Ανάπαυσις τῆς ψυχῆς κοντά στόν Κύριο

 «ΑΝΑΠΑΥΣΙΣ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΚΟΝΤΑ ΣΤΟΝ ΚΥΡΙΟ»

Ἀπό τό βιβλίο «ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΑΛΦΑΒΗΤΟ»

Ἁγίου Δημητρίου τοῦ Ροστώφ

Ὅσο καί ν᾿ ἀναζητᾶς ἀνάπαυσι καί παρηγορία σ᾿ αὐτόν τόν πρόσκαιρο κόσμο δέν θά τήν βρεῖς. Τήν εἰρήνη καί τήν παρηγορία μπορεῖ νά τή δώσει στήν ψυχή μόνον ὁ Κύριος, μέ τή χάρι Του, ὅπως ὁ Ἴδιος εἶπε: «Εἰρήνην ἀφίημι ὑμῖν, εἰρήνην τήν ἐμήν δίδωμι ὑμῖν· οὐ καθώς ὁ κόσμος δίδωσιν, ἐγώ δίδωμι ὑμῖν»Ἰω. 14. 27).

Σκέψου, ποῦ καί σέ ποιά γήϊνη ἀπόλαυσι θά βρεῖς τήν εἰρήνη καί τήν ἀνάπαυσι; Ποῦ θά βρεῖς τήν ἐσωτερική γαλήνη καί τή μόνιμη χαρά; Μήπως στή δόξα; Ἀλλά σήμερα εἶσαι τιμημένος καί αὔριο ἀτιμασμένος. «Πᾶσα δόξα ἀνθρώπου ὡς ἄνθος χόρτου· ἐξηράνθη ὁ χόρτος, καί τό ἄνθος ἐξέπεσε» (Ἡσ. 40. 6-7). Ἀλλά μήπως στόν πλοῦτο; Ὄχι μόνο εἰρήνη καί ἀνάπαυσι δέν σοῦ χαρίζει, ἀλλ᾿ ἀντίθετα πολλή μέριμνα καί ἀνησυχία καί ἀνασφάλεια, μέρα καί νύχτα. Οἱ ἄνθρωποι σέ φθονοῦν καί σέ ἀντιπαθοῦν, κι ἐσύ πάλι δέν εἶσαι ποτέ ἱκανοποιημένος μέ ὅσα ἔχεις. Θέλεις ν᾿ ἀποκτᾶς ὅλο καί περισσότερα, ξεχνώντας πώς τίποτε ἀπ᾿ τόν πλοῦτο σου δέν θά σοῦ μείνει. Λέει ὁ πλούσιος: « “Εὗρον ἀνάπαυσιν καί νῦν φάγομαι ἐκ τῶν ἀγαθῶν μου”, καί οὐκ οἶδε τίς καιρός παρελεύσεται καί καταλείψει αὐτά ἑτέροις καί ἀποθανεῖται» (Σοφ. Σειρ. 11. 19). «Καθώς ἐξῆλθεν ἀπό γαστρός μητρός αὐτοῦ γυμνός, ἐπιστρέψει τοῦ πορευθῆναι ὡς ἥκει, καί οὐδέν οὐ λήψεται ἐν μόχθῳ αὐτοῦ, ἵνα πορευθῇ ἐν χειρί αὐτοῦ… ὥσπερ γάρ παρεγένετο, οὕτω καί ἀπελεύσεται, καί τίς ἡ περισσεία αὐτοῦ, ᾗ μοχθεῖ εἰς ἄνεμον;» (Ἐκκλ. 5. 14-15). Μήν ξεχνᾶς ἀκόμη πώς ὁ πλοῦτος γίνεται ἀφορμή γιά πολλές ἁμαρτίες καί θανάσιμες πτώσεις, ὅπως διαπιστώνει καί ὁ ἀπόστολος: «Οἱ βουλόμενοι πλουτεῖν ἐμπίπτουσιν εἰς πειρασμόν καί παγίδα καί ἐπιθυμίας πολλάς ἀνοήτους καί βλαβεράς, αἵτινες βυθίζουσι τούς ἀνθρώπους εἰς ὄλεθρον καί ἀπώλειαν» (Α΄ Τιμ. 6. 9). Γι᾿ αὐτό τόν λόγο καί ὁ Κύριος ἀναφώνησε κάποτε μέ πόνο:«Πῶς δυσκόλως οἱ τά χρήματα ἔχοντες εἰς τήν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ εἰσελεύσονται!… Εὐκοπώτερόν ἐστι κάμηλον διά τρυμαλιᾶς ραφίδος εἰσελθεῖν ἤ πλούσιον εἰς τήν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ εἰσελθεῖν! » (Μαρκ. 10. 23, 25). Τί θά προτιμήσεις, λοιπόν; Τόν πρόσκαιρο πλοῦτο ἤ τή βασιλεία τοῦ Θεοῦ;

Ἀλλά μήπως θά βρεῖς γαλήνη καί ἀνάπαυσι στή σαρκική ἡδονή; Οὔτε ἐκεῖ ὑπάρχει. Ἡ σαρκική ἁμαρτία – τό ξέρεις καλά, ἄν τή δοκίμασες – συνοδεύεται ἀπό ἐσωτερική πικρία, ψυχικό βάρος, συνειδησιακό ἔλεγχο. Καί ὅταν ἡ ψυχή πωρωθεῖ, τότε ἐπέρχεται ἡ τελεία ἐγκατάλειψις ἀπό τόν Θεό καί ἡ τελεία ὑποδούλωσις στή φιληδονία. Κανένα ἄλλο πάθος δέν ὑποδουλώνει τόν ἄνθρωπο τόσο σκληρά καί ἀναπόδραστα ὅσο αὐτό. Κι ἀφοῦ τόν ὑποδουλώσει, γεννᾶ μέσα του ἄπειρα ἄλλα κακά: τή σκληροκαρδία, τήν ἀναισθησία, τήν ἀποχαύνωσι, τή βλασφημία, τήν ὀργή, τέλος δέ καί τήν τελεία ἀπιστία. Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ δέν συγκινεῖ τίς καρδιές τῶν φιληδόνων, γιατί τ᾿ ἀγκάθια τοῦ πάθους πνίγουν κάθε καλό σπόρο πού πέφτει μέσα τους: «…τό δέ εἰς τάς ἀκάνθας πεσόν, οὗτοί εἰσιν οἱ ἀκούσαντες καί ὑπό… ἡ δ ο ν ῶ ν τοῦ βίου πορευόμενοι συμπνίγονται καί οὐ τελεσφοροῦσι» (Λου. 8. 14), ἐξηγεῖ ὁ Κύριος στήν παραβολή τοῦ σπορέως.

Λοιπόν; Ἄν στή δόξα δέν ὑπάρχει ἀνάπαυσις· ἄν στόν πλοῦτο δέν ὑπάρχει ἀνάπαυσις· ἄν στήν ἡδονή δέν ὑπάρχει ἀνάπαυσις· τότε ποῦ θ᾿ ἀναπαυθοῦμε; Ἄς ἀκούσουμε τόν ψαλμῳδό: «Ἐν εἰκόνι διαπορεύεται πᾶς ἄνθρωπος, πλήν μάτην ταράσσεται… Κ α ί ν ῦ ν τ ί ς ἡ ὑ π ο μ ο ν ή μ ο υ ; Ο ὐ χ ί ὁ Κ ύ ρ ι ο ς ; » (Ψαλμ. 38. 7-8).

Ἡ ἐλπίδα σου, ἡ προσδοκία σου, ἡ χαρά σου, ἡ ἀνάπαυσίς σου ἡ παντοτεινή εἶναι ὁ Κύριος. Ὁ ἐλεήμων καί οἰκτίρμων καί μακρόθυμος, ὁ πανάγαθος καί φιλάνθρωπος, ὁ Θεός τῆς εἰρήνης, ὁ Θεός πάσης παρακλήσεως, ὁ Νυμφίος τῆς ψυχῆς σου, πού τῆς κράζει μέ πόθο:«Ἰδού εἶ καλή, ἡ πλησίον μου, ἰδού εἶ καλή… ἐλεύσῃ καί διελεύσῃ ἀπό ἀρχῆς πίστεως…» (Ἆσμα 4. 1, 8).

Κράτησε, ἀδελφέ μου, μέσα στήν καρδιά σου καί τά λόγια τοῦ Κυρίου πρός τήν πολυμέριμνη Μάρθα: «Μάρθα, Μάρθα, μεριμνᾷς καί τυρβάζῃ περί πολλά· ἑ ν ό ς δ έ ἐ σ τ ι χ ρ ε ί α · Μαρία δέ τήν ἀγαθήν μερίδα ἐξελέξατο, ἥτις οὐκ ἀφαιρεθήσεται ἀπ᾿ αὐτῆς » (Λουκ. 10. 41- 42). Ἄφησε κι ἐσύ τίς βιοτικές μέριμνες. Κάθησε ταπεινά «παρά τούς πόδας τοῦ Ἰησοῦ» καί ἀνάπαυσε τήν ψυχή σου μέ τή θαλπωρή τῆς θείας παρουσίας Του. Σοῦ φτάνει αὐτό. Ὑπάρχει μεγαλύτερος πλοῦτος; Ὑπάρχει μεγαλύτερη δόξα; Ὑπάρχει καί μεγαλύτερη ἡδονή;