Ο Ιωάννης ο Θεολόγος είχε αδελφό τον Ιάκωβον
(όχι τον αδελφόθεον) και ήταν παιδιά του Ζεβεδαίου και της Σαλώμης. Η
Σαλώμη ήταν ένα από τα επτά παιδιά (τέσσερις υιοί και τρεις θυγατέρες)
του Μνήστωρος Ιωσήφ. Από αυτό λοιπόν συνάγεται ότι ο Χριστός ήταν θείος
του Ιωάννου, ως αδελφός λογιζόμενος της Σαλώμης, της θυγατέρας του
Ιωσήφ, του νομιζομένου ως πατέρα του Κυρίου μας.
Ήταν ο μόνος
από τους μαθητές του Χριστού, που Τον αγάπησε με όλη τη δύναμη της ψυχής
του, της καρδίας του, της διανοίας του, σύμφωνα με τον λόγον του Κυρίου
μας «αγαπήσεις Κύριον τον Θεόν σου εξ όλης της καρδίας σου και εξ όλης
της ψυχής σου και εξ όλης της διανοίας σου και εξ όλης της ισχύος σου»
(Μαρκ. ιβ’, 30).
Δεν έλειψε στιγμή από κοντά Του και δεν Τον
εγκατέλειψε ποτέ, ούτε όταν Τον συνέλαβαν, Τον δίκαζαν και Τον
σταύρωναν, τη στιγμή μάλιστα που όλοι οι άλλοι μαθητές είχαν εξαφανισθεί
και κρυφθεί δια τον «φόβο των Ιουδαίων».
Γι αὐτό και υπήρξε ο ηγαπημένος μαθητής του Κυρίου μας.
Γι αὐτό και σ αὐτόν μόνο εμπιστεύθηκε ποιός ήταν αυτός που θα τον πρόδιδε.
Γι
αὐτό και τον πήρε μαζί με άλλους δύο, τον Πέτρο και τον Ιάκωβο, εις το
Όρος Θαβώρ και μετεμορφώθη έμπροσθεν αυτών, αποκαλύπτοντάς τους μέρος
της θεϊκής Του δόξας.
Γι αὐτό και τον είχε πάντα κοντά Του.
Γι αὐτό και του εμπιστεύθηκε όταν ήταν επάνω στο Σταυρό, λίγο πριν το «τετέλεσται», την Παναγία Μητέρα Του.
Γι
αὐτό και του απεκάλυψε εν τέλει, όλα εκείνα τα φοβερά και
καταπληκτικά, μελλοντικά γεγονότα γύρω από τα έσχατα χρόνια, αλλά και
όλα τα γεγονότα που σημειώθηκαν και θα σημειωθούν, από την στιγμή της
Δημιουργίας του Κόσμου έως και της Δευτέρας Παρουσίας του Θεού και ακόμη
πέραν αυτής. Γι αὐτό, ίσως, και δεν τον άφησε να γευθεί θάνατο, μέχρι
σήμερα.
Ο Άγιος Ιωάννης δεν έχει γευθεί θάνατο
Σύμφωνα
με την Αγία Γραφή και πολλούς Αγίους Πατέρες μας, ο Ευαγγελιστής
Ιωάννης δεν έχει γευθεί θάνατο, γι αὐτό και η Εκκλησία μας, δεν
εορτάζει κοίμηση του Αγίου Ιωάννη αλλά Μετάσταση.
Στο βίο του Αγίου Ιωάννου, διαβάζουμε σχετικά με την Μετάστασή του:
«Αφού
επεστρέψαμεν εις την Έφεσον από την εξορίαν, διεμείναμεν εις αυτήν έτη
είκοσιν εξ· εμείναμεν δε και εις την νήσον Πάτμον έτη δέκα πέντε· και
προ της εξορίας ημών διετρίψαμεν εξ Ιεροσολύμων ετών πεντήκοντα. Και
αφού συνεπληρώθησαν είκοσιν εξ έτη από της επιστροφής ημών εκ της
εξορίας εις την Έφεσον, μίαν ημέραν παραλαβών ο Ιωάννης εμέ και ετέρους
εξ μαθητάς αυτού, είπε· “Λάβετε σκαπτήρια εις τας χείράς σας και
ακολουθήσατέ με”· ελάβομεν δε δύο σκαπτήρια και ακολουθήσαντες αυτόν
εξήλθομεν της πόλεως· φθάσαντες δε εις ένα τόπον, είπε προς ημάς ο
Ιωάννης· “Καθήσατε ενταύθα”· και εκαθήσαμεν, αυτός δε επροχώρησεν ολίγον
δια να έχη ησυχίαν, και εκεί προσηύχετο· ήτο δε ώρα του όρθρου, νυξ
δηλαδή αρκετή προ της ανατολής του ηλίου. Και μετά την ευχήν ελθών προς
ημάς λέγει· Σκάψατε εις την γην εις μέτρον του αναστήματός μου
σταυροειδώς.
Αφού λοιπόν ημείς εσκάψαμεν, προσηύξατο ο Ιωάννης·
και μετά την ευχήν εισήλθεν εις τον τάφον τον οποίον εσκάψαμεν, και
εκείθεν είπε προς με· “Τέκνον Πρόχορε, να υπάγης εις τα Ιεροσόλυμα·
διότι εκεί πρέπει να τελειώσης τον βίον”· διδάξας δε ημάς και
ασπασάμενος, είπε· “Σύρατε το χώμα της μητρός μου γης και σκεπάσατέ με”·
ημείς δε ασπασάμενοι αυτόν, και σύραντες χώμα εσκεπάσαμεν μέχρι των
γονάτων. Πάλιν εκείνος ασπασάμενος ημάς, είπε· “Σύραντες χώμα σκεπάσατέ
με έως του τραχήλου”· και ασπασάμενοι αυτόν εποιήσαμεν ούτω· είτα δε
πάλιν είπε προς ημάς· “Φέρετε λεπτόν πανίον και σκεπάσατε δι αὐτοῦ το
πρόσωπόν μου, και ασπάσασθέ με δια τελευταίαν φοράν· διότι δεν θα με
ίδητε πλέον εις την ζωήν ταύτην”. Και ποιήσαντες ούτως, ησπασάμεθα αυτόν
πάλιν κλαίοντες· αυτός δε δους εις ημάς την ειρήνην απέλυσεν ημάς. Και
ούτω κλαίοντες πικρώς εσκεπάσαμεν όλον το σώμά του. Τότε και ο ήλιος
ανέτειλε, και αυτός παρέδωκε το πνεύμά του.
Επιστρέψαντες ημείς
εις την πόλιν ηρωτήθημεν παρά των αδελφών· “Που ευρίσκεται ο Διδάσκαλος
ημών;” ημείς δε διηγήθημεν προς αυτούς λεπτομερώς πάντα τα γεγονότα· και
εκείνοι παρεκάλεσαν ημάς ίνα δείξωμεν εις αυτούς τον τόπον. Απελθόντες
όθεν μετά των αδελφών εις τον τόπον εκείνον, τον μεν Ιωάννην δεν
εύρομεν, εύρομεν δε μόνον τα υποδήματα αυτού. Και τότε ενεθυμήθημεν τον
λόγον του Κυρίου, τον οποίον είπε προς τον Πέτρον περί του Αποστόλου
τούτου, ότι “Εάν αυτόν θέλω μένειν έως έρχομαι, τι προς σε;” και
εδοξάσαμεν δια ταύτα πάντα τον Πατέρα και τον Υιόν και το Άγιον Πνεύμα
τον ένα Θεόν· ω πρέπει δόξα, τιμή και προσκύνησις εις τους αιώνας των
αιώνων. Αμήν».[81]
Διαβάζουμε ακόμη στην Καινή Διαθήκη ότι, όταν ο
Απόστολος Πέτρος ρώτησε τον Χριστό μας περί του Ιωάννη «ούτος δε τι;
δηλαδή, αυτός τι θα απογίνει; καλά, εμένα μου είπες τι θα γίνω, αλλά ο
Ιωάννης; Ο Κύριός μας απήντησε: «εάν αυτόν θέλω μένειν έως έρχομαι, τι
προς σε;» (Ιω. κα’, 22) δηλαδή· «εάν εγώ θέλω να τον κρατήσω ζωντανό
μέχρι που θα ξαναέλθω, στην Δεύτερη Παρουσία μου, εσένα τι σε νοιάζει;
τι σε ενδιαφέρει; αυτό είναι θέμα δικό μου».
Γι αὐτό και οι
Απόστολοι, άρχισαν να πιστεύουν και να το συζητούν μεταξύ τους, ότι ο
Ιωάννης δεν πρόκειται να αποθάνει· «εξήλθεν ουν ο λόγος ούτος εις τους
αδελφούς ότι ο μαθητής εκείνος ουκ αποθνήσκει» (Ιω. κα’, 23).
Όμως,
ο ίδιος ο Ευαγγελιστής Ιωάννης, μας διευκρινίζει τα λόγια του Κυρίου
μας, λέγοντας ότι ο Χριστός δεν είπε ότι δε θα αποθάνει, αλλά εάν θέλει
να τον κρατήσει ζωντανό μέχρι να ξαναέλθει.
Πότε όμως θα έλθει
ξανά ο Κύριός μας; Φυσικά στη Δευτέρα παρουσία Του. Δεν έχουμε άλλους
ερχομούς η παρουσίες του Χριστού μας. Μόνο δύο. Την πρώτη, όταν έγινε
άνθρωπος και εσταυρώθη για τη σωτηρία του κόσμου, και την Δεύτερη, όταν
θα έλθει στο τέλος του κόσμου για να κρίνει ζώντες και νεκρούς.
Άρα, αφού ο ίδιος ο Ιωάννης βεβαιώνει ότι σίγουρα θα πεθάνει, όπως όλοι οι άνθρωποι της γης, δύο εκδοχές υπάρχουν·
Ή πέθανε τότε, κανονικά, όταν ζούσε στην εποχή του Χριστού, ή θα πεθάνει στο τέλος του κόσμου.
Εάν
όμως πάρουμε την πρώτη εκδοχή, ότι δηλαδή πέθανε τότε, τότε προς τι ο
λόγος του Κυρίου μας «εάν αυτόν θέλω μένειν έως έρχομαι, τι προς σε;»
(Ιω. κα’, 22).
Πως θα ερμηνεύσουμε το· «μένειν έως έρχομαι;»
Το «έως έρχομαι» σημαίνει την Δευτέρα Παρουσία Του, άρα θα τον κρατάει πεθαμένο μέχρι να ξανάρθει; Δεν ευσταθεί.
Εάν
υποθέσουμε πάλι ότι πέθανε και στη συνέχεια τον ανέστησε, όπως και την
Παναγία μας, και τον έχει κοντά Του, τότε και πάλι το «μένειν έως
έρχομαι» πως θα το εξηγήσουμε; Αφού είναι ήδη κοντά Του ανεστημένος και
θα είναι πάντοτε πλέον, εις τους αιώνας των αιώνων, πως θα τον κρατήσει
μέχρι να ξανάρθει;
Μόνο λοιπόν αυτή η εξήγηση, κατά την ταπεινή
μας άποψη, ταιριάζει απόλυτα. Ότι θα μείνει ζωντανός, μέχρι την Δευτέρα
Παρουσία Του, και έπειτα θα αποθάνει και μάλιστα με μαρτυρικόν θάνατον,
«και ουκ είπεν αυτώ ο Ιησούς ότι ουκ αποθνήσκει, αλλ ἐάν αυτόν θέλω
μένειν έως έρχομαι, τι προς σε;» (Ιω. κα’, 23).
Τον κράτησε
λοιπόν στη ζωή ο Θεός, προφανώς λόγω της μεγάλης αγάπης που είχε στον
Θεό και τους ανθρώπους· για να ξαναέλθει και να κηρύξει, στηρίξει και
βοηθήσει τους πιστούς της εποχής μας· οι οποίοι θα παραπαίουν από τα
πάθη και τις αμαρτίες, αλλά και από τα τεχνάσματα και τις πανουργίες του
διαβόλου και του Αντιχρίστου, και στη συνέχεια να αποθάνη, όπως κάθε
άνθρωπος επί της γης.
Μην ξεχνάμε, ότι είναι και ο κατ εξοχήν
μαθητής της Αγάπης. Τα λιγοστά λόγια, που έλεγε τα τελευταία χρόνια
στους μαθητάς του ήταν: «Τεκνία, αγαπάτε αλλήλους»· «Παιδιά μου, να
αγαπάτε ειλικρινά ο ένας τον άλλον».
Ίσως ακόμη, και την ώρα που
διετάχθη να καταπιεί το βιβλίο της Αποκαλύψεως, ενώ στην αρχή ένοιωσε
μια γλυκιά γεύση στο στόμα του, προφανώς από την αίσθηση της αποκαλύψεως
των θαυμασίων και των μυστηρίων του Θεού, στη συνέχεια, όταν το βιβλίο
κατέβηκε στην κοιλίαν του, όταν το «χώνεψε» δηλαδή, όταν άρχισε και το
επεξεργαζόταν και συνειδητοποιούσε όλα εκείνα τα οποία επρόκειτο να
περάσουν οι άνθρωποι της έσχατης γενιάς, ένιωσε μια πίκρα, μια
στεναχώρια μέσα του· «και έλαβον το βιβλίο εκ της χειρός του αγγέλου και
κατέφαγον αυτό, και ην εν τω στόματί μου ως μέλι γλυκύ· και ότε έφαγον
αυτό, επικράνθη η κοιλία μου» (Αποκ. ι’, 10) και ίσως, λέγω ίσως, εκείνη
την ώρα να ζήτησε και να παρακάλεσε από τον Θεό, να τον αφήσει να ζήσει
μέχρι την εποχή εκείνη, δηλαδή τη δικιά μας, για να μπορέσει να
βοηθήσει και να εμψυχώσει τους πιστούς.
Ή ακόμη, μπορεί,
ανακαλύπτοντας ότι ο Θεός τον είχε διαλέξει να ξαναέλθει στα έσχατα,
προς στιγμήν ένιωσε θλίψη, στεναχώρια και πίκρα που θα έμενε ακόμη τόσα
πολλά χρόνια κάτω στη γη, μακριά από τον Κύριο και Θεό Του που τόσο πολύ
αγάπησε και πίστεψε, όπως και ο Απόστολος Παύλος, αλλά και πολλοί άλλοι
άγιοι, που παρακαλούσαν να φύγουν γρήγορα από αυτή τη ζωή για να πάνε
κοντά στο Θεό.
Αλλά και όταν κάποτε τα δύο αδέλφια, Ιάκωβος και
Ιωάννης, μη έχοντας ακόμη συνειδητοποιήσει κάποια πράγματα (διότι δεν
είχε έλθει ακόμη η Πεντηκοστή και δεν είχαν λάβει το Πνεύμα το Άγιον,
όπου τους μεταμόρφωσε και τους έκανε άλλους ανθρώπους, Χριστοφόρους,
Θεοφόρους, Πνευματοφόρους), ζήτησαν από τον Κύριο, όταν θα έλθει στη
γήϊνη Βασιλεία Του, να βάλει τον ένα εκ δεξιών και τον άλλον εξ
ευωνύμων, ο Χριστός τους απήντησε· «Δεν γνωρίζετε τι ζητάτε, διότι η
Βασιλεία η δική μου, δεν είναι εδώ στη γη. Μπορείτε να πιείτε το
ποτήριον με τις θλίψεις, τις δοκιμασίες και τους διωγμούς που ήπια εγώ
και να βαπτισθείτε με το βάπτισμα (τον θάνατον) τον δικό μου;» Και
εκείνοι απήντησαν· «Μπορούμε Κύριε». Και ο Χριστός τους απαντά, ότι
πράγματι έτσι θα γίνει. Δηλαδή θα περάσουν όλα αυτά που πέρασε εκείνος
και στο τέλος θα μαρτυρήσουν για την πίστη τους (Μαρκ. ι’, 35-39).
Ο Ιάκωβος πράγματι εμαρτύρησε, όπως γνωρίζουμε από τη βιογραφία του·
«...Τόσον
δε πολύ ηγάπησεν αυτούς ο Δεσπότης Χριστός (τον Ιάκωβον και τον Ιωάννην
δηλαδή), ώστε εις μεν τον ένα αδελφόν, τον Ιωάννην, προσέφερε το στήθος
του, ίνα ανακλιθή επ αὐτοῦ, εις δε τον άλλον αδελφόν, τούτον δηλαδή
τον θείον Ιάκωβον, έδωκε την τιμήν να πίη το ποτήριον του θανάτου, το
οποίον Αυτός ο ίδιος ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός έπιεν... Τα περί του
μακαρίου τούτου Ιακώβου, πληροφορούμενος ο Ηρώδης ο Αγρίππας, ο του
Αριστοβούλου υιός, του οποίου θείος ήτο ο Ηρώδης ο θανατώσας τον
Πρόδρομον και μη υποφέρων να βλέπη αυτόν μετά τόσης παρρησίας διδάσκοντα
το Ευαγγέλιον μετά το Πάθος και το σωτήριον κήρυγμα του Χριστού,
εθανάτωσεν αυτόν δια μαχαίρας εν έτει από Χριστού μδ’ (44ω). Ούτω μετά
τον Πρωτομάρτυρα Στέφανον δεύτερον Μάρτυρα έστειλε τούτον προς τον
Χριστόν, ως γράφεται εις το βιβλίον των Πράξεων (ιβ’, 1-2): «Κατ
ἐκεῖνον δε τον καιρόν επέβαλεν Ηρώδης ο βασιλεύς τας χείρας κακώσαί
τινας των από της εκκλησίας. ανείλε δε Ιάκωβον τον αδελφόν Ιωάννου
μαχαίρα».82\
Ο Ιάκωβος λοιπόν, ο αδελφός του Ευαγγελιστού Ιωάννου εμαρτύρησε, σύμφωνα με τα λόγια του Κυρίου μας.
Ο Ιωάννης; δεν πρέπει και αυτός όχι μόνον να πεθάνει ως άνθρωπος, αλλά και να ΜΑΡΤΥΡΗΣΕΙ όπως προεφήτευσε ο Χριστός μας;
Φυσικά
και έτσι θα γίνει· Είναι αδύνατον να διαψευστεί ο Θεάνθρωπος Ιησούς· «ο
ουρανός και η γη παρελεύσονται, οι δε λόγοι μου ου μη παρέλθωσι» (Ματθ.
κδ’, 35).
Πρέπει λοιπόν λογικά, να «ξαναέλθει» για να πεθάνει και μάλιστα με μαρτυρικό θάνατο.
Αλλά
και εις την Αποκάλυψιν διαβάζουμε: «δει σε πάλιν προφητεύσαι επί λαοίς
και έθνεσι και γλώσσαις και βασιλεύσι πολλοίς» (Αποκ. ι’, 11).
Του
λέει ο Άγγελος να καταπιεί το βιβλίο της Αποκαλύψεως, προφανώς για να
το χωνέψει και κατανοήσει απόλυτα επειδή του έχει ορίσει πάλι ο Θεός να
ξαναπροφητεύσει στα έσχατα χρόνια, σε πολλούς βασιλείς, λαούς, φυλές,
γλώσσες και έθνη σε όλο τον κόσμο.
Άλλωστε, ποιός θα ήτο
καταλληλότερος του Ιωάννου, για να ερμηνεύσει και εξηγήσει όλα εκείνα τα
διαδραματισθέντα εις την «Αποκάλυψη», τα οποία του απεκάλυψε ο ίδιος ο
Θεός και έχουν σχέση με τον Αντίχριστο, το σφράγισμα, τα σχέδιά του και
την Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου μας;
Η γνώμη βέβαια αυτή, δεν είναι μόνον ιδική μας, ούτε και τα επινοούμε εμείς όλα αυτά.
«Ταύτα δε διδάσκομεν, ουχ ευρεσιλογούντες, αλλ ἐκ των θείων εκκλησιαζομένων Γραφών...»[83] (Αγίου Κυρίλλου).
ΠΗΓΗ
http://www.agioskosmas.gr/eshatologika. ... artid=4346
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου