Έμμετρη πνοή

Έμμετρη πνοή

Ο, τι ήταν να μου λάχει
μου έλαχε
Rutebeuf
1. να μην ονειρεύεσαι τη ζωή να μην
κοιμάσαι όρθιος σαν τον επίμεμπτο σκοπό
και μάλιστα να μην περνάς
του πόθου τη σπίθα για το λύχνο
του έρωτα και να γελάς
να ξεκαρδίζεσαι σφαγμένος
για να επιβάλεις τη σιωπή
επί τέλους
στο αίμα που παλινδρομεί

γεράνι στο μπαλκόνι σου
να πατήσεις τα φύλλα του
για να σε μεθά έξοχα
τα δειλινά
της λησμονιάς το άρωμα

αλλά
να ζεις τη στιγμή
ωσπου όλα να συγκαλυφτούν μ’αυτές
τις παράλογες,
ανεμελιά και
ελαφρότητα
που είναι η ύψιστη ευγένεια
του πόνου

2.το στερνό φέγγος
πέρα
στην άλλη όχθη του ποταμού
σε κάποια έρημη κρύπτη
καρβουνιάζει
συρίζει
και σβήνει
κέρινο δάκρυ γυμνό της αυγής ψυχορράγημα

(οι γενέσεις στο βράχο εγγράφονται
εύθρυπτο που μέρα με τη μέρα παραδίδει
απ’ τα φύκια τα μυστικά και τα κελύφη

θροΐζει ο άνεμος μες στα ψηλά χορτάρια
μοσχοβολά ο αέρας διοσμαρίνι
κότσυφας φωνάζει στο πυκνό φύλλωμα
εδώ όμως ήταν η θάλασσα)

έτσι γράφεται η ιστορία
διακαής εκσπερμάτωση φυλών τε και σημείων
και πηδά η ζωή από νεφέλωμα σε νεφέλωμα
ώσπου να ταυτιστεί
πλήρως
με το θάνατο

ακριβείς και πολύμορφες γραφές
του κειμένου αυτού δίχως αρχή και τέλος
που προηγείται
λίγο της μαύρης
αιωνιότητας

4.αγαλλίαση! Αγαλλίαση! Ύμνος
της αγαλλίασης
όπως
το πρωί
υψώνεται το αργό φτερούγισμα των περιστεριών
ή όπως οι πτερόεντες ήχοι της καμπάνας
μέσα στο ρόδισμα της πρώιμης ηούς.

ένα κλάσμα αιωνιότητας
και έξαφνα
στη θέα μας το σκηνικό αλλάζει
θειάφι κηλιδώνει το δείλι
από τα δυτικά προς την ανατολή σχίζεται ο ουρανός
γρυλλίζουν τα μαύρα σκυλιά της δύσης

είναι καιρός
Αποκαλύψεως

4.ιδού
έρχεται
το λυκόφως
κι αυτή η σκοτεινή όψη μας
που ανατέλλει
μορφάζει
γελάει υπό την κόνι των αιώνων
και είμαστε
τότε
στο κατώφλι του θρύλου

στην επιφάνεια της σιωπής
ιριδωτές τρεις φυσαλίδες σκάνε
αχ! Τίποτα δεν θα μένει από μας
παρά ένα κεραυνόπληκτο δένδρο στην όχθη του ποταμού
μια κραυγή γερακιού στο κέρατο του βράχου
ένα λαμπιρίζον είδωλο στο νυχτερινό μετάξι

όμως

κάτι από μας
θα ζήσει
στο ελαφρύ λίκνισμα των ασφοδέλων
όταν χλιαρό αναπνέει
το πρωί
στο πληγωμένο λαρύγγι των περιστεριών της αυγής
στο σγουρό αφρό
που τρέμει στα βρύα της γούρνας

και στον γρανίτη
και στο φλοιό
που θα έχουμε βάλει το χέρι μας

5.και δεν είναι πόνος
αυτό
μόνο φλόγα που τρέμει
στην κρύα πνοή του χειμώνα
και κάτι πιο λίγο:
μια χάνδρα πάγου στην αιχμή του χόρτου
και πιο λίγο πάλι:
μια αβέβαιη ανταύγεια
στο μάτι ή στο τζάμι
………………………………………………………
τελευταία πράξη του πεζού
μελοδράματος
κι όμως
φωνάζει ο πλάνος μέσα στο φύλλωμα
στην όχθη του ποταμού τρεμοσβήνει
η πυγολαμπίδα των περασμένων ημερών
βρέχει
γλυκός θάνατος κάτω από τα δένδρα

ανερμήνευτη
ηγεμονία
της στιγμής

Jacques Lovici
Ο αιχμάλωτος μονόκερος, 2007.

Μετάφραση  Danielle Morichon

προστέθηκε στις: 17 May 2010

επιστροφή στη λίστ