Δ.Π. Παπαδίτσας (1922-1987)

Δ.Π. Παπαδίτσας (1922-1987)

29.10.2012

***
Ο Δημήτρης Π. Παπαδίτσας γεννήθηκε στη Σάμο στις 22 Σεπτεμβρίου 1922. Σπούδασε Ιατρική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, όπου και έλαβε τον τίτλο του διδάκτορος. Μετεκπαιδεύτηκε στο Μόναχο. Εργάστηκε ως ορθοπεδικός στην Αθήνα όπου και πέθανε στις 22 Απριλίου του 1987. Στα ελληνικά γράμματα εμφανίστηκε το 1943 με τη συλλογή “Το φρέαρ με τις φόρμιγγες”. Το σύνολο των ποιητικών του βιβλίων συγκεντρώθηκαν μετά τον θάνατό του από τον Κώστα Τσιρόπουλο στον ογκώδη τόμο “Ποίηση”, Ευθύνη, 1997. Δοκιμιακά του κείμενα περιλαμβάνει ο τόμος “Ως δι’ εσόπτρου”, Imago, 1983.
Mετέφρασε ποιήματα του Ίβαν Γκολ (“Traumkraut”, 1957) και σε συνεργασία με την Ελένη Λαδιά τους Ορφικούς (1984) και τους Ομηρικούς Ύμνους (1985). Ποιήματά του μεταφράστηκαν σε ξένες γλώσσες. Υπήρξε συνιδρυτής του περιοδικού Πρώτη Ύλη (1958-1959) από κοινού με τον Ε.Χ. Γονατά. Τιμήθηκε με το Α΄ Κρατικό Βραβείο Ποίησης το 1964 (“Ποίηση Ι”) και το 1981 (“Δυοειδής Λόγος”) και με το Βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών (Ίδρυμα Ουράνη) το 1984 (“Η ασώματη”).
“Στα πρώτα του ποιητικά βήματα ο Παπαδίτσας προσπάθησε να εκφράσει την αγωνία του για μια αναμόρφωση του κόσμου, μέσα αντισυμβατικές γλωσσικές και θεματικές επιλογές και με επιρροές από το ρεύμα του υπερρεαλισμού και την αρχαιοελληνική προσωκρατική φιλοσοφία. Στην πορεία του προς την ωριμότητα οδηγήθηκε προς μια απόπειρα γεφύρωσης του χάσματος ανάμεσα στην γήινη πραγματικότητα και το ποιητικό σύμπαν, μέσω ενός ενορατικού λόγου και με επιρροές από το ρομαντισμό του Hölderlin.” (Αρχείο Ελλήνων Λογοτεχνών, ekebi.gr)
Στο δοκίμιο του “Σκέψεις για τη γλώσσα και τη γλώσσα μου” ο Παπαδίτσας αναφέρει: «Ένας ποιητής, ό,τι έχει να πει το λέει με την ποίησή του. Θα έλεγα μάλιστα ότι δεν το λέει αλλά το δείχνει. Η ποιητική γλώσσα είναι συγχρόνως νόηση, εικόνα, ψυχικός αναπαλμός, αυτόματη αντίληψη, αισθητηριακή ή αισθητική ανάπλαση του γεγονότος, παρών χρόνος διαστελλόμενος ή συστελλόμενος μέσα σε μια διάρκεια χωρίς πέρατα.» Και στο “Ως δι’ εσόπτρου”: «Η ποίηση είναι η αυθεντικότερη γλώσσα, δηλαδή νηπιακή γλώσσα, όπου το πράγμα, η έκφρασή του, η ονομασία του, η περιγραφή του, ο ήχος του, η μνημιακή του ανάκληση, όλα μαζί είναι ένα. (Μνημιακή ανάκληση: μια ολόκληρη διαδικασία για να ξαναμπούμε στον εαυτό μας που γνωρίζει). Κάθε ποιητής μιλάει σαν νήπιο, δηλαδή ακατανόητα για κείνους που έχουν ξεχάσει την πρώτη τους, την πιο αληθινή γλώσσα.»
Πηγές:
– Αργυρίου Α., “Δημήτρης Π. Παπαδίτσας”, Η Ελληνική Ποίηση. Η Πρώτη Μεταπολεμική Γενιά, Σοκόλης, 2000.
– www.ekebi.g