Έγινε η απώλεια συνήθεια μας(Wipe Out)

Διάφανα Κρίνα

 

 

 

 

Έγινε η απώλεια συνήθεια μας(Wipe Out)

Ελληνικά

Λέγεται ότι σαν λαός λατρεύουμε το μελόδραμα, το σκοτάδι και τον πεσιμισμό. Προσωπικά δεν το πολυπιστεύω, αν κρίνω από τα γεμάτα μπουζουκζίδικα, σκυλάδικα, πίστες, μπαρ κλπ κλπ. Και από το ότι παντού γύρω μας κυριαρχεί η ιδεολογία του "να περνάμε καλά". Άλλο ένα στερεότυπο χωρίς περιεχόμενο λοιπόν...
Θυμάστε πως έσκασε αυτός ο δίσκος τότε, εκεί πίσω στα 1996; Είχαμε καιρό να ακούσουμε τέτοια μπάντα (ίσως από την εποχή των South of No North). Και πάντως όχι ελληνόφωνη. Κάποιων λίγων υποψιασμένων το αυτί κάτι είχε πάρει από ένα επτάιντσο και από μια συλλογή ονόματι "Το μαγικό βοτάνι". Τώρα μ' αυτό το διπλό LP είχε φτάσει η ώρα να τους μάθουν περισσότεροι. Όσοι τουλάχιστον δεν "φοβήθηκαν" το σκοτάδι. Και όσοι θλιμμένοι περίσσεψαν από τις γιορτές όπου ήταν ανεπιθύμητοι. Αν και δεν μ' αρέσουν οι χρηστικές ταμπέλες στα μουσικά έργα, πρόκειται για έναν δίσκο για τις δύσκολες ώρες. Τότε που "Μέρες αργίας" σε έχουν κλείσει σε ένα δωμάτιο με "Μίζερο φως" (πάντα αυτό το τραγούδι το συντροφεύω με το "Day of the lords": this is the room...). Τότε "που η απουσία σου μ' εξουθενώνει", όταν "είσαι μόνος με τους μόνους"...
Σκοτεινά blues, τραγούδια φλογισμένες προσευχές, έκρηξη ήχων, οδύνης, σπατάλη, σκόρπισμα ψυχής, θλίψης, όχι όμως θανατολάγνα. Μια θλίψη δυναμική, κινητήρια, απελευθερωτική, ενίοτε και λυτρωτική. Η δε δραματική μελανόχρωμη φωνή του Θάνου Ανεστόπουλου δίνει ζωή σε στίχους που πλησιάζουν και αγγίζουν την μεγάλη ποίηση (παρά τις κάποιες αναπόφευκτες υπερβολές). Στίχοι ακατάλληλοι για διάφορους λοβοτομημένους για τους οποίους "το μόνο που έχει σημασία είναι η μουσική". Στίχοι που μιλούν για την απώλεια... Την κάθε είδους απώλεια. Γιατί όλες οι απώλειες λίγο-πολύ μοιάζουν μεταξύ τους. Και μήπως τελικά η ζωή δεν είναι μια ατελείωτη συνήθεια σε απώλειες;