2008 - Κι η αγάπη πάλι θα καλεί
(RollOut vision services)
- Κι αν έσβησε σαν ίσκιος…
- Σε μια γη που ανατέλει
- Κι η αγάπη πάλι θα καλεί
- “Στην Κόλαση βαθιά”
- Αντί για σένα
- Αγνός
- Κέρνα τους δαίμονες
- Με ρωτούν οι χειμώνες
- Παράξενα νέα από κάποιο άλλο άστρο
- Μ’ ένα άδειο ποτήρι
- Ένα σκιάχτρο που άρπαξε φωτιά
- Τελευταίος σταθμός
Μουσική: ΔΙΑΦΑΝΑ ΚΡΙΝΑ, στίχοι: Παντελής Ροδοστόγλου, Θάνος Ανεστόπουλος
ΚΙ Η ΑΓΑΠΗ ΠΑΛΙ ΘΑ ΚΑΛΕΙ
Στον Κώστα ΒάμβουκαΚάποτε θα ’ρθει η στιγμή
που όλα θα πάρουν ένα νόημα βαθύ
θα σου θυμίζουν οι ουρανοί άγνωστες πτήσεις
κι η θάλασσα η παντοτινή
τρεμούλιασμα νωχελικό
στον πιο αθώο σου εαυτό
και οι σταθμοί παλιές, καλές αναχωρήσεις.
Κι η αγάπη πάλι θα καλεί
στον κόρφο της γλυκά να ’ρθεις
να ξαποστάσεις
να ιστορήσεις μια ζωή
βγάζοντας στεναγμό βαθύ
και στην ποδιά της να τινάξεις
σαν λείψανα αγίων μαρτυρικά
όλες σου τις θλίψεις.
Δεν υπάρχει ομορφιά
παρά μόνο στο βλέμμα
που τη φρίκη κοιτάει
κι όμως αντέχει.
Μουσική: ΔΙΑΦΑΝΑ ΚΡΙΝΑ
Στίχοι: ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΡΟΔΟΣΤΟΓΛΟΥ
ΑΝΤΙ ΓΙΑ ΣΕΝΑ
Αντί για σένα διάλεξαμια ανθισμένη κόλαση
ένα μπουντρούμι
γεμάτο κραυγές και βροχή
ένα ναυάγιο
στο κέντρο μιας χίμαιρας
να ατενίζω το ανέφικτο
και τη σιωπή.
Θα συνεχίσω να ψάχνω στη μουσική
όσα δεν μου ’δωσε κι όσα μου πήρε η ζωή
γελώντας και πίνοντας
τραγουδώντας κι ελπίζοντας πως
πριν το ταξίδι τελειώσει
μες στην πιο άγρια θλίψη
και σ’ έναν άγνωστο τόπο
αχ, θα μου αποκαλύψει
γιατί άξιζε τόσο τον κόπο.
Μουσική: ΔΙΑΦΑΝΑ ΚΡΙΝΑ
Στίχοι: ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΡΟΔΟΣΤΟΓΛΟΥ
ΜΕ ΡΩΤΟΥΝ ΟΙ ΧΕΙΜΩΝΕΣ
Με ρωτούν οι χειμώνες, τα σκυλιά μες στο κρύομε ρωτούν τα μελτέμια που με κόψαν στα δύο
με ρωτούν τα φεγγάρια κι οι νεκροί γαλαξίες
με ρωτούνε τα σκιάχτρα κι οι σκιές στις γωνίες
αν κουράστηκα να σέρνω εδώ κι εκεί τη ζωή μου
αν ακόμα ανασαίνω, αν κοχλάζει η ψυχή μου
πού γυρίζω τις νύχτες και τι ψάχνω να βρω
αν αυτό το ναυάγιο εκεί στην άκρη είμαι εγώ.
Μα εγώ στήνω γιορτές για τους ανθρώπους που χάνουν
καταπίνω φωτιές, μοιράζω τα υπάρχοντά μου
μπαίνω αλλόφρων από εξόδους κινδύνου
καθώς όλοι τρέχουνε μακριά να ξεφύγουν
τραγουδάω τη μνήμη, τη χαρά, τη συγγνώμη
γιατί ξέρω πως τίποτα δεν χάθηκε ακόμη.
Κι όταν σβήσουν τα φώτα, μου σφίγγεις τα χέρια
και μου λες: «τι θα γίνω αν χαθείς»
μη φοβάσαι, μωρό μου, πάνω λάμπουν τ’ αστέρια
εδώ κάτω λάμπουμε εμείς.
Μας προσμένουν σαν στοιχειά που ξυπνάνε απ’ τη στάχτη
οι πιο άγριες χαρές, τα πιο υπέροχα πάθη
νυσταγμένες μελωδίες στου μυαλού μας τα βάθη
οι παλιές μας ουτοπίες, τα ολοκαίνουρια λάθη,
μας προσμένουν οι μεγάλοι, οι απέραντοι δρόμοι
μας προσμένουν κι όλα αυτά που δεν ήρθαν ακόμη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου