| του Αριστείδη Πανώτη, για το Amen.gr
Προ δεκαπενταετίας και πλέον ένας «λαλίστατος» σήμερα στο διαδίκτυο Μητροπολίτης, από τους τότε «Τροϊκανούς», με συνάντησε μέσα στον μητροπολιτικό ναό των Αθηνών και μου έθεσε ένα ερώτημα: «Τι σημαίνει και τι υποδηλώνει το Σύμψηφο των Νεοχωριτών αρχιερέων του Οικουμενικού Θρόνου σε κάθε πατριαρχική εκλογή»; Το ερώτημά του δεν προερχόταν από ρηχή σπουδή της Ιερής Επιστήμης αλλά μάλλον για να προσμετρήσει τις γνώσεις μου για τα δίκαια του Οικουμενικού Θρόνου στην Ελλάδα.
Τότε του απήντησα πώς το «σύμψηφο» είναι κανονικός όρος που εμφανίζεται στα Πρακτικά των Οικουμενικών Συνόδων, όπως π.χ. στην Έφεσο το 431, όπου ο Μεγάρων Νικίας δηλώνει το «συμψηφόν» του προς στα εκεί αποφασισθέντα. Αυτό σημαίνει μία αμφίδρομη πληρεξουσιοδότηση που θεσπίστηκε στην Εκκλησία για να υπερκεραστούν οι δυσκολίες στις μετακινήσεις των επισκόπων σε τοπικές Συνόδους κατά την περίοδο των διωγμών και στην περίπτωση των «κωλυομένων ελθείν» σε Σύνοδο για διάφορους λόγους. Η χρήση του «σύμψηφου» γίνεται σε όλες τις εποχές της μακράς ζωής της Εκκλησίας για να βεβαιώνεται συνεχώς η συμφωνία των επισκόπων με την αποστολική πηγή της αρχιεροσύνης τους, για το πρόσωπο που θα αναδειχθεί στην πατριαρχική αξία και του οποίου αναγνωρίζουν πώς είναι οι εντεταλμένοι ποιμένες μέσα στην υπό των Οικουμενικών Συνόδων καθορισμένη δικαιοδοσία της Εκκλησίας της Νέας Ρώμης-Κωνσταντινουπόλεως. Δηλαδή, το «σύμψηφο» ενεργοποιεί όλη την «τιμή και τα προνόμια» του αξιώματος του «Πρώτου» για να προστατεύει την ενότητα της Εκκλησίας στη δικαιοδοσία του, ακόμη και αν σε ένα τμήμα της, για διάφορους λόγους, δόθηκε αυτοκεφαλία περιφρουρούμενη εσαεί από όρους, όπως συμβαίνει στην Ελλάδα.
Οι όροι τέθηκαν για την προστασία της «ορθοδόξου κοινωνίας» από τις πολιτειοκρατικές παρεμβάσεις και από τα άτακτα σκιρτήματα στο πλήρωμά της, των κατά καιρούς ενσκηπτόντων που επιχειρούν με τις διάφορες ζηλωτικές παρενέργειες να κλονίσουν την εσωτερική ειρήνη στην Εκκλησία.
Η επιλογή του «σύμψηφου» απέτρεψε τη σύγκρουση της Εκκλησίας με το νέο κεμαλικό καθεστώς και βοήθησε να τηρηθεί η ακρίβεια της εκκλησιαστικής ευταξίας αποδεικνύοντας ταυτόχρονα και την υπευθυνότητα της Ιεραρχίας του Θρόνου να αντιπαρέρχεται τα δεινά που επισώρευσαν οι εγκόσμιοι ανταγωνισμοί μεταξύ των εθνών.
Είναι πολύ φθηνή σοφιστεία μερικών αδιάβαστων εκκλησιαστικών πως τα κανονικά «Ίσα πρεσβεία τιμής» του Πρώτου Αρχιεπισκόπου της Ανατολής, περιορίζονται απλά στο να προεξάρχει μόνον σε λειτουργικές και συνοδικές συνάξεις. Η «τιμή» αυτή περικλείει μία ολόκληρη περιουσία ιεροκανονικών διατάξεων και ιστορικών προνομίων, που δεν μπορούν να τα υποσκάψουν υβρεολόγια περί μιμήσεως του παπισμού Καλβινικού τύπου. Ο Οικουμενικός Θρόνος πάντα υπήρξε αυθεντικός στην ερμηνεία των κανονικών ευθυνών του και ουδέποτε υπερμεγένθηνε τις ευθύνες του, αλλά πάντα ακολούθησε την μέση και μετριοπαθή οδό του Διαλόγου για να προστατεύει την ενότητα της Εκκλησίας, όπως π.χ. στο θέμα της συμπροσευχής. (Βλέπε επί του θέματος την πρόσφατη δημοσίευση της γνωμοδοτήσεως τριών ακαδημαϊκών διδασκάλων από το Πατριαρχικό Ίδρυμα της Θεσσαλονίκης).
Κανείς δεν πρέπει να αγνοεί ότι ο Πατριάρχης έχει την ευθύνη του «αποστολικού στύλου» στη δικαιοδοσία του και την πατρότητα του κλήρου και του λαού του. Αυτό συνεπάγεται τον πλήρη έλεγχο όλης της «κατά τάξη» πορείας της Εκκλησίας του, γι' αυτό μόνος Αυτός καθιδρύει ή και καταργεί εκκλησιαστικές επαρχίες και καθορίζει τα όριά τους και μόνος κέκτηται του «δικαιώματος της χειροτονίας», αλλά και μόνος Αυτός χορηγεί «παρ'ενορία» την τιμή του Σταυροπηγίου, κατά τον πατριάρχη Γερμανό Β΄ (1235), σε μοναστήριο ξένης επισκοπής, ως ο εντεταλμένος φύλακας της όλης δικαιοδοσίας του και όχι ως φύλακας μικρού χώρου (χωρο-φύλαξ) στην «κατ' οικονομία» χορηγηθείσα αυτοκεφαλία, δίχα «συμφωνία» Οικουμενικής Συνόδου, όπως συνέβη το 430 για την ανεξαρτησία της Κυπριακής Εκκλησίας.
Εξήγησα τότε στον συνομιλητή μου πώς κατά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο εξ αιτίας της εμπλοκής σ΄ αυτόν της Ελλάδος ο κλήρος και ο λαός του Πατριαρχείου μας υπέστη την τραγικότερη στην Ιστορία του «Έξοδο» από την αποστολική Μικρασιατική και Θρακική κοιτίδα του. Μέσα σε μία δεκαετία (1914-1924) περίπου τέσσερα (4) εκατομμύρια προσφύγων διασπάρθηκαν στην ελεύθερη ελληνική επικράτεια και μετέβαλαν τον εκκλησιαστικό χάρτη της Ελλάδος. Αυτό συνεχίστηκε και κατά την Μετα-Λωζάννεια περίοδο, γιατί η Άγκυρα εφήρμοσε σχέδιο περιστολής της οικουμενικότητος της Εκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως και έπραξε ότι απέφυγε ο Μεχμέτ ο Β΄ προ και μετά την Άλωση. Οι Τούρκοι εθνικιστές απέκοψαν τις πέραν του Έβρου πατριαρχικές μητροπόλεις του Θρόνου από το κανονικό διοικητικό τους κέντρο του Φαναρίου με την «οδηγία» (Teskere) της 6ης Δεκεμβρίου 1923 που απέκλεισε τη συμμετοχή στην Ενδημούσα Σύνοδο, για την εκλογή του νέου Πατριάρχη, όλους τους αρχιερείς που δεν είχαν τουρκική υπηκοότητα. Έτσι, κατά το Κανονικό Δίκαιο της Εκκλησίας, που κανείς δεν μπορεί να ανατρέψει, η εκτός Τουρκίας Ιεραρχία αποφάσισε να ακυρώσει την παρέμβαση ενός θεσμού αλλότριας φύσεως στα της Εκκλησίας με το λεγόμενο «ομαδικό Σύμψηφο» που είναι μία ανέκκλητη πληρεξουσιότητα στους συνοδικούς του Φαναρίου να τους εκπροσωπήσουν τόσο στον σχηματισμό «του τακτικού των τριών υποψηφίων δελτίου» (Τριπρόσωπον) και μετά ταύτα εκ των τριών με την επίκληση του Αγίου Πνεύματος να αναδείξουν κατά πλειοψηφία τον έναν ως Πατριάρχη. Με αυτό το τρόπο οι ανά την Οικουμένη ιεράρχες του Συνταγματίου του Θρόνου συντάσσονταν ισοδύναμα και ισόψηφα με την πλειονοψηφία των αρχιερέων της Καθέδρας, που είχαν την τουρκική υπηκοότητα.
Η Κανονική σημασία αυτής της πληρεξουσιότητας μαρτυρεί την ομοδύναμη συναίνεση και έκφραση της κανονικής βουλήσεως του κάθε εν ενεργεία επισκόπου του Θρόνου, ώστε εις τα της ευσεβείας μετ’ επιγνώσεως και συμφωνίας να συνομολογούνται τα πρέποντα στην Εκκλησία εκ κοινής συνοδικής διαγνώμης δια να οικονομούνται τα εκκλησιαστικά πράγματα κατά την ενεστώσαν ανάγκην. Όμως ταυτόχρονα το επισκοπικό σώμα ομολογεί και το δια βίου δέσιμο όλων των αρχιερέων που εκλέχτηκαν υπό οποιεσδήποτε συνθήκες και έλαβαν την αρχιεροσύνη από την αποστολική πηγή της Μητρός Εκκλησίας προκειμένου να επισκοπεύουν μητροπόλεις της. Αυτή η ιερότατη Ομολογία που δίδουν οι εκλεγέντες, κατά την χειροτονία τους, δεν καταλύεται ακόμα και όταν με πρόφαση δραπετεύσουν από φυλάκιο που τους εμπιστεύτηκε η Εκκλησία, με σκοπό να μεταπηδήσουν παρακλητικά σε άλλη διοίκηση για το υπερκέρδος δόξας και τιμών. Τα σημειωθέντα κρούσματα έκλεισαν την θύρα του Πατριαρχείου σε κάθε «σπουδαιοφανή» γυρολόγο από τα «αζήτητα προς Αρχιερατεία» του αθηναϊκού περιβόλου. Ελπίζεται ότι θα αξιοποιούνται μόνον όσοι ανατράφηκαν με τις αξίες της Μητρός Εκκλησίας για να απαλλαγεί ο Θρόνος από υποψήφιους που μαθήτευσαν στη Σαβοναρόλια αμετροέπεια του ζηλωτισμού, και από τους μεγαλομανείς εραστές της μιτροφορίας, αυτούς που απεδείχθησαν κρυψίνοες και τώρα αλλαλάζουν ως Κορύβαντες κραδαίνοντας «Ομολογίες», «ημερίδες», «δηλώσεις» και «πρακτικά» κατά των διαχρονικών θέσεων της Εκκλησίας για την επαναπροσέγγιση των Χριστιανών.
Μερικοί σημερινοί αρχιερείς και θεολόγοι στην Ελλάδα δεν μπορούν ακόμη να χωνέψουν ότι η Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως είναι ο κυρίαρχος ιερός Θεσμός, επί 1200 χρόνια, όλου του χώρου επί του οποίου συνεστήθη το 1830 το Νεοελληνικό κράτος. Ο Θεσμός αυτός ουδέποτε παραιτήθηκε των κανονικών δικαιωμάτων επί της δικαιοδοσίας του εντός της οποίας συλλειτουργούν οι πατριαρχικές επαρχίες των λεγομένων Νέων Χωρών, της Δωδεκανήσου και της Κρήτης. Μάλιστα, μερικοί θαυμαστές του Φαρμακίδη νόμισαν εξαιτίας των γεγονότων της Καταστροφής του 1922 ότι το Οικουμενικό Πατριαρχείο θα συμπτυχθεί εντελώς εντός του τουρκικού εδάφους λόγω της εχθρότητος των Τούρκων εθνικιστών και έτσι θα παρέδιδε στην Αυτοκέφαλη Διοίκηση τις εν Ελλάδι επαρχίες του! Όμως πλησιάζει αιώνας από τότε και παρά τους κατατρεγμούς του ποιμνίου του, από τις Κυβερνήσεις της Άγκυρας, το ιερό κέντρο μεγαλύνεται στα εκκλησιαστικά πράγματα και στην Οικουμενική συνείδηση της ανθρωπότητος. Αποδεικνύεται έτσι ότι βρίσκεται κάτω από την προστασία του Θεού, παρά την εντός των ελληνικών συνόρων καλλιεργούμενη κακεντρέχεια ότι συνεχώς αποδυναμώνεται!
Όσοι μελέτησαν την Εκκλησιαστική Ιστορία γνωρίζουν πως τα εκκλησιαστικά θέματα ρυθμίζονται από τους ιερούς κανόνες και τις διατάξεις της Εκκλησίας που κατέστησαν το Πατριαρχείο αυτοδύναμη πηγή δικαίου αναμφισβήτητης Ιεροκανονικής αξίας που αναγνωρίζεται από το σύνολο της κατ' Ανατολάς Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας διότι εξ αυτού έλαβαν την κανονική υπόστασή τους όλες οι θυγατέρες τοπικές Εκκλησίες της Ανατολικής Ευρώπης.
Τον Θεσμό αυτό έχει την ρητή εντολή ο Οικουμενικός Πατριάρχης, από την «συμφωνία» των Πατέρων των Οικουμενικών Συνόδων, να τον διασφαλίσει ως Πρώτος της Ορθοδοξίας από διισταμένους «ευσεβούντες» των αντιρρητικών φατριών, οι οποίοι επίμονα βαυκαλίζουν δημαγωγικά με ψεύδη τη Συνείδηση της Εκκλησίας.-
____________________
Σημείωση Amen.gr: Σύμφωνα με τους Όρους Χρήσης της παρούσας ενημερωτικής ιστοσελίδας και ιδιαιτέρως για τα άρθρα γνώμης, τα αφιερώματα και τις απόψεις που γράφονται ειδικά για το Amen.gr υπενθυμίζεται ότι ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ η ολική ή έστω η μερική αναδημοσίευσή τους ή η καθοιονδήποτε τρόπο αναπαραγωγή τους χωρίς την έγγραφη άδεια των διαχειριστών της Πύλης Εκκλησιαστικών Ειδήσεων Amen.gr
|
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου