ΑΡΚΕΙ ΚΙ ΑΥΤΟ

8 Μαρτίου 2012

Αρκεί κι αυτό...

Μπορεί να αγαπάμε με όλη μας τη δύναμη τον άνθρωπο που στέκεται απέναντί μας...
Μπορεί πράγματι να τον αγαπάμε ανόθευτα, ειλικρινά... 

Με όλα τα λάθη και τις αδυναμίες που συνοδεύουν την ανθρώπινη φύση μας... 

Μπορεί την αγάπη αυτή να την δείχνουμε με κάθε τρόπο, με όλη μας την γλυκύτητα, 

με όλη της διανοίας και της ψυχής μας την θέρμη... 

Μπορεί όμως ο άνθρωπος που αγαπάμε να μην είναι έτοιμος να δεχτεί την αγάπη αυτή...

Μπορεί ακόμη να μην δει ποτέ την αυθεντικότητα των συναισθημάτων μας...

Να μείνουμε στο μυαλό του ως κάτι αδιάφορο,  ή ακόμη ως κάτι ψεύτικο...

Ψεύτικο , ναι, μπορεί ακόμη κι αυτό...!

Δεν χρειάζεται να λυπούμαστε γι'αυτή την άδικη υστεροφημία,  

με την οποία μας στολίζουν ενίοτε οι αγαπημένοι μας...

Το είπαμε... Ο άνθρωπος δεν είναι πάντοτε έτοιμος να δεχτεί την αγάπη...

Ο άνθρωπος συχνά παγιδεύεται σε λαβυρίνθους...

Η αγάπη όμως που δώσαμε θα φωλιάζει πάντοτε μέσα του, ανεπαίσθητα, αθόρυβα, άδηλα, 

να φωτίζει τις σκιερές γωνιές της ψυχής του...

Κι ας μείνουμε στο έξω του μυαλό ως κάτι κάλπικο.

Αρκεί που εμείς ξέρουμε...

Αρκεί που εμείς βιώσαμε με αυθεντικότητα την αγάπη μας  για εκείνον...

Αρκεί κι αυτό...
Σ.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Υ.Γ. Ένα μεγάλο, γλυκό χαμόγελο σε όλους/ες! Μην στενοχωριέστε!

Ό,τι και να σας βασανίζει, θα περάσει... Και θα'ρθει η Άνοιξη και πάλι...! :-)

Αναρτήθηκε από voulaki