Μια απλή κουβέντα-Ο Βυθός

Μια απλή κουβέντα

Είπα να πω ένα γεια,
στ' απαρχαιωμένα μου δάχτυλα,
που στάζουνε μολύβι από τα νύχια.

Μια απλή κουβέντα.

Δέκα γραμμές είναι μόνο, αποτυπωμένες
στο μαξιλάρι που είχε τη νύχτα ερωμένη,
που πάλεψε με φαντάσματα κι εφιάλτες.
Μα νίκες ούτε για δείγμα.

Δέκα γραμμές χαραγμένες στους τοίχους,
γιατί πόθησαν να εξορύξουν λέξεις.
Πόθησαν να κραυγάσουν οργασμούς,
το γκρι του μολυβιού με τ'άσπρο του ασβέστη.

Δέκα αναθεματισμένες μουντζούρες
πάνω στο κίτρινο του καιρού.

Είπα να πω ένα γεια.

Φόρεσα τη μεταξωτή πανοπλία μου
και στάθηκα μπροστά στον καθρέφτη.

Άγγιξα μια μια τις γραντζουνιές στα μάγουλα.
Δέκα τις μέτρησα.

Ήταν από τότε,
που είχα την ανάγκη να νιώσω.

MIPS

Ο Βυθός

Ερημιά.
Εγκατάλειψη.
Σ' άφησαν μόνο σου στο βυθό, να παίζεις με πέτρες και κοχύλια.
'Ολοι βγήκαν στην επιφάνεια
κι εσύ δυσκολεύεσαι τώρα πια ν' ανασάνεις.
Κάτι σε κρατάει κάτω,
έγινες δέσμιος της άμμου,
ένα κοράλλι από τα κοράλλια.
Κρυψώνα για τα μικρά ψαράκια,
που σε γαργαλούν καθώς σε προσπερνούν.
Κι εσύ όλο και δυσκολεύεσαι ν' ανασάνεις.
Οι άλλοι δεν κατάλαβαν ότι σ' έχασαν,
κι εσύ δεν μπορείς να τους το φωνάξεις.
Αναπνέεις νερό τώρα πια
και κολυμπάς με τα φύκια...

MIPS

Αναρτήθηκε από Ioanna Mips