Ένα όνειρο χειμερινής νυκτός!

Τρίτη, 6 Μαρτίου 2012

Ένα όνειρο χειμερινής νυκτός!

Κατά τις 03:54

Καλωσήρθατε στον φανταστικό μου κόσμο!Είπα να μείνω για λίγο εδώ που είναι όλα τόσο όμορφα και γαλήνια.Ακούω μόνο όσα θέλω να ακούσω και βλέπω μόνο ό,τι θέλω να δω.

Μην χτυπάτε την πόρτα.Δεν θα ανοίξει κανείς.Φτιάξ'τε τη δική σας και μπείτε μέσα.Αυτή μου ανήκει σχεδόν δικαιωματικά.Έβαλα πολλή φαντασία για να την συναρμολογήσω.Κάθε πινελιά και μια σκέψη.Πάντα θετική.Αυτές μου έμειναν μόνο εδώ μέσα.Οι μπογιές μαγικές.Αγγίζουν τον καμβά και ό,τι βάφουν, γίνεται αληθινό.Σαν παιδικό παραμύθι!

Λίγο πιο πέρα έχω βάλει μια κούνια.Κάθησα σήμερα κι ένιωσα ένα χέρι να με σπρώχνει και να με στέλνει ψηλά.Ζωντανά χαμόγελα έβγαιναν αβίαστα από το πρόσωπό μου.Να σημειώσω να τα θυμάμαι.Μπορεί να αργήσουν να ξαναβγούν.

Ύστερα ξάπλωσα στο καταπράσσινο γρασίδι που φύτεψα με τα χέρια μόνη μου.Μύρισα την πρασσινάδα, το χώμα και κοίταζα τον ουρανό.Έφτιαξα ζωάκια με τα σύννεφα και με τα δάχτυλά μου κόντρα στον ήλιο.Το αεράκι, μου ΄φερνε ένα τσουλουφάκι στα μάγουλα και χαϊδεύοντάς με, νανουρίστηκα και κοιμήθηκα!

Μη με ξυπνάτε.Αφήστε με λίγο να χαλαρώσω στον κήπο μου!

[Ανορθόδοξα] Η νήσος των τυφλών ποιητών

[Ανορθόδοξα] Η νήσος των τυφλών ποιητών

Του Τάκη Θεοδωρόπουλου

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Παρασκευή 20 Ιουλίου 2012

Υπερβάλλοντα αριθμό αομμάτων που εισπράττουν επίδομα εντόπισαν οι ελεγκτές στην ιστορική Χίο. Και έσπευσαν στο νησί για να τους δώσουν πίσω το φως που έχασαν. Και να σταματήσουν να επιβαρύνουν τον προϋπολογισμό με τα σκοτάδια τους. Υποθέτω δε ότι εντός των ημερών θα ανακοινώσουν τα αποτελέσματα των ερευνών τους. Και θα ξετρυπώσουν εκείνη τη γιαγιούλα που συνελήφθη να κάνει σταυροβελονιά ενώ εισέπραττε επίδομα τυφλότητας, και τον άλλον που απολάμβανε το ηλιοβασίλεμα και τον τρίτο που φωτογράφιζε γάμους και πάει λέγοντας.

Παραγνωρίζοντας ότι κατ' αυτόν τον τρόπο προσβάλλουν και κακοποιούν την πνευματική παράδοση του τόπου. Και την παραδίδουν στη ρηχότητα της ταπεινής λογιστικής τους. Διότι η γη της Ιωνίας, εκτός από το δάκρυ του μαστιχόδεντρου και πόντους σε καράβια, δικαιούται να υπερηφανεύεται ότι γέννησε και τον ποιητή των ποιητών, τον Ομηρο. Για του λόγου το αληθές δε, όσοι δεν πιστεύουν, μπορούν να επισκεφθούν την τοποθεσία «Δασκαλόπετρα», βράχο παρά θίν' αλός όπου ο ποιητής, τον 8ο αιώνα πριν από τον Χριστό, διατηρούσε φροντιστήριο δημιουργικής γραφής.

Επειδή κατάγομαι, κατά το ήμισυ, από τη Χίο, από μικρός αναρωτιόμουν τι στην ευχή δίδασκε ο Ομηρος καθισμένος στην πέτρα. Ομως αυτό δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι καθόταν, και το γεγονός ότι καθόταν αποδεικνύει ότι καταγόταν κιόλας. Και ως γνωστόν ο Ομηρος δεν είδε ποτέ το φως της ημέρας, όχι πως δεν γεννήθηκε ποτέ, απλώς ήταν αόμματος ο άνθρωπος. Εκτοτε δε συμπατριώτες του περνούν από γενιά σε γενιά τα μυστικά της ποιητικής του τέχνης διά της τυφλότητας. Και ενώ κατά τα λοιπά μπορεί να βλέπουν μια χαρά, όταν τους καταλάβει ο οίστρος υφίστανται μυωπική καταρροή και αρχίζουν να δημιουργούν. Τι «μήνιν άοιδε», τι «τέτληθι κραδίη», και τι «κάρη κομώοντες» πέφτουν σ' αυτές τις περιπτώσεις δεν περιγράφεται. Για να μην πω για εκείνον τον «ούλο όνειρο» που σε επισκέπτεται στον ύπνο σου και σου τα λέει άλλα αντ' άλλων. Αυτοί τις αρχαίες παραδόσεις θέλουν να κρατήσουν ζωντανές. Τώρα, αν το Κράτος Προνοίας, το και «κοινωνικό» καλούμενο, θέλει να τους κόψει το επίδομα, αυτοί δεν φταίνε τίποτε. Απλώς θα πρέπει να αντιληφθούν οι κύριοι του ΙΚΑ, του ΜΙΚΑ και των λοιπών Ταμείων, οι οποίοι ξαφνικά ξύπνησαν τα ξημερώματα κι έριξαν μια ματιά γύρω τους κι αναρωτήθηκαν «Μα πού να βρίσκομαι άραγε; Τι ζητούν όλοι αυτοί οι αόμματοι από μένα;», θα πρέπει να αντιληφθούν, λέγω, ότι αναλαμβάνουν μια τεράστια ευθύνη απέναντι στον μακραίωνο πολιτισμό του Εθνους μας. Κι αν δεν γυρίσουν από την άλλη για να συνεχίσουν να κοιμούνται, όπως έκαναν τόσα χρόνια με τόση επιτυχία, τουλάχιστον να μη μας παριστάνουν τους άσχετους. Διότι και ο Ομηρος ήταν τυφλός και, αν και τυφλός, έβλεπε μια χαρά. Αφού αν δεν έβλεπε μια χαρά, τότε πώς θα ήταν σε θέση να περιγράψει τα πλοία των Αχαιών στο Β' της «Ιλιάδας», όπερ έδει δείξαι. Ιδού λοιπόν ποια αδιέξοδα μονοπάτια μάς περιμένουν όταν δεν λαμβάνουμε υπόψη τον πανάρχαιο πολιτισμό αυτού του τόπου.

Η κουλτούρα της διαφορετικότητας

Η κουλτούρα της διαφορετικότητας

08 Οκτ 2009

Ποζάρει με τον αέρα   της όμορφης  γυναίκας.
Όπως και να εμφανιστεί ντυμένη ,ή ,γυμνή αρέσει.!

Όπου και να παρουσιαστεί, προκαλεί το ενδιαφέρον των ανδρών  και τον στόχο των γυναικών. Είναι ένα από τα χιλιάδες πρότυπα ομορφιάς  της εποχής μας. Ένα καθιερωμένο  δείγμα  κοινής  αποδοχής  γένους θηλυκού.

Ένα από τα  παράλογα που κατάφερε  (?) ο άνθρωπος  είναι  να κατασκευάσει  πρότυπα  ζωής.
Να τυποποιήσει  την ομορφιά  και την αρμονία.
Να κατηγοριοποιήσει  τα πλάσματα   στον πλανήτη  Γη  σε  ωραία  ή άσχημα.
Αποδεκτά  ή απορριπτέα, φυσιολογικά ή  μη ,  με εντελώς διαφορετικά κριτήρια από εκείνα  που   η   Φύση   εφαρμόζει   για όλα τα όντα  στο Σύμπαν ,που δεν είναι άλλα από:

 Την  μοναδικότητα του  καθ' ενός.  Την  αρμονία  και την   ισορροπία  μεταξύ  διαφορετικών  υπάρξεων.
Το έμφυτο  της  Αγάπης   ,της  Συντροφικότητας   , το  ένστικτο  της αυτοσυντήρησης και  της αναπαραγωγής. 

Αυτή η εκ  διαμέτρου  διαφορετική   αντίληψη μεταξύ ανθρώπου και  Φύσης περί ομορφιάς, αρμονίας,φυσιολογικότητας,διαμόρφωσε και την κουλτούρα της διαφορετικότητας στις κοινωνίες  μας .
Αυτή η διαφοροποίηση  δοκιμάζει καθημερινά την ζωή μας  και διακρίνει  τους ανθρώπους σε ωραίους ή άσχημους, σε  χρήσιμους ή άχρηστους, σε φυσιολογικούς ή υπολειπόμενους , σε αξιόλογους  ή αμελητέους,  σε αποδεκτούς ή απορριπτέους.
Σε γεννημένους  άρχοντες   ή  πληβείους
Το πολύ καλογραμμένο κείμενο που ακολουθεί ,αποκαλύπτει ανάγλυφα  την κουλτούρα της  Διαφοροποίησης σε σχέση με την διαφορετικότητα των ανθρώπων της Ελληνικής Κοινωνίας.

````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````

Υπάρχουν θέματα επίκαιρα, θέματα διαχρονικά και θέματα που δεν θα έπρεπε να τίθενται καν ως τέτοια, γιατί είναι αυτονόητα.
Οι μετανάστες μάς ενδιαφέρουν όταν συζητιέται η δημιουργία χώρων συγκέντρωσής τους, οι οργισμένοι νέοι μάς απασχολούν όταν βγαίνουν σε πορείες και ούτω καθεξής.

Υπάρχει όμως ένα θέμα που δεν ανακύπτει και θα υπάρχει πάντα, αλλά το αφήνουμε πίσω μας, γιατί ντρεπόμαστε που δεν το έχουμε αγγίξει με σοβαρότητα ποτέ. Το θέμα της ελεύθερης και ισότιμης πρόσβασης των ατόμων με αναπηρίες - ιδιαίτερα όσων πάσχουν από κινητικά προβλήματα. Αυτοί οι άνθρωποι είμαστε εμείς. Όλοι εμείς, ανεξάρτητα από οποιονδήποτε κοινωνικό/εθνικό/σεξουαλικό προσδιορισμό. Είμαστε εμείς μετά από ένα σοβαρό ατύχημα, έναν άτυχο τοκετό ή μια βαριά ασθένεια. Και εμείς, σαν να μην έφταναν όλα τα προβλήματα που έχουμε, τον πόνο, την ψυχική και ηθική δοκιμασία, τη δική μας και των συγγενών μας, δεν μπορούμε καν να απολαύσουμε ούτε την ελευθερία της κίνησης.

Στην Ελλάδα λοιπόν αποφασίσαμε να εφαρμόσουμε την αρχή της ισότητας, κατηγοριοποιώντας τους ανθρώπους σε άτομα με ειδικές ανάγκες, άγαμες μητέρες, ασθενείς, ομοφυλόφιλους κ.λπ. κ.λπ. Δημιουργήσαμε έτσι μια κουλτούρα της διαφοροποίησης, όχι της διαφορετικότητας, της διαφορετικής δηλαδή μεταχείρισης εκ των υστέρων. Δεν μάθαμε ποτέ να είμαστε διαφορετικοί, μόνο διδαχτήκαμε την αποδοχή τού να είναι κάποιος διαφορετικός.

Ας  ελπίσουμε τουλάχιστον ότι, σε πενήντα χρόνια από τώρα, οι διεκδικήσεις των ατόμων με ειδικές ανάγκες θα έχουν εκπληρωθεί, η κουλτούρα μας θα έχει αλλάξει και ο όρος ΑΜΕΑ (άτομα με ειδικές ανάγκες), θα έχει εξαλειφθεί. Γιατί όλοι μας έχουμε ανάγκες, απλώς διαφορετικές.

 Αποσπάσματα  από http://www.avgi.gr/16.7.2009
ΕΛΕΝΑ  ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ-Δικηγόρος

Ο μόνος σίγουρος !

Ο μόνος σίγουρος !

05 Νοε 2009

34 Σχόλια

Υπάρχουν  θεωρίες και απόψεις που ενώ τις έχουμε εμπεδώσει  από βιώματα τρίτων αλλά και δικά μας ακόμη,  χρειαζόμαστε  να  τις ανανεώνουμε στην  συνείδησή μας
όταν  δοκιμάζονται οι αντοχές μας .....
Στο πάρα κάτω κείμενο   γράφεται, μια χιλιοειπωμένη αλήθεια.
" Τίποτα δεν είναι δεδομένο" 
Πόσες φορές  πρέπει να  χάσουμε, για  να δεχτούμε  ήρεμα  και στωικά ότι
πράγματι τίποτα δεν είναι δεδομένο σε αυτήν την Ζωή;

Η Υγεία, η αρτιμέλεια ,η ευημερία, οι άνθρωποι που  μας αγαπούν ,που τους θεωρούμε δικούς μας, που  τους εμπιστευόμαστε ,
μπορεί κάποια στιγμή να  μας λείψουν.
 Ο μόνος σίγουρος  είναι ο εαυτός μας. Κι αυτός μόνο όταν τα έχουμε καλά μαζί του, όταν τον σεβόμαστε ,
τον εμπιστευόμαστε χωρίς εκπτώσεις , τον αγαπάμε ανυποχώρητα
και τον δεχόμαστε όπως είναι......

```````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````

 "Η δύναμη του μυαλού» νικά την αναπηρία"

«Ποτέ μην παίξετε τον ρόλο του θύματος. Σε όσο δύσκολη στιγμή κι αν βρεθείτε». Αυτό τού δίδαξε η πιο δύσκολη και επώδυνη στιγμή της δικής του ζωής και αυτό συμβουλεύει στους νέους ο Βρετανός Chris Moon, ο οποίος έχασε το δεξί του χέρι και το δεξί του πόδι σε μια έκρηξη ναρκοπεδίου στη Μοζαμβίκη το 1995.

Ο κ. Moon, πρώην αξιωματικός του βρετανικού στρατού και μέλος ανθρωπιστικής οργάνωσης για τον καθαρισμό ναρκοπεδίων βρέθηκε  στην Αθήνα, για να τρέξει μαζί με Ελληνες αθλητές και παραολυμπιακούς αθλητές στο κέντρο της πόλης. Στη συνέχεια μίλησε για την εμπειρία του στο συνέδριο γνωστής πολυεθνικής εταιρείας με θέμα «Η δύναμη του μυαλού».

«Βρισκόμουν στο αφρικανικό ναρκοπέδιο πριν από 13 χρόνια σε μια ζώνη που ξέραμε ότι ήταν καθαρή. Κάποια στιγμή, αισθάνθηκα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά χωρίς να μπορώ να προσδιορίσω ακριβώς τι ήταν. Υστερα έκανα ένα, δύο, τρία βήματα και άκουσα την έκρηξη. Εχασα τα δύο άκρα μου και πάρα πολύ αίμα. Οι πιθανότητες επιβίωσης ήταν ελάχιστες. Οι γιατροί μού είπαν ότι σώθηκα γιατί είχα άριστη φυσική κατάσταση»...

Ενα χρόνο μετά τη νοσηλεία του, ο 36χρονος Chris Moon ξεπέρασε κάθε εμπόδιο, έβαλε τεχνητά μέλη και συμμετείχε σ' έναν από τους δυσκολότερους μαραθώνιους παγκοσμίως διασχίζοντας 135 μίλια στη Σαχάρα, για να υποστηρίξει πρωτοβουλίες για άτομα με αναπηρίες. «Την επόμενη βδομάδα ευελπιστώ να τρέξω στον μαραθώνιο του Λονδίνου», είπε στην «Κ» ο Bρετανός «αθλητής της ζωής» και πατέρας τριών παιδιών.

«Οφείλουμε να αποβάλουμε τον αρνητισμό από τη ζωή μας. Να μην επικεντρωνόμαστε στις δυσκολίες και να μην μεμψιμοιρούμε. Δεν υπάρχει τίποτα πιο κουραστικό από την ηττοπάθεια. Πολλά θεωρούμε δεδομένα στη ζωή. Συχνά και ανθρώπους γύρω μας τους θεωρούμε δεδομένους. Ας έχουμε στο μυαλό μας ότι δεν χρειάζεται να χάσεις κάτι, για να το εκτιμήσεις», λέει ένας άνθρωπος που αντιμετωπίζει με χιούμορ τα τεχνητά του μέλη.

«Με ρώτησαν κάποια στιγμή για ποιο λόγο επέλεξα κάτι που πιο πολύ μοιάζει με εργαλείο, ενώ θα μπορούσα να προσθέσω ένα ηλεκτρικό χέρι που μοιάζει περισσότερο με χέρι. Το δοκίμασα κι αυτό όμως ένιωσα πολύ αμήχανα όταν πήγα να σηκώσω ένα ποτήρι μπίρα και το ηλεκτρικό χέρι αντί να πιάσει το ποτήρι προσγειώθηκε στη γενετήσια περιοχή»...

Εδώ και δέκα χρόνια, ο κ. Moon, ο οποίος όχι μόνο επέζησε από την έκρηξη αλλά και από τους Ερυθρούς Χμερ στην Καμπότζη, προσπαθεί με τις ομιλίες του να εμπνεύσει και να εμψυχώσει τα ακροατήριά του ανά τον κόσμο

Ελενα Καρανατση

www.kathimerini.gr

Η αναπηρία, η αποδοχή, η συνύπαρξη!

Νοε8

  Χθες στην επανάληψη τηλεοπτικών εκπομπών, έτυχε να δω και το παρακάτω απόσπασμα. Δε θα μπορούσα να μη γεμίσω με χαρά και συγκίνηση για ένα τόσο όμορφο παράδειγμα ανθρώπινης συνύπαρξης!

  Η κοπέλα στο βίντεο, η Ηλέκτρα περιγράφει με σύντομο αλλά περιεκτικό τρόπο, τις απορίες που σχηματίστηκαν στο μυαλό της σχετικά με το πώς θα μπορεί να «λειτουργεί» στην καθημερινότητα του ένας άνθρωπος με κινητικά προβλήματα.

    Παρόμοιες σκέψεις έχω ακούσει από άτομα διαφορετικών ηλικιών γύρω από το θέμα της αναπηρίας. Η μόνη διαφορά είναι ότι στη συγκεκριμένη περίπτωση, η Ηλέκτρα ήταν «ανοιχτή» στο να γνωρίσει καλύτερα το πώς είναι αυτός ο άνθρωπος. Ξέρω πως δε συμβαίνει με όλους μας αυτό. Πολλοί γονείς και γνωστοί μου έχουν πει, ότι νιώθουν παράξενα και μόνο στη σκέψη ότι θα πρέπει να γνωρίσουν έναν άνθρωπο με ειδικές ανάγκες. Ο κυριότερος προβληματισμός τους είναι ότι δε γνωρίζουν πώς πρέπει να συμπεριφερθούν έτσι ώστε να μη δείξουν οποιαδήποτε παράξενη συμπεριφορά απέναντι στα ίδια τα άτομα.

   Δεν υπάρχει πιο πρακτική συμβουλή εκτός από το «Να είστε ο εαυτός σας!»

  Για αυτό λοιπόν, μη φοβάστε να προσεγγίσετε τα άτομα με ειδικές ανάγκες. Δεν είναι τόσο «διαφορετικά» όσο νομίζετε. Ζουν και απολαμβάνουν την καθημερινότητα τους με έναν άλλο τρόπο ο οποίος δεν στερείτε από απολαύσεις και ποιότητα. Η ποιότητα εκπίπτει μόνο εκεί που ο κοινωνικός περίγυρος και το φυσικό περιβάλλον προσπαθεί να κάνει εκπτώσεις!

   Πολύ αντιπροσωπευτικό παράδειγμα ο Θανάσης, το παλικάρι που εμφανίστηκε στην εκπομπή και η Ηλέκτρα, μία γυναίκα χωρίς κάποιο πρόβλημα κίνησης η οποία επιβεβαιώνει: «…μέχρι που τον γνώρισα και ότι μπορούμε να ζήσουμε μία ζωή φυσιολογική, κανονική».

   Ο Θανάσης λέει: «…Άγνωστο πιστεύω είναι για το μεγαλύτερο ποσοστό της κοινωνίας. Άγνωστο δεν είναι; Μόνο και μόνο από το τον τρόπο που σε κοιτούν στο δρόμο. Είτε και τα παιδάκια, τα παιδάκια πώς θα μάθουν; Πρέπει να τους πει ο γονιός ότι τη διαφορετικότητα δεν την κοιτάμε επίμονα. Είναι ένας άνθρωπος κι αυτός. Εσύ πας με τα πόδια, αυτός πάει με ρόδες» .

  Αφήστε τα παιδιά σας να συναναστραφούν με όλα τα παιδιά, ελεύθεροι από οίκτο ή και από προκαταλήψεις. Η αποδοχή και η έλλειψη ρατσιστικών συμπεριφορών χτίζεται από μικρή ηλικία και  είναι παιδεία και στάση ζωής.

 Δέσποινα Αυγερινού-Pietrzyk

Eιδική Παιδαγωγός

Μεταπτυχιακό Ειδικής Αγωγής

despina.avgerinou@gmail.com

Συναισθηματική αναπηρία

Συναισθηματική αναπηρία

Γράφτηκε από την  Λιάνα Σαμαρά

(2 ψήφοι)

Πάντα αντιμετώπιζα πρόβλημα στο να προσδιορίσω τον όρο της λέξης συναίσθημα. Και η πιο έντονη απορία μου ήταν και είναι, αν έχουμε όλοι. Και αν ναι γιατι διαφερουν τοσο μεταξυ ανθρωπων.
Με τον καιρό έμαθα πολλά παραπάνω απ' όσα περίμενα. Έμαθα και το σημαντικότερο. Τον όρο της συναισθηματικής αναπηρίας. Απίστευτο; Και όμως υπάρχουν και πολλοί οι οποίοι πάσχουν απ' αυτό και δεν το έχουν αντιληφθεί καν. Και όσοι ήταν αρκετά έξυπνοι για να τα καταλάβουν, δεν το αποδέχτηκαν και κρύφτηκαν πίσω απ' τη φράση "εγώ; αποκλείεται."

Καλά. Και μετά ξύπνησες.
Η συναισθηματική αναπηρία συνήθως παρατηρείται σε ανθρώπους αρκετά πληγωμένους. Ή αρκετά ευθυνόφοβους. Με τον καιρό γίνονται ανήμποροι να αισθανθούν και να δεχτούν συναισθήματα άλλων, να δεχτούν κριτική, να δώσουν και να πάρουν, και το σημαντικότερο ανήμποροι να πάρουν ορθές αποφάσεις. Όλα αυτά τα εστερνίζονται με φόντο μια ατέρμονη άρνηση να ξεβολευτούν, γιατί θεωρούν οτι αν αλλάξει κατι, θα ξαναπληγωθούν. Ή γιατί απλά θεωρούν ότι έχουν βρεί το νόημα της ζωής. Σιγά σιγά υιοθετούν απόψεις, όπως οτι δεν χρειάζονται κανέναν. Μέγιστη αλαζονεία. Ή ότι είναι καλύτερα να αφήσουν τα συναισθήματά τους σε αδράνεια, και να βολευτούν σε κάτι πιο απλό και εύκολο. Συμβιβάζονται με ανθρώπους που συμβιβάζονται και λατρεύουν ή μισούν μια εικόνα. Περιφέρονται μόνο με αυτήν και είναι ικανοποιημένοι... Ή στην καλύτερη περίπτωση που μπαίνουν στη διαδικασία μίας σχέσης,βαθιά μέσα τους ξέρουν ότι δε νιώθουν όσα θα έπρεπε γιατί στο πίσω μέρος του μυαλού τους υπάρχει κάποια άλλη που πιστεύουν ότι θα μπορούσαν να αισθανθούν κάτι, και πάει λέγοντας. Και μη νιώθοντας.
Δεν είναι έτσι όμως...Συναισθήματα υπάρχουν για να μη τα αφήνουμε σε αδράνεια. Είναι όπως το σώμα μας. Αν το αφήσουμε, μας αφήνει. Έτσι και με τα συναισθήματά μας. Χρειάζονται φροντίδα και όχι παραμέληση. Χρειάζονται σημασία και όχι άγνοια.
Κάποιον συναισθηματικά ανάπηρο τον αναγνωρίζεις αν παρατηρήσεις οτι δε μπορεί να αποδεσμευτεί από έναν κύκλο γυναικών με χαμηλή νοημοσύνη συνήθως που ταίζουν το υπερτροφικό εγώ του. Σημαντικό χαρακτηριστικό. Επίσης, είναι ανίκανος να εκφράσει τα συναισθήματά του και να δεχτεί τα συναισθήματα των κοντινών του. Συνήθως δείχνει απροθυμία για συζήτηση λόγω της έλλειψης απόψεων και αποφασιστικότητας. Και ένα άλλο βασικό χαρακτηριστικό τους είναι οτι δεν αναλαμβάνουν ευθύνες...Μία ελαφρύτερη μορφή συναισθηματικής αναπηρίας διακρίνεται σε όσους μπορούν να μπούν τόσο εύκολα σε μία σχέση όσο και να βγούν. Σε όσους μπορούν να πούν ότι νιώθουν κάτι για διαφορετικούς ανθρώπους σε μικρά χρονικά διαστήματα.
Ποιός χρειάζεται έναν τέτοιον άνθρωπο στη ζωή του; Κανένας νομίζω.
Τα συναισθήματα δεν είναι φτιαγμένα για να δημιουργούν δράματα. Μιλάω για τα όμορφα συναισθήματα. Οι περισσότεροι από μας έχουμε συνδέσει τον έρωτα με το δράμα. Κάτι που δεν ισχύει (αν εξαιρέσουμε τους μονόπλευρους έρωτες-θα ρθεί και η σειρά τους). Συγγνώμη αν σας χαλάω τη δυστυχία αλλά τέτοιου είδους συναισθήματα θα έπρεπε να σε απογειώνουν και όχι να σε προσγειώνουν και μάλιστα απότομα. Γιατί αν σε προσγειώνουν τότε δεν έχουν να κάνουν με τον έρωτα ή την αγάπη. Τα πράγματα είναι πιό απλά απ'ότι πιστεύουμε. Και όλα αυτά που υποστηρίζουν όσοι φοβούνται να εκφράσουν τα συναισθήματά τους και τα αφήνουν στην άγνοια, είναι φθηνές δικαιολογίες και μάλιστα άκρως μαζοχιστικές.

Η δύναμη του μυαλού» νικά την αναπηρία

Η δύναμη του μυαλού» νικά την αναπηρία

Της Ελενας Καρανατση

«Ποτέ μην παίξετε τον ρόλο του θύματος. Σε όσο δύσκολη στιγμή κι αν βρεθείτε». Αυτό τού δίδαξε η πιο δύσκολη και επώδυνη στιγμή της δικής του ζωής και αυτό συμβουλεύει στους νέους ο Βρετανός Chris Moon, ο οποίος έχασε το δεξί του χέρι και το δεξί του πόδι σε μια έκρηξη ναρκοπεδίου στη Μοζαμβίκη το 1995.
Ο κ. Moon, πρώην αξιωματικός του βρετανικού στρατού και μέλος ανθρωπιστικής οργάνωσης για τον καθαρισμό ναρκοπεδίων βρέθηκε χθες στην Αθήνα, για να τρέξει μαζί με Ελληνες αθλητές και παραολυμπιακούς αθλητές στο κέντρο της πόλης. Στη συνέχεια μίλησε για την εμπειρία του στο συνέδριο γνωστής πολεθνικής εταιρείας με θέμα «Η δύναμη του μυαλού».
«Βρισκόμουν στο αφρικανικό ναρκοπέδιο πριν από 13 χρόνια σε μια ζώνη που ξέραμε ότι ήταν καθαρή. Κάποια στιγμή, αισθάνθηκα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά χωρίς να μπορώ να προσδιορίσω ακριβώς τι ήταν. Υστερα έκανα ένα, δύο, τρία βήματα και άκουσα την έκρηξη. Εχασα τα δύο άκρα μου και πάρα πολύ αίμα. Οι πιθανότητες επιβίωσης ήταν ελάχιστες. Οι γιατροί μού είπαν ότι σώθηκα γιατί είχα άριστη φυσική κατάσταση»...
Ενα χρόνο μετά τη νοσηλεία του, ο 36χρονος Chris Moon ξεπέρασε κάθε εμπόδιο, έβαλε τεχνητά μέλη και συμμετείχε σ’ έναν από τους δυσκολότερους μαραθώνιους παγκοσμίως διασχίζοντας 135 μίλια στη Σαχάρα, για να υποστηρίξει πρωτοβουλίες για άτομα με αναπηρίες. «Την επόμενη βδομάδα ευελπιστώ να τρέξω στον μαραθώνιο του Λονδίνου», είπε στην «Κ» ο Bρετανός «αθλητής της ζωής» και πατέρας τριών παιδιών.
«Οφείλουμε να αποβάλουμε τον αρνητισμό από τη ζωή μας. Να μην επικεντρωνόμαστε στις δυσκολίες και να μην μεμψιμοιρούμε. Δεν υπάρχει τίποτα πιο κουραστικό από την ηττοπάθεια. Πολλά θεωρούμε δεδομένα στη ζωή. Συχνά και ανθρώπους γύρω μας τους θεωρούμε δεδομένους. Ας έχουμε στο μυαλό μας ότι δεν χρειάζεται να χάσεις κάτι, για να το εκτιμήσεις», λέει ένας άνθρωπος που αντιμετωπίζει με χιούμορ τα τεχνητά του μέλη.
«Με ρώτησαν κάποια στιγμή για ποιο λόγο επέλεξα κάτι που πιο πολύ μοιάζει με εργαλείο, ενώ θα μπορούσα να προσθέσω ένα ηλεκτρικό χέρι που μοιάζει περισσότερο με χέρι. Το δοκίμασα κι αυτό όμως ένιωσα πολύ αμήχανα όταν πήγα να σηκώσω ένα ποτήρι μπίρα και το ηλεκτρικό χέρι αντί να πιάσει το ποτήρι προσγειώθηκε στη γενετήσια περιοχή»...
Εδώ και δέκα χρόνια, ο κ. Moon, ο οποίος όχι μόνο επέζησε από την έκρηξη αλλά και από τους Ερυθρούς Χμερ στην Καμπότζη, προσπαθεί με τις ομιλίες του να εμπνεύσει και να εμψυχώσει τα ακροατήριά του ανά τον κόσμο.