέντευξη είπε ότι θα έπρεπε ή να σταματήσει η συνεργασία τους ή να επανεφεύρουν τους εαυτούς τους. «Υπάρχει μια βασική διαφορά με τους προηγούμενους δίσκους. Ολα τα τραγούδια είχαν γραφτεί μέχρι το 2010. Και αντιπροσώπευαν εκείνη την εποχή. Ο συγκεκριμένος δίσκος γεννήθηκε από τραγούδια που δεν ήταν να συμβούν. Την ημέρα που αποφασίσαμε ότι ξεκόβουμε, ο Γεράσιμος μάς έδωσε κάτι σκίτσα στίχων για να του πούμε τη γνώμη μας. Συγκινηθήκαμε πολύ με αυτά που διαβάσαμε. Ο Θέμης πήρε τους στίχους και την επόμενη μέρα είχε έτοιμα έξι τραγούδια. Το τελικό αποτέλεσμα ήταν αυτό που τελικά θέλαμε να κάνουμε και οι τρεις. Και προέκυψε μόνο του». Η εύλογη ερώτηση που προκύπτει είναι αν ο δίσκος αυτός που δεν γεννήθηκε από ανάγκη, αλλά προέκυψε είναι απενοχοποιημένος. «Εντελώς. Δεν κουβαλάει το άγχος των προηγούμενων, όπου ο Θέμης ήθελε να αποδείξει ότι είναι καλός ενορχηστρωτής, ο Γεράσιμος ότι είναι καλός στιχουργός και εγώ ότι είμαι καλή τραγουδίστρια. Με αυτόν το δίσκο δεν θέλουμε να αποδείξουμε τίποτα».
Μας νοιάζει τελικά η άποψη των άλλων; Στην εποχή του Facebook αναζητάμε το like; «Εγώ που έχω το σύνδρομο της καλής μαθήτριας πάντα έδινα βάρος στη γνώμη των άλλων. Δεν έδινα σημασία στην κατεύθυνση που μου έλεγαν να ακολουθήσω, αλλά στη γνώμη τους ως προς αυτή την κατεύθυνση. Ακούω τον άλλον, πλέον όμως περνάω τα πάντα από το φίλτρο της επιθυμίας. Σκέφτομαι πολλές φορές: ‘Τι μου αρέσει; Ο άλλος τι λέει; Εγώ επιθυμώ να γίνω αυτό που επιθυμεί ο άλλος να γίνω;’ Οχι. Αρα τον ευχαριστώ πολύ για το δρόμο που μου δείχνει, αλλά δεν με αφορά να τον βαδίσω. Πάντα είχα πίστη σε μένα, πλέον όμως δεν νιώθω την ανάγκη να τη δηλώσω».
Είναι ψώνιο η Μποφίλιου; «Ναι, είμαι. Ημουν πάντα. Ψωνίζομαι με πολλά πράγματα. Οχι με την πάρτη μου. Ψωνίζομαι που έχω τόσο καλούς φίλους. Με φτιάχνουν. Πιστεύω στον εαυτό μου. Δεν είμαι το ταπεινό χαμομηλάκι. Είμαι ένα κορίτσι 28 χρόνων, με πολύ ξανθά μαλλιά, μου αρέσουν τα όμορφα ρούχα, τα τακούνια, το κραγιόν μου, τα αρώματά μου, να βγαίνω στη σκηνή. Με αυτή την έννοια είμαι ψώνιο. Δεν πιστεύω παραπάνω από αυτά που έχω στα χέρια μου. Ξέρω να βάζω τον εαυτό μου σε τάξη. Δεν θεωρώ ότι είμαι ανώτερη από κανέναν, ούτε και κατώτερη. Δεν υποβιβάζω κανέναν και έχω σεβασμό στον άλλον. Ξέρω επίσης πολύ καλά ότι χωρίς τους άλλους δεν είμαι τίποτα».
Η συζήτηση κλείνει με ένα απόσπασμα από την παράσταση και ένα από το νέο δίσκο. «Στην παράσταση λέω την ‘Μπαλάντα των αισθήσεων και των παραισθήσεων’, που την αγαπώ από μικρό παιδί. Και το αγαπημένο μου του δίσκου είναι το ‘Δεμένη’. Λέει τα εξής: ‘Μεγάλωνα στην τσέπη του πατέρα μου, δεμένη μ’ αλυσίδα στα κλειδιά του, με τ’ όνομα, τ’ αμάξι και τα σπίτια του, και μ’ όλα τα μεγάλα όνειρά του’».
Η Νατάσσα μού έδειξε το φως της. Αν θέλετε να το δείτε κι εσείς, μια βόλτα από το Gazoo θα σας το εξασφαλίσει!
Οι μέρες του φωτός έρχονται. Το ακούς και είναι τόσο ελκυστικό να το πιστέψεις. Οι μέρες αυτές έρχονται από δύο μέτωπα για τη Νατάσσα Μποφίλιου και κατά συνέπεια για τους φίλους της. Διπλός δίσκος και παραστάσεις στο Gazoo. «Είναι δύο δρόμοι. Ο ένας δρόμος είναι οι ‘μέρες του φωτός’ που ήρθαν στη ζωή μας με αυτή τη δουλειά, γιατί μας έδωσε μια μεγάλη καλλιτεχνική ανάταση. Οταν ασχολείσαι με την τέχνη, πάντα φλερτάρεις με την επιθυμία να αναζωογονείσαι από αυτό. Ο άλλος δρόμος είναι οι μέρες του φωτός που έχουν περάσει από τη ζωή μας και τις κρατάμε ως φωτεινό καταφύγιο. Αλλά και αυτές που περιμένουμε να έρθουν. Μέσα σε τόσο σκοτάδι είναι πιο επιτακτική η ανάγκη να υπάρξει λίγο φως. Και ως τίτλος ταιριάζει σαρκαστικά με τη σημερινή εποχή. Γιατί οι μέρες δεν είναι καθόλου φωτεινές. Ως τίτλος έχει μια ειρωνεία. Στο εξώφυλλο του δίσκου υπάρχει η ίδια αντίθεση». Εκεί, μια λυπημένη Νατάσσα κρατά ένα κάδρο με μια φωτεινή φωτογραφία της.
Μήπως πρέπει να βγούμε από το κάδρο; «Πρέπει να βγούμε. Τις φωτεινές μου μέρες τις έχω ως ανάμνηση κρεμασμένη στον τοίχο. Ομως τώρα με αυτό πρέπει να τελειώνουμε. Να βγούμε έξω. Είναι καπηλεία ξαφνικά, αυτές τις μέρες, να σε πιάνει η συνειδητοποίηση και να βγαίνεις να μιλήσεις. Είναι φτηνό. Πάντα είχα μια συγκεκριμένη τοποθέτηση και δεν την έχω αλλάξει. Αυτός ο δίσκος μάς εντάσσει στην κοινωνία γιατί και ο έρωτας έχει μια κοινωνική συμπεριφορά. Εχει έναν κοινωνικό αντίκτυπο και εμπλέκει δύο ανθρώπους. Αυτός ο δίσκος λοιπόν είναι σαν να ανοίγει ένα παράθυρο. Είναι σαν να λέμε: ‘Ναι, είμαι θυμωμένος. Είμαι μελαγχολικός. Νιώθω μοναξιά, αλλά το παράθυρο είναι ανοιχτό και δεν κρύβομαι στο δωμάτιο’».
Θα φύγει δηλαδή η μελαγχολία που τους χαρακτηρίζει; (Και, επειδή χρειάζεται να ορίζουμε τις λέξεις για να συνεννοηθούμε καλύτερα, ξεκαθαρίζουμε στην κουβέντα μας ότι δεν αποδίδουμε στη μελαγχολία αρνητική και ελάσσονα σημασία.) «Εγώ μέσα σε αυτή τη μελαγχολία βρίσκω μια δύναμη. Είναι μια μορφή συνειδητοποίησης. Η τέχνη πάντα συνδεόταν με τη μελαγχολία. Τα πάντα έχουν πόνο. Ακόμα και μια στιγμή ευτυχίας κρύβει πόνο γιατί ξέρεις ότι θα τελειώσει. Θέλω να πω ότι ο πόνος είναι ένα συναίσθημα που έρχεται μαζί με την αίσθηση της συνειδητοποίησης. Τα ‘Εισιτήρια διπλά’ είχαν μια ήρεμη μελαγχολία. Σε αυτόν το δίσκο το συναίσθημα είναι εξωστρεφές. Είναι λυτρωτικό».
Εχω την αίσθηση, χωρίς να έχω ακούσει το δίσκο, ότι αυτή τη φορά θα είναι σαν να λες το «θέλω» σου. Με ξεκάθαρα και ευδιάκριτα χρώματα από την πρώτη ακρόαση. «Το ίδιο συμβαίνει και με την παράσταση. Εχει ξεκάθαρα τα χρώματα του συναισθήματος. Εχει και το τωρινό μας συναίσθημα που είναι ασπρόμαυρο, είναι γρήγορο, σαν καρέ φιλμ που περνούν. Αλλά έχει και το χρώμα της αισιοδοξίας. Το δεύτερο μέρος του προγράμματος είναι η θετική σκέψη, μια φωτεινή ηρεμία. Είναι μια ανάμνηση των ημερών που έζησες και τις σκέφτεσαι με ευγνωμοσύνη. Το ίδιο συμβαίνει και με το δεύτερο μέρος του δίσκου, το οποίο θα μας πάει πίσω στο ’60. Η Μαντολινάτα των Πατρέων βοήθησε πολύ σε αυτό».
Θα έχει λαϊκό χρώμα η επιστροφή; «Υπάρχει ένα ντουέτο με τον Αλκίνοο Ιωαννίδη που είναι ‘καραζεϊμπέκικο’ με πολλά μπουζούκια και λέγεται ‘Λοχαγός Ερωτας’. Εχει πολύ ενδιαφέρον που η συμμετοχή του Αλκίνοου είναι στο λαϊκό μέρος του δίσκου. Είναι κόντρα όλο αυτό. Η ερμηνεία του είναι συγκλονιστική και του πάει εκπληκτικά. Εκεί νιώθεις πως είναι να ‘παίρνεις’ από μεγάλους καλλιτέχνες. Το ίδιο νιώσαμε με τον Γιάννη Κακλέα».
Και φτάνουμε στην παράσταση που θα ξεκινήσει αύριο (4/2) στο Gazoo. «Δεν ψάχναμε σκηνοθέτη για την παράσταση. Ψάχναμε τον Γιάννη Κακλέα. Η ζωή μάς έχει φερθεί γενναιόδωρα και είχαμε την τύχη να μας κάνει το δώρο και να συνεργαστεί μαζί μας. Ηταν ξεκάθαρος από την αρχή ότι δεν είχε σκοπό να δώσει σκηνοθετικές οδηγίες ως προς εμένα. Εχει φτιάξει όμως το περιβάλλον γύρω από μένα. Σε αυτό βοήθησε η εικαστικός Ελενα Παπαδημητρίου, που έχει φτιάξει το σκηνικό μαζί με τη βοήθεια της Φρόσως Λύτρα. Μπαίνοντας σε αυτό το πλαίσιο και σε αυτή την ατμόσφαιρα όλα ήταν πιο ξεκάθαρα και συγκροτημένα. Ηταν σαν να δικαιολογούνται πια».
Η Νατάσσα έχει συνδυαστεί με την επιτυχία. Γιατί συνεχώς η παρέα που την ακολουθεί μεγαλώνει. Την αποτυχία πώς τη βιώνει; «Για μένα αποτυχημένη στιγμή είναι όταν δεν είμαι ο εαυτός μου και δεν καταφέρνω να επικοινωνήσω το συναίσθημά μου. Δεν θα με πείραζε ένα άδειο θέατρο. Θα με πείραζε μόνο στο πλαίσιο της δουλειάς, γιατί θα έμεναν άνθρωποι απλήρωτοι, γιατί θα το χρεώνονταν πολλοί αυτό. Αυτό όμως που με πειράζει είναι μια κακή καλλιτεχνική συνθήκη. Μου έχει τύχει να μη βρίσκω δίοδο απέναντι στο κοινό και για μένα αυτό είναι μεγάλη καλλιτεχνική αποτυχία και δεν μπορώ να το αντέξω. Εχω ευθύνη γι’ αυτό. Δεν έχει να κάνει με το επάγγελμα. Θα μπορούσα να τα παρατήσω όλα και να μη δουλεύω ως τραγουδίστρια, αλλά δεν θα σταματούσα να τραγουδάω. Το χειρότερο που μπορείς να μου κάνεις είναι να σταματήσεις την πρόσβασή μου στα καλλιτεχνήματα».
Μας έχουν εμποδίσει την πρόσβαση αυτή παρά τη μεγάλη δύναμη που έχει το ίντερνετ και η άμεση πληροφόρηση; «Είναι πια δύσκολη. Η τέχνη θέλει προσωπικό χρόνο. Λόγω των συνθηκών αναγκάζομαι να δουλεύω περισσότερο και παρά το ότι μου αρέσει το διάβασμα, πηγαίνω στο σπίτι και δεν έχω την ψυχική ηρεμία να διαβάσω έστω μία σελίδα. Δεν έχει σημασία να έχεις την πρόσβαση μέσω ίντερνετ στην πληροφορία. Σημασία έχει να θέλεις. Να θέλεις να πας στον κινηματογράφο. Πρέπει να έχεις χώρο για μια καλή ταινία μέσα σου. Και πια δεν νομίζω ότι έχουμε χώρο για ένα καλό ποίημα, για ένα καλό τραγούδι».
Ο δικός τους δρόμος (της Νατάσσας, του Γεράσιμου και του Θέμη) θα είναι κοινός; Σε πρόσφατη συνέντευξη είπε ότι θα έπρεπε ή να σταματήσει η συνεργασία τους ή να επανεφεύρουν τους εαυτούς τους. «Υπάρχει μια βασική διαφορά με τους προηγούμενους δίσκους. Ολα τα τραγούδια είχαν γραφτεί μέχρι το 2010. Και αντιπροσώπευαν εκείνη την εποχή. Ο συγκεκριμένος δίσκος γεννήθηκε από τραγούδια που δεν ήταν να συμβούν. Την ημέρα που αποφασίσαμε ότι ξεκόβουμε, ο Γεράσιμος μάς έδωσε κάτι σκίτσα στίχων για να του πούμε τη γνώμη μας. Συγκινηθήκαμε πολύ με αυτά που διαβάσαμε. Ο Θέμης πήρε τους στίχους και την επόμενη μέρα είχε έτοιμα έξι τραγούδια. Το τελικό αποτέλεσμα ήταν αυτό που τελικά θέλαμε να κάνουμε και οι τρεις. Και προέκυψε μόνο του». Η εύλογη ερώτηση που προκύπτει είναι αν ο δίσκος αυτός που δεν γεννήθηκε από ανάγκη, αλλά προέκυψε είναι απενοχοποιημένος. «Εντελώς. Δεν κουβαλάει το άγχος των προηγούμενων, όπου ο Θέμης ήθελε να αποδείξει ότι είναι καλός ενορχηστρωτής, ο Γεράσιμος ότι είναι καλός στιχουργός και εγώ ότι είμαι καλή τραγουδίστρια. Με αυτόν το δίσκο δεν θέλουμε να αποδείξουμε τίποτα».
Μας νοιάζει τελικά η άποψη των άλλων; Στην εποχή του Facebook αναζητάμε το like; «Εγώ που έχω το σύνδρομο της καλής μαθήτριας πάντα έδινα βάρος στη γνώμη των άλλων. Δεν έδινα σημασία στην κατεύθυνση που μου έλεγαν να ακολουθήσω, αλλά στη γνώμη τους ως προς αυτή την κατεύθυνση. Ακούω τον άλλον, πλέον όμως περνάω τα πάντα από το φίλτρο της επιθυμίας. Σκέφτομαι πολλές φορές: ‘Τι μου αρέσει; Ο άλλος τι λέει; Εγώ επιθυμώ να γίνω αυτό που επιθυμεί ο άλλος να γίνω;’ Οχι. Αρα τον ευχαριστώ πολύ για το δρόμο που μου δείχνει, αλλά δεν με αφορά να τον βαδίσω. Πάντα είχα πίστη σε μένα, πλέον όμως δεν νιώθω την ανάγκη να τη δηλώσω».
Είναι ψώνιο η Μποφίλιου; «Ναι, είμαι. Ημουν πάντα. Ψωνίζομαι με πολλά πράγματα. Οχι με την πάρτη μου. Ψωνίζομαι που έχω τόσο καλούς φίλους. Με φτιάχνουν. Πιστεύω στον εαυτό μου. Δεν είμαι το ταπεινό χαμομηλάκι. Είμαι ένα κορίτσι 28 χρόνων, με πολύ ξανθά μαλλιά, μου αρέσουν τα όμορφα ρούχα, τα τακούνια, το κραγιόν μου, τα αρώματά μου, να βγαίνω στη σκηνή. Με αυτή την έννοια είμαι ψώνιο. Δεν πιστεύω παραπάνω από αυτά που έχω στα χέρια μου. Ξέρω να βάζω τον εαυτό μου σε τάξη. Δεν θεωρώ ότι είμαι ανώτερη από κανέναν, ούτε και κατώτερη. Δεν υποβιβάζω κανέναν και έχω σεβασμό στον άλλον. Ξέρω επίσης πολύ καλά ότι χωρίς τους άλλους δεν είμαι τίποτα».
Η συζήτηση κλείνει με ένα απόσπασμα από την παράσταση και ένα από το νέο δίσκο. «Στην παράσταση λέω την ‘Μπαλάντα των αισθήσεων και των παραισθήσεων’, που την αγαπώ από μικρό παιδί. Και το αγαπημένο μου του δίσκου είναι το ‘Δεμένη’. Λέει τα εξής: ‘Μεγάλωνα στην τσέπη του πατέρα μου, δεμένη μ’ αλυσίδα στα κλειδιά του, με τ’ όνομα, τ’ αμάξι και τα σπίτια του, και μ’ όλα τα μεγάλα όνειρά του’».
Η Νατάσσα μού έδειξε το φως της. Αν θέλετε να το δείτε κι εσείς, μια βόλτα από το Gazoo θα σας το εξασφαλίσει!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου