ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ......ΣΤΟ ΔΗΘΕΝ...ΚΥΝΗΓΗΤΟ!!!!

ROBERT FROST Τώρα κλείσ' τα παράθυρα Τώρα κλείσ' τα παράθυρα και κάνε τα λιβάδεια να σιωπήσουν: Αν είναι ανάγκη για τα δέντρα, άσ' τα να πηγαινόρχονται- Πουλί τώρα πια δεν κελαηδεί κι αν κελαηδεί Ας πούμε πως έχασα. Θα περάσει καιρός πριν φανούν και πάλι οι βάλτοι Θα περάσει καιρός πριν απ' το πρώτο πουλί: Κλείσε λοιπόν τα παράθυρα να μην ακούς τον άνεμο, Μόνο κοίτα τα πάντα ν' ανεμοδέρνονται. Ποίημα από την έκδοση Ρόμπερτ Φροστ: Εικοσιπέντε ποιήματα, μτφρ.-σχόλ.: Νίκος Φωκάς, Δελφίνι 1997 [17/11/2012] ΕΛΕΝΑ ΠΟΛΥΓΕΝΗ Για να τελειώνουμε μ' αυτή την υπόθεση Οχι εμένα, όχι το πρόσωπό Μου, όχι αυτό που κρύβεται κάτω Απ' το πουκάμισο. Μιλάω κι ας ξέρω ότι η φωνή Θα πνιγεί μες στα ψυγεία που Παγώνουν τα σφαγμένα Ζώα. Υπάρχει δεν υπάρχει, τι με ενδιαφέρει. Ετσι στο βρόντο κουνάω τα χέρια προς Τον ουρανό. Τι όμορφα που είναι τ' αγγελούδια Σκοτωμένα Με τα θλιμμένα μάτια τους, να μας κοιτούν. Ποίημα από τη συλλογή Η θλίψη μου είναι μια γυναίκα, (.poema..) εκδόσεις 2012 [11/11/2012] ΜΑΡΙΑ ΚΟΥΡΣΗ * Ημουν εδώ πριν από εσένα. Θα φύγω από εδώ πριν από εσένα. (Ησουν μπροστά όταν σου είπα Οτι σ' αγαπάω;) * (Αραγε η περιγραφή Του μέλλοντος ήταν η σωστή;) * Ανάσα μεγάλη ανάσα Βαθιά ανάσα με αναστεναγμό Νυχτώνει παντού με δυσκολία Ο πιο ασφαλής τρόπος Για να φανερωθώ. * Εύκολη συνήθεια να γράφεις. Δύσκολη συνήθεια να ζεις. Στον κήπο μοιραία παίζουν ξένα στρουμπουλά παιδάκια Συνεχίζεται η ζωή από μακριά * (Σου είχα τάξει τον ουρανό με τ' άστρα. Βρήκες τίποτα;) Ποιήματα από τη συλλογή Λέει ότι είναι κήπος, Εκδόσεις Γαβριηλίδης 2012 Το (.poema..) προτείνει: Διήμερο Επιστημονικό Συνέδριο  "Νικηφόρος Βρεττάκος: Ποίηση και Ιστορία" Παρασκευή 9 & Σάββατο 10 Νοεμβρίου, Μουσείο Μπενάκη (κτήριο Πειραιώς) Οργάνωση: Μουσείο Μπενάκη & Εθνικό Κέντρο Βιβλίου [2/11/2012] ΑΝΔΡΕΑΣ ΕΜΠΕΙΡΙΚΟΣ 28 Oκτωβρίου 1940 Ο ποταμός ξεχείλισε Ο,τι κι αν γράψω σήμερα Ο,τι κι αν πω την ώρα ετούτη Ο,τι κι αν κάμω όπου κι αν πάω Το παν θάναι για μένα Ενα τουφέκι που κρατώ στα χέρια κι αλαλάζω Κάτω τα χέρια από την μάνα μας Ελλάδα. Είμαι φιλήδονος και σοσιαλιστής Κ' έχω την γνώμη πως έτσι κάποτε θα μείνω Μ' αυτά που γίνηκαν και γίνονται στον κόσμο Και κάποτε να σηκωθώ και να φωνάξω Κάτω οι Εθνικοσοσιαλισταί Κάτω οι Φασισταί Κάτω οι βδελυροί υποκριταί της Μόσχας Πράγματι νυν υπέρ πάντων ο αγών Ζήτω η Ελλάς Ζήτω η Αγγλία Που πολεμάν γι' αυτά που αγαπάμε Ενάντια σε όσα μάς είναι μισητά. Νυν υπέρ πάντων ο αγών Η Ελευθερία δεν έγινε ποτέ Με ψέμματα ούτε με σκέτες θεωρίες Μα με τις πράξεις και οσάκις ήτο ανάγκη με το αίμα Εμπρός λοιπόν και να χτυπάμε στην καρδιά Σύντροφοι εμπρός Φωνάζω αλληλούια. Ανέκδοτο ποίημα από το αρχείο του ποιητή. Δημοσιεύτηκε στο περ. Ο πολίτης (τ. 57, Οκτώβριος 1998) [26/10/2012] SRECKO KOSOVEL Γιατί να θυμώσω; Γιατί να θυμώσω; Επειδή έσπασε το ρολόι; Ο ήλιος μού δείχνει την ώρα. Το πνεύμα συλλέγει εντυπώσεις. Αναζητώ κινούμενες εικόνες. Το γεγονός σάς εξορίζει από την τέχνη. Κουράγιο, σύντροφοι! Κουράγιο! Ο,τι χρειάζεστε, σας το προσφέρει απλόχερα η οδύνη. Διώχνουμε τον εθνικισμό σκούζοντας εν χορώ σαν γάτες. Το μάτι γυρεύει την εικόνα του στο νερό: εκεί που το πνεύμα μου γαληνεύει. Πράσινη, ασάλευτη η αγάπη σου, σαν είδωλο στο νερό. Χ.Π. Περνώ δίπλα από δέντρα σκοτεινά με βάρκα χρυσή. Τινάζομαι: σπινθήρας ηλεκτρικός. Laissez faire. Γιατί να θυμώσω με τον ήλιο; Να πάνε όλοι στο διάολο! Ψέματα ο εθνικισμός. Ψέματα κι η Κοινωνία των Εθνών. Κάθε φορά που απελπίζομαι μέχρι θανάτου σκέφτομαι εσένα, κορίτσι λευκό. Πράσινες είναι όλες οι εντυπώσεις. Πράσινη, ασάλευτη κι ευγενική η αγάπη σου, όπως τα πράσινα είδωλα στο νερό. Το πνεύμα συλλέγει εντυπώσεις. Το ψόφιο πράγμα! Το μάτι σε λήθαργο... Ενα πνεύμα ενεργό συλλέγει εικόνες. Δες πίσω˙ και τώρα, μπρος! Το γεγονός σάς εξορίζει από την τέχνη. Κουράγιο, σύντροφοι! Κουράγιο! Διαθέτω όσο θάρρος διαθέτουν τρεις άντρες μαζί. Περνάω με βάρκα χρυσή. Χρειάζεται μόνο να ανασυρθώ απ’ την οδύνη. Ποίημα δημοσιευμένο στο περ. Poetix (τ. 3), σε μετάφραση Μιχάλη Παπαντωνόπουλου [19/10/2012] ΜΑΤΣΗ ΧΑΤΖΗΛΑΖΑΡΟΥ * Σκέπτουμαι μια ζωή που θα 'τανε βαριά σα σήμερα, μονάχα αν έλειπες ταξίδι. Το πρωί σκέπτουμαι τα μέλη σου σφιχτοδεμένα -εκεί κάπως εντοπίζω την αγκαλιά σου. Το βράδυ βλέπω τα χείλια σου σαν το δαγκωμένο φρούτο. ελα, η μέρα είναι τόσο ωραία -τα ποιήματα που αγαπώ θέλω να τα ζήσω μαζί σου. Μπορούσα τόσα πράγματα να τα μετατρέψω σε χαρά και να στα δώσω. Κάθε στιγμή μπορούσα να στην κάνω μουσική πρωτόγονη, γούνα μαλακιά, ζεστή, ηλεκτρισμένη, που βουλιάζει βαθιά μέσα. Χορός τέλεια ελεύθερος, αντί από μέλη να 'χεις φτερά, και πάλι φτερά ονείρου. Ή μυρουδιές -μήπως θέλεις μυρουδιές; Τότε θα 'ναι μυρουδιές δροσερές, σαν μικροί καταρράκτες όλο πολυτρίχι - ή σαν γιαλός το πρωινό όπου βγαίνει και λιάζεται το φύκι, ο σταυρός, ο αχινός - και το κύμα στην αμμουδιά δεν είναι σοβαρό, μα παίζει. Πέρα βέβαια η θάλασσα έχει μιαν απαλή τραγικότητα. Ποίημα από τον τόμο Ποιήματα 1944-1985, Εκδόσεις Ικαρος, Αθήνα 1989 Το (.poema..) προτείνει:τη θεατρική παράσταση Μάτση Χατζηλαζάρου - Σβήσε το πρόσωπό μου και ξαναρχίζουμε στο "Θέατρο του Νέου Κόσμου" (15, 16 & 22, 23 Οκτωβρίου) από τη θεατρική ομάδα Amour Amour ΠΑΡΑΠΟΜΠΗ ΣΤΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: http://www.poema.gr/dokimio.php?id=305 [13/10/2012] ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΠΟΥΛΙΟΣ Ασχημοι καιροί Ασχημοι καιροί καιροί ηλεκτροκίνητων μαστιγίων χτυπάω τις πόρτες για να μιλήσω. Δεν ξέρει τίποτα το ανύποπτο παγόνι που παίρνει πικρή ανάσα σε τούτη τη δηλητηριασμένη ατμόσφαιρα. Ασχημοι καιροί καιροί του χαμένου θάρρους κι η ποίηση στη μέση του γονατισμένου λαού. Ποίημα από τη συλλογή Ποίηση, 2 Eκδόσεις Κέδρος 1973 [6/10/2012] JUAN VICENTE PIQUERAS Γενικό δοκίμιο Αφήνω γένια για να γίνουν λευκά. Σήμερα νηστεύω. Σχεδόν εκπλήσσομαι με τη σκέψη του εαυτού μου στο παρελθόν. Περπατώ κουτσαίνοντας στο δρόμο. Κοιτάζω τα παιδιά. Μου εμφανίζονται δάκρυα. Δεν φωνάζω κανέναν. Σωπαίνω. Γράφω κι ύστερα καταστρέφω ό,τι γράφω. Είμαι στο κενό που καταλαμβάνω. Ετοιμάζομαι. Ποίημα σε μετάφραση της Βιρχινία Λόπεθ Ρέθιο, στο περ. Νέα Ευθύνη (τ. 12, Ιούλιος-Αύγουστος 2012) [1/10/2012] GERHARD FALKNER * είναι οι άνθρωποι αναγνώστες ή είναι οι άνθρωποι περιπατητές ή είναι οι άνθρωποι ακροατές των σπιτιών ή είναι οι άνθρωποι συγγραφείς των δρόμων ή είναι οι άνθρωποι κάτοικοι των πόλεων ή είναι οι άνθρωποι κτίστες των βιβλιοθηκών ή είναι οι λέξεις βήματα σε προτάσεις μέσα σε στρατώνες βιβλίων ή οι προτάσεις αποσπάσματα σπιτιών σε δρόμους μέσα σε πόλεις γεμάτες ανθρώπους και υπάρχουν παράθυρα στους στίχους προς τα σπίτια ή τρύπες στις προτάσεις προς τις λέξεις ή μάτια στους ανθρώπους για τα βλέμματα μέσα απ' τις τρύπες στις προτάσεις προς τα παράθυρα μες στα σπίτια στους δρόμους μέσα στις πόλεις και στέκονται οι λέξεις μέσα απ' τους δρόμους στα δικά τους πόδια ή παίρνουν τα σπίτια στις προτάσεις τους δικούς τους δρόμους ή έχουν τα βλέμματα προς τα κέντρα των συνοικιών πιο σοβαρές έγνοιες ή δείχνουν οι φωνές στις σκάλες των κτιρίων ίχνη των πέτρινων γλωσσών από άλλες πόλεις και υπάρχουν άνθρωποι στις λέξεις μες στο δρόμο ή λουλούδια στα παράθυρα των κτιρίων ή αυτοκίνητα στους στίχους των ποιημάτων ή υπηρεσίες μέσα στα μάτια για τα σπίτια αυτά στο δρόμο ή συλλαβές μέσα στις πέτρες που δεν φωνάζουν ή φώτα στα αετώματα των πεπρωμένων υπάρχουν στέγες στους στίχυς των σπιτιών αυτών στο δρόμο μιας γλώσσας δίχως φθόγγους [...] Απόσπασμα από την ποιητική σύνθεση Πόλη αμφίδρομης επικοινωνίας - Ground Zero, μτφρ.: Μαρίνα Αγαθαγγελίδου, Γαβριηλίδης 2012 [21/9/2012] ΘΩΜΑΣ ΓΚΟΡΠΑΣ Τραγωδία Κανείς δε σκέφτηκε να κλείσει φεύγοντας την πόρτα κανείς δε σκέφτηκε τον άνεμο που θα 'ρχόνταν σε λίγο κανείς δε σκέφτηκε τι άφηνε και τι έπαιρνε κοντά του φύλλα μαχαίρια βλέμματα ή τα τελευταία λόγια που θα 'διναν στην παρεξήγηση ένα τέλος. Θέλω να σ' αγαπήσω μα δε γίνεται έχω αργήσει θέλω να σ' αγαπήσω όσο δε μ' αγάπησε κανένας να σκιστώ για σένα ν' αλλάξω γειτονιά ν' αλλάξω στέκια. Τώρα πελώρια άγνωστα χέρια ασυνείδητα με δέρνουν τώρα ξαφνικά νερά μού έκλεισαν όλους τους δρόμους τώρα παλιά τραγούδια λαϊκά βαραίνουν τον αέρα... Αν θα σε ξαναβρώ δεν ξέρω πού θα σε τρακάρω πάλι σε πόλη ολοκαίνουργια με εναέριους δρόμους ή σε μοντέρνα ερημιά ή μες στο τελευταίο σκοτάδι... Και θα 'χω άραγε ακόμα την παλιά καρδιά; Ποίημα από την έκδοση Τα ποιήματα 1957-1983, Κέδρος 2006 [15/9/2012] ΚΩΣΤΑΣ ΚΟΥΤΣΟΥΡΕΛΗΣ 32  Ο κόσμος θα τελειώσει μια Δευτέρα βράδυ˙  αέρας θα φυσάει βαρύς, μια οσμή    από γη πυρπολημένη και θειάφι  σε δρόμους, σε πλατείες θ' απλωθεί.  Στην τηλεόραση θα λένε απ' τις ειδήσεις    πως έχουν όλα πια διευθετηθεί,  πως οι Αρχές διαθέτουν εξηγήσεις,  πώς κάθε κίνδυνος έχει αποσοβηθεί.    Μόνο ψηλά, από τ' ουρανού τα παραπέτα,  το θρόισμα μόλις θα ηχεί της Απειλής˙  εμπρός της τ' άστρα, αναμμένα σπερματσέτα,    το φως το λίγο της μεγάλης προσμονής.  Χωρίς βιασύνη, μια στιγμή θα σταματήσει  να κοιταχτεί μες στου καθρέφτη τον βυθό.    Επειτα, με μια απόφαση βουβή θα ξεκινήσει.  Να σβήσει τ' άστρα από τον ουρανό. Από την ποιητική συλλογή αέρας αύγουστος, Περισπωμένη 2012 [7/9/2012] [κύκλος: Eτος Νικηφόρου Βρεττάκου 2012] Αυγουστιάτικος άνεμος Είναι τόση η γαλήνη, που δεν ξέρω αν υπάρχουν καρδιές χωριστές - τόσα μάτια, όσα βλέπουν αυτή τη στιγμή: ζώα, ψάρια, φυτά και πουλιά κι αδερφοί το στερέωμα, πάμφωτο, διάφανο, ανάμεσα στην κάτασπρη γύρη του.      Νιώθω μέσα στο στήθος μου την καρδιά μου νερό που χορεύει και νιώθω σα να 'μαι ένας διάττοντας που πέφτοντας στάθηκε για λίγο μετέωρος και γύρισε πάλι, φωτεινός και      χαρούμενος, προς τα πάνω. Ψυχή μου! Τι σε θέλω, ψυχή μου; Τι      κάθεσαι και δε γίνεσαι μέλισσα; Δυο γραμμούλες φωτός, δυο αστεράκια οι κεραίες σου - πέταξε, πρόλαβε, τρέξε, ένα γύρο, δυο γύρους, τρεις γύρους, να φέρεις φωτιά στην κυψέλη σου. Ψυχή μου, χαρά μου, τι κάθεσαι μέλισσα; Ανοιξαν όλα τα λουλούδια του σύμπαντος. Η ποίηση Ο,τι μπόρεσα να διασώσω (στον κόσμο που πήγα) το διέσωσα, θάλασσα. Η ψυχή μου ένα σμήνος μυριάδων πουλιών που τ' αλώνιζε η θύελλα. Οσα διασώθηκαν βρήκαν το δέντρο τους. Φτερούγισαν κ' έμειναν μέσα στις λέξεις. Ποιήματα από την τρέχουσα εκδοτική κυκλοφορία περί το έργο του (Εκδόσεις Ποταμός & Τρία Φύλλα) Το (.poema..) προτείνει... 1ο Φεστιβάλ Σύγχρονης Ποίησης «Ποιητές για τον Νικηφόρο Βρεττάκο», 1η - 2 Σεπτεμβρίου 2012 ::: Πλούμιτσα Λακωνίας, συνδιοργάνωση του Ιδρύματος Βρεττάκου και του περιοδικού (.poema..) [28/8/2012] [κύκλος: Eτος Νικηφόρου Βρεττάκου 2012] Μάλωμα Κοίταξέ με στα μάτια. Τι έκανες; Ανεβαίνοντας πάνω στο λόφο που βλέπει πέρα απ' τον άνεμο, άργησες.                Κλαις; Γιατί δε μιλάς; Τι σου 'λεγε ο ήλιος; Μεσημέρι Ξερή καλοκαιριάτικη γης. Και μόνο εκεί που εσύ κοιμόσουν, άλλαζε. Θα νόμιζε κανείς πως σ' είχε μόλις η άνοιξη γεννήσει. Πως ήσουν το πιο φρέσκο φως της γης και το πιο νέο. Το πεύκο τυφλωμένο από τον ήλιο έγερνε κάτω και καθώς κοιμόσουνα καθρέφτιζε τις φυλλωσιές του μέσα στην παλάμη σου. Ποιήματα από την τρέχουσα εκδοτική κυκλοφορία περί το έργο του (Εκδόσεις Ποταμός & Τρία Φύλλα) [21/8/2012] LANGSTON HUGHES Αμήχανοι Εδώ στο χείλος της κόλασης στέκει το Χάρλεμ - στη μνήμη τα παλιά ψεύδη, οι παλιές κλωτσιές στα πισινά, τα παλιά «Εχε υπομονή» που κάποτε μας είπαν. Μάλιστα, τα θυμόμαστε. Τώρα, όταν ο μαγαζάτορας στη γωνία λέει ότι η ζάχαρη ανέβηκε άλλα δυο σεντς και το ψωμί ένα, και μπήκε κι άλλος φόρος στα τσιγάρα - θυμόμαστε τη δουλειά που δεν είχαμε ποτέ που ποτέ δεν μπορέσαμε να βρούμε που και τώρα δεν μπορούμε να βρούμε επειδή είμαστε μαύροι. Eτσι στέκουμε εδώ στο χείλος της κόλασης στο Χάρλεμ κι ατενίζουμε τον κόσμο κι απορούμε τι θα πράξουμε ενώπιον της μνήμης. Το ποίημα προέρχεται από επιλεγμένες μεταφράσεις του Γιάννη Παλαβού, στο τρέχον τεύχος του (.poema..) [27/7/2012] ALVARO DE CAMPOS [...] Tα ταξίδια, οι ταξιδιώτες - πόσα είδη διαφορετικά! Πόσες εθνικότητες στον κόσμο! Πόσα επαγγέλματα! Πόσοι άνθρωποι! Πόσες μοίρες διαφορετικές μπορεί να κρύβει η ζωή, η ζωή, τελικά, κατά βάθος, πάντα η ίδια! Πόσες φάτσες παράξενες! Ολες οι φάτσες είναι παράξενες και δεν υπάρχει τίποτα ιερότερο από το να κοιτάζεις πολύ τους ανθρώπους. Η αδελφοσύνη τελικά δεν είναι ιδέα επαναστατική. Είναι κάτι που μας το μαθαίνει η ζωή, όπου πρέπει να ανεχόμαστε τα πάντα, και τελικά βρίσκουμε ευχάριστο αυτό που πρέπει ν' ανεχόμαστε, και καταλήγουμε να κλαίμε σχεδόν από τρυφερότητα γι' αυτό που ανεχτήκαμε! Α, όλα τούτα είναι ωραία, είναι ανθρώπινα και ταιριάζουν τόσο με τα ανθρώπινα συναισθήμαστα, τόσο κοινωνικά και καθωσπρέπει, τόσο πολύπλοκα απλά, τόσο μεταφυσικά θλιβερά! Η πολυτάραχη, η διαφορετική ζωή μάς διαπαιδαγωγεί τελικά στα ανθρώπινα. Καημένοι άνθρωποι! Καημένοι όλοι μας! [...] Απόσπασμα από την ποιητική σύνθεση του Φερνάντο Πεσσόα Θαλασσινή Ωδή του Αλβαρο ντε Κάμπος, μτφρ.-επίμ.: Μαρία Παπαδήμα, σχ.: Πάολο Γκέτσι, Εκδόσεις Νεφέλη 2012 [20/7/2012] ΙΟΥΛΙΤΑ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΥ ΣΠΙΤΙ ΠΟΣΩΝ ΑΣΤΕΡΩΝ η νύχτα; Με μια σχεδία που καρφώθηκε στο δέντρο της αυλής να ταξιδεύεις. Βαθυκύανα των ουρανών ρεύματα με το επίμονο τικ-τακ αόρατου, πλην χρόνου να καταμετρά: λάθη λάθη λάθη. Δασυνόμενες λέξεις και περισπωμένες, που απάτησες ξανά τον εαυτό σου. Με ξένο ένδυμα να κατοικείς στα ψέματα τα αληθινά όνειρά σου. Κι ύστερα να πέφτεις και να κτυπάς στο γόνατο, επτά ετών παιδί σ' ένα άξενο σχολείο. Γύρω όλοι θορυβούν. Δυό αγόρια παλεύουν. Eνας φωνάζει «Κυρία κυρία τρέχει αίμα, αίμα σας λέω!». Αυτή αδιάφορη συνεχίζει με κόκκινο μελάνι να διορθώνει: έροτας με ω μέγα. Μια ακόμα διάψευση! Να γραφτεί εκατό φορές, σημειώνει και κλείνει το τετράδιο. Το διάλειμμα σταματά. Η σχεδία εξακολουθεί να σε ταξιδεύει. Σ' αυτό το ωμέγα. Ποίημα από τη συλλογή Το σπίτι, Υψιλον/Βιβλία 2012 [13/7/2012] ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΝΑΒΟΥΡΗΣ Διαδικασία επιστροφής Πάλι πλησιάζω την ελευθερία˙ Το χώμα κυματίζει. Δεν είναι κανένας εδώ. Θα επιστρέψω πάλι στο κορμί μου. Αυτό θα πει ελευθερία: Να φεύγεις για πάντα Και να επιστρέφεις για πάντα Εκεί όπου όλα πεθαίνουν ακόμα μια φορά Μετά τον θάνατο Με κάτι έργα της στιγμής Που άλλοι τα είπανε πολέμους Κι άλλοι νεκροί τα είπαν μουσική. Ποίημα από τη συλλογή Τα επίχειρα της προοπτικής, Εκδόσεις Γαβριηλίδης 2010 [7/7/2012] NΙCOLAS GUILLEN Ι Σου το 'πα. Πάντα σου το έλεγα, γιατί δεν ήταν μία φορά. Πρόσεχε, μην ορκίζεσαι πως θα με αγαπάς μέχρι τον θάνατο, πρόσεχε γιατί το να πεθαίνεις είναι πράγμα σοβαρό, κι αν μείνεις ζωντανή τι γέλιο θα μας δώσει και στους δυο εκείνο που θα έπρεπε να 'ναι μεγάλος πόνος! Ετσι έγινε. Τώρα γελάω μέχρι δακρύων. Πρόσεξε καλά. Είπα δάκρυα. ΙΙΙ Ημουνα μόνος. Μα δεν πίστευα πως θα ήμουνα ακόμα πιο μόνος. Πιο μόνος από να 'σαι μόνος; Ναι, λοιπόν. Πιο μόνος. V Εδώ αρχίζει η νύχτα. Oταν πια δεν θα με βλέπεις, θα με αισθανθείς. Καυτό πούπουλο αγγίζοντάς σου τον σβέρκο θα σου δείξει πως εγώ είμαι κοντά. Προσευχήσου για μένα και θυμήσου πως τα κορμιά χωρίζουνε μα οι σκιές τους μένουν. Μην ταράζεσαι. Aπό την ποιητική σύνθεση «Σε κάποιο μέρος της άνοιξης: Ελεγεία», μτφρ.-επιλ.: Βασίλης Λαλιώτης, περ. Ποιείν (www.poiein.gr) Το (.poema..) προτείνει... Το 32ο Συμπόσιο Ποίησης στην Πάτρα, 5-8 Ιουλίου, Συνεδριακό και Πολιτιστικό Κέντρο του Πανεπιστημίου Πάτρας [2/7/2012] ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΙΔΗΣ Υποθετικός λόγος Αν πεθάνω σήμερα να πεθάνω από έρωτα. Να σκύβει το μαύρο κυπαρίσσι να του λέω γιατί, οι κάργιες στα κλαδιά του να είναι τα χίλια μου κομμάτια κι η σιωπή, η ασήμαντη εκδίκησή μου. Κι αν ζήσω σήμερα να ζήσω από έρωτα. Να ξεπερνάω του κυπαρισσιού το ύψος, την ομορφιά της κάργιας κι η σιωπή να είναι εκεί γιατί δεν θα χρειάζονται τα λόγια. Ποίημα από τη συλλογή Ομορφιές αφόρητες, Εκδόσεις Γαβριηλίδης 2012 Το (.poema..) προτείνει...Η συλλογή του Γιώργου Παναγιωτίδη παρουσιάζεται την Τετάρτη 27 Ιουνίου στις 9:00 μ.μ. από τους Γιάννη Αντιόχου, Παναγιώτη Βούζη και Βασίλη Ρούβαλη (Art Bar Ποιήματα και Εγκλήματα, Αγ. Ειρήνης 17, Μοναστηράκι) [26/6/2012] ROBERT DESNOS Για το χατήρι της νύχτας Να γλιστρώ μες στον ίσκιο σου για το χατήρι της νύχτας. Ν' ακολουθώ τα βήματά σου, τον ίσκιο σου ν' ακολουθώ στο παράθυρο. Ο ίσκιος τούτος στο παράθυρο είσ' εσύ, δεν είν' άλλη,  ε σ ύ  είσαι. Μην ανοίγεις τούτο το παράθυρο - πίσω απ' τις κουρτίνες του σαλεύεις, κινείσαι. Κλείσε τα μάτια. Να σ' τα σφαλίσω θα 'θελα με τα χείλη μου. Μα ανοίγει το παράθυρο και ο άνεμος, ο άνεμος που τρεμοπαίζει παράξενα τη φλόγα και τη σημαία, μου ντύνει τη φυγή με το παλτό σου. Ανοίγει το παράθυρο: δεν είσαι εσύ. Αυτό εγώ το εγνώριζα καλά εκ των προτέρων.       Ποίημα δημοσιευμένο στον Πόρφυρα (τ. 143, Απρίλιος-Ιούνιος 2012), μτφρ.: Γιώργος Κεντρωτής [15/6/2012]       ΑΝΤΩΝΗΣ ΓΚΑΝΤΖΗΣ * Μικρό κορίτσι με τα μαύρα μάτια και τα σγουρά μαλλιά   ξέρω τον φόβο που σαν αράχνη γνέθει το νήμα του σφιχτά στα χέρια    στα πόδια   στον λαιμό   σαν βγάζει ο ουρανός νύχια γαμψά και με φωτιές τον ύπνο μας στοιχειώνει   Θυμάμαι κάμαρες μ' όλα τα φώτα τους σβηστά   μπλε κόλλες τετραδίου στα παρά- θυρα   κι ένα κερί στη μέση να το κοιτάζουν οι μεγάλοι σκεφτικοί   σαν την ελπίδα που πεθαίνει τελευταία Θα μεγαλώσεις κι οι δάσκαλοι θα σου τα πουν   σ' άλλους καιρούς καλύτερους της νέας σου πατρίδας   Οι εφιάλτες θα διπλώσουν τα φτερά τις Χίλιες και μιά Νύχτες πια να ζήσεις   κι έτσι ν' ανθίζεις (μ' όλα τα παιδιά)   σαν ακριβό λουλούδι της ερήμου   Είθε λοιπόν   τούτα τα λόγια μου να δεις στης γλώσσας σου ζωγραφισμένα τα πλουμιστά πουλιά και χάρτινα βαρκάκια   που   μια φορά κι έναν καιρό   στον ουρανό μ' ανέβαζαν   ή   πέρα στου Νείλου με φέρναν τα νερά   κει που κοιμούνται οι βασιλιάδες   Τούτα τα λό- για κάποτε να φθάσουν ώς εσένα   (τάχα πως έπραξα κάτι κι εγώ στις ώρες της οδύνης)   Μα   τώρα Τα δύσκολα μπροστά και θέλω να σου κρατώ το χέρι να σου μιλώ   μη νοιώθεις μόνη   Ασε με να σου μιλώ που κανέναν δεν έχω να μ' ακούσει   Ξέρεις   εδώ τρέχουν αλλόφρονες οι άνθρωποι ολημέρα   Και συλλέγουν   Δεν βάζει ο νους σου τι: Επιπλα συσκευές εργαλεία   μυριάδες αντικείμενα   μικρά-μεγάλα σε κουτιά   Ρούχα παπούτσια κουρέλια   όλα σε κουτιά   (δεν τ' ανοίγουν ποτέ - δεν θυμούνται γιατί τ' αγόρασαν)   Απ' τα παράθυρα αιωρούνται τα πράγματα τις νύχτες λουσμένα στο φως των προβολέων   Δεν έχουν χώρο να κοιμηθούν οι άνθρωποι   χρόνο να μιλήσουν   ούτε ν' αγαπηθούν   Γιατί βεβαίως Ετσι κελεύουν οι Γραμματείς της εξουσίας   μικρέμποροι ραδιουργοί που χειρίζονται τις τύχες μας   Φορούν αυτοί ενδύματα πολυτελή των Φαρισαίων και φέρουν σφραγιδόλιθους στο μεσιανό το δάχτυλο   Κατέχουν δε την τέχνη της πομφόλυγος: Σε ψηλά βγαίνουν μπαλκόνια και τραυλίζουν εκβάλλοντας από το στόμα σαπουνόφουσκες χρωματι- στές   Κάποιοι (πιο ρητορικοί) και σερπαντίνες   που να νομίζεις πως κάθε μέρα είν' ο καρνάβαλος   η γελαστή Αποκριά [...]   Απόσπασμα από την ποιητική σύνθεση Ωδή στο νέο Μεσολόγγι, Eκδόσεις Αρμός 2009 [9/6/2012]         Τα ραδιόφωνα ξέμειναν από μπαταρία Ο αέρας πήρε μακριά τις εφημερίδες Και οι υπολογιστές δε χωρούσαν πια την απελπισία μας Μείναμε μονάχοι δίχως δημοσιογράφους Ηταν εκείνη τη στιγμή την ελάχιστη Που ήθελα ν' ακούσω την καρδιά μου Χωρίς δικηγόρο ή ψυχολόγο Ηταν η στιγμή που είχα παραιτηθεί απ' τα κόσμια Ισως κι απ' τα εγκόσμια Και μια σκέψη τινάχτηκε μες στο μυαλό μου Κι είπα Την ώρα που θα πάψει να μιλά η επικαιρότης Θα ξαναγεννηθεί η ιστορία Ματαιότης και λιτότης Μα πάνω απ' όλα ηλιθιότης   Ποίημα από τη συλλογή Μια στάλα κατράμι σ' ένα βαρέλι μέλι, Εκδόσεις Γαβριηλίδης 2009 [19/5/2012]       ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗΣ   Εγχειος Αφροδίτη   Ετούτο το σπαθί που βλέπεις είναι του έρωτος σπαθί. Το μέταλλό του, από ψυχή κι αιθέρα, με τ' ουρανού προζύμι έχει δεθεί. Τις ημπορεί μαζί μου να τα βάλει; Ο Διομήδης κάποτε που εθάρρει πως είχε το μικρό μου δακτυλάκι ματώσει, τώρα ο Αδης τον φιλεί.   Ποίημα από τη συλλογή Ιμερος, Εκδόσεις Μεταίχμιο 2012 [12/5/2012]       ΜΑΡΚΟΣ ΜΕΣΚΟΣ   * Τώρα μετράει το βιός του πόσα χαράματα πόσες αφιλόξενες νύχτες πόση ξενιτιά και πόση αντίδωρη αγάπη χάθηκε στη ζωή του.   Ποίημα από τη συλλογή Τα λύτρα, Eκδόσεις Γαβριηλίδης 2012 Το (.poema..) προτείνει... :::παρουσίαση της ποιητικής συλλογής 27 ή ο άνθρωπος που πέφτει (έκδοση της Μικρής Αρκτου)  και των εικαστικών έργων του Χαρίτωνα Μπεκιάρη,  στην γκαλερί Genesis (Xάριτος 35 Κολωνάκι), Τετάρτη 9 Μαΐου, 8.30 μ.μ. [5/5/2012]       ΤΑΣΟΣ ΚΟΡΦΗΣ   Υστεροφημία     Οταν υποχωρήσουμε πια κάτω από τον καταιγισμό του πυρός και τα μάτια μας τυφλωθούν από τα μάκρη της ηρεμίας και δεν υπάρχει πια ο πυρετός, το γυμνό αγκάθι δε μας ενοχλεί κι η σκέψη μας σταματήσει να μας οδηγεί σε αδιέξοδες κατευθύνσεις, τότε τα πράγματα που αγγίξαμε θα μας θυμούνται. Θα υπάρχουν εκεί, στους δρόμους, στα λιμάνια και στα καπηλειά φορτωμένα ακριβές πραμάτειες: αισθήματα και αισθήσεις, νοσταλγώντας τις συνουσίες τους με τη μοναξιά μας, τη γυμνή κόψη που λουλούδισε το στέρνο τους.       Ποίημα δημοσιευμένο στο (.poema..), στο αφιέρωμα "Συλλέκτης καθημερινών στιγμών" της Χρύσας Σπυροπούλου, τ. 15   [28/4/2012]       FRANZ KAFKA   Αφορισμοί 5 Πέρα από κάποιο σημείο δεν υπάρχει πλέον επιστροφή. Σε αυτό το σημείο πρέπει να φθάσουμε. 7 Ενα από τα σημαντικότερα μέσα αποπλάνησης που το κακό χρησιμοποιεί, είναι να σε προκαλέσει να αγωνιστείς. Είναι όπως ο αγώνας με τις γυναίκες, που καταλήγει στο κρεβάτι. 24 Είναι ευτυχία να κατανοείς ότι το έδαφος που πάνω του στέκεσαι δεν μπορεί να είναι μεγαλύτερο από τα δυο σου πατήματα. 30 Το καλό είναι κατά κάποιον τρόπο απελπιστικό. 39 Δεν μπορεί κανένας να πληρώσει το κακό σε δόσεις, αν και το προσπαθεί διαρκώς. 48 Να πιστεύσεις στην πρόοδο δεν σημαίνει ότι πιστεύεις πως έχει γίνει ήδη πρόοδος. Αυτό δεν θα ήταν πίστη. 52 Στον αγώνα ανάμεσα σε σένα και τον κόσμο, να συντρέχεις τον κόσμο. 63 Η τέχνη μας είναι στραβωμένη από την αλήθεια. Το φως που υποχωρεί πάνω σ' ένα δύσμορφο πρόσωπο, αυτό είναι αληθινό, τίποτε άλλο. 77 H συναναστροφή με τους ανθρώπους παρασύρει προς την αυτοπαρατήρηση.       Αποσπάσματα από την έκδοση της σειράς "Στοχασμοί", Φραντς Κάφκα: αφορισμοί, εισ.-μτφρ.: Σπύρος Δοντάς, εκδόσεις Στιγμή 2012   [20/4/2012]       ΣΤΥΛΙΑΝΟΣ ΑΛΕΞΙΟΥ Αργά Αχ, μόνο αργά και φευγαλέα θα νιώσεις το νόημα της ζωής, σαν κάποια φράση μουσικής, που τελειώνει πριν προφτάσεις να την προσέξεις, κι έχει πια περάσει. Σε κάποιο ξένο σπίτι, με μια φίλη μιλώντας γι' άλλα πράγματα, ξεχνώντας το πιο ακριβό˙ διαβάζοντας˙ του Απρίλη το δέντρο που ξανάνθισε κοιτώντας. Και τέλος, από χρόνο σ' άλλο χρόνο, από νιάτα, γεράματα, θανάτους, ολόκληρος θ' αστράψει εμπρός σου ο τόμος που οι άλλοι συλλαβίζουν εδώ κάτου. Ποίημα από τη συλλογή Στίχοι επιστροφής, εκδόσεις Στιγμή, 2012 Το (.poema..) προτείνει... τον νέο κατάλογο (αρ. 25, 2011) του εκδοτικού οίκου Στιγμή με εκτενές αφιέρωμα στο έργο και την προσωπικότητα του Στυλιανού Αλεξίου [12/4/2012] ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΠΟΛΕΝΑΚΗΣ Χρησμός Σκοτεινό θα είναι το αύριο και από το δίχτυ της μοίρας τίποτα δεν ξεφεύγει˙ ούτε καν οι θεοί. Σας το λέει το χέρι που γράφει αυτό το ποίημα, σας το λέω εγώ με τα τυφλά μου μάτια και η Κασσάνδρα με προφητείες ακατανόητες -δέκα χρόνια πέρασαν από τότε- ας σκορπίσει για πάντα ο άνεμος την τέφρα του Αιγίσθου και της Κλυταιμνήστρας. Ποίημα από τη συλλογή Τα σκαλοπάτια της Οδησσού, εκδόσεις Μικρή Αρκτος 2012 [5/4/2012] ΕΛΣΑ ΚΟΡΝΕΤΗ Mυθικός έρωτας Η Πενθεσίλεια είπε: Μόνον αυτόν που θα με νικήσει θα ερωτευτώΚι ο Αχιλλέας τη σκότωσε Κι από τότε ο έρωτας έγινε πεδίο μάχης ομως στην αναμέτρηση ομοίων υπάρχει νικητής; Ποιος; Εγώ; Εσύ; Εγώ; Eσύ; Ποίημα από τη συλλογή Κονσέρβα μαργαριτάρι, εκδόσεις Γαβριηλίδης 2011 Το (.poema..) προτείνει...:::Παρουσίαση του βιβλίου Κονσέρβα μαργαριτάρι της Ελσας Κορνέτη, στο art bar ποιήματα και εγκλήματα (Αγίας Ειρήνης 17  - μεταξύ Αθηνάς και Αιόλου, Μοναστηράκι) την Παρασκευή 30 Μαρτίου, 8:30 μ.μ. Ομιλητές: Βασίλης Ζηλάκος, Στυλιανή Παντελιά. Αποσπάσματα θα διαβάσει η ποιήτρια. [30/3/2012] ARMANDO ROMERO Ερωτικά τετράγραμμα 1. ΠΟΙΟΣ ΑΛΛΟΣ ΗΛΙΟΣ ΠΟΥ ΔΕ ΒΑΣΙΛΕΥΕΙ ποιος άλλος ήλιος που δεν ανατέλλει σώμα είναι και μες σε φλόγα νησιού έρχεται σ' εσένα που θυμάσαι να μη γυρίσεις γιατί είσαι παρούσα 2. ΥΠΗΡΞΕ ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΓΙΑ ΔΥΟ πλασμένους στο δέρμα του ανέμου στο κέλυφος της πέτρας υπήρξε μια μέρα για ντυμένους την κάψα 3. ΔΕΝ ΔΥΝΑΜΑΙ ΝΑ ΜΑΘΩ πόσοι κόσμοι συνθέτουν το είναι που σε κατοικώ με τις λέξεις και τα χείλη μου 4. Μ' ΑΥΤΑ ΤΑ ΧΡΩΜΑΤΑ ΕΙΠΕ Ο ΖΩΓΡΑΦΟΣ αρνούμαι να ορίσω τον ουρανό το ίδιο συμβαίνει και με το σώμα σου αδυνατούν οι λέξεις [...] Απόσπασμα από τη σύνθεση Ερωτικά τετράγραμμα, απόδοση: Αγαθή Δημητρούκα, περ. Ποιητική, τ. 5 (άνοιξη-καλοκαίρι 2010) [24/3/2012] ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΡΑΝΤΩΝΗΣ Σπουδή ερωτική Εδώ τελειώνει ο ουρανός όπως τελειώνουν τα λόγια της αγάπης                                                              τα έργα του έρωτα                                             των ανθρώπων οι χειρονομίες                                   στην επερχόμενη άνοιξη μνήμες νεκρές στις πλατιές πολιτείες και το κίτρινο απόσταγμα από τις λέξεις που είπαμε πύο που στάζει στην πολύβοη πόλη. Το σώμα σου ζεστή απουσία απλώνεται στον κουρασμένο καιρό, απλώνεται                                                   σε στίχους βροχής στο γκρίζο τοπίο απλώνεται σε ποιήματα που γράφτηκαν που γράφονται, που θα γραφτούν για σένα. Ποίημα από την έκδοση Ανθολογία Ελλήνων Ποιητών, εκδόσεις Καρανάση, 1987 Το (.poema..) προτείνει... :::Εκδήλωση παρουσίασης της ποιητικής σύνθεσης Φωνές του Βασίλη Ρούβαλη, στο δημαρχείο Ηρακλείου Κρήτης (Τρίτη 20 Μαρτίου 2012, ώρα: 7.30 μ.μ.):::Πορεία διαμαρτυρίας, συμβολική στις 21 Μαρτίου (Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης), για ό,τι αφορά την ποιότητα του μέλλοντός μας. Πληροφορίες στο ιστολόγιο: http://www.21martiou.blogspot.com [17/3/2012] ΠΑΝΟΣ ΚΥΠΑΡΙΣΣΗΣ Ανεξίτηλο Δύσκολα τα σπίτια που 'χουν παρελθόν˙ ψιθύρους και σιωπές κλεψύδρες που καταλήγουν 'Κείνο που πετάς βρίσκει τον τόπο του στη μνήμη Κάποτε καίγονται ελπίζοντας να τ' αγαπήσεις Ποίημα από τη συλλογή Φως ορυχείου, Εκδόσεις Μελάνι 2011 Το (.poema..) προτείνει... Το Μουσείο Ελληνικής Παιδικής Τέχνης σάς καλεί στη δραματοποιημένη ανάγνωση 14 λογοτεχνικών κειμένων που συνομιλούν με 13 έργα ζωγραφικής και κατασκευές παιδιών. Τρίτη 20 Μαρτίου 2012, ώρα 19.30, δωρεάν είσοδος (Κόδρου 9, Πλάκα ::: (www.childrensartmuseum.gr) [10/3/2012] ΘΩΜΑΣ ΙΩΑΝΝΟΥ Πρώτες βοήθειες Ξέρω, δε θα βρεθεί ποτέ Αντίδοτο στο δηλητήριο της ύπαρξης Πάντα θα φεύγουμε φαρμακωμένοι Από την ξενιτειά του κόσμου Ετσι και τα φιλιά μας πικρίζουν κάποτε Είναι τότε που τα λόγια μας Σταλάζουν τη μελάνη τους Στους βλεννογόνους της νύχτας Μα έλα να αγκαλιαστούμε απόψε Εφημερεύει πάντοτε η αγάπη Δε σώζει ζωές Ξέρεις όμως να δίνει τις πρώτες βοήθειες Εστω μια απλή περιποίηση τραυμάτων Ποίημα δημοσιευμένο στο περιοδικό Σημειώσεις, τ. 72 (Νοέμβριος 2010) [2/3/2012] ΓΙΩΡΓΟΣ ΒΕΗΣ Η επόμενη μέρα Επειδή κάθε δευτερόλεπτο μετράει πρέπει τώρα ν' αρχίσουμε να γράφουμε όλο και περισσότερα ποιήματα για να καθαρίσουμε το τοπίο από τον τρόμο, την απειλή και τον θάνατο πρέπει τώρα να εξορκίσουμε τους εφιάλτες που κρύβονται ακόμη μέσα στην ελευθερία έτοιμοι να μας πιουν όλο το αίμα κι επειδή όποιος σήμερα ξεχαστεί μέσα στον εαυτό του θα είναι αύριο λησμονιά και στάχτη πρέπει τώρα να μάθει τι θα πει εχθρός και αδικία διότι η πραγματικότητα δεν γίνεται κατανοητή χωρίς την κατανόηση της αθλιότητας και της απελπισίας κι επειδή κάθε δευτερόλεπτο μετράει πρέπει από τώρα να πάμε στο σχολείο της φαντασίας για να σώσουμε ξανά τα όνειρα. Ποίημα από τη συλλογή Μετάξι στον κήπο, ύψιλον/βιβλία 2010 [24/2/2012] ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗΣ Σε βαθμό ανθρωπότητας το χέρι δεν έχει ακόμη υψωθεί κείται πάνω στο στήθος το φως υποκύανο τα δάχτυλα τα νύχια δάχτυλα επιμήκη νύχια επιμήκη η γλυπτική διάταξη αρτιμελούς αγάλματος σε κατάκλιση μέσα στο υποκύανο φως λοξό ψυχρό λες και προβαίνει από ανοιγμένο καταψύκτη λες κι αναπετάχτηκε από γυάλινο παράθυρο σ' αιφνίδιο πάγο που αχνίζει με πυκνούς κρυστάλλινους οξείς υδρατμούς το κρεβάτι και η ώρα περί το μεσονύκτιο ο ύπνος επί θύραις και η στιγμή απείρως επαναλαμβανόμενη αλλά επιρρεπής διόλου στην χειραγωγία των άπειρων επαναλήψεων [...] Απόσπασμα από την έκδοση Κηδεύω Γ' Χαιρετισμός, εκδόσεις Σαιξπηρικόν 2011 [17/2/2012] JEAN-YVES MASSON Μέρες ασκητείας πάνω στη σωφροσύνη και την ανάπαυση Ενθερμη νύχτα που φλέγεσαι από αστραπές, πέταξε πάνω απ' αυτούς τους λόφους που σε προσμένουν και προσδοκούν την καταιγίδα: θέλει χρόνο πολύ για να σε γνωρίσουμε, όμως τώρα εκείνες προσφέρονται στο θεό που σε καθοδηγεί. Ιδού λοιπόν, η θάλασσα που εξεγείρεται και το φεγγάρι τώρα βάζει τη σφραγίδα του στα κύματα. Είμαι παραδομένος σ' αυτό τον ίλιγγο της προσμονής, είμαι αυτός ο στοχασμός που πάνω του η νύχτα αργοπορεί να πάρει φωτιά, έχω το πρόσωπο το θυελλώδες της στιγμής που πλησιάζει, προσδοκά και επιβάλλεται. Ποίημα δημοσιευμένο στο περ. αΠέριΤΤονΝ, τ. 1, μτφρ.: Αγγελική Πορτοκάλογλου, Μαρία Κουμπούρα, Μάριος Ηλιάννης, Λαγουδέρα 2008 [11/2/2012] LEONARDO SINISGALLI Μπορεί ν' αρκούν λίγα Μπορούν λίγα ν' αρκούν για να ανασάνεις πάλι, παιδιάστικο ένα σκίρτημα, παρόρμηση κι ας πέφτει στο κενό. Δεν ξέρω σε τι δρόμους περπατώ, τους τοίχους, όταν άγνωστος ξυστά στο μάκρος τους διαβαίνω. Σαν ηλίθιος κραυγάζω με υψωμένα τα χέρια. Δεν την έχω παλέψει τη ζωή. Με το τακούνι συνέθλιψα την κάφτρα, στα δάχτυλά μου ανάμεσα τσάκισα τα λουλούδια. Και δεν πλησιάζω πια Τις παλιές τις αγάπες, τα γκρεμισμένα εμβλήματα. Τριγύρω μου διευρύνω το κενό. Ποίημα από τη συλλογή Ο Σαλτιμπάγκος της ψυχής μου - Δεκαπέντε Ιταλοί ποιητές του εικοστού αιώνα, μτφρ.: Κάρολος Τσίζεκ, Μαρία Καραγιάννη, Οκτασέλιδο του Μπιλιέτου 2011 [4/2/2012]   ΘΟΔΩΡΟΣ ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΣ * εις μνήμην «Σας εύχομαι υγεία και ευτυχία αλλά δεν μπορώ να κάνω το ταξίδι σας Είμαι επισκέπτης Το κάθε τι που αγγίζω με πονάει πραγματικά κι έπειτα δεν μου ανήκει Ολο και κάποιος βρίσκεται να πει "δικό μου είναι" Εγώ δεν έχω τίποτε δικό μου είχα πει κάποτε με υπεροψία Τώρα καταλαβαίνω πως το τίποτε είναι τίποτε Οτι δεν έχω καν όνομα Και πρέπει να γυρεύω ένα κάθε τόσο Δώστε μου ένα μέρος να κοιτάω Ξεχάστε με στη θάλασσα Σας εύχομαι υγεία και ευτυχία». Ποίημα ανέκδοτο, από την περίοδο συγγραφής του σεναρίου για την ταινία «Ταξίδι στα Κύθηρα» [27/1/2012] ΓΙΑΝΝΗΣ Η. ΠΑΠΠΑΣ Το ανεκτίμητο τίποτα Τίποτα είναι το κλάμα του μωρού, το ζεστό ψωμί στα χέρια του μετανάστη, ένα ποτήρι νερό στα χείλη του διψασμένου˙ είναι το πρώτο φως της αυγής, το σ’ αγαπώ του έφηβου κοριτσιού, το σκίρτημα του ζαρκαδιού. Τίποτα είναι το δάκρυ στο μάγουλο της μάνας, ο ήχος της καμπάνας σ'’έρημο ξωκλήσι, το λάλημα του πετεινού τα χαράματα˙ είναι η κάθε μέρα που ανυπόμονη περνάει, είναι η ίδια μας η ζωή, τίποτα είναι αυτό το ανεκτίμητο τίποτα. Ποίημα από την ομότιτλη ποιητική συλλογή, Μεταίχμιο 2011 [20/1/2012] ΑΝΤΡΕΪ ΒΟΖΝΙΣΙΕΝΣΚΙ (Андре́й Вознесе́нский) Πετρώσαμε Βάλε τις παλάμες στους ώμους μου αγκάλιασέ με, μόνο τα χείλη σου ανασαίνουν στα δικά μου μόνο η θάλασσα στην πλάτη μας παφλάζει. Οι πλάτες μας σα φεγγαρίσια όστρακα που πίσως μας σφαλίσαν τώρα. Ακούμε τεντωμένοι   ακουμπισμένοι. Εμείς - ένα διαφορούμενο σχήμα ζωής. Στον αέρα του τσίρκου του κόσμου σκεπάζουμε με τους δικούς μας ώμους ό,τι γεννιέται ανάμεσά μας όπως οι φούχτες τη φλόγα φυλάνε. Αν στ' αλήθεια κάθε κύτταρο έχει ψυχή άνοιξε τους φεγγίτες σου εσύ και στους δικούς μου πόρους   πετροχελίδονα φυλακισμένα οι ψυχές σου θα φτερουγίζουν μέσα σε μένα! Τα κρυφά κάποτε γίνονται φανερά. Μ' άραγε σε τι καταρράχτη από φωνές πουλιών τ' αγκάλιασμα θα στερηθούμε, θα μαραθούμε σαν τα όστρακα τα βουβά; Αλλά ώς τότε, ανάφτρα, ξαπλώσου στο κέλυφος της πλάτης σου το ελαστικό. Ετσι εσύ σε μένα κι εγώ σε σε θα βυθιστώ. Κοιμηθήκαμε. Ποίημα από την έκδοση Σύγχρονη ποίηση - Αντρέι Βοζνισιένσκι, Μπουκουμάνης 1974 εισ.-μτφρ.: Κατερίνα Αγγελάκη Ρουκ  [13/1/2012] ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ Ασφαλής κατεύθυνση Κι επειδή τα οικονομικά μου πήγαιναν όλο και στο χειρότερο, άρχισα να γίνομαι εφευρετικός: κατέβαινα, λόγου χάρη, στο υπόγειο όπου βρισκόταν ένα παλιό χαλασμένο ρολόι, το έβαζα στην πιο κρίσιμη ώρα και περίμενα - κι ας είναι ευλογημένο τ' όνομα του Θεού, ποτέ δεν έπεσα έξω, ύστερα, υπερήφανος, πήγαινα στο οινομαγειρείο, όπου ο ατμός απ' τις κατσαρόλες με γέμιζε θρησκευτικές σκέψεις, συνωστιζόταν ο φτωχόκοσμος, μέθυσοι με ποδοπατημένα καπέλα, λόγια χιλιοειπωμένα, σαν τις εποχές, ώσπου, τέλος, πιωμένος, έπαιρνα από πίσω κάποιον απ' τους νεκρούς μου κι έτσι έβρισκα πάντα το σπίτι μου... Ποίημα από την ανθολογία Ποιήματα που αγαπήσαμε (επιμ.: Γ.Μαρκόπουλος-Κ.Νικολάκης), εκδόσεις Εκάτη 2009 [6/1/2012] ΑΡΓΥΡΗΣ ΧΙΟΝΗΣ εις μνήμην ΥΠΑΡΧΟΥΝΕ ΥΠΟΓΕΙΕΣ ΛΙΜΝΕΣ, υπόγειοι ποταμοί που τίποτε δεν αντικαθρεφτίζουν (αστέρια ή φεγγάρια) ούτε και κατοικούνται ή διαπλέονται από τίποτε (ψάρια ή σκάφη). Υπάρχουνε, απλώς, κάτω απ' τα πόδια μας. Κάποτε κάποτε, τροφοδοτούν κάποιο πηγάδι, κάποια πηγή, δροσίζουνε τα σπλάχνα και το μέτωπό μας. Τόσο ταπεινά, τόσο αθόρυφα βγαίνουν στην επιφάνεια αυτές οι υπόγειες δυνάμεις. ποίημα από τη συλλογή Στο Υπόγειο, εκδόσεις Νεφέλη 2004 [26/12/2011] ΟΜΗΡΟΣ ΑΡΙΤΖΗΣ (Homero Aridjis) Η επιθυμία τού να είσαι ο εαυτός σου (μετά τον Κάφκα) Εάν μπορούσες να γίνεις ένας ιππέας που μέσα σε ανέμους και βροχές ιππεύει χωρίς σέλα ένα διάφανο άλογο μόνιμα ραπισμένο από την ταχύτητα του αναβάτη του αν μπορούσες να καλπάσεις δυνατά μέχρι τα ρούχα σου να ξηλωθούν και να χαθούν γιατί δεν έχεις ανάγκη τα ρούχα μέχρι να κοπούν τα χαλινάρια γιατί δεν έχεις ανάγκη τα χαλινάρια μέχρι η σκιά σου να χαθεί μακριά πίσω σου γιατί δεν έχεις ανάγκη τη σκιά τότε ίσως να δεις το τοπίο της εξοχής όχι σαν τοπίο εξοχής αλλά σαν μια χούφτα αέρα εάν μπορούσες μόνο ν' αφήσεις το άλογο μακριά πίσω σου και να ιππεύσεις τον εαυτό σου. Ποίημα από τη συλλογή Ηλιακά και άλλα ποιήματα, μτφρ.: Ελσα Κορνέτη - Γιώργος Ρούβαλης, Κοινωνία των (δε)κάτων 2011 [16/12/2011] ΤΙΤΟΣ ΠΑΤΡΙΚΙΟΣ Φωτογραφίες και βιογραφίες Τα ερωτικά μας όνειρα συντηρήθηκαν από τις αμετάβλητες φωτογραφίες των γυναικών που είχαμε αγαπήσει. Τα πολιτικά μας όνειρα νικήθηκαν απ' τις μεταβαλλόμενες βιογραφίες των ηγετών που κάποτε μας είχαν πείσει. Ποίημα από τη συλλογή Συγκατοίκηση με το παρόν, εκδόσεις Κέδρος 2011 [10/12/2011] ΚΑΛΛΙΑ ΠΑΠΑΔΑΚΗ Οι μέρες που ζούμε Ο έρωτας είναι περίεργο πράγμα τώρα που η πόλη καίγεται κι οι νύχτες μοιάζουν με λαμπάδες αν κάτι με κρατά απ' το να σ' αγαπήσω είναι που δεν τολμά να βάλει τέλος ο χειμώνας από έγνοια μην τερματίσει την ελπίδα στα χείλη που 'χουν μείνει δίχως φιλί κι αυτή η πόλη τρομαγμένη κι ανέραστη περιμένει στην άκρη μιας άλλης πόλης εχτές το μετρό κουβαλούσε εμάς απεργούς, διαδηλωτές, αργόσχολους κι αυτούς που έτυχε να είναι εκεί εγώ ένας από αυτούς αυτή την ώρα τη μεσημεριανή που δεν έλεγε η βροχή να κοπάσει εχτές στο μετρό πρόσεξα για πρώτη φορά δίπλα στο διπλό τζάμι γερμανικής κατασκευής τον απηνιδωτή μπορεί και να μου τον έδειξε κάποιος μια κάποια άλλη φορά μα χτες το βλέμμα μου σκόνταψε πάνω του και σκάλωσε σε περίπτωση ανάγκης σκέφτηκα τι μάταιο να προβλέπεις αυτό που ήδη ξέρεις πονάμε περισσότερο γι' αυτά που θα ζήσουμε αυτή η ανέραστη πόλη δεν έχει ανάστημα μόνο κραδαίνει τις πατερίτσες πάνω από τα κεφάλια μας σαν θεός τιμωρός μην τύχει κι ερωτευτούμε μην τύχει κι ελπίσουμε σε κάτι και κάτι μέσα μου σκιρτά οι αισιόδοξοι θα πουν ο πρώτος χτύπος οι λιγότερο αισιόδοξοι θα το ονομάσουν αναλαμπή όπως η φωτιά που ορθώνεται λίγο πριν κάψει και το τελευταίο οχυρό μετά θα σβήσει η στάχτη δεν καίγεται Ποίημα δημοσιευμένο στη Νέα Εστία (τ. 1848, Οκτώβριος 2011) [2/12/2011] ANNE CARSON Αυτή Μένει σε μια στέρφα γη του Νότου. Μένει μόνη. Η άνοιξη ανοίγει σαν λεπίδα εκεί. Ταξιδεύω όλη μέρα σε τρένα και φέρνω πολλά βιβλία- μερικά για τη μητέρα μου, μερικά για μένα ανάμεσά τους και τα Απαντα της Εμιλυ Μπροντέ. Αυτή είναι η αγαπημένη μου συγγραφέας. Και ο βασικός φόβος μου επίσης, που έχω σκοπό ν' αντιμετωπίσω. Οποτε επισκέπτομαι τη μητέρα μου είναι λες και γίνομαι η Εμιλυ Μπροντέ, η μοναχική ζωή μου με περιστοιχίζει σαν στέρφα γη, το άχαρό μου σώμα να βαρυπατεί στα λασποτόπια με μια αίσθηση μετάπλασης που σβήνει σαν πλησιάσω την είσοδο της κουζίνας. Ποιο κρέας είναι, Εμιλυ, που χρειαζόμαστε; Ποίημα σε μετάφραση της Ευτυχίας Παναγιώτου, στο δεύτερο τεύχος του περ. Poetix (χειμώνας 2009-2010) [26/11/2011] ΒΑΣΙΛΗΣ ΖΗΛΑΚΟΣ Είσοδος Ποιος μπήκε, ποιος έχει ήδη φύγει; Ποιος μέτρησε την απόσταση ανάμεσα στο στόμα και το μυαλό; Μη θέλοντας να προδοθεί μη θέλοντας να προδώσει τη μοναξιά. Ολόλευκοι οι άνθρωποι κοιμούνται φεύγοντας από δω. Δίχως όνειρα κι εφιάλτες ξεπλένουν το νόστο τους με κρασί. Πλάσματα παράξενα όταν έρχονται εδώ σαν μαύρες καπνοδόχοι πίσω τους κοιτούνε μα τίποτε δεν βλέπουν - τι ήταν αυτό που μαζί τους μπήκε; τι ήταν αυτό που μαζί τους έφυγε; Και τα τριζόνια κελαηδούσαν πάνω στην τρομακτική σορό μου μα αυτοί δεν έβλεπαν, δε θέλανε να δουν. Ποίημα από τη συλλογή Η κούπα του τσαγιού (αποσπάσματα από τα τετράδια ενός τραυλού Ερημίτη), εκδόσεις Οδός Πανός 2010 [19/11/2011] DONALD JUSTICE Ο χρόνος και ο καιρός Ο χρόνος και ο καιρός φθείρουν τα σπίτια που έχτισαν οι πατέρες μας. Η σκονισμένη οικοσκευή τους επιβιώνει - Ολοι οι θλιβεροί καναπέδες που λερώσαμε Με δάκρυα ανίας ή ενοχής. Τα ρητά που ξεθωριάζουν, τα σταματημένα ρολόγια... Κι ώς τώρα ορισμένες φορές τα κουρασμένα                                                 αυτά σχήματα Στοιχειώνουν τις υγρές σάλες της καρδιάς. Τι κυριακάτικες φυλακές ανακαλούν στη μνήμη! Και τι θαυμαστές αποδράσεις! Ποίημα δημοσιευμένο στο περιοδικό Το Δέντρο (τ.177-178, Χειμώνας 2010), μτφρ.: Γιάννης Παλαβός [12/11/2011] ΠΑΥΛΙΝΑ ΠΑΜΠΟΥΔΗ * [...] Ακόμα Πόλεις νησιά Μια χώρα Τοπωνύμια Δήμοι φυλές Ακόμα Μια μοναδική Αφηρημένη έννοια Εντελώς αφηρημένη Η ελπίδα Κάτι θα σήμαιναν Οι οδοδείχτες στη διαδρομή Οι σύντομοι σταθμοί Κενοί στο χώρο Χώροι συνεχόμενοι Βαγόνια του συρμού Τα πάντα ρει Οι ράγες έχουν τιναχτεί, μπάζα, σώματα Σηματοδότες σκοτεινοί) Απόσπασμα από τη συλλογή Το σπίτι στους 40 δρόμους, Εκδόσεις Ροές 2011 [6/11/2011] EMILY DICKINSON (449) Πέθανα για την Ομορφιά - και πάνω Που είχα βολευτεί μέσα στον Τάφο Που πέθανε για την Αλήθεια Κάποιος, έμπαινε Σε διπλανό Δωμάτιο - Με ρώτησε ψιθυριστά «Τι έφταιξε»; «Η Ομορφιά», του απάντησα - «Σ' εμένα - η Αλήθεια - Ομοια τα Δυό - Είμαστε, Αδέρφια», είπε - Κι έτσι, σαν Συγγενείς, μιας Νύχτας - Τα λέγαμε απ' τα Δώματά μας - Βρύα ώσπου έφτασαν στα χείλη μας - Και σκέπασαν - τα ονόματά μας - Ποίημα από τη συλλογή Το ανεξάντλητα Σημαίνον - 91 ποιήματα, επιλ.-μτφρ.-πρόλ.: Ελλη Συναδινού, Ιδεόγραμμα 2006 [31/10/2011] ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΤΑΝΟΥΔΗΣ Γέννηση Υπήρχε το αργοκύλιστο σάλιο της φύσης. Υπήρχε ο κρυστάλλινος αφρός της ομίχλης και η φακιρική ευλυγισία του ανέμου. Υπήρχε το δέλτα του ποταμού σαν το πρώτο σκαλί μιας αχτιδωτής σκάλας από νερό. Σιωπή αδιατάρακτη / αρχαία / χαώδης. Υπήρχε ένας σκελετός φωτός που χώριζε αθέατα το δερμάτινο φίμωτρο της γης. Υπήρχε μια πυραμίδα από κοράλλια, ανέγγιχτη απ' τη φθορά, και υπήρχε η υδροδυναμική ώθηση του ψαριού που μεταβαλλόταν ελαφρώς ενώ το είδος προχωρούσε σε άλλη εξελικτική βαθμίδα. Υπήρχαν θανατογόνα γονίδια, γιρλάντες αραχνοϊστών, εκπίπτουσες στάλες, πλοκάμια που αναδύονταν από θολά νερά, ανεπαίσθητες διακυμάνσεις στους σφηνοειδείς σχηματισμούς των πουλιών. Υπάρχει εδώ η τρεμάμενη ζελατίνα του ενεργειακού κυκλώματος. Υπάρχει η περιβάλλουσα υλική πραγματικότητα που αλλάζει όπως το ουράνιο τόξο στο δέρμα του ερπετού. Είμαστε στην πολωτική εκβολή πασών των ρευμάτων < > Είμαστε στον άπειρο χώρο. Υπάρχει κοσμική σκόνη απ' τα λείψανα ενός μετεωρίτη. Δεν υπάρχουν αντιλήψεις περί πρέποντος και μη πρέποντος, γιατί έχουν παντελώς κατασταλεί από το αναπόφευκτο του πρωτογονικού. Υπάρχουν αιωρούμενα ξέφτια αναμνήσεων του προηγούμενου κόσμου. Δεν υπάρχει ο άνθρωπος. Παρά μόνο ο παλμός του [...] Απόσπασμα από την έκδοση Σπασμός, Eκδόσεις Νεφέλη, 2011 [24/10/2011] TOMAS TRANSTROMER To φως πλημμυρίζει το σπίτι Εξω απ' το παράθυρο στέκει το μακρύ ζώο της άνοιξης ο διαφανής δράκος από φως ήλιου περνά γρήγορα από μπροστά μας σαν ατέλειωτο προαστιακό τρένο - δεν προλάβαμε καθόλου να δούμε το κεφάλι του. Οι βίλες της παραλίας μετακινούνται κατά πλάτος είναι περήφανες σαν καβούρια. Ο ήλιος κάνει τ' αγάλματα να βλεφαρίσουν. Η πύρινη θάλασσα που μαίνεται στο διάστημα διαπερνά τη γη και γίνεται χάδι. Η αντίστροφη μέτρηση έχει αρχίσει. Ποίημα από τη συλλογή Η πένθιμη γόνδολα, μτφρ.-επίμ.: Βασίλης Παπαγεωργίου, Εκδόσεις Νεφέλη 2000 [15/10/2011]