ΔΕΙΛΙΑ ΣΤΟ ΕΜΕΙΣ....

Δειλία στο εμείς...;

Το έχω ήδη πει τόσες φορές, και πάντα θα το λέω:  Η Αγάπη είναι ευθύνη! Οι περισσότεροι άνθρωποι μπαίνουν σε μία σχέση φιλική ή ερωτική , με το βασικό αξίωμα ''χαλαρά, να περνάμε καλά'' σαν ταμπέλα, την οποία μάλιστα σπεύδουν να ''καρφώσουν'' όλο αγωνία με το ''καλημέρα σας'' πάνω στο ταλαιπωρημένο ''εμείς'' , που δεν έχει προλάβει ακόμη να πάρει μορφή, να πλαστεί απο το εξίσου ταλαιπωρημένο ''εγώ'' και ''εσύ''.

Επειδή όλοι μας κάνουμε τους ειδήμονες και τους έμπειρους, μάθε οτι η Αγάπη δεν μετριέται με τις εμπειρίες σου, ούτε με την ικανότητά σου να χειρίζεσαι τους άλλους, καλέ μου άνθρωπε. Μετριέται με την γενναιότητά σου να αναλάβεις ευθύνη, να αναλάβεις τον αγώνα που αυτή συνεπάγεται. Προϋποθέτει απόφαση, απαιτεί ανάληψη ευθύνης, συνεπάγεται γενναιότητα, γνησιότητα συναισθημάτων και καθαρότητα προθέσεων. Και αυτή είναι μία στάση ζωής, που εξαρτάται απο την ποιότητα που σε χαρακτηρίζει ως άνθρωπο, κι όχι απο τις ''πλούσιες'' εμπειρίες σου.

Όταν ένας άνθρωπος μας δείχνει την αγάπη του, δεν σημαίνει οτι έχουμε αυτομάτως λάβει δικαιώματα πάνω σε αυτή την αγάπη. Ποτέ και για κανέναν λόγο δεν έχω δικαίωμα να απλώσω τα χέρια μου και να καρπωθώ απο την ψυχούλα κάποιου που με αγαπά, όταν εγώ δεν μπορώ να είμαι εκεί γι'αυτόν. Αντίθετα, έχουμε χρέος, να τον προστατεύουμε, να τον φροντίζουμε, να τον αγαπάμε. Διαφορετικά, ας τον αφήσουμε να ζήσει με κάτι πιο αξιόλογο απο εμάς. Ας αποχωρήσουμε προ εγκλήματος, κι όχι κατόπιν εγκλήματος... Εάν γνωρίζουμε, οτι δεν μπορούμε να είμαστε δίπλα σε κάποιον άνθρωπο, όπως του αξίζει, δεν πρέπει εξ αρχής να δημιουργήσουμε τον οποιοδήποτε δεσμό, καρπώνοντας όσα ο άλλος καταθέτει στο ''εμείς''. Εάν δεν αναλάβουμε ευθύνη για αυτόν, προφανώς του πέφτουμε πολύ λίγοι και πολύ δειλοί. Υπήρξαμε δειλοί και λίγοι απέναντι στην ψυχούλα που μας προσέφερε απλόχερα τα δώρα της. Κι ας είμαστε αρκετά ειλικρινείς για να το δεχτούμε.

Ας μην μαραίνουμε ψυχούλες άλλων ανθρώπων, ας μην ανοίγουμε πόρτες, όταν δεν θέλουμε να εισέλθουμε, ας μην στέλνουμε κραυγές, εκεί που δεν θέλουμε να μας ακούσουν. Όλοι λαχταράμε να αγγίξει κάποιος την ψυχούλα μας. Ας μην συμπεριφερόμαστε αλόγιστα και άτσαλα, ας προσέξουμε μη γινόμαστε συνεργοί σε αιμορραγίες καμίας ψυχής. Γιατί οι ψυχές αιμορραγούν... Και το θλιβερό είναι οτι δεν στερεύει ποτέ το αίμα τους και αιμορραγούν δίχως τέλος. Ποτέ δεν μπορούμε να ξέρουμε πραγματικά πόσο αιχμηρό είναι για την ψυχούλα κάποιου το αγκάθι μας. Ακόμη κι αν εμείς απορήσουμε θαρρώντας πως το αγκάθι μας δεν θα μπορούσε να προκαλέσει παρά μία μικρή γρατζουνιά, για τον άλλο μπορεί να ήταν κοφτερό μαχαίρι, και η πληγή που άφησε πίσω του βαθειά. Βαθειά και πάντα ανοικτή. Βαθειά και ίσως ''θανάσιμη'' για την ανάσα και την ελπίδα αυτής της ψυχούλας... Ας γίνουμε υπεύθυνοι, ας γίνουμε γενναίοι!

Υ.Γ. Αφιερωμένο σε όσες ψυχούλες αιμορραγούν και περιμένουν ένα στοργικό και υπεύθυνο χέρι να τις αγγίξει...

Σ.

Αναρτήθηκε από voulaki