Gérard Blua- ΠΟΙΗΣΗ

έθω τη νεκρή άμμο
Των άσκεπτων Πάτερ ημών
Υφαίνοντας την ανυπομονησία
Του χιτώνιου του Νέσσου

Περιφράσσω τη χλωμή του βεβαιότητα
Των ακατέργαστων ηλίων
Κουρεύοντας το γρασίδι που αρέσκεται
Σε ερωτήματα βαθιά ριζωμένα

Κόβω το λεπτό νήμα
Της μακρινής πνοής
Που προσφέρει σε κάθε ζωή
Η ιστορία των ανθρώπων

II

Πιστεύω
Μέχρι τα τρίσβαθα μιας απίθανης σάρκας
Κεντημένης από την επιτακτικότητα και το παρόν
Ότι η γέννηση δεν είναι είναι παρά ύπαρξη
Η απαρχή κάθε πράγματος

Ξεθάβω
Κάτω από την επιφάνεια του χώρου
Το πηδάλιο της καταγωγής
Σ’ αυτό το τρελλό όνειρο
Να ανασύρω στο φως την αλήθεια

Και σέρνω
Τη θανάσιμη σκόνη
Ενός ερειπωμένου σαν κρανίο φεγγαριού
Καβούκι θλιβερό του σαλιγκαριού erectus
Στην τροχιά του λάθους

  III

Σβήνοντας τον λόγο χαραγμένη τοιχογραφία
Στον πυρόλιθο των χειλιών
Καταστρέφω τον πρωτόγονο θόλο
Την χειρονομίας που γεννά το ρήμα

Έμμονες γενεοκτονίες
Καταθέσεις ή εδάφια
Της σαρκοφάγου τρέλλας
Που κάνει τα παιδικά χρόνια να λυγίζουν

Αχάριστη σκουριά της φωτιάς
Που εμψύχωσε τον πρώτο θάνατο
Καμίνι αστεριών που γεννήθηκαν
Από τον τοκετό του μηδενός

IV

Γλυστρώ
Από τη συγχώρεση προς τον φόνο
Δια μίας οδού ονειρεμένης
Στο λασπωμένο υφάδι
Της εξάρτησης

Στάχτη
Πωλείται στην τιμή του κάρβουνου
Στους φτωχούς μας τω πνεύματι
Εμβαπτισμένους με βία
Σε κρύα νυμφαία

Αντιδραστικές θέσεις
Χωρίς σταθερή κατοικία
Συνουσιάζονται χωρίς σύνορα
Καθηλώνουν και αποκεφαλίζουν
Την άλλη σκέψη

Το αύριο
Θα είναι πάντα χθες;

Gérard Blua

Μετάφραση: Χαράλαμπος Μαγουλάς