Ακούστε τώρα
μια ιστορία αγάπης κραταιάς σαν τον θάνατο και ασυνήθιστα "πολυπληθούς".
Δεν τη βρήκα γραμμένη πουθενά, παρά μου τη διηγήθηκε στην Κρήτη ο καλός
φίλος Αντώνης Μιχελουδάκης, όπως τη διασώζει η προφορική παράδοση του
τόπο του.
Ήταν, λέει
κάποτε, -κανείς δε γνωρίζει πότε ακριβώς-, ενενήντα εννέα άνδρες που
αποφασισμένοι να ασκητέψουν και να γίνουν ερημίτες, ξεκίνησαν από κάποια
χώρα της Αφρικής με πρώτο ανάμεσά τους τον Ιωάννη, και ψάχνοντας
κατάλληλο τόπο για να εγκαταβιώσουν κατέληξαν μετά από πολλές
περιπλανήσεις στον Αζωγυρά, του νομού Χανίων, στην επαρχία Κισάμου και
Σελίνου. Εκεί είναι η αρχαία Πολυρρήνια, δλδ. ο τόπος των πολλών
προβάτων, ρήνεα είναι τα πρόβατα.
Μέσα στην
καρδιά του βουνού βρήκαν μια πολύ μεγάλη σπηλιά κι εκεί ζούσαν όλοι μαζί
με προσευχή και νηστεία, άσκηση μεγάλη. Ο Ιωάννης όμως άρχισε ν'
αποζητά μεγαλύτερη ησυχία και περισσότερη άσκηση, κι έτσι είπε μια μέρα
στους άλλους: "αδέρφια μου, εγώ θα φύγω". Τότε αποφάσισαν όλοι μαζί κι
έκαναν όρκο πως αν πεθάνει έστω κι ένας, να πεθάνουν κι οι υπόλοιποι. Κι
έφυγε ο Ιωάννης.
Με τα πολλά
έφτασε σ' ένα φαράγγι απόκρημνο στο ακρωτήρι των Χανίων κι εκεί βρήκε
μια σπηλιά που είχε βάθος σχεδόν χίλια μέτρα. Η παράδοση λέει, πως όσο
ζούσε ο όσιος Ιωάννης η σπληιά φωτίζονταν κι αυτό το φως το έβλεπαν από
μακριά όλοι.
Ήταν τόση η
άσκηση και οι νηστείες του, που έφτασε από την πολλή αδυναμία να μην
μπορεί να σταθεί στα πόδια του, κι έτσι περπατούσε στα τέσσερα όπως
περπατούν τα ζώα. Μια μέρα που βγήκε έξω από τη σπηλιά τον είδε από
μακριά ένας κυνηγός και νομίζοντας πως πρόκειται για ζώο σήκωσε το τόξο
και στόχευσε με το βέλος του τον ερημίτη.
http://www.saint.gr/2698/saint.aspx
Με χίλιους
κόπους σύρθηκε ο Ιωάννης στη σπηλιά του κι ο κυνηγός άρχισε να ψάχνει το
"θήραμά" του. Ακολουθώντας τα ίχνη του αίματος, έφτασε στη φωτισμένη
σπηλιά και μπήκε μέσα. Εκεί βρήκε τον ερημίτη ξαπλωμένο πάνω στο πέτρινο
κρεββάτι του αιμόφυρτο. Τότε κατάλαβε τι είχε κάνει. Έπεσε στα πόδια
του και του ζήτησε να τον συγχωρέσει. Ο όσιος του απάντησε: "Δεν
πειράζει, παιδί μου. Εγώ τώρα πάω εκεί που είναι ορισμένο να πάω, εσύ
όμως βγες από τη σπηλιά όσο ζω, γιατί αν πεθάνω θα σβήσει το φως και δε
θα μπορείς να φύγεις."
Σηκώθηκε
περίλυπος ο κυνηγός να φύγει και φτάνοντας πια στην έξοδο της σπηλιάς
έσβησε το φως και τότε κατάλαβε πως ό όσιος είχε πεθάνει.
Την ίδια εκείνη
ώρα, τα ενενήντα οχτώ αδέρφια του έκαναν καθένα τις δουλειές του. Άλλος
έπλενε, άλλος έσκαβε, άλλος μαγείρευε, άλλος προσευχόταν γονατιστός.
Πέθαναν όλοι μαζί μαζί ταυτόχρονα με τον Ιωάννη. Όταν μετά από χρόνια
βρέθηκκαν τα οστά τους, επιβεβαιώθηκε πως πέθαναν την ίδια ώρα και
ανάλογα με τη στάση που είχε το κάθε σώμα, επιβεβαιώνονται και τα
παραπάνω.
Αφορμή γι' αυτή
τη διήγηση στάθηκε η επίσκεψή μας στο εκκλησάκι του Άη Γιώργη, πάνω απ'
το Καστέλλι. Μπαίνοντας είδα την εικόνα των αγίων Πατέρων δίπλα στον
άγιο Παντελεήμονα και απόρησα θαυμάζοντας τόσους συγκεντρωμένους
ερημίτες σε μια εικόνα. Ένα ταπεινό εκκλησάκι είναι ο Άη Γιώργης,
ευλογημένο από τους αγιούς και χαριτωμένο από τις προσευχές των πιστών.
Πλήθος τα τάματα κάτω από τις εικόνες.
Στην Πολυρρήνια
υπάρχει πετρόκτιστος ναός, σε βασιλικό ρυθμό, που χτίστηκε το 189,4
αφιερωμένος στη μνήμη των αγίων Πατέρων, στο ομώνυμο ημιορεινό χωριό. Η μνήμη τους εορτάζεται στις 7 του Οκτώβρη. Ο ναός τους είναι
χτισμένος δίπλα στα ερείπια αρχαίου ναού της θεάς Αρτέμιδος και πολλές
από τις πέτρες του, που αρχικά ήταν του αρχαίου ναού, φέρουν επάνω τους
χαραγμένα "τάματα" των κατοίκων από την εποχή της ειδωλολατρείας. Τα
εγκαίνια έγιναν από τον μακαριστό επίσκοπο Κισάμου και Σελίνου Ευδόκιμο.
Τα τεμάχια των λειψάνων των αγίων Πατέρων που βρίσκονται στον ναό τα
έφερε εκεί ο ιερομόναχος Γαβριήλ, παλαιότερος εφημέριος της ενορίας.
Την ευχούλα των αγίων Πατέρων να έχουμε, τις πρεσβείες τους, και την μεταξύ τους αγάπη, μεταξύ μας κι εμείς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου