ΣΤΕΛΙΟΣ ΓΕΡΑΝΗΣ

ΣΤΕΛΙΟΣ ΓΕΡΑΝΗΣ

Στέλιος  Γεράνης, φιλολογικό ψευδώνυμο του Στέλιου Παναγιωτόπουλου, γεννήθηκε στην Αθήνα κι εγκαταστάθηκε οικογενειακώς  στον  Πειραιά από το 1935. ‘Υστερα από τις εγκύκλιες σπουδές του φοίτησε δύο χρόνια στην Πάντειο Σχολή, σπουδάζοντας πολιτικές και Οικονοµικές επιστήµες, για να διακόψει αναγκαστικά χρόνια της γερµανικής κατοχής, υποχρεωµένος να εργαστεί σε Πειραϊκή βιοµηχανία σαπωνοποιίας, µαζί µε τον µικρότερο αδερφό του, για να επιβιώ­σουν σε κείνες τις µαύρες µέρες. Στις 11 Ιανουαρίου 1944, Κατά το µαζικό αµερικάνικο βοµβαρδισµό που κατερείπωσε την παραλιακή ζώνη του Πειραιά, µε άπειρα θύµατα, γκρέµισε και το εργοστάσιο που δούλευαν τα δύο αδέρφια. Ο Στέλιος, που είχε την τύχη να σωθεί, ανέσυρε µε τα ίδια του τα χέρια το σκοτωµένο αδερφό του κάτω απο δοκάρια και σαπουνοµάζες, που είχαν θάψει δεκάδες εργάτες. Τη φοβερή αυτή εµπειρία την έδωσε με το βιβλίο του «Μνήµη βοµβαρδισµού» το 1975.
Κατά την διάρκεια της Κατοχής πρόσφερε τις υπηρεσίες του στους εκπολιτιστικούς τοµείς των οργανώσεων Εθνικής Αντίστασης. Κατά τα επόµενα χρόνια, παράλληλα µε το επάγγελµα του εκτελωνιστή, ασχολήθηκε µε την δηµοσιογραφία και ουνεργάστηκε σε εγκυκλοπαιδικές και ανθολογικές εκδόσεις.
Εξέδωσε κατά καιρούς και επιµελήθηκε ως διευθυντής και αρχισυντάκτης τα περιοδικά «Νεοελληνική Μούσα» (1943), «Πορεία» (1945), «Πειραϊκή Έρευνα» (1953). «Το Περιοδικό µας» (1958-1960), τις «Θερµoπύλες» (1961-1963) και στην «Εφημερίδα των Ποιητών», στην ιδρυτική οµάδα της οποίας ανήκε (1956-1958).
Με ποιητική συλλογή πρωτοεµφανίστηκε στα Γράµµατα το 1944 µε τις «Μεταπτώσεις». Ακολούθησαν: «Πορεία προς το φως» (1949). «Άνεµοι στο τέλµα» (1951). «Ένας καιρός ετοιµoθάνατoς» (1955). «Παθολογία» (1960). «’Ενας Ψαλµός αιµόφυρτος» (1963), εμπνευσµένος από την άγρια δολοφονία του Ρόµπερτ Κέννεντυ, «Τα Μικρά µου θαύµατα» (1974), το κατοχικό χρονικό «Μνήµη βοµβαρδισµού» (1975), το µελέτηµα και ανθολόγιο «Ο Πειραιάς και οι Ποιητές του» (1971), και σε δεύτερη έκδοση «Παθολογία» και τα «Μικρά µου θαύµατα» (1975) συµπληρωµένα µε τις «Θανάσιµες απουσίες».
Το 1975 του απονεµήθηκε το Κρατικό Βραβείο Ποιήσεως για την συλλογή του «Τα µικρά µου θαύµατα».
Διατέλεσε Γεν. Γραµµατέας και Αντιπρόεδρος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών και Πρόεδρος της Εταιρίας Γραµµάτων και Τεχνών Πειραιά, πόλη στην οποία αναπτύσσει πολύπλευρη και ζωηρή πνευµατικοκαλλιτεχνική δραστηριότητα.
Η παρουσία του Στέλιου Γεράνη στην ποίηση των νέων καιρών και το χρονικό διάστηµα που την ωρίµασαν (εθνικοί και εµφύλιοι πόλεµοι, ήττες και διαψεύσεις) είναι έντονη και καθοριστική. Ζει εντατικά σαν αληθινός ποιητής, όχι της καλλιγραφίας µα του δράµατος, σπρώχνεται πέρα απ’ τ’ αναπόφευκτα όρια της ζωής και αξιοποιεί τις εµπειρίες του που είναι και η ουσιαστική βιογραφία της συνείδησής του, για να αποδείξει µε εσωτερικό δυναµισµό, πως οι δυνατότητες και η θερµοκρασία της αληθινής ποίησης δεν περιορίστηκαν καθόλου από τον παγετό της εποχής.
Φωνή απαλή, συχνά ψιθυριστή, συνεσταλµένη περιπάθεια, θλίψη µα και αντίσταση στις δεδοµένες στιγµές, δείχνουν πόσο µυστικά, εσωτερικά ζει ο ποιητής και πόσο επίπονα αποζητάει την άνοδο και την ανανέωση. Οι εξωτερικεύσεις του κατευθύνονται πάντα προς την ανθρώπινη µοίρα, µε την οποία είναι συνταυτισµένος, όχι αφηρηµένα µα συγκεκριµένα και σε κάθε περίπτωση. Ο ανθρωπισµός του, αναπτύσσοντας όλο και πιο πνευµατικά το λυρισµό του, δεν προσφέρεται ακατέργαστα, µα περνάει πρώτα από πυκνή ευαισθησία και οδύνη.