Πρόσωπα κι απρόσωπα

Πρόσωπα κι απρόσωπα

Μέχρι προχτές, αν με ρωτούσες πόσοι βουλευτές μπαίνουν στη Βουλή χωρίς να χρειάζονται προσωπικούς σταυρούς, θα σούλεγα 12 οι Επικρατείας, συν οι Αρχηγοί των Κομμάτων που μπαίνουν στη Βουλή.
Αμ δε! Προεδρευόμενη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία έχουμε, αλλά για μερικούς εθνοπατέρες αυτό μεταφράζεται σε ξέρεις-πού-πολεμούσα-γω-ρε-Προεδρευόμενη Νεποτιστική Αριστοκρατία.
Καμιά φορά, χρειάζεται ένας (πιο) εξωτερικός παρατηρητής να σου ανοίξει τα μάτια για πράγματα που γίνονται στο φως της ημέρας -και της δημοκρατίας, βεβαίως βεβαίως…, αλλά κάτω απ’ τα μάτια σου. Σχολιάζει, λοιπόν, μεγαλοφώνως ο Luc:
I didn’t know that in Greece when a former PM runs for election, (s)he is automatically elected. Sounds totally baseless. #perks
Κι έχει απόλυτο δίκιο. Και σ’ αυτό που λέει, και στο χαρακτηρισμό του. Παράγραφος 8, Άρθρο 72, Προεδρικό διάταγμα 96 του 2007. Μάλιστα, χάρη σ’ αυτό είχε διοριστεί βουλευτής Α΄ Πειραιά, στις εκλογές του 2007 ο Κώστας Σημίτης. Χάρη σ’ αυτό, θα διοριστούν τώρα, θέλετε δε θέλετε να τους μαυρίσετε, οι εκλεκτοί και απαραίτητοι για το Έθνος και τη Δημοκρατία, Γιώργος Παπανδρέου και Κώστας Καραμανλής.
Τότε, το 2007 βρέθηκε εκλογέας της Α΄ Πειραιά να προσφύγει στο εκλογοδικείο κατά της εκλογής Σημίτη. Μετά συγχωρήσεως, πήρε τον πούλο, κι έσταξε και 1.800 €. Διότι το Ανώτατο Ειδικό Δικαστήριο συσκέφθηκε κι αποφάνθηκε με την απόφαση 4 του 2008 (υπογραμμίσεις και συντομεύσεις, δικές μου):

Επειδή…
Μέρος της Βουλής, όχι μεγαλύτερο από το ένα εικοστό του όλου αριθμού των βουλευτών μπορεί να εκλέγεται ενιαία σε ολόκληρη την Επικράτεια, σε συνάρτηση με τη συνολική εκλογική δύναμη του κάθε κόμματος στην Επικράτεια, όπως νόμος ορίζει….
Η αρχή, όμως, αυτή δεν κωλύει τον νομοθέτη να προβαίνει στη θέσπιση διακρίσεων, δικαιολογημένων από τη συνδρομή λόγων, που εξυπηρετούν το δημόσιο συμφέρον. Εξάλλου, η καθιέρωση της ελεύθερης εκλογής του βουλευτή, ως αντιπροσώπου του Έθνους, δεν είναι ασυμβίβαστη με την κατάργηση του σταυρού προτίμησης, η οποία, όπως και η εκλογή των βουλευτών με τη σειρά του εκλογικού καταλόγου, είναι θέμα του εκλογικού νόμου. Η μη παροχή, από τον νομοθέτη, στον ψηφοφόρο, του δικαιώματος να εκφράσει την προτίμησή του υπέρ συγκεκριμένου υποψηφίου του κόμματος, υπέρ του οποίου ψηφίζει, δεν στερεί ούτε τον πολίτη, ούτε τον υποψήφιο βουλευτή του δικαιώματος να μετέχει στην πολιτική ζωή της Χώρας. Ούτε, τέλος, συνάγεται ότι το Σύνταγμα επιτρέπει την κατάργηση του σταυρού προτίμησης μόνο στην περίπτωση των βουλευτών Επικρατείας και ότι, αντίθετα, την απαγορεύει σε κάθε άλλη περίπτωση…
Το Σύνταγμα, το οποίο ανέθεσε στον κοινό νομοθέτη την θέσπιση του εκλογικού συστήματος, με το οποίο ορίζεται η μέθοδος του σταυρού προτίμησης, προκειμένου ο εκλογέας να εκφράσει την προτίμησή του υπέρ υποψηφίου βουλευτή, ανέχεται εξαιρέσεις, ως προς την μέθοδο αυτή, εφόσον συντρέχουν ειδικοί λόγοι, οι οποίοι στηρίζονται σε κριτήρια αντικειμενικά, απρόσωπα και συναφή προς την πολιτική, κατά τις διατάξεις του Συντάγματος, ζωή της Χώρας. Συνεπώς, αποκλειστικώς στον κοινό νομοθέτη απόκειται, βάσει των ως άνω κριτηρίων, να θεσπίσει αποκλίσεις, ως προς την μέθοδο, με την οποία ο εκλογέας δύναται να εκφράσει την προτίμησή του υπέρ υποψηφίου βουλευτή…
Η τελευταία αυτή ρύθμιση, καθόσον αφορά στην περίπτωση του διατελέσαντα Πρωθυπουργού, είναι φανερό ότι αναγνωρίζει τον προέχοντα ρόλο, που το πρόσωπο του Πρωθυπουργού διαδραματίζει, κατά τις διατάξεις του Συντάγματος, στην πολιτική ζωή της Χώρας και, για τον λόγο αυτό, ο κοινός νομοθέτης θέσπισε, ως προς τον διατελέσαντα Πρωθυπουργό κυβερνήσεως που έτυχε ψήφου εμπιστοσύνης της Βουλής, την ανωτέρω εξαίρεση. Ως εκ τούτου, η εξαίρεση αυτή, εφόσον στηρίζεται σε κριτήρια αντικειμενικά, απρόσωπα και συναφή, προς την πολιτική, κατά το Σύνταγμα, ζωή της Χώρας, δεν αντίκειται στο Σύνταγμα…
Ειδικότερα, δεν αντίκειται, στις συνταγματικές αρχές της λαϊκής κυριαρχίας, της άμεσης ψηφοφορίας και της ελεύθερης και ανόθευτης εκδήλωσης της λαϊκής θέλησης, διότι και μετά την ρύθμιση αυτή η εκλογική ενέργεια ολοκληρώνεται απευθείας και σε ένα μόνο «βαθμό», χωρίς την παρεμβολή πρόσθετης εκλογικής βούλησης, άλλης από εκείνης του εκλογέα, το δε εκλογικό αποτέλεσμα εξαρτάται από την εκλογική βούληση του ψηφοφόρου, ο οποίος, επιλέγοντας τον συγκεκριμένο κομματικό συνδυασμό, στον οποίο περιλαμβάνεται και διατελέσας πρωθυπουργός και εν γνώσει του ότι τα ψηφοδέλτια αυτά θεωρούνται ότι είναι και σταυροί προτίμησης προς τον υποψήφιο αυτόν και ότι η υποψηφιότητά του αποτελεί επιλογή του κόμματος και η υπερψήφιση του συνδυασμού αυτού συνιστά έγκριση της κομματικής αυτής επιλογής, την οποία είναι ελεύθερος να αποδοκιμάσει, αρνούμενος την ψήφο του στο συνδυασμό αυτό, ψηφίζει με τους γνωστούς στον ίδιο ως άνω όρους το ψηφοδέλτιο αυτό στο σύνολό του…
ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ, απορρίπτει την ένσταση, καταδικάζει τον ενιστάμενο στη δικαστική δαπάνη του καθού, που ορίζει σε χίλια οκτακόσια (1.800) ευρώ.

Απορία, και τροφή για σκέψη: Αν ήταν υποψήφιοι τώρα Σημίτης και Μητσοτάκης -όχι στο Επικρατείας, αλλά σε περιφέρειες, πώς θα βολευόταν εκείνη η συνταγματική επιταγή για το 1/20 των 300, δηλαδή, για το πολύ 15 εθνοπατέρες πιο ίσους απ’ τους άλλους ίσους;
Ελπίζω να βρεθούν πάλι εκλογείς σε Πάτρα και Θεσσαλονίκη να ξαναπάνε το άρθρο 8 στο ΑΕΔ· να κάνουμε και ρεφενέ, αν χρειαστεί για το πρόστιμο να αμφισβητούμε την εξουσία.
Αν έφτασες ως εδώ, κλείνω με το ερώτημα μήπως κι ο μπούφος είμαι μόνο εγώ τελικά. Στο κλίμα των ημερών, στήνω δημοσκοπούλα (και ψηφίζω πρώτος Όχι):