Ελενη Καλαμαρη ο αγγελος

Ελενη Καλαμαρη ο αγγελος που μας αφησε! Η γυναικα συμβολο ελπιδας της μαχης κατα του Καρκινου! Η μητερα που ολες θα επρεπε να γνωρισουμε!

Published Απριλίου 23, 2012 by sofiaathanasiadou

 

Την Ελενη Καλαμαρη δεν ετυχε να την γνωρισω…

Δεν ηξερα ποια ειναι, τι εχει περασει τι εχει προσφερει…

Ηξερα μονο το προσωπο της…

Η κοπελα  που παλευει και βγαζει νοκ αουτ τον καρκινο.

 Διαβαζα για να μπορεσω να γραψω  σωστα γι αυτην και ηταν σαν να βλεπω κομματι του εαυτου μου…Ολα οσα λεει ειναι αυτα που εχω γινει με το περασμα του καιρου… Ο πονος μας φτιαχνει αυτο που ειμαστε…..

Μεσα απο τις σταχτες ξαναγεννιεσαι !

Αυτη ηταν η Ελενη Καλαμαρη!

Αυτη που εγινε απο Ελενα …Ελενη…

Η μητερα που περασε μεσα απο σαραντα κυμματα αλλα ποτε δεν εχασε το χαμογελο της την δυναμη ψυχης και την αισθηση αλληλεγγυης απεναντι σε συνανθρωπους της που περνουσαν το ιδιο…

Αλλες γνωριζοντας ποια ειναι η Ελενη  ταυτιζομαστε μαζι της , αλλες νιωθουμε συγκινηση για την ζωη της, αλλες κατι αλλο…

Ενα ειναι το σιγουρο…

Η Ελενη σε αγγιζει… Η Ελενη δεν ειναι η γυναικα  που περναει απαρατηρητη… Που δεν θα αφησει το στιγμα της!

Οι περισσοτεροι θεωρουν τα παντα δεδομενα ελεγε… Δεν εκτιμουν αυτα που εχουν…

Τιποτα δεν ειναι δεδομενο…

Το οτι θα δεις τον ηλιο να ανατελλει δεν σημαινει οτι θα τον δεις και να δυει…

Δεν ζεις επειδη η καρδια σου χτυπαει στο στηθος σου… Ζησε, γεμισε την ψυχη σου με φως…

Τιποτα δεν κραταει για παντα…

Σηκώνουμε τα χέρια ψηλά, μόνο για να μαζέψουμε μανίκια…

Αφησε πισω  τον γιο της που λατρευε…

Την μαμα σου μικρουλη μου δεν την εχασες… Η μαμα σου ζει!

Ζει μεσα απο το βιβλιο της ,μεσα απο τον αγωνα της…

Ειναι ενας ανθρωπος που πολλοι γνωρισαν και θαυμαζουν…

Ειναι αναμεσα μας …

Οι αγγελοι δεν χανονται απλα δεν τους βλεπουμε…

Τους νιωθουμε σαν αερακι να μας δροσιζει σαν τον ηλιο που μας ζεσταινει τα κοκκαλα…

Ειναι στις σταλες τις βροχης που κολλανε στο τζαμι…

Μην στεναχωριεσαι μικρουλη ειναι το μονο που δεν θα ηθελε !

Κλεισε τα ματια οταν την ψαχνεις, φωναξε την θα ειναι εκει…

Η μαμα σου  ειναι ινδαλμα για ολους μας και εχει αφησει μπολικη κληρονομια πισω της.

Γινε η συνεχεια της…

O θανατος της ηταν  γροθια στο στομαχι ολων που την θεωρουσαν ανικητη…

Βλεπεις το αστειρευτο κεφι της και η εσωτερικη της δυναμη δεν σου αφηνε περιθωρια για το αντιθετο.

 Ο καρκίνος ομως μετα απο 6 μαχες  της χτυπησε υπουλα και παλι την πορτα…Εκανε μετασταση  στον πνεύμονα.

Η αδερφή της και η μητέρα της γνώριζαν ότι φεύγει..εκείνη όχι..

Της είπαν ότι πρέπει να μείνει στο νοσοκομείο λόγω πνευμονίας  για να της χορηγείται αντιβίωση..

Αυτό δε σημαίνει όμως ότι ηττήθηκε... Πάλεψε απίστευτα.Νίκησε τόσες φορές…αλλά η μάχη ήταν άνιση..

Η Ελενη  έπρεπε να ξεκουράσει την ανθρώπινη υπόστασή της..και να σταματήσει να πονάει…..

Η Ελενη εγινε αγγελος…η Ελενη ειναι ΑΘΑΝΑΤΗ!

Παρακατω ειναι καποια κομματια δικα της που διαβασα και πιστευω οτι αξιζει να διαβασετε καθως επισης και ενα αποσπασμα αφιερωματος της απο το lifo που της ταιριαζει και η συνεντευξη της στο Life&style

Δεν έκρυψα ότι ζω από το 2007 με τον καρκίνο. Είναι εκεί, μέσα μου, είτε ζωντανός είτε νεκρωμένος εδώ και σχεδόν τέσσερα χρόνια. Σοκ. Φόβος. Ακινητοποίηση. Γιατί; Μήπως και πεθάνω και χάσω την πολύτιμη ζωή μου; Μα δεν ήταν πολύτιμη. Καθόλου. Υπήρχα, ναι… αλλά δεν ζούσα!
Και αποφάσισα τότε να ζήσω. Για εμένα, για το παιδί μου, για τους γονείς μου, μα ακόμα αν δεν είχα τίποτα από τα παραπάνω, τότε για το γαμώτο!
Και έζησα. Μια ζωή, γεμάτη από έντονες στιγμές. Έπαψα να αγαπάω και ξεκίνησα να λατρεύω. Έπαψα να θυμώνω και ξεκίνησα να οργίζομαι. Έπαψα να στεναχωριέμαι για ότι φτιάχνει και για ότι… δεν φτιάχνει… εξάλλου, θα ήταν άτοπο… Είναι τόσο δύσκολο, μα επειδή κάτι είναι δύσκολο, δεν σημαίνει ότι είναι και ακατόρθωτο… Συνεχώς το χάνω μα το βρίσκω και πάλι… Και ζω… Θεέ μου τι όμορφη που είναι η ζωή… Ε, ναι… αυτήν την ζωή, δεν θέλω να την χάσω…
Καρκίνε, μπορεί αρχικά να με τρόμαξες και να μου ξερίζωσες τα πάντα, να τα πέταξες στην φωτιά. Όμως σε ευχαριστώ τόσο πολύ γιατί τώρα πια, που οι καπνοί διαλύθηκαν στον αέρα, είδα ότι μετά την φωτιά, δεν έμειναν στάχτες αλλά διαμάντια… αυτά που οι εξαιρετικά υψηλές σου θερμοκρασίες μπορούν να μετατρέψουν. Όσο για όσα χάθηκαν, άδικα; Τίποτα που αφήνει ο Θεός να γίνει δεν είναι άδικο. Ο ρόλος του λουλουδιού είναι να ζοριστεί για να βγάλει άνθος και ο ρόλος του κάρβουνου, είναι να καεί…

Ελενη Καλαμαρη

Η Ελένη ήταν ένα σπάνιο κράμα ανθρώπου και αγγέλου συνάμα, και της αξίζει ενα άρθρο για να μάθει-πάρει και άλλος κόσμος κάτι απο την δύναμή της.

Το κοριτσι αυτό εχει μια απίστευτη ιστορία πόνου και δύναμης και έσβησε την περασμένη εβδομάδα μετά από 6 μάχες που έδωσε μέσα σε 5 χρόνια για τον καρκίνο.

πηγη Lifo

Η Ελένη Καλαμάρη στις 18:00 το απόγευμα της Μεγάλης Τετάρτης έχασε την μάχη με τον καρκίνο  και άφησε την τελευταία της πνοή στο νοσοκομείο.

Στο περιοδικό “Life&Style” που κυκλοφορεί η Ελένη Καλαμάρη έδωσε την τελευταία της συνέντευξη :

«Μέσα σε μια πενταετία ήρθα αντιμέτωπη έξι φορές με τον καρκίνο. Τον καταπολεμούσα κάθε φορά και μετά από ένα μικρό διάστημα επέστρεφε… Ξεκίνησα τις χημειοθεραπείες έντεκα ημέρες αφότου γεννήθηκε ο γιός μου, πριν από πέντε χρόνια. Το παιδί μου μεγάλωνε και τα μαλλιά μας μάκραιναν ταυτόχρονα. Στην αρχή φορούσα μόνο μαντίλια, μετά – για λίγο – φόρεσα μια περούκα και κάποια άλλη περίοδο κυκλοφορούσα χωρίς τίποτα. Δεν μπορούσα να προσποιούμαι ούτε σε μένα ούτε στους άλλους για κάτι που δεν είμαι. Την τελευταία φορά όμως, μου είπε ο γιός μου: « Μαμά, θέλω να έχεις μαλλιά». Έτσι, φόρεσα ξανά την περούκα. Κι όταν με ρώτησε για πρώτη φορά τι έχω, του εξήγησα πως :« Κάποια σκουληκάκια μπήκαν στο στήθος και στα κόκαλα της μανούλας και τα τρώνε. Πρέπει να κάνω ενέσεις για να πεθάνουν τα σκουληκάκια»…

Αν δεν πετύχεις τον καρκίνο στο πρώτο στάδιο θέλει υπομονή. Και εγώ δεν τον πέτυχα στην αρχή του. Ο δικός μου ήταν «ορμοεξαρτώμενος», δημιουργήθηκε και αναπτύχθηκε κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης. Αν δεν είχα μείνει έγκυος, το κύτταρο του οιστρογόνου δεν θα είχε «τρελαθεί» και ο καρκίνος δεν θα είχε εμφανιστεί. Αν έμενα έγκυος τον επόμενο μήνα, το κύτταρο που «τρελάθηκε», δεν θα ζούσε και πάλι δεν θα τον πάθαινα. Ήταν η κακιά στιγμή που λένε. Γέννησα στις 26 Μαΐου 2007 και στις 6 Ιουνίου έκανα την πρώτη μου χημιοθεραπεία.
Δεν με πρόδωσε ο γιός μου, βέβαια , αλλά το σώμα μου. Εντάξει, αν είχα γεννήσει ένα μήνα αργότερα, δεν θα είχα καρκίνο, αλλά θα είχα ένα άλλο παιδί, δεν θα είχα το γιό που έχω τώρα. Και το γιό μου δεν θα τον άλλαζα με όλη την υγεία του κόσμου. Μπορεί η εγκυμοσύνη να μου έφερε τον καρκίνο αλλά ο γιός μου είναι εκείνος που με κρατάει στη ζωή. Δεν έχω περιουσία, δεν έχω χρήματα, δεν έχω οικογένεια, δεν έχω σπίτι, δεν έχω καν υγεία. Όμως έχω αυτό το παιδί…
Στο νοσοκομείο οι γιατροί μου έδιναν μόνο 3 – 6 μήνες ζωής. Η διαδικασία της πρώτης χημειοθεραπείας ήταν πολύ δύσκολη και επίπονη. Να καταλάβεις, έχω κάνει περισσότερες από 150 χημειοθεραπείες, έχασα τα μαλλιά μου και το κυριότερο είχα έντονες πληγές σε χέρια, πόδια και στόμα. Μαστεκτομή έκανα ύστερα από δύο χρόνια και μάλιστα, διπλή. Δεν έχω στήθος, αλλά δεν είναι μόνο το στήθος ή τα μαλλιά που έχασα. Ο δικός μου καρκίνος μου τα πήρε όλα. Μου στέρησε ακόμα και την αξιοπρέπειά μου. Έφτασα να κινούμαι με φορείο…
Ευτυχώς τα κατάφερα και την πρώτη φορά που εμφανίστηκε ο καρκίνος και τις επόμενες πέντε φορές. Ήταν δύσκολο, αλλά όπως αποδείχτηκε όχι ακατόρθωτο! Τα πάντα είναι μέσα στο μυαλό μας. Σε τέτοιες στιγμές ο καθένας έχει δικαίωμα να «πέσει», αλλά και τεράστια υποχρέωση να ξανασηκωθεί. Δεν μπορείς να κάνεις τίποτα, αλλά ταυτόχρονα μπορείς να κάνεις τα πάντα. Μαζί με την κατάρα, έρχεται ταυτόχρονα και το δώρο της δύναμης.
Η δύναμη της ψυχής είναι ο αρχηγός. Το μόνο που σκεφτόμουν για να μην τα παρατήσω ήταν το παιδί μου.
Σύμφωνα με τις στατιστικές και τα λεγόμενα των γιατρών, έπρεπε να ήμουν νεκρή εδώ και πολύ καιρό. Οι γιατροί έπιασαν τη μητέρα μου και της είπαν να κάνει σχέδια μέχρι το επόμενο Σαββατοκύριακο. Όμως, ο καθένας αποφασίζει για τη ζωή του, μόνος του. Θα φύγω μόνο όταν αποφασίσω η ίδια ότι «τελείωσα». Έχω περάσει βέβαια, τόσο έντονους πόνους που παρακαλούσα να πεθάνω, ώστε να μην πονάω άλλο…
Το ψυχολογικό κομμάτι είναι το ίδιο σημαντικό με τις χημειοθεραπείες για την ίαση της ασθένειας. Όμως το να είσαι αισιόδοξη είναι αρκετά δύσκολο. Όταν ο καρκίνος σε ρίξει στην ανημποριά, δυσκολεύει περισσότερο. Όταν κρατάς όμως το μυαλό σου απασχολημένο, όλο πας μπροστά.
Είμαι πάρα πολύ τυχερή, γιατί έχω μια οικογένεια η οποία με λατρεύει. Οι γονείς μου έκλαψαν πολύ και ακόμα ώρες ώρες κλαίνε… Στην πορεία, ήρθαν άνθρωποι δίπλα μου, οι οποίοι μεταλλάχτηκαν αργότερα σε οικογένειά μου. Οι γιατροί σε πολλές περιπτώσεις σε αντιμετωπίζουν ως φάκελο και ως χρήμα στο ευρώ τους. Εγώ πάντως το έζησα αυτό και αναγκάστηκα να αλλάξω γιατρό. Οι γιατροί μου πλέον στο Μετροπόλιταν, είναι καταπληκτικοί δεν μου έχουν πάρει ποτέ χρήματα… Ο καρκίνος ξεκαθάρισε το τοπίο και μου έδειξε ποιοι πραγματικά ήταν οι φίλοι μου και ποιοι οι εχθροί στη ζωή μου. Όλα τα συναισθήματα φαίνονται καθαρά πια σε μένα. Και ο φόβος των γύρων μου και η αγωνίες και η λύπηση και η απόρριψη. Ένα πράγμα έχω καταλάβει : o καρκινοπαθής χρειάζεται να του φέρεσαι φυσιολογικά. Το να σε λυπούνται οι ίδιοι σου οι συγγενείς είναι από μόνο του λυπηρό.
Ο κόσμος δεν ξέρει και είναι λογικό, από τη στιγμή που δεν έχουν έρθει αντιμέτωποι με το θάνατο Σήμερα, πήγα στο super market. Είχα πολλούς μήνες να βγω από το σπίτι. Δεν μπορούσα να περπατήσω από την αδυναμία και μετακινούμουν με καροτσάκι. Ο κόσμος με έβλεπε και τραβούσε τα παιδιά του λες και θα τους κολλήσω. Όλα είναι θέμα παιδείας… Όμως, μην είμαι αχάριστη με σταματούν για να πουν και «μπράβο».
Πολλές γυναίκες, πέρα από το φόβο ή την αμέλεια, δεν πηγαίνουν να κοιταχτούν γιατί φοβούνται τις αντιδράσεις των αντρών τους. Σκέφτονται ότι θα τις απατήσουν ή χειρότερα, θα τις χωρίσουν, αν μάθουν για την ασθένεια.»
Όλα είναι δύναμη Θεού. Αυτός είναι που αποφασίζει. Κάθε πρωί που σηκώνομαι από το κρεβάτι τον ευχαριστώ.

Πολλές φορές χρειάστηκα βοήθεια, αλλά ποτέ δεν ζήτησα. Έχω ακραία περηφάνια και δεν το μετανιώνω. Θεωρώ ότι και αύριο να πεθάνω, είμαι νικήτρια πια. Δεν κατέθεσα τα όπλα ούτε για μια στιγμή. Ζούσα με τη νοοτροπία ότι η Ελένη δεν έπαθε καρκίνο αλλά ο καρκίνος έπαθε Ελένη. Έχω αλλάξει προς το καλύτερο. Έχω γίνει άλλος άνθρωπος. Δεν φανταζόμουν ότι υπήρχαν οι  δυνάμεις που στην πορεία απέκτησα… Γι’ αυτό και στο βιβλίο που έγραψα, έδωσα τον τίτλο «από Έλενα, Ελένη».

Πηγή : “Life&Style”

Ένα αντίο στην υπέροχη Ελένη Καλαμάρη…

Τη γυναίκα, τη μητέρα, τη μαχήτρια… Σ’ αυτήν που έδωσε σε όλους μας ελπίδα με το φωτεινό της χαμόγελο.

Ο Θεός ας αναπαύσει την ψυχούλα της. Τα θερμά μας συλληπητήρια στην οικογένειά της.

Η ιστοσελιδα της κοινοφελους οργανωσης BE STRONG βρισκετε εδω!

Το γκρουπ της εδω!

Την σελιδα της Ελενης στο facebook θα βρειτε εδω!

Θα ηθελα να ευχαριστησω την Ναγια Κουτσου και την Χρυσα Κατσιτοπουλου που με βοηθησαν να γραψω  στην Ελενη κατι που να της αξιζει!

Ενος λεπτου σιγη για την γυναικα ινδαλμα της εποχης μας …

Μια γυναικα “σχολειο” για ολες μας!

Σοφια