Ας ευθυμήσωμεν ολίγον: Προφητείες και ρήσεις του γέροντα Παΐσιου

«Σήμερα το να διαβάζει κανείς τους προφήτες είναι σαν να διαβάζει εφημερίδα, τόσο ξεκάθαρα είναι γραμμένα».
Μοναχός Παΐσιος
Ξεκάθαρα, δεν λες τίποτε. Το λέει και το φλιτζάνι -για να δανειστούμε μια ατάκα του παλιού ελληνικού κινηματογράφου.
Μετά τον θάνατο του μοναχού Παΐσιου (1994), ξεφύτρωσαν σαν τα μανιτάρια διάφορα βιβλία και κείμενα, που αποδίδουν στον εν λόγω ιερωμένο, διάφορες «προφητείες», οι οποίες περιστρέφονται κυρίως γύρω από εθνικά θέματα, και με μια ιδιαίτερη εμμονή στην εκπόρθηση της Κωνσταντινούπολης από τους Ρώσους και την παράδοσή της στους Έλληνες. Ο Παΐσιος βέβαια δεν ζει για να επιβεβαιώσει ή να διαψεύσει τους «χρησμούς» που του αποδίδονται, αν και φέρονταν να μην εγκρίνει την διάσταση που έπαιρναν τα λεγόμενά του, στα οποία μάλλον μπήκαν και αρκετές «σάλτσες» από τους διάφορους φερόμενους ως -συνήθως ανώνυμους- συνομιλητές του που δημοσιοποίησαν τις προσωπικές τους εμπειρίες.
Ιδιαίτερη σπουδή στην διάδοση αυτών των προφητειών και την δημιουργία του θρύλου του «προφήτη» Παΐσιου -εκτός της πάσης φύσεως θρήσκους ή θρησκόληπτους- δείχνουν κάποιοι στρατιωτικοί. Υπάρχει μάλιστα και κάποιος, που ισχυρίζεται πως ο Παΐσιος, σε αντίθεση με όσους άλλους στρατιωτικούς συνομίλησε, έδωσε σ' αυτόν το «προνόμιο» της εισόδου στην Πόλη ως ηγέτη στρατιωτικού τμήματος των Ελλήνων, όταν θα συμβεί η (ανα)κατάληψη της Κωνσταντινούπολης. Ο εν λόγω στρατιωτικός βέβαια, δεν αποκαλύπτει το όνομά του, προφανώς γιατί κατανοεί το βλακώδες του πράγματος και δεν θέλει να εκτεθεί δημοσίως. Σε κάθε περίπτωση πάντως, αποτελεί θλιβερό φαινόμενο η εμπλοκή στρατιωτικών σ' αυτή την ακατάσχετη μπουρδολογία.
Ας δούμε όμως μερικές από τις πιο δημοφιλείς «προφητείες» και ρήσεις του Παΐσιου, που μόνο θυμηδία μπορούν να προκαλέσουν σε υγιώς σκεπτόμενους ανθρώπους...

---

Ο πνευματικός νόμος θα εφαρμοσθεί πολυτρόπως. Πρώτα θα παιδεύσει ο Θεός τους μεγάλους εχθρούς της Ορθοδοξίας, που είναι ο Ισλαμισμός και ο Καθολικισμός. Αυτοί που αμείλικτα χτυπούν την Ορθοδοξία, τώρα θα εκλείψουν. Ακόμα και αυτοί που κατέστρεψαν τον Βυζαντινό Πολιτισμό δεν είναι οι Τούρκοι που τον κατέστρεψαν, είναι οι σταυροφόροι, οι Ευρωπαίοι, οι καθολικοί που ενίσχυσαν τους Τούρκους για να καταστρέψουν το Βυζάντιο. Τους απογόνους τους, λοιπόν, θα τους μαζέψει ο Θεός εκεί μέσα και θα σφαγούν εκεί. Εσείς είστε νεότεροι και θα το δείτε, αφού θα είστε εν τη ζωή.
[Ο πατήρ Παΐσιος δεν μας εκπλήσσει καθόλου. Κλασικός Ρωμιός ορθόδοξος Ιουδαιοχριστιανός, ο οποίος επιβεβαιώνει το «αγάπα με ή κάηκες» καθώς επίσης και το «κάλλιο φέσι τούρκικο, παρά τιάρα παπική».]
Η Τουρκία θα σβήσει, αλλά δεν θα υπάρχει ούτε μια σελίδα στην παγκόσμια ιστορία που να φέρνει στη μνήμη ότι υπήρξε αυτή η καταραμένη φυλή. Αγαπώ πολύ την πατρίδα μου και λυπούμε πολύ που σήμερα τα Ελληνόπουλα ντρέπονται να πουν πως είναι Έλληνες. Η λέξη «Έλληνας» δεν αποδίδει φυλετισμό. Η λέξη «Έλληνας» αποτελεί φυλετισμό για κάθε άλλον πλην των Ελλήνων. Τώρα όμως δεν είμεθα Έλληνες, είμεθα Ρωμαίοι, είμεθα Βυζαντινοί, είμεθα Θεανθρωπιστές. Ανεβήκαμε πιο ψηλά... Σήμερα όμως που όλοι γονατίσαμε και δεν υπάρχει ελπίς, θα επέμβει ο Θεός των πατέρων μας για τα αίματα των Μαρτύρων μας και τα λείψανα των Αγίων μας. Το αίμα το Ελληνικό που χύθηκε για την Ορθοδοξία, εάν ενωθεί σήμερα θα γίνει πλωτό ποτάμι, να πνίξει τους κανίβαλους που λέγονται «μεγάλοι».
[Τι λέει ο άνθρωπος Θεέ μου (τι είπα τώρα;)... Μέσα σε λίγες γραμμές πραγματοποιεί μια χονδροειδέστατη αντίφαση και οι «φαν» του σιωπούν μπροστά στη «σοφία» του. Από τη μια επιπλήττει, όσους ντρέπονται να δηλώσουν Έλληνες κι απ' την άλλη μας αμολάει ένα μεγαλοπρεπέστατο «δεν είμεθα Έλληνες, είμεθα Ρωμαίοι» και μας αφήνει με ανοιχτό το στόμα, αναρωτώμενους τι να θέλει να πει άραγες ο ποιητής...]
Οι ελπίδες μας είναι μόνο στον Θεό. Κι εσείς να ζείτε χριστιανικά, γιατί σας λέω υπεύθυνα –και θα το δείτε- ότι δεν έχουμε μέρες. Αυτό που ανάβει τώρα στα Βαλκάνια (σ.σ.: εννοεί τον πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας) θα συνεχιστεί. Αυτό θα είναι η αφετηρία μέσω της οποίας ο Θεός, με το δικό Του τρόπο, θα ελευθερώσει τους χριστιανούς και θα τους υψώσει πάλι στην γραμμή τους. Και θα επανέλθει το Βυζάντιο. Και ξέρετε γιατί; Διότι οι Ευρωπαίοι λαοί θα ξαναενωθούν. Ποιος θα τους καθοδηγεί; Δεν κρατάει κανείς. Μόνο εμείς κρατάμε την Ορθόδοξη πίστη.
[Αυτά ο Παΐσιος τα έλεγε (ή φέρεται να τα έλεγε) στις αρχές της δεκαετίας του '90. Ν' αρχίσουμε να ανησυχούμε για την μεγάλη καθυστέρηση της αναβίωσης του Βυζαντίου; Να υποθέσουμε ότι ο Θεός κάπου «σκάλωσε»;]
Κάτι θα ανάψει μεταξύ Τούρκων και Ρώσων και θα κατέβουν οι Ρώσοι και θα πάρουν την Πόλη. Μετά, θέλοντας και μη, θα τη δώσουν στην Ελλάδα... Όχι ότι οι ίδιοι μας αγαπούν, αλλά θα υποχρεωθούν να μας την δώσουν από τις περιστάσεις. Εμείς θα είμαστε θεατές σε αυτόν τον πόλεμο... Η Πόλη, θα διοικείται από Ρώσους, Έλληνες και Ευρωπαίους.Η καταιγίδα αυτή θα φτάσει μέχρι το Ισραήλ και τότε οι Εβραίοι θα καταλάβουν τα σφάλματά τους.
[Η πιο δημοφιλής «προφητεία» του Παΐσιου. Ευσεβείς πόθοι που μετατρέπονται σε «προφητείες».]
Οι Τούρκοι, τα κόλλυβα τα έχουν στη μέση τους. Θα πάθουν μεγάλο κακό. Θα γίνει σύγκρουση στο Αιγαίο. Εμείς δεν θα πάθουμε μεγάλο κακό. Τότε θα επέμβει από πάνω ο Ρώσος και θα γίνει όπως τα λέει η προφητεία του Αγίου Κοσμά. Οι μεγάλοι θα φροντίσουν... Την Κωνσταντινούπολη οι Έλληνες πρέπει να την φυλάξουν. Και έτσι, ο Θεός θα την χαρίσει σε εμάς. Θα μας βοηθήσει ο Θεός, γιατί είμαστε ορθόδοξοι... Ο βασιλιάς Κωνσταντίνος θα συμβάλλει, ως μεσάζοντας, να δοθεί η Πόλη στην Ελλάδα. Είναι ευλαβής, είναι καλός... Οι Τούρκοι θα καταστραφούν. Πραγματικά θα σβήσουν από τον χάρτη, διότι είναι ένα έθνος, το οποίο δεν προέκυψε από την ευλογία του Θεού. Θα σβήσουν ως έθνος και η έκταση ολόκληρης της Τουρκίας θα είναι μια αχανής έρημος, στην οποία, για να συναντήσει κανείς άνθρωπο, θα πρέπει να περπατάει εφτά ώρες!
[Τι να πρωτοθαυμάσει κανείς εδώ... Την «προφητεία» που στηρίζεται πάνω σε μια άλλη «προφητεία», ή ότι αυτή ή άλλη «προφητεία» ανήκει στον...Πατροκοσμά; Αυτόν δηλαδή που διακήρυττε πως «έφερεν ο Θεός τον Τούρκον διά ιδικόν μας συμφέρον· διότι τα άλλα έθνη θα μας έβλαπτον εις την πίστιν... Και τον έχει ο Θεός τον Τούρκον ωσάν σκύλον να μας φυλάει». Κι ας κάνουμε πως δεν διαβάσαμε την αρλούμπα περί τουρκικής...ερήμου και για τις επτά ώρες ποδαρόδρομο.]
Η Τουρκία θα διαμελισθεί σε 3-4 κομμάτια. Ήδη έχει αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση. Εμείς θα πάρουμε τα δικά μας εδάφη, οι Αρμένιοι τα δικά τους και οι Κούρδοι τα δικά τους. Το κουρδικό θέμα έχει ήδη δρομολογηθεί. Αυτά θα γίνουν, όχι τώρα, αλλά σύντομα, όταν θα πάψει αυτή η γενιά που κυβερνάει την Τουρκία και θα αναλάβει νέα γενιά πολιτικών. Τότε θα γίνει ο διαμελισμός της Τουρκίας. Πολύ σύντομα, οι προσευχές που γίνονται κάτω από την επιφάνεια της γης, θα γίνονται επάνω στην γη και τα κεράκια που ανάβονται κάτω, θα ανάβονται επάνω. Όλα αυτά θα γίνουν μέσα στα χρόνια αυτά. Έφτασε ο καιρός.
[Εδώ ο Παΐσιος μπέρδεψε τα μπούτια του. Στην προηγούμενη «προφητεία» μιλά για αφανισμό των Τούρκων και τώρα κάνει μια «έκπτωση» κάνοντας λόγο για διαμελισμό. Άνθρωπος ήταν βέβαια, που να θυμόταν τι ακριβώς έλεγε σε προηγούμενες προφητείες του.]
Η Κύπρος θα ελευθερωθεί, όταν μετανοήσουν οι Κύπριοι. Να κάνετε πνευματικές βάσεις για να διώξουν τις βάσεις των Τούρκων, των Άγγλων και των Αμερικανών.
[Εδώ δυσκολεύεται να γελάσει κάποιος με τις ανοησίες και τα «προφητικά» παραληρήματα του Παΐσιου. Να μετανοήσουν οι Κύπριοι για τι πράγμα; Και υπάρχουν άνθρωποι που εκστασιάζονται μπροστά σε τέτοιες ιταμές μπούρδες...]
Μην στεναχωριέστε, παιδιά μου, ο Θεός αγαπάει πολύ την Ελλάδα και τους Έλληνες. Έστω και λίγοι, μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού να μείνουν πιστοί, θα προστατεύει ο Θεός την Ελλάδα... Το τελικό αποτέλεσμα θα είναι υπέρ των Ελλήνων.
[Αμ δεν το είδαμε Παΐσιε; Εδώ και δυο χιλιάδες χρόνια, δεν έχει σταματήσει να μας «προστατεύει». Βεβαίως, το ότι μας αγαπά είναι αδιαμφισβήτητο. Το λέει ξεκάθαρα και στην «Αγία Γραφή»: «...εξαγέρω τα τέκνα σου, Σιών, επί τα τέκνα των Ελλήνων και ψηλαφήσω σε ως ρομφαίαν μαχητού» (Ζαχαρίας Θ 13-15).]
Ο Θεός θα μπορούσε να κάνει όλους τους ανθρώπους μέσα σε τρία λεπτά να μετανοήσουν, αν γύριζε ας πούμε το κουμπί και έκανε σεισμό σε όλη την γη. Αμέσως θα φώναζαν όλοι «ήμαρτον, ήμαρτον» και θα κάναν προσευχές και τάματα. Μετά από μια βδομάδα όμως… θα τρέχαν πάλι στα μπουζούκια.
[Ο Θεός όμως είναι «πανάγαθος» και δεν εκβιάζει με τέτοια μέσα την πίστη των ανθρώπων (το «αγάπε με ή κάηκες» που λέγαμε). Έχουν άλλωστε το δικαίωμα της επιλογής. Έτσι δεν είναι Παΐσιε; Βέβαια, αν πρόκειται να υποπέσουν στο μέγιστο αμάρτημα της μπουζουκολατρείας, ε τότε δικαιολογημένα τους πήρε και τους σήκωσε.]
Να ψηφίσετε όποιον βλέπετε ότι είναι ο καλύτερος, όποιον αγαπά πιο πολύ τον Θεό και την πατρίδα, αυτόν να ψηφίσετε.
[Αυτή η προφητεία είναι πολύ βολική για τον...Καρατζαφέρη. Βέβαια έχουμε και το περιστατικό με το...περιστέρι. Είναι φανερό ότι πρόκειται για την...επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος. Ο Κύριος ως φαίνεται έκαμεν την επιλογήν του...]

Διαβάστε περισσότερα: Ας ευθυμήσωμεν ολίγον: Προφητείες και ρήσεις του γέροντα Παΐσιου | Πάρε-Δώσε http://www.pare-dose.net/3617#ixzz3PCR0opl8

Καταπολέμηση τῆς ἐπιθυμίας νά μᾶς ἀγαποῦν.

 

    ΤΑ ΠΑΘΗ ΚΑΙ Η ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΠΩΣ ΘΕΡΑΠΕΥΟΝΤΑΙ

 

ΠΩΣ ΘΕΡΑΠΕΥΕΤΑΙ Η ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ ΚΑΤΑ ΤΟΥΣ ΠΑΤΕΡΕΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ 

 

17)Καταπολέμηση τῆς ἐπιθυμίας νά μᾶς ἀγαποῦν.

Ἡ ταπείνωση, ὅπως ἤδη ἐλέχθη, εἶναι κορυφαῖο φάρμακο κατά τῆς κατάθλιψης. Ἕνας κύριος τρόπος ­–σύμφωνα μέ τούς Ἁγίους Πατέρες- γιά νά τήν φθάσουμε εἶναι τό νά βάζουμε πάντα τόν ἑαυτό μας κάτω ἀπό ὅλους.

Γιά νά πετύχουμε δέ, στήν προσπάθεια νά βάλουμε τόν ἑαυτό μας στήν «ἔσχατη θέση»- κάτω ἀπό ὅλους, θά πρέπει νά καταπολεμήσουμε μιά βαθειά μέσα μας ριζωμένη ἐπιθυμία: τήν ἐπιθυμία νά μᾶς ἀγαποῦν καί νά μᾶς ἀποδέχονται.

Ὅταν θέλουμε νά μᾶς ἀγαποῦν φανερώνουμε τήν ἄρρωστη ἀγάπη πού ἔχουμε στόν ἑαυτό μας, τόν ἐγωκεντρισμό μας. Νά τί μᾶς συμβουλεύει ὁ Γέροντας Παΐσιος:

«Νά προσεύχεσαι καί νά ἀγαπᾶς. Νά ἀγαπᾶς τό Θεό καί τούς ἀνθρώπους.Δέν βλέπεις ἐδῶ τί κάνει ἡ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ; Νά μή λές μέσα σου ”μέ ἀγαποῦν οἱ ἄλλοι; ”. Ἄν τούς ἀγαπᾶς ἐσύ πρῶτα,νά ξέρεις ὅτι καί αὐτοί σέ ἀγαποῦν τό ἴδιο”»¹⁰⁰.

Ὁ ἄνθρωπος πού ἔχει μεγάλο ἐγωισμό θέλει νά εἶναι τό ἐπίκεντρο τῆς προσοχῆς ὅλων. Ἐπίσης ζηλεύει ὅταν ἀγαποῦν ἄλλους, αὐτοί, πού περιμένει νά ἀγαποῦν αὐτόν.

Ὁ σοφός π. Πορφύριος ἔλεγε σέ πνευματική του θυγατέρα, γιά τήν ὁποίαν νόμιζαν ὅτι πάσχει ἀπό κρίσεις ἐπιληψίας: «Ἐσύ ἔχεις μεγάλο ἐγωισμό μέσα σου, θέλεις νά σ’ ἀγαποῦνε ὅλοι. Καί πολλές φορές, ὅταν δεῖς τούς γονεῖς σου νά περιποιοῦνται κάποιον ἀδερφό σου, ἔ! Τό κάνεις μόνη σου. Ξεύρεις πῶς γίνεται αὐτό τά πράγμα, καί κάνεις ἔτσι καί τό κάνεις. Δηλαδή, ἀνοίγεις, σέ κυριεύει ὁ δαίμονας καί ἀπό κεῖ καί πέρα τά χάνεις. Πέφτεις κάτω, ἀφρίζεις, χτυπιέσαι, δαγκάνεις τά χείλη σου, γιά θυμήσου το, τῆς λέω, ρέ κόρη; Ἔ! αὐτό τό κάνω, μοῦ λέει. Λέω, πῶς τό κάνεις, γιατί τό κάνεις; Νά ὅταν μέ στενοχωρήσουν δέν ἔχω τίποτ’ἄλλο νά κάνω, κάνω αὐτό γιά νά τό καταλάβουν νά μή μέ στενοχωροῦν, νά μ’ ἀγαποῦν καί νά μοῦ φέρνουνε ἐκεῖνο πού θέλω»¹⁰¹. Οἱ φαινομενικά κρίσεις ἐπιληψίας σ’ αὐτήν τήν κοπέλα δέν ἦταν παρά ἐκδηλώσεις ζήλειας καί πληγωμένου ἐγωισμοῦ.

Ὁ ἄνθρωπος δέν τό καταλαβαίνει πολλές φορές, ὅτι ἐνεργεῖ μέ πολύ ἐγωισμό διότι καταλαμβάνεται καί αἰχμαλωτίζεται ἀπό τόν πονηρό. Ἀρχικά ὅμως ἑκούσια ὑποχωρεῖ στόν πονηρό. Ὁ πνευματικά ὑγιής δέν ἀποζητᾶ τήν ἀγάπη τῶν ἄλλων, οὔτε τό ἐνδιαφέρον τους γιαυτόν, ὁπότε καί δέν πάσχει ὅταν ἀδιαφοροῦν γι’ αὐτόν ἤ ἀκόμη καί ὅταν τόν ἀδικοῦν μέ ὁποιοδήποτε τρόπο.

100 Γέροντος Παϊσίου Ἁγιορείτου, Λόγοι τοῦ Γέροντα γιά τήν Οἰκογενειακή Ζωή, http://www.agiosgeorgioshaidarioy.gr/gerontas_paisios.html

101 Συνομιλία γιά τήν κατάθλιψη, σελ. 21.

Ἱερομόναχος Σάββας Ἁγιορείτης

Πρεσβυτέρου Διονυσίου Τάτση ΑΜΟΙΒΑΙΑ ΣΩΤΗΡΙΑ Γέροντας Παΐσιο

Όταν μόναζε ό Γέροντας στο Στόμιο, το μονοπάτι πού έφτανε ως εκεί ήταν πολύ δύσκολο. Απότομες ανηφόρες καί κατηφόρες, στενή διάβαση, επικίνδυνα σημεία καί συνεχείς καταπτώσεις. Ό Γέροντας κατέβαινε κατά αραιά διαστήματα στην Κόνιτσα για ν' αγοράζει τροφές καί διάφορα υλικά καί κανόνιζε πάντα το βράδυ να είναι στο Μοναστήρι. Στην πόλη συνήθως ήταν βιαστικός, όπως κι όταν ανηφόριζε για το Στόμιο. Πίστευε ότι ή πολύωρη παραμονή του στον κόσμο θα του σκόρπιζε το νου σε πολλές ξένες υποθέσεις καί θα έχανε το ησυχαστικό του πρόγραμμα. Ήταν νέος μοναχός τότε καί αντιμετώπιζε πολλούς πειρασμούς. Μια φορά ό Γέροντας, φορτωμένος διάφορα πράγματα, ανηφόριζε προς το Μοναστήρι. Ήταν απόγευμα καί ήθελε να φτάσει προτού να δύσει ό ήλιος. Πέρασε τα περισσότερα κλώσματα, χωρίς να σταματήσει. Στο δρόμο συνάντησε έναν γνωστό του, πρόσφυγα άπ' την Καππαδοκία, ό όποιος κουβαλούσε με τα δυο του μουλάρια ξύλα. Εκείνη τη μέρα όμως είχε μια περιπέτεια. Τα μουλάρια του σε μια απότομη κατηφόρα είχαν χάσει την ισορροπία τους καί είχαν πέσει, ενώ τα ξύλα είχαν σκορπιστεί Ό Γέροντας τον είδε πού παιδευόταν να ξαναφορτώσει τα ζώα του καί σταμάτησε να τον βοηθήσει. Το μονοπάτι ήταν πολύ στενό καί δεν βόλευε. Χρειάστηκε να κουβαλήσουν τα ξύλα με τα χέρια λίγο πιο κάτω καί στη συνέχεια να τα φορτώσουν. Όταν ολοκληρώθηκε ή προσπάθεια, ό αγωγιάτης είπε στο Γέροντα: - Μ' έσωσες, μ' έσωσες, π. Παΐσιε. Κινδύνεψα κι εγώ καί τα ζώα. - Να 'σαι καλά, ευλογημένε, του είπε. Μετά ξαναπήρε στους ώμους του τους τορβάδες καί συνέχισε το δρόμο. Έφτασε σ' ένα ψηλό σημείο, σε μια κορυφή, άπ' οπού έβλεπε τον αγωγιάτη πού βοήθησε, ενώ ψηλά αγνάντευε το Μοναστήρι καί δεξιά του την απότομη πλαγιά του Λάζαρου, άπ' την οποία σχεδόν καθημερινά έπεφταν μικρές καί μεγάλες πέτρες. Στάθηκε λίγα λεπτά για να πάρει μια ανάσα καί να βεβαιωθεί αν ό πατριώτης του συνέχιζε κανονικά με τα φορτωμένα μουλάρια. Ξαφνικά όμως ένας ισχυρός θόρυβος ακούστηκε καί ό Γέροντας νόμιζε ότι όλο το βουνό μετακινιόταν. Από πολύ μεγάλο ύψος άρχισαν να ξεκόβονται καί να κατρακυλούν μεγάλοι βράχοι, πάνω στους οποίους ήταν μέτριου μεγέθους πεύκα. Το θέαμα ήταν φοβερό. Οι βράχοι παράσερναν κι άλλους βράχους πιο κάτω, προκαλώντας ήχους βιβλικής καταστροφής, ενώ στο πέρασμα τους έσπαγαν δέντρα καί θάμνους. Όλη αυτή ή κατολίσθηση είχε πλάτος περί τα διακόσια μέτρα. Ό Γέροντας παρακολουθούσε άφωνος. Σκέφτηκε ότι αν δεν καθυστερούσε με τον αγωγιάτη, εκείνη την ώρα θα βρισκόταν στο φοβερό σημείο καί ό θάνατος του θα ήταν βέβαιος. Δοξολόγησε το Θεό καί θέλησε να ευχαριστήσει τον αγωγιάτη. Γύρισε προς το άνοιγμα της χαράδρας, οπού έβλεπε τον ευεργέτη του καί κάνοντας χωνί τα δυο του χέρια επανέλαβε τα λόγια του: - Μ' έσωσες, μ' έσωσες. Σ' ευχαριστώ. Μέσα στην κοσμοχαλασιά ή φωνή του Γέροντα δεν μπόρεσε να φτάσει στον αγωγιάτη, ήταν όμως μια έκφραση ευχαριστίας. Ό Γέροντας περίμενε να σταματήσει το κακό. Πράγματι, μετά από μισή ώρα όλα είχαν ησυχάσει. Συνέχισε τη διαδρομή με πολύ μεγάλη δυσκολία, αφού το μονοπάτι είχε χαλάσει. Είδε καί από κοντά τι είχε συμβεί καί βεβαιώθηκε ότι για μια ακόμα φορά ή πρόνοια του Θεού τον είχε προστατέψει. Ή νύχτα βρήκε το Γέροντα στον Άσπρόλακκο. Με τη βοήθεια του φακού συνέχισε το μονοπάτι κι έφτασε στο Μοναστήρι αρκετά κουρασμένος. Πήγε στην άκρη της αυλής, στο Καταφίλι όπως λέγεται, καί περίμενε να βγει το φεγγάρι άπ' την κορυφή της Γκαμήλας. Ό αέρας άρχισε να δυναμώνει καί το βουητό της χαράδρας εντυπωσίαζε. Βέβαια, δεν συγκρινόταν το βουητό αυτό με τους ξερούς καί δυνατούς ήχους πού είχε ακούσει λίγες ώρες πριν. Μόλις το σεληνόφως διέλυσε το πυκνό σκοτάδι, ό Γέροντας μπήκε στο ναό για να κάνει τον εσπερινό. Έτσι πέρασε εκείνη ή μέρα. Την επόμενη ό Γέροντας ήταν ανήσυχος, γιατί είχε χαλάσει το μονοπάτι καί οι αγωγιάτες, πού καθημερινά κουβαλούσαν ξύλα με τα ζώα τους, δεν θα μπορούσαν να περάσουν. Σκέφτηκε πώς θα μπορούσε να βοηθήσει την κατάσταση. Καθισμένος στο νάρθηκα του ήρθε ή ιδέα να πάει να καθαρίσει μόνος του το δρόμο. Πήρε την αξίνα κι ένα τσεκουράκι καί κατηφόρισε. Δεν ήταν βέβαια δυνατό να καθαρίσει όλο το δρόμο. Όμως κάτι ήθελε να κάνει. Όταν έφτασε κάτω, στον τόπο της καταστροφής, έκοψε μερικά σπασμένα κλαδιά καί άρχισε να μετακινεί τίς μεγάλες πέτρες. Δούλεψε μερικές ώρες καί γύρισε στο Μοναστήρι για να συνεχίσει την άλλη μέρα. Τον πρόλαβε όμως μια ομάδα ανδρών άπ' την Κάτω Κόνιτσα, πού με προσωπική εργασία αποκατέστησαν την ομαλή διάβαση. Όταν έφτασαν στο Μοναστήρι οι εθελοντές, ό Γέροντας τους ευχαρίστησε καί τους ετοίμασε πρόχειρο φαγητό.

 

ελπίδα και η εμπιστοσύνη στον Θεό είναι η μεγαλύτερη ασφάλεια Γέροντας Παΐσιος

-         Γέροντα, ακόμη αντιμετωπίζω το καθετί ανθρώπινα και όχι πνευματικά, κι έχω αγωνία. -         Εσύ βάζεις τα προγράμματά σου μπροστά από τα προγράμματα του Θεού, γι’ αυτό βασανίζεσαι. Με την εμπιστοσύνη στον Θεό και με την ταπείνωση όλα τα προβλήματα λύνονται. Να κάνης αυτό που μπορείς εσύ και μετά να αφήνεσαι στην θεία Πρόνοια, στο θείο θέλημα. Η ελπίδα στον Θεό είναι τονισμένη πίστη∙ είναι η μεγαλύτερη ασφάλεια για τον άνθρωπο. Μικρό πράγμα είναι να έχη κανείς σύμμαχο τον Θεό; Θυμάμαι, πριν πάω στο στρατό, έκανα προσευχή στην Αγία Βαρβάρα να με βοηθήση –την είχα σε ευλάβεια, γιατί πήγαινα στο εξωκκλήσι της από μικρός και προσευχόμουν. «Ας κινδυνεύσω στον πόλεμο, είπα, αλλά μόνον άνθρωπο να μη σκοτώσω». Και πώς τα οικονόμησε ο Καλός Θεός! Όταν βγήκαν τα αποτελέσματα ,ενώ άλλους που ήταν μορφωμένοι τους έστειλαν στην πρώτη γραμμή σαν απλούς στρατιώτες, τουφεκιοφόρους, εμένα που ήμουν του δημοτικού με πήραν για ασυρματιστή! Μου έλεγαν οι άλλοι: «Έχεις μεγάλο μέσο». «Βρε τί μέσο έχω; Δεν έχω κανένα γνωστό». «Τι; μας κοροϊδεύεις;», μου έλεγαν. Ποιον έχεις στο Γενικό Επιτελείο;». Αφού επέμεναν ,τους έλεγα κι εγώ: «Έχω στο Γενικό Επιτελείο τον Χριστό». Έτσι δεν χρησιμοποίησα ποτέ ντουφέκι. -         Γέροντα, πώς αυξάνει η ψυχική αντοχή; -         Με την ελπίδα και την εμπιστοσύνη στον Θεό, οι οποίες δίνουν δυνάμεις πολλές. Πρέπει να αφήνουμε τον εαυτό μας στα χέρια του Θεού με απόλυτη εμπιστοσύνη και να βλέπουμε την κάθε δοκιμασία σαν δώρο σταλμένο από την αγάπη του Θεού. Ο άνθρωπος που έχει μεγάλη εμπιστοσύνη στον Θεό χαίρεται τα πάντα. Είτε είναι άρρωστος ,είτε μένει νηστικός, είτε τον αδικούν, είτε…, είτε…, πιστεύει ότι ο Θεός τα έχει επιτρέψει ,ελπίζει στον Θεό και είναι πάντα ασφαλισμένος στο λιμάνι της ελπίδος του Θεού. Από το βιβλίο: «ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Ε΄ ΠΑΘΗ ΚΑΙ ΑΡΕΤΕΣ» ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ «ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ» ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2007

Γέροντας Παΐσιος Η λύπη εξαντλεί τις ψυχικές και σωματικές μας δυνάμεις

-         Γέροντα, συχνά μου πονάει το στομάχι και δυσκολεύομαι να ανταποκριθώ στα πνευματικά μου καθήκοντα. -         Εσύ κάθεσαι και συζητάς με τους λογισμούς σου, τα βλέπεις όλα μαύρα και βασανίζεσαι χωρίς λόγο ∙ έτσι τσακίζεσαι ψυχικά και σωματικά. Έπειτα από ένα τέτοιο τσάκισμα πονάει και το στομάχι, και πού να βρεθή μετά κουράγιο για πνευματικά; Μπορεί να πάρης κάτι και να σου περάση το στομάχι, αλλά, αν δεν λείψη η στενοχώρια, πάλι θα πονέση. Μη δέχεσαι τους λογισμούς που σε απογοητεύουν , για να μην αχρηστέψης τα δώρα που σου έχει δώση ο Θεός. Όσο θα τοποθετήσαι σωστά, τόσο θα γαληνεύης και θα ηρεμής, και τόσο η υγεία σου θα καλυτερεύη και δε θα έχης ανάγκη από φάρμακα. Η στενοχώρια αφοπλίζει τον άνθρωπο. Του ρουφάει όλο το μεδούλι των ψυχικών και σωματικών του δυνάμεων και δεν τον αφήνει να κάνη τίποτε. Δηλητηριάζει την ψυχή και φέρνει ανωμαλίες και στο σώμα. Χτυπάει στα πιο ευαίσθητα μέρη του σώματος και εξασθενεί τον άνθρωπο με το άγχος που δημιουργεί. Το δηλητηρίασμα από την πίκρα μπορεί να καταβάλη τελείως όχι μόνον έναν ευαίσθητο οργανισμό αλλά και γερούς οργανισμούς. Μια αδελφή εδώ ξέρετε τί δυνατότητες έχει; Μπορεί να κάνη πολύ καλή πνευματική εργασία, και στις δουλειές είναι σπίρτο! Όλο το μοναστήρι μπορεί να το φέρη βόλτα, αλλά, επειδή την πιάνει αυτό το τσάκισμα από την στενοχώρια, δεν μπορεί να κάνη τίποτε∙ χαραμίζεται. Κι έτσι αχρηστεύεται μια γερή μηχανή. Από το βιβλίο: «ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Ε΄ ΠΑΘΗ ΚΑΙ ΑΡΕΤΕΣ» ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ «ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ» ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2007

Ρίξτε το παλιό κατάστιχο μέσα στην φωτιά της αγάπης Γέροντας Παΐσιος

-         Γέροντα, δεν μπορώ να συγχωρήσω εύκολα τους άλλους. -         Εσύ δεν θέλεις να σε συγχωρή ο Χριστός; -         Πώς δεν θέλω, Γέροντα; -         Τότε, γιατί κι εσύ δεν συγχωρείς τους άλλους; Αυτό πρόσεξέ το πολύ, γιατί στενοχωρεί τον Χριστό. Είναι σαν να σου χάρισε δέκα χιλιάδες τάλαντα κι εσύ να μη θέλεις να χαρίσης στον άλλον εκατό δηνάρια. Να λες με τον λογισμό σου: «Πώς ο Χριστός που είναι αναμάρτητος με ανέχεται συνέχεια, και ανέχεται και συγχωρεί δισεκατομμύρια ανθρώπους ,κι εγώ δεν συγχωρώ μια αδελφή;». Μια μέρα ήρθε στο Καλύβι ένα παιδί που ήξερα ότι είχε παρεξηγηθεί με κάποιον και, ενώ εκείνος του ζητούσε να τον συγχωρέση, αυτός δεν τον συγχωρούσε. Κάποια στιγμή μου λέει: «Κάνε προσευχή ,Γέροντα, να ,με συγχωρέση ο Θεός». «Θα κάνω προσευχή ,του λέω, να μη σε συγχωρέση ο Θεός». Αλλά εκείνο πάλι μου είπε: «Θέλω, Γέροντα, να με συγχωρέση ο Θεός». «Αν δεν συγχωρέσης , ευλογημένε, εσύ τους άλλους, του είπα τότε, πώς θα σε συγχωρέση εσένα ο Θεός;». Η δικαιοσύνη του Θεού είναι η αγάπη, η μακροθυμία∙ δεν έχει καμιά σχέση με την ανθρώπινη δικαιοσύνη. Αυτή την δικαιοσύνη του Θεού πρέπει να αποκτήσουμε. Μια νύχτα πήγε στο Κελλί του Παπα-Τύχωνα ένας κοσμικός να τον ληστέψη. Αφού βασάνισε αρκετά τον Γέροντα –του έσφιγγε τον λαιμό με ένα σχοινί-, είδε ότι δεν έχει χρήματα και ξεκίνησε να φύγη. Την ώρα που έφευγε,  ο Παπα- Τύχων του είπε: «Θεός συγχωρέσοι, παιδί μου». Ο κακοποιός αυτός πήγε να ληστέψη και άλλον Γέροντα, αλλά εκεί τον έπιασε η αστυνομία και ομολόγησε μόνος του ότι είχε πάει και στον Παπα-Τύχωνα. Ο αστυνόμος έστειλε χωροφύλακα να πάρη τον Παπα-Τύχωνα για ανάκριση, αλλά ο Γέροντας δεν ήθελε να πάη. «Εγώ παιδί μου, έλεγε, συγχώρεσα τον κλέφτη με όλη την καρδιά μου». Ο χωροφύλακας όμως δεν έδινε καθόλου σημασία στα λόγια του . «Άντε, γρήγορα, Γέροντα, του έλεγε! Εδώ δεν έχει “συγχώρησον” και “ευλόγησον”. Τελικά, επειδή ο Γέροντας έκλαιγε σαν μωρό παιδί, τον λυπήθηκε ο διοικητής και τον άφησε να γυρίση στο Κελλί του. Όταν μετά θυμόταν ο Γέροντας αυτό το περιστατικό , δεν μπορούσε να το συγχωρέση στο μυαλό του: «Πα-πα-πα, παιδί μου, έλεγε, αυτοί οι κοσμικοί άλλο τυπικό έχουν∙ δεν έχουν το “ευλόγησον” και το “Θεός συγχωρέσοι”! -         Γέροντα, τι είναι η μνησικακία; Να θυμάσαι το κακό που σου έκαναν ή να αισθάνεσαι κακία για εκείνον που σου το έκανε; -         Αν θυμάσαι το κακό και λυπάσαι, όταν  αυτός  που σου το έκανε πάη καλά, ή χαίρεσαι, όταν δεν πάη καλά, αυτό είναι μνησικακία. Αν όμως, παρά το κακό που σου έκανε ο άλλος, χαίρεσαι με την προκοπή του, αυτό δεν είναι μνησικακία. Αυτά είναι τα κριτήρια, για να ελέγξης τον εαυτό σου σ’ αυτό το θέμα. Εγώ πάντως, ό,τι κακό κι αν μου κάνη ο άλλος, το ξεχνώ∙ ρίχνω το παλιό κατάστιχο μέσα στην φωτιά της αγάπης και καίγεται. Τότε με τον ανταρτοπόλεμο, το 1944 ,μια μέρα είχαν έρθει στο χωριό μας αντάρτες. Έκανε πολύ κρύο. Είπα: «Τί θα έχουν να φάνε; Θάναι νηστικοί. Ας τους πάω λίγο ψωμί». Όταν τους το πήγα, με πέρασαν για ύποπτο. Ούτε καν σκέφθηκα ότι στα βουνά κυνηγούσαν τα αδέλφια μου. Τί είπε ο Χριστός; «Ν’ αγαπάτε τους εχθρούς σας και να κάνετε καλό σ’ αυτούς που σας μισούν». Από το βιβλίο: «ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Ε΄ ΠΑΘΗ ΚΑΙ ΑΡΕΤΕΣ» ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ «ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ» ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2007

 

Όποιος πιστεύει στον Θεό, δεν φοβάται τίποτα Γέροντας Παΐσιος

-        Γέροντα, οι παππούδες μας έλεγαν ότι θα έρθη καιρός που θα έχουμε απ’ όλα τα αγαθά , αλλά δεν θα μπορούμε να φάμε. Σήμερα οι άνθρωποι για τις περισσότερες τροφές έχουν ερωτηματικά. -        Τι να κάνουμε; Μόλυναν όλο το περιβάλλον . Μη σας πιάνη όμως φοβία. Να κάνετε τον σταυρό σας και να μη φοβάσθε. Έχω υπ’ όψιν μου ανθρώπους που κάνουν την ζωή τους μαρτύριο , γιατί φοβούνται τα πάντα∙ και είναι Χριστιανοί, βαπτισμένοι, μυρωμένοι, κοινωνούν, διαβάζουν το Ευαγγέλιο, τα έχουν μάθει απ’ έξω τα ρητά. Δεν βλέπουν τι δύναμη έχει η Χάρις του Θεού; «Οτιδήποτε θανάσιμο κι αν πιήτε, δεν θα σας βλάψη», είπε ο Χριστός και, «σας δίνω εξουσία να πατάτε πάνω στα φίδια και στους σκορπιούς χωρίς να παθαίνετε κακό». Αν ο άνθρωπος έχη την Χάρη του Θεού δεν φοβάται τίποτε. Γι’ αυτό πάντα να ζητάμε την Χάρη του Θεού κάνοντας τον σταυρό μας. Θυμάστε το περιστατικό που αναφέρει το Λαυσαϊκό; Πήγε ένας μοναχός να πάρη νερό από το πηγάδι και, επειδή είδε μέσα μια ασπίδα, έφυγε κατατρομαγμένος , χωρίς  να πάρη νερό. «Πάει ,Αββά, χαθήκαμε, είπε στον Γέροντά του, μια ασπίδα είναι μέσα στο πηγάδι!». «Καλά, του λέει ο Γέροντας ,αν πάνε σ’ όλα τα πηγάδια δηλητηριώδη φίδια, τι θα κάνης; θα πεθάνης απ’ την δίψα;». Πήγε ο Γέροντας, σταύρωσε το πηγάδι, πήρε νερό και ήπιε. «Όπου σταυρός επιφοιτά, του είπε, ουκ ισχύει κακία του σατανά». -        Γέροντα, έχω μέσα μου μία φοβία. -        Η φοβία που έχεις είναι μια ευλογία από τον Θεό∙ είναι οικονομία Θεού, για να καταφεύγης πάντα σ’ Εκείνον δια της προσευχής. Θα σε βοηθήση να πιασθής από τον Θεό. Βλέπεις, το μικρό παιδί, αν δεν το φοβερίσουν, δεν μπορούν να το συμμαζέψουν. Να αγωνίζεσαι φιλότιμα και με ελπίδα στον Θεό και τότε δεν θα φοβάσαι τίποτε. «Τον δε φόβον ημών ου μη φοβηθώμεν ουδ’ ου μη ταραχθώμεν, ότι μεθ’ ημών ο Θεός», δεν ψάλλουμε στο Μεγάλο Απόδειπνο; Από το βιβλίο: « ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Ε΄  ΠΑΘΗ ΚΑΙ ΑΡΕΤΕΣ» ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ «ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ» ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ