Το πρόσωπο ποταμού

Το πρόσωπο ποταμού

στη Marie,

Φρέσκο πρόσωπο τόσο
Που θα ‘θελε να το γευτεί κανείς
Μάγουλα λεία φρουτώδη
Μάτια μπλε ελεκτρίκ
Λαμπερά και ξαφνικά
Συννεφιασμένα

όπως και το δικό μας είναι το πρόσωπο του ποταμού:
χαρωπό θλίβεται, καταπραΰνεται και ταράζεται,
αναρριγεί στο αστείο, με γέλιο σκαμμένο
απ’ τα κεντρίσματα βροχής, φτιάχνει μία ρίμα
για τις ουράνιες τροπές, παίζει στον καθρέφτη
καθώς ο καθένας αντανακλά
στην ατμόσφαιρα ενός βλέμματος που τον καρφώνει.

Οι μεγάλοι ποταμοί είναι προσωπικότητες:

Ο Ροδανός μυστικός
γονατιστός
στο δέλτα του∙

Ο Ρήνος μουσικός
καθοδηγούμενος
απ’ τ’ άστρο του Βορρά∙

Ο Σηκουάνας με τις όχθες του
χρυσοχόος
των Παρισίων∙

Ο Τάμεσης με την καρδιά του
να χτυπά μ’ έναν ρυθμό
της θάλασσας∙

Ο Τίβερης εξαίσια
εγκωμιασμένος
απ’ τους ποιητές∙

Ο Δούναβης βαβαρικός – αυστριακός – λίγο σλοβακικός
ουγγρικός με μεγαλοπρέπεια – μία όχθη κροατική –
από τις Σιδηρές Πύλες δραπετεύει στη Σερβία
και τελειώνει ρουμάνικος δίπλα στη Βουλγαρία∙

Ο Βόλγας «Μητέρα της Ρωσίας»
νεύει στους καπετάνιους των πλοίων του,
στον μακρύ του δρόμο που τον φλερτάρουν πέντε θάλασσες∙

Ο Γάγγης ιερουργός
φορτωμένος με μιάσματα
και καθαρτήριος∙

Ο Χουάνγκ Χε παραληρεί, ο υπέροχος Γιάνγκ Τσε
Ο ένας είναι Κίτρινος συχνά, ο άλλος όχι και τόσο Γαλάζιος,
– οι Κινέζοι φτιάχνουν φράγματα στις διαθέσεις τους
των «αγαθών γιγάντων», άλλοτε των απαίσιων δράκων∙

Μεγάλο ποτάμι ιροκέζικο που εφηύρε ο Cartier
όμορφο γέννημα των Μεγάλων Λιμνών, ο Άγιος Λαυρέντιος που αναπνέει
στη σκιά των μικρών οχυρών που θα γίνουν πολιτείες,
στην κρύα συντροφιά του ατλαντικού βασιλείου∙

Ο Μισσισσιπής με τους πλατείς ώμους,
που έχει σαν υπηρέτες τον Οχάιο και τον Μιζόυρι
παίρνει τη μυρωδιά από τους βάλτους της Λουιζιάνα
υποχθόνιες ραδιουργίες ακόλαστων βαθών...

Και τι να πει κανείς και για τον Αμαζόνιο
με τα πολλά αχανή του στάδια νωχέλειας,
για τον εξημερωμένο Νείλο, τον Μεγάλο Κηπουρό της χώρας του,
για τον Τίγρη και τον Ευφράτη, που ανάμεσά τους σωριάζονται
οι πύργοι του λόγου συνθλίβοντας τον πρίγκιπα και τον αρχιτέκτονα;

Αποφασιστικό παιδί
Αρνείσαι μ’ ένταση
Το μέλλον των ρυτίδων
Και των σημαδιών του χρόνου
Αν μεγαλώσεις θα ήθελες
Να έμενες κοριτσάκι

σαν

που περπατά σε αδρανή πλαγιά
με βούληση λυγισμένη στους μεάνδρους του
περήφανη γεμάτη αγάπη για τον μυχό της.

Άλλοτε το χρώμα, η μυρωδιά, η γεύση και η βία
στο νερό της οικουμένης διέκριναν τις κοίτες
των «πατέρων ιδρυτών» τοπίων
και χωρών

– ευχάριστα άτακτοι στη ζωηρή τους νεότητα,
ακροβάτες ξεφτισμένοι από το κατόρθωμα,
γεννούν τις πόλεις σε χοντρά στομάχια αστικά –

και αν μας αρέσουν οι γιορτινές τους όχθες
ξέρουμε ότι δεν καταλαγιάζουν όλοι,
σε κατάσταση μανίας (εξαιρετικής ή ενδημικής)
προσποιούμενοι, προς στιγμήν, ότι θα τα παρασύρουν όλα
στον βούρκο με τα πτώματα και τα ερείπια
με τρόπο που αρμόζει στους κατακτητές, ακόμη κι αν είναι τόσο άκακοι!

Ό,τι καιρό κι αν έχει, προς τις εκβολές,
με το χρώμα τους θολωμένο,
με επιβραδυμένο βήμα
θα φτάσουν στην ακτή,
θα καταθέσουν τα κέρδη τους,
τη λεηλασία της πλαγιάς.
Και μνήμες της πηγής
πλημμυρισμένες από αλάτι,
η εκβολή θα είναι
της μάχης ο επίλογος.

Παιδί που αναρριγείς
Το αίνιγμα του χρόνου
Αποτυπωμένο στο πρόσωπό σου
Στην Ιστορία της οποίας
Οι πανίσχυροι ποταμοί
Δεν είναι παρά μία εικόνα.

Andre Ughetto 

Μετάφραση: Χαράλαμπος Μαγουλά