Κυριακή 4 Νοεμβρίου 2012

ΟΔΟΦΡΑΓΜΑ ΣΚΕΨΗΣ.

Τρίτη, 29 Νοεμβρίου 2011



Δακρυζει η νυχτα μαζι μου
μα εσυ δε νιωθεις τιποτε
μπορει να κλαινε τα παντα γυρω μου
εκτος απο τους ανθρωπους
γιατι εκεινοι υποκρινονται λυπες
και μουτζουρωνουν τις ψυχες τους
χωρις κανεναν σοβαρο λογο
μονο επειδη τους χαριστηκε η ζωη
αλλα δεν ξερουν τι να την κανουν
Δακρυζει μαζι μου ο ανεμος
μα εσυ δε νοιαζεσαι για κανεναν
μπορει να πονανε τα παντα γυρω μου
εκτος απο τους ανθρωπους
γιατι εκεινοι μπερδευουν τον πονο
με την καθημερινοτητα
και βασανιζουν την καρδια τους
απλως επειδη δεν ξερουν
τι στ' αληθεια θα πει να ποναει κανεις.
Ακουω τους λυγμους της μερας
να συνοδευουν τη μοναξια μου
μα εσυ δε βλεπεις τιποτε
μπορει να σπαραζουν ολα γυρω μου
εκτος απο τους ανθρωπους
γιατι εκεινοι εχουν τα ματια τους
στραμμενα προς τα μεσα
και το μονο που βλεπουν
ειναι ο μικρος τους πολυτιμος εαυτος
(οχι για να τον κανουν καλυτερο
αλλα για να κλαφτουν λιγο παραπανω
απο τον διπλανο τους)

-Ο,τι αφορα τους ιδιους ειναι σπουδαιο, μεγαλο και επωδυνο
ο,τι εχει να κανει με τους αλλους ειναι δευτερευον κι ασημαντο-

Κλαιει μαζι μου η αγαπη
μα εσυ δεν αγαπησες κανεναν ποτε
μπορει να πεθαινουν τα παντα γυρω μου
κι ομως οι ανθρωποι
οσο ακομη εχουν ανασα στα πνευμονια τους
θα δολοφονουν την καθε στιγμη που περνα
μονο για να πενθησουν μετα πανω απο το πτωμα της.

Κι εγω κλαιω γι' αυτον τον κοσμο...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου