ΛΙΜΝΗ ΣΙΩΠΗΣ

 ΛΙΜΝΗ ΣΙΩΠΗΣ

(Ρεφραίν, 2 φορές)

Η λίμνη της σιωπής, μίλησε στα σφαλισμένα αυτιά,
δυο λέξεις μόνο είπε: μπουρλώτο και φωτιά,
η λίμνη της σιωπής, ξέβρασε τα πτώματα αιώνων,
θύματα πολιτικών, παπάδων κι αστυνόμων.

Μαύρο-άσπρο, μαυρόασπρο, λεπίδι μες στα σπλάχνα,
είναι αυτές οι κραυγές που μεταμορφωθήκανε σε βραχνά,
είναι η ματωμένη σφαίρα στα Εξάρχεια ενός μπάτσου,
εκπυρσοκροτώ τη σκέψη, του κλώτσου και του μπάτσου.
Είναι ο Δεκέμβρης-δολοφονική σιωπή που με ματώνει,
κραυγές των νεκρών και αίμα, μια λίμνη που με ζώνει,
μια λίμνη δολοφονιών μιας σκοτεινής «δημοκρατίας»,
δυναστεία μίσους, στημένη πάνω στους μηχανισμούς της βίας,
παρακρατικής, μηχανής, που ελέγχει το κάθε τι,
ο μεγάλος αδερφός του Orwell παραμονεύει στη TV,
άνοιξε το μυαλό και ξετυλίχθηκε το κουβάρι της βίας,
αυτό το μαύρο που ματώθηκε απ’ της αστυνομίας,
βία ενάντια στη βία που βασιλεύει πίσω απ’ της βουλής τα μάρμαρα,
ο άνθρωπος ξεπροβάλλει σαν άγριο ζώο πίσω από χαλάσματα,
οδοιπορικά φράγματα, φωτιά και δύναμη του όχλου με μαγεύει,
κατάληψη παντού, η ωμότητα του δρόμου δε πεθαίνει,
σου λέω, πέταξε το μπουκάλι πάνω σε ένα γουρούνι να το κάψεις,
τη μηχανή ματώνεις όταν ένα γρανάζι της καταστρέφεις,
δεν μπορώ να τους αντιληφθώ ως ανθρώπους, να τους σεβαστώ,
ωμή καταστολή και ξύλο διαταγες τους κι αυτοσκοπός του εγώ,
τα χημικά σας ποτίστε με, καρκίνο με προθεσμία λήξης,
λίπασμα ανθρώπων για τη μηχανή της σήψης,
λύτρωση πέρα από τις φλόγες ατένισε, της έρημης αυτής γης,
πέρα από το τσιμέντο, μακριά από τη λίμνη της σιωπής.

(Ρεφραίν, 2 φορές)
Η λίμνη της σιωπής, μίλησε στα σφαλισμένα αυτιά,
δυο λέξεις μόνο είπε: μπουρλώτο και φωτιά,
η λίμνη της σιωπής, ξέβρασε τα πτώματα αιώνων,
θύματα πολιτικών, παπάδων κι αστυνόμων.

Καταστροφή και μίσος, πύρινη λαίλαπα φαντάζει,
σπόροι ανεργίας, πείνας και φτώχιας, η ώρα μηδέν πλησιάζει,
αδερφέ, όταν το όνειρο σου γίνει καρδιά που αιμορραγεί,
στης στέρησης το τάφο πεθάνει μαραμένο και σου πει «γιατί»;
Όταν η ανοχή γίνει σκοινί που έχει απ’ το σφίξιμο φθαρεί και σπάσει,
η οργή θα ξεχειλίσει κι ό,τι βρεθεί μπροστά θα κάψει,
μαύρα αλφάδια οριοθετήσανε του μίσους τα όνειρα μου,
μεταμορφώσανε σε στίχους το πόνο της γενιάς μου,
γίνανε θηλιά στο λαιμό του κάθε χύτη,
καυτή σφαίρα στο μέτωπο κάθε γαμημένου ασφαλίτη,
σου δίνω το μπαρούτι, σου βάζω στο χέρι μαχαίρι,
σου δίνω μαύρη φωτιά να κάψεις τον Καρατζαφέρη,
νυστέρι, κοφτερό λεπίδι, βενζίνη και μπουκάλι,
το χάρτη της Αθήνας και λόγους να το κάνεις,
βεντέτα ματωμένη, ανθρώπου ιδανικά που φλέγονται,
το ταξικό μίσος στον καθένα, σπάει τις αλυσίδες που τώρα σέρνονται,
σπασμένες σε ένα χώμα στου αίματος το χρώμα βαμμένο,
τα μαύρα άνθη της οργής φυτρώσανε σε αυτό το ποτισμένο
με μίσος δυνατό ρε, όσες ήταν οι μαχαιριές από χρυσαυγίτες,
και εκείνοι οι βιασμοί της ψυχής απ’ όλους τους εθνικόφασίστες,
είναι το τελευταίο βλέμμα που έριξε ο Αλέξης στη ζωή του,
όπως και του Μιχάλη πριν φτερουγίσει η ψυχή του,
μάτωσαν το κορμί τους, σκοτεινά σχέδια, για την επιβίωση της βουλής,
ακούω τις κραυγές των αγγέλων για εκδίκηση απ’ τη λίμνη της σιωπής.

(Ρεφραίν, 2 φορές)
Η λίμνη της σιωπής, μίλησε στα σφαλισμένα αυτιά,
δυο λέξεις μόνο είπε: μπουρλώτο και φωτιά,
η λίμνη της σιωπής, ξέβρασε τα πτώματα αιώνων,
θύματα πολιτικών, παπάδων κι αστυνόμωνΠΗΓΗ: ΚΟΙΤΩΝΤΑΣ ΑΠΟ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΟΥ ΧΑΟΥΣ. ΣΥΛ/ΓΗ.