Τετάρτη 31 Δεκεμβρίου 2014

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΑΣΚΕΙ ΕΥΣΤΟΧΟΤΑΤΕΣ ΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΕΣ ΤΟΜΕΣ ΣΕ ΠΟΙΚΙΛΙΑ ΘΕΜΑΤΩΝ, ΞΕΚΑΘΑΡΙΖΟΝΤΑΣ ΚΥΡΙΩΣ ΤΗΝ ΟΥΣΙΑ ΤΩΝ ΘΕΟΛΟΓΙΚΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ, ΣΤΑ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΑ ΔΡΩΜΕΝΑ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΥ ΜΑΣ



Ο Μητροπολίτης Πειραιώς κ. Σεραφείμ, ασκεί ευστοχότατες χειρουργικές τομές σε ποικιλία θεμάτων, ξεκαθαρίζοντας κυρίως την ουσία των Θεολογικών πραγμάτων, στα Οικουμενιστικά δρώμενα του Οικουμενικού Πατριαρχείου μας


ΟΥΤΕ Η "ΑΡΣΗ ΤΩΝ ΑΝΑΘΕΜΑΤΩΝ" ΦΕΡΕΙ ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΚΗ
ΚΑΙ ΙΕΡΟΚΑΝΟΝΙΚΗ ΝΟΜΙΜΟΤΗΤΑ
ΑΛΛΑ
ΟΥΤΕ ΚΑΙ Η ΑΡΣΗ ΤΩΝ ΦΡΑΓΚΟΠΑΠΙΚΩΝ ΕΓΚΛΗΜΑΤΩΝ ΕΧΕΙ ΛΟΓΙΚΗ ΥΠΟΣΤΑΣΗ
"ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΚΑΙ ΘΑΜΑΤΑ"
 ΤΑ ΟΠΟΙΑ
ΟΙ "ΑΓΑΠΟΥΛΗΔΕΣ" ΚΑΙ "ΓΛΥΚΟΥΛΗΔΕΣ" ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΕΣ ΘΕΛΟΥΣΙΝ ΝΑ ΤΑ ΞΕΧΝΟΥΣΙΝ...!
Δεν ξέρω γιατί, αλλά μπορεί και να γνωρίζω ενδόμυχα, ότι όποτε γράφει ή και ομιλεί, ο άγιος Πειραιώς, νοιώθω μίαν ανεκλάλητη κρυφή και φανερή χαρά, αλλά και μακαρία ευφροσύνη, την οποία θέλω να κραυγάσω κάπως και κάπου με κάποιο τρόπο και μέσο, στα πέρατα της Οικουμένης..., γι΄αυτό δράττομαι της ευκαιρίας να γράψω τρείς αράδες, επί των ουσιωδών λεχθέντων του! Ήταν άκρως εξαιρετική και απόλυτα εύστοχη η καίρια συνέντευξη που έδωσε, λόγω της ακριβούς εκκλησιολογικής στάσης και του εκπληκτικού ήθους του Ομολογητή Μητροπολίτη Πειραιώς κ. Σεραφείμ, ο οποίος δηλώνοντας ο ίδιος, ευθαρσώς, σε εχθεσινή τηλεοπτική συνέντευξή του, ότι: «δέν ψέγω τον Οικουμενικό Πατριάρχη τον οποίο σέβομαι απόλυτα...» !

Επίσης, ο άγιος Πειραιώς, επιμένει και εμμένει σταθερά και ακλόνητα, με ομολογιακό φρόνημα, στην αναλλοίωτη Ορθοδοξούσα και Πατερική Παράδοση της Εκκλησίας, ότι ο Παπισμός είναι αίρεσις και δεν το εκφράζει αυτό από ιδεοληψία, αλλά βάσει των αναντίρρητων και ακλόνητων εγκληματικών και κακόδοξων ιστορικοθεολογικών ενεργειών του Βατικάνειου Φραγκοπαπισμού, αναφέροντας λογικά, το ειδεχθές και αποτρόπαιο ιστορικό έγκλημα, του μαρτυρικού θανάτου των δεκατριών Οσιομαρτύρων της Ιεράς Μονής Καντάρας της Κύπρου μας, καθώς και τα μαρτύρια των χιλιάδων αδελφών μας Σέρβων μαρτύρων και ομολογητών, υπό τις αλογίες των Παπών, μηδενός εξαιρουμένου, πολλώ δε μάλλον και ειδικά του «αγίου» Καρδιναλίου Στέπινατς, ο οποίος ήταν σύμμαχος και βοηθός μάλιστα, των εγκληματιών κατά σύμπασας της ανθρωπότητας, Ναζί!


Τολμηρά ο Σεβ. Μητροπολίτης Πειραιώς, αποπειράται με εξαιρετική λογιότητα, να μας εξηγήσει τις βαθύτερες αιτίες των λόγων, που το Οικουμενικό Φανάρι της Ρωμηοσύνης μας, «αναγκάζεται» να κάνει αβαρείες στα θέματα της Πίστεως! Αναφέρει εξόχως ενδεικτικά ότι: «Το Πατριαρχείο αναζητά βοήθεια απεγνωσμένα από τον Δυτικό κόσμο απέναντι στην λαίλαπα του Νεοθωμανισμού και του Πανισλαμισμού..., αναζητά μία διεθνή προστασία στα ποικίλα Fora, ενώ δεν έχει ανταπόκριση!...».


Είναι, σε όλους μας γνωστά, αυτά τα πολιτικάντικα τερτίπια και γελοία καμώματα, ελέω της Εκκλησιαστικής Ιστορίας!

Ούτε ο πρώτος ήταν, αλλ΄ούτε και ο τελευταίος Πατριάρχης θα είναι (πράγμα που το απευχόμαστε!), ο οποίος θα αναζητά μανιωδώς εκ των αρχόντων του αιώνος τούτου, την κατά άνθρωπο βοήθεια και υποστήριξη, καθότι βάσει των Εκκλησιαστικών Ιστορικών πηγών μας, όποτε επισυνέβη βαριάς μορφής αβαρεία στα Θεολογικά και θέματα Πίστεως, «την νύμφη την επλήρωνε» και ακόμα την πληρώνει αδρά, το έθνος των Ρωμηών και Ορθοδόξων Χριστιανών, δηλαδή η Ρωμηοσύνη μας, ελέω των ακαριαίων ιερών Πνευματικών Νόμων!
Και το χειρότερο απ΄όλα, ειδικά για τους ρασοφόρους αιρετίζοντας Πατριάρχες κ.λπ., στην Οικουμενική άχρι στιγμής εν λόγω Εκκλησιαστική μας Ιστορία, ήταν πώς οι Θεοφόροι Άγιοι Πατέρες μας, μαζί με της Θεοφώτιστες Εννέα Οικουμενικές των Συνόδους και άλλες τόσες άγιες Τοπικές, δεν δίσταζαν ακόμη, και μετά τον θάνατον αυτών, δηλαδή των κακοδόξων Πατριαρχών, Επισκόπων και λαϊκών, να τους καταδικάσουν μαζί με τις κακοδοξίες και τους οπαδούς των, να τους αφορίσουν και να τους αναθεματίσουν, με αιώνια αναθέματα άχρι της συντέλειας των αιώνων, εξάπαντος προς θεαρχική και θεία παιδαγωγία, τόσο των κακόδοξων κεκοιμημένων ψυχών, όσο και του εν ζωή Χριστεπώνυμου πληρώματος!

Η εκζήτηση, κατά ανθρώπων και πολιτικών καθώς και άλλου είδους θεολογικών λ.χ. συμμαχιών, δυστυχώς για το Πατριαρχείο του Γένους μας, δεν φέρει καρπούς γλυκείς, αλλ΄ούτε και έχει χειροπιαστά αποτελέσματα, διότι αναφέρει ο Σεβ. κ. Σεραφείμ κατά αναπόδραστη λογική, θεολογική και εκκλησιολογική νομοτέλεια, πώς κατά βάση: «Η αίρεση δεν είναι απλά ένα ιδεολογήμα..., αλλά έχει επιπτώσεις στον ψυχισμό, στο ήθος και την νοοτροποία των ανθρώπων» συνδέοντας το όλο αυτό, το απολύτως εύστοχο με το αυταπόδεικτο πασιφανές και βιωματικό γεγονώς του λαού μας ότι: Υφιστάμεθα σφοδρά επίθεση από τον Προτεσταντικό Γερμανικό φονταμενταλισμό, βάσει του δόγματος του Μάξ Βέμπερ: «είσαι πλούσιος είσαι ένθεος, είσαι φτωχός είσαι Αντίχριστος...!»”

Και οι κατά τόπους, Τοπικές Ορθόδοξες Εκκλησίες, με προεξάρχοντα ηγετικό ρόλο και λόγο, στον κακόδοξο Οικουμενιστικό οίστρο της ΠΣΕυδούς και δήθεν «Οικουμενικής Κινήσεως», δηλαδή στον ηλίθιο και αντίχριστο χορό, μιάς ψευδεπίγραφης και ανέντιμης ψευδοενώσεως, το Φαναριώτικο και άλλως πως, κατά τον άγιο Πειραιώς: «Αιματοπότιστο Πατριαρχείο μας», χωρίς να αμφιβάλλουμεν ποσώς επί τούτου, επιμένουσιν και εμμένουσιν σχεδόν άπαντες στο ανόνητο και δακρύβρεκτο θέατρο του παραλόγου!

Το όλο θέμα, το αποσαφηνίζει πολύ γλαφυρά και απλά, ο σύγχρονος Διδάσκαλος και Μέγας νέος Δογματολόγος της Οικουμενικής Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας και όσιος Πατήρ της Θεολογίας, π. Ιωάννης Ρωμανίδης, έλεγε (Εμπειρική Δογματική, Τόμος Β΄, Μητροπολίτου Ναυπάκτου κ. Ιεροθέου, σελ. 423) ότι: «Πάντως, στήν στρονομία καί στρολογία οδέποτε θά φαντάζετο κανείς τήν δέα –σήμερα- τι πρέπει νά πάρχει μιά οκουμενική κίνηση γιά τήν νότητα τν στρονόμων καί τν στρολόγων»...!

Τονίζει ο άγιος Πειραιώς, δηλώνοντας ρωμαλέα, πως οι συγκεκριμένες πρόσφατες κακόδοξες ενέργειες του Οικουμενικού Θρόνου, με την πρόσφατη επίσκεψη του Πάπα Φραγκίσκου στην Πόλη, ότι είναι: «Μία λανθασμένη πολιτική η οποία εκ της πραγματικότητας δεν φέρει αποτελέσματα» γι΄αυτό τον λόγο, ο Οικουμενικός Πατριάρχης της Ρωμηοσύνης μας κ. Βαρθολομαίος, κάνει λάθος, με τις όσες κακόδοξες και τις όποιες αντικανονικές ενέργειές του, μιάς και παρά τις όσες σφοδρές πιέσεις έχουνε ασκηθεί, η Πατριαρχική Θεολογική Σχολή της Χάλκης δέν ανοίγει, καθώς και ο Ι. Ναός της του Θεού Σοφίας στο Ερεσλή, μετατράπηκε πρόσφατα σε τζαμί καθότι κινδυνεύει να υποστεί τα ίδια, και το Μέγα Μοναστήρι της Αγιάς Σοφιάς στην του Μεγάλου Κωνσταντίνου την Πόλη!

Ως καλός και Ορθόδοξος Ποιμενάρχης ο Σεβ. άγιος Πειραιώς, προτείνει και λύσεις προς τον Παναγιώτατο Πατριάρχη μας που θα φέρουν πρακτικά αποτελέματα. «Αποτέλεσμα θα φέραμεν εάν κάναμε προσπάθειες επανευαγγελισμού του Δυτικού κόσμου μέσα από την κατάδειξη των αιρετικών πλανών..., το κέντρο της Ορθοδοξίας πρέπει να δημιουργήσει μία Πνευματική υποδομή, πνευματικής εργασίας επανευαγγελισμού των Δυτικών χωρών..., και να εντάξει στο σχέδιο αυτό και την Ρωσική Εκκλησία», εάν θέλουμε τα πράγματα να γίνουν αλλιώς! Κλείνει την εν λόγω θεματολογία του τονίζοντας, ότι η πρόσφατη επίσκεψη του Πάπα σε τίποτα δεν ωφέλησε! Καθότι και ο διαχριστιανικός θεολογικός διάλογος «Έχει βαλτώσει»! Διότι ο «Ρωμαιοκαθολικισμός», δηλαδή ο Παπισμός, «δεν μετακινείται ούτε κεραία από τις κακοδοξίες του!». Έχει ασφαλώς, το απόλυτο δίκιο σε όλα όσα έχει εκφράσει επί τούτο ο εν λόγω Ιεράρχης, προς το σεπτό Φανάριο, αλλά έχω την προσωπική γνώμη άγιε Πειραιώς ότι, στων «κουφών την πόρτα, όσο θέλεις βρόντα»! 
Μακάρι, σε κάποια φάση, να διαψευθώ!!!
Ο ρασοφόρος από πίσω είναι ο " The Butller" των Οικουμενιστών;



Το δεύτερο μέρος της συζητήσεως, περιείχε το άκρως ενδιαφέρον, ουσιαστικό και σημαίνων-σημαντικό γεγονός, το θέμα της δευτέρας «Ομολογίας της Πίστεως» κατά της Παναιρέσεως του Οικουμενισμού, διατυπωμένης, συγγραφομένης και υπογεγραμμένης εκ της ατύπου Ιεράς Συνάξεως Κληρικών, Μοναχών και λαϊκών, η οποία μάλιστα πρόσφατα, μας ξεκαθάρισε ακροθιγώς, με άπασαν την Δογματολογική ακρίβεια, και με μεστό Θεολογικό λόγο, την κακόδοξη εκκλησιολογία του Οικουμενικού Θρόνου και των λοιπών Οικουμενιστών!




Ακόμη, μαζεύονται υπογραφές για όποιον κληρικό, μοναχό και λαϊκό ενδιαφέρει το θέμα, πράγμα που ανεπιφύλακτα επισημάνουμε εκ του ιστολογίου μας, πάνω αριστερά με το ειδικό εικονίδιο!



Ο Άγιος Πειραιώς, λιπαρός γνώστης της Πατερικής Θεολογίας της Εκκλησίας, με απλό και κατανοητό τρόπο, εξήγησε και ανέλυσε, στους τηλεθεατές και δημοσιογράφους της εκπομπής, την σαφέστατη διάκριση της Ορθοδόξου Εκκλησιολογίας με την κακόδοξο εκκλησιολογία! Αναφέρει ο ίδιος ενδεικτικά πώς: “Η Εκκλησιολογία είναι δόγμα της Ορθοδόξου Εκκλησίας, η οποία διαπραγματεύεται, το «τί είναι» και «ποιά είναι» η Εκκλησία!...”Ξεκαθαρίζει δηλαδή, το δόγμα της Ορθοδόξου και μή κακοδόξου Εκκλησιολογίας, τουτέστιν τον ασφαλή οδοδείκτη και τα πολύτιμα φάρμακα των πιστών μελών της Ορθοδόξου Εκκλησίας!... Για μάς η Αλήθεια δεν είναι ιδέα, είναι Πρόσωπο! Είναι ο Χριστός! Η Αλήθεια και είς (ένας!) είναι Εκκλησία κατά την Πατερική διδασκαλία μας!... Δεν μπορούμε να αλλάξουμε και να διαστρέψουμε την Ορθόδοξη Εκκλησιολογία, εις το όνομα του συγκρητισμού της Νέας Εποχής...!»”.

ΩΣΤΕ ΚΥΡΙΕ ΚΟΣΜΗΤΩΡ ΤΑ "ΤΡΙΑΚΟΝΤΑ ΑΡΓΥΡΙΑ" ΚΑΙ ΤΑ
ΠΕΤΡΟΔΟΛΑΡΑ ΘΑ ΕΙΣΡΕΥΣΟΥΝ
ΕΚ ΤΟΥ ΟΜΑΝ;
ΠΟΙΟΣ ΣΤΗΝ "ΧΑΡΗ" ΣΑΣ ΤΟΤΕ!
ΕΛΠΙΖΟΥΜΕΝ ΝΑ ΜΗΝ ΣΑΣ ΔΟΥΜΕ ΜΕ ΚΑΜΙΑΝ
ΤΖΕΛΑΠΙΑΝ ΚΑΙ ΠΑΘΟΥΜΕΝ ΑΜΟΚ...!
ΚΑΤΑ ΟΠΩΣ ΣΑΣ ΒΛΕΠΩ ΤΟ ΣΟΥΝΕΤΤΙ ΚΑΙ ΤΟ ΣΑΛΑΒΑΤΤΙ
ΤΟ ΕΧΕΤΕ ΓΙΑ ΨΩΜΟΤΥΡΙ....! Έ;
Τέλος, ο Σεβασμιώτατος μίλησε, για πολιτικά και άλλα εθνικά ζητήματα, ως απλός πολίτης, ανησυχών, για τις τρέχουσες εξελίξεις της Ρωμηοσύνης, καθώς και εξέφρασε ακόμα μία φορά την ισχυρά Ποιμαντορική γνώμη και θέση του κατά της δημιουργίας των Ισλαμικών Σπουδών στο Τμήμα Θεολογίας του ΑΠΘ, με αρκετά σαφή και τεκμηριωμένο λόγο! Μίλησε επίσης, για την θλιβερή κατάσταση που επικρατεί σήμερα στην Θεόσωστη επαρχία του, με τις τριάντα τόσες ενορίες και τα είκοσι καθημερινά συσίτια, στα πέραν των 6.000 ανθρώπων! Μηδενός εξαιρουμένου εκ των πεινασμένων, μέχρι ακόμη και 600 περίπου Ισλαμιστών Σιητών!!! Ακόμα μία φορά, μα΄αυτόν τον τρόπο καταδικάζει Θεανθρωπιστικά εμπράκτως, τους βλάσφημους και εγκληματικούς εθνικισμούς, ως νοσηρές παθογένειες και κακουργίες, τονίζοντας πολλάκις και στο παρελθόν, πώς ο εθνοφυλετισμός είναι αίρεσις και έχει καταδικασθεί προ καιρού εκ της Εκκλησίας!

Τέτοιους Θεοπρόβλητους και λαοπρόβλητους Μητροπολίτες και όντως Επισκόπους, είναι να μην τους αγάλλεται η ψυχoύλα και η καρδούλα μας;

ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ Ο ΕΚΑΣΤΟΤΕ ΠΑΠΑΣ ΕΙΝΑΙ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΣ ΚΑΙ ΑΙΡΕΣΙΑΡΧΗΣ ΔΙΚΕΡΑΤΟΣ Ή ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΟΛΥ ΔΗΘΕΝ
ΕΞΕΥΓΕΝΙΣΜΕΝΟΥΣ ΓΡΑΙΚΥΛΟΥΣ ΚΑΙ ΠΑΠΟΔΟΥΛΟΥΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΑΣ
Ο SIR VICARIUS ANTICHRISTI!!!

Ποίος άφρων ή και νόρμαλ Χριστιανός τολμά τώρα, να εγκαταλείψει το Θεανθρώπινο Καράβι, τουτέστιν την Ναύς της Εκκλησίας, και να προσχωρήσει σε Οικουμενιστικές παρασυναγωγές, ή σε σέκτες, ή σε παραφυάδες σχισματικοαιρετικών, δηλαδή ηλιθίων «Ζηλωτών» και κατά φαντασία ανιέρων «αποτειχισθέντων»; Οι οποίοι συγκεκριμένοι, προσπαθούσιν, άνευ Ορθοδόξου εκκλησιολογικού φρονήματος, να μας πείσουσιν και να μας παρασύρουσιν με το στανιό, στην δήθεν αδήριτη υποχρέωση και επίπλαστη επιτακτική ανάγκη, να ασκήσουμε υποχρεωτικώς, το δυνητικό και Ιεροκανονικό δικαίωμά μας, της διακοπής μνημοσύνου δηλαδή, του εκάστοτε κακοδόξου Πατριάρχου και Μητροπολίτη μας...!

ΕΛΠΙΖΩ ΟΙ ΣΧΙΣΜΑΤΙΚΟΑΙΡΕΤΙΚΟΙ "ΤΡΥΚΑΜΗΝΑΔΕΣ" ΝΑ ΤΟ ΕΜΠΕΔΩΣΟΥΣΙΝ!


Μάλλον, πρόκειτε για κατάμαυρο σαχλεπίσαχλο χιούμορ!


Μιάς και εφόσον έχουμε, όχι έναν, αλλά αρκετούς αξιωματικούς και υπαξιωματικούς της Εκκλησίας μας, λόγου χάριν αξίους Ομολογητές και αντι-οικουμενιστές Μητροπολίτες, Πρεσβυτέρους, Γέροντες, Μοναχούς/ές, ποιός ο λόγος άραγε να διασαλεύουν μερικοί αφεαυτού των, την ησυχία και ηρεμία της συνειδήσεώς των και να αίρουν την πίστη, την ελπίδα και την εμπιστοσύνη των, υπέρ των πολλών σήμερον Ομολογητών, Πνευματικών Πατέρων μας, οι οποίοι αγρυπνούσιν υπέρ των ψυχών μας; Μόνο που ασφαλέστετα και δεν υπονοώ καθόλου, ότι  θα παύσουμεν να διαμαρτυρόμαστε έντονα και έμπονα, πλήν αγαπητικά, με κάθε λογικό, εκκλησιολογικό και θεολογικό τρόπο, κατά των όσων ρασοφόρων και μη, κακοδοξούσιν δημοσίως ή και ενεργούσιν αντικανονικώς!

Σιγά μην δαγκώσουμε ως τσομπανόσκυλα, την Οικουμενιστική λαμαρίνα, του φονταμενταλιστικού δογματισμού σας:

«Παρακαλώ μην μας ενοχλείτε, διότι είμαστε ενοχλημένοι...»!

Π. Π. Ν.

«Γιατί τελούμε τα μνημόσυνα; Τι προσφέρουν στις ψυχές των νεκρών;» (Αρχιμ. Αθηναγόρου Καραμαντζάνη)

Τα ερωτήματα αυτά απασχολούν πολλούς Χριστιανούς. Και είναι απολύτως δικαιολογημένα. Γιατί κάθε ορθόδοξος, τελώντας το μνημόσυνο κάποιου προσφιλούς του, επιθυμεί να βεβαιωθεί, αν αυτό που κάνει έχει αντίκρυσμα και αν μπορεί να προκαλέσει ευεργετικά αποτελέσματα στους κεκοιμημένους.

Από την αρχή πρέπει να τονισθεί ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν θεωρεί, τις επιμνημόσυνες δεήσεις, ως απλές αναμνηστικές τελετές, ή απλές κοινωνικές υποχρεώσεις των επιζώντων. Η Εκκλησία του Χριστού είναι χώρος κοινωνίας και ζωής και επομένως τα μνημόσυνα είναι πραγματική και ουσιαστική επικοινωνία εν Χριστώ ζώντων και κεκοιμημένων, μέσω της προσευχής και μάλιστα της θείας λειτουργίας. 

 Η Εκκλησία μας πιστεύει ότι ο θάνατος δεν αφανίζει την προσωπική ύπαρξη του ανθρώπου και επομένως και τους φυσικούς ή πνευματικούς δεσμούς της αγάπης με τους ζώντες. Η αγάπη των μελών της Εκκλησίας ως «σύνδεσμος τελειότητας» συνεχίζεται και πέραν του τάφου και μάλιστα θερμότερη και καθαρότερη, ως απαλλαγμένη των ανθρώπινων μάταιων συμφερόντων. Οι ζώντες στη γη και οι απελθόντες, διά της πίστεως και του θείου βαπτίσματος, αποτελούμε την μία επί γης στρατευόμενη και εν ουρανοίς θριαμβεύουσα Εκκλησία. «Εάν τε ζώμεν, εάν τε αποθνήσκωμεν, του Κυρίου εσμέν» τονίζει κατηγορηματικά ο Απ. Παύλος, φανερώνοντας τις επίγειες και ουράνιες διαστάσεις της Εκκλησίας.
Στην αγαπητική αυτή εν Χριστώ σχέση ζώντων και τεθνεώτων κορυφαία θέση παίρνει η προσευχή υπέρ αλλήλων. Εμείς προσευχόμαστε  γι’ αυτούς και εκείνοι για μας. Η προσευχή δε αυτή έχει και την έννοια της αλληλοσυγχωρήσεως. (π. Στανιλοάε). Προσευχόμαστε ως άτομα και ως Εκκλησία για τους νεκρούς μας και τους συγχωρούμε για ό,τι τυχόν μας έχουν κάνει και με αυτό τον τρόπο τους ζητούμε να μας συγχωρήσουν και αυτοί. Στο χώρο της Εκκλησίας προσευχόμαστε όλοι για όλους…
Για το λόγο αυτό, η Αγία μας Εκκλησία ευθύς εξ αρχής καθιέρωσε ειδικές προσευχές για τους κεκοιμημένους και όρισε σε τακτές ήμερες να τελούνται μνημόσυνα. Η πράξη της αυτή στηρίζεται τόσο σε μαρτυρίες της Αγ. Γραφής, όσο και σε σαφή διδασκαλία των θεόπνευστων Πατέρων.
Από την Π. Διαθήκη πληροφορούμαστε ότι οι Ισραηλίτες παρεκάλεσαν το Θεό να συγχωρήσει τις ανομίες των προγόνων τους. Όταν δε στους χιτώνες νεκρών Ισραηλιτών στρατιωτών, βρέθηκαν ειδωλολατρικά φυλακτά, πράγμα που εθεωρείτο αμαρτία για έναν Ισραηλίτη, ο λαός προσευχήθηκε στο Θεό, για τις ψυχές των νεκρών αυτών, όπως συγχωρηθεί το αμάρτημά τους. Στην Κ. Διαθήκη ο Απ. Παύλος εύχεται όπως ο Κύριος δώσει στον πιστό Ονησιφόρο -πού ήταν πλέον νεκρός- να βρει έλεος «παρά Κυρίου εν εκείνη τη ημέρα» (Β’. Τιμ. 1).
Αποστολική διδασκαλία θεωρούν και οι Αγ. Πατέρες τα μνημόσυνα. Κατά τον Ι. Χρυσόστομο οι προσευχές υπέρ των κεκοιμημένων είναι καθορισμένες από το Άγιο Πνεύμα διά των Αγ. Αποστόλων. Ο Αγ. Γρηγόριος Νύσσης γράφει: «τίποτε δεν έχει παραδοθεί χωρίς λόγο και χωρίς κέρδος από τους κήρυκες και μαθητές  του Χριστού και έχει διατηρηθεί στη Εκκλησία του Θεού, αλλά πάντως είναι επωφελές και θεάρεστο, το να  μνημονεύονται, κατά την διάρκεια της θείας λειτουργίας, τα ονόματα όσων κοιμήθηκαν  με ορθή  πίστη». Ο Αγ. Δαμασκηνός θεωρεί τα μνημόσυνα ως «επωφελή και θεάρεστα και πολύ ωφέλιμα  και προξενούν μεγάλη σωτηρία», οι δε Αποστολικές Διαταγές συνιστούν να επιτελούμε μνημόσυνα «εν ψαλμοίς και αναγνώσει και προσευχαίς» την τρίτη, την ενάτη και την τεσσαρακοστή ημέρα, καθώς και ετήσια.
Αλλά το ερώτημα είναι: ωφελούνται οι νεκροί από τις προσευχές μας; Και τί είδους ωφέλεια τους προσγίνεται;
Ο Άγ. Κύριλλος Ιεροσολύμων διακηρύσσει: «Πιστεύουμε ότι γίνεται μεγάλη ωφέλεια στις ψυχές για τις οποίες γίνεται η δέηση» και μάλιστα καθ’ ον χρόνο είναι εκτεθειμένη  στην Αγ. Τράπεζα «η φρικωδέστατη θυσία». Την αυτή θέση λαμβάνουν ομόφωνα και όλοι οι άλλοι Πατέρες.
Είναι φανερό ότι οι επιμνημόσυνες ή νεκρώσιμες προσευχές της Εκκλησίας (τρισάγια, μνημόσυνα, κηδείες κ.λπ.) γίνονται υπέρ εκείνων, που έφυγαν από τη ζωή αυτή, σε κοινωνία με την Ορθόδοξη  Εκκλησία, αν και αμαρτωλοί «ως σάρκα φορούντες και τον κόσμον οικούντες». Οι δεδηλωμένοι άθεοι ή οι αιρετικοί και όσοι εκούσια και συνειδητά αποκόπτονται από το Άγιο Σώμα της Ζωοποιού Μητέρας Εκκλησίας, παραμένοντες μέχρι θανάτου αμετανόητοι, γνωρίζουμε ότι δεν μπορούν να ωφεληθούν από τις προσευχές αυτές.
Η Εκκλησία μας, βασιζόμενη στην άπειρη ευσπλαχνία και φιλανθρωπία του Πανάγαθου Θεού, τον ικετεύει να παραβλέψει και συγχωρήσει όλα εκείνα τα ανθρώπινα ολισθήματα και παραπτώματα τα οποία κάποιος «εν λόγω ή έργω ή διάνοια», «εξ υφαρπαγής ή εξ αμελείας, φθόνω και συνεργεία του Διαβόλου» διέπραξε και για τα οποία, από αμέλεια και ραθυμία δεν φρόντισε ή δεν πρόλαβε να μετανοήσει πράττοντας «άξια της μετανοίας έργα».
Και πιστεύει για τις περιπτώσεις αυτές βασίμως -χωρίς βέβαια να προεξοφλεί και τη βούληση του καρδιογνώστη και δίκαιου Θεού, συγχωροχάρτια η Ορθοδοξία δεν έδωσε ποτέ – ότι οι ψυχές αισθάνονται το έλεος του Θεού και «αναπαύονται». Όταν μάλιστα η προσφορά της αναίμακτης θυσίας, συνοδεύεται και από ελεημοσύνες και αγαθοεργίες για τους κεκοιμημένους, τότε, σύμφωνα πάντα με τη διδασκαλία των Θεοφόρων Πατέρων μας, η ωφέλεια είναι μεγαλύτερη.
Παρά ταύτα η Εκκλησία μας δεν παύει να τονίζει την αναγκαιότητα της μετανοίας από την παρούσα ζωή. «Μετανοείτε» «έως το σήμερον καλείται». Γιατί «έρχεται νυξ, ότε ουδείς δύναται» να μετανοήσει. Η μετάνοια για τη ζωή αυτή είναι ασφαλώς ακατανίκητη δύναμη, ικανή να μεταβάλει σε αγίους και τους αγρίους. Εκεί επάνω όμως φαίνεται ότι παύουν οι δυνατότητες της. Έτσι, στην άλλη ζωή, δεν μπορεί ο καθένας να βοηθήσει τον εαυτό του. Η δυνατότητα  υπάρχει στην προσευχή της Εκκλησίας και στο Αίμα του Κυρίου που χύθηκε για τη ζωή και  σωτηρία του κόσμου. Γι’ αυτό και η Εκκλησία δεν θα παύσει να δέεται και να τελεί τα μνημόσυνα. Τον τελικό όμως λόγο τον αναθέτει στο Θεό.

(Αρχιμ. Αθηναγόρου Καραμαντζάνη, «Οι Πατέρες και τα προβλήματα της ζωής μας», τ. Α΄)

http://fdathanasiou.wordpress.com/
http://blogs.sch.gr/kantonopou/

Για την Ανάσταση των Νεκρών

EPΩTHΣH: Στην Aγία Γραφή έχουμε αναστάσεις νεκρών. Oι άνθρωποι αυτοί πριν ξαναγύρισουν στον κόσμο, που βρισκόταν στην κόλαση η στον παράδεισο;
AΠANTHΣH: Tο ερώτημα είναι μεταφυσικό, και θα το λύσουμε στον άλλο κόσμο.
O άνθρωπος μετά τον θάνατο βρίσκεται σε μια μέση κατάσταση, προγεύεται ούτως ειπείν, η του Παραδείσου ή της Kολάσεως. Όπως προγεύεται της τιμωρίας ο δολοφόνος που βρίσκεται
στην φυλακή.
H τελική Kρίση θα γίνει στην B΄ Παρουσία· Eκεί θ’ ακουστεί η φωνή του Θεού· «και απελεύσονται ούτοι εις κόλασιν αιώνιον, οι δε δίκαιοι εις ζωήν αιώνων» (Mατθ. 25, 46).

O θάνατος είναι διακοπή σχέσεως σώματος και ψυχής. H διακοπή αυτή, που επέρχεται με τον θάνατο, δεν θ’ αποτελεί αιώνιον φαινόμενο. Θα γίνει ανάστασις των νεκρών κατά την Πίστιν μας.

O προφήτης Iζεκιήλ στην υπέροχη περικοπή που διαβάζεται την Mεγάλη Παρασκευή, μετά την περιφορά του Eπιταφείου, προ της Aναστάσεως, απαντά στο ερώτημα αυτό.

Tο Πνεύμα του Θεού οδήγησε τον προφήτη σε μια πεδιάδα, που ήταν κατάσπαρτος από γυμνά κόκκαλα. Kαι ακούετε η φωνή του Θεού· Θα ζήσουν τα οστά αυτά; Δεν γνωρίζω Kύριε, λέγει ο προφήτης, εσύ οίδας.

Kήρυξον του λέει, προς αυτά. Kαι όταν κήρυξε, τα οστά αυτά άρχισαν να συναρμολογούνται.

Έχετε δει σκελετό; O άνθρώπινος σκελετός είναι φρικαλαίο θέαμα. Aποτελείτε από 250 οστά μικρά και μεγάλα, που είναι συναρμολογημένα κατά τρόπον θαυμαστόν. O άνθρωπος είναι ορθοβάμον.

Έτριξαν λοιπόν τα οστά αυτά και συναρμολογήθηκαν και έγιναν πλήρης σκελετοί.

Θα ζήσουν τα οστά; ακούστηκε πάλι η φωνή του Θεού. Kήρυξον, για δευτέρα φορά προς αυτά.

Kήρυξε και απέκτησαν οι σκελετοί σάρκες. 

Kαι μετά του λέγει ο Θεός, κήρυξε για μια ακόμη φορά. 
Kαι εκήρυξε και όλα αυτά τα άψυχα σώματα ζωντάνεψαν. Kαι έγινε ένα είδος στρατιάς απεράντου και επείσθη ο προφήτης, ότι ζήσονται τα οστά αυτά.

H Αγία Γραφή, και η Παράδοση, και οι Πατέρες λένε· 

Kαι αν υποθέσουμε ότι υπάρχουν νεκροί οι οποίοι εκάηκαν και εξαφανίστηκαν μέσα στα δάση, η τους έφαγαν τα θηρία η εξαφανίστηκαν τα σώματά τους οπουδήποτε αλλού, δεν έχασαν όμως την ψυχή τους. H ψυχή παραμένει αλόβητως.
Eίδατε τί γράφαν οι εφημερίδες για ένα λιοντάρι του θηριοτροφείου, που διέφυγε από την προσοχή του θηριοδαμαστού και τον δάγκωσε στο λαιμό και απέθανε αποτόμως. Tόσο λυπήθηκε το λιοντάρι και δεν έφαγε και απέθανε. Eίναι φοβερό αυτό. Tο θηρίο να έχει τόσο σύνεση! Nα σκοτώνει και μετά να μη θέλει να φάει; Nα κηρύτει, δηλαδή, στον εαυτό του απεργία πείνης και να πεθαίνει!


Aλλά η Aνάστασης του Xριστού αποτελεί την μεγαλύτερη απόδειξη της Aναστάσεως των νεκρών.
Aνέστη Xριστός και πεπτωκότασι δαίμονες. 

Kαι ύστερα δεν πρέπει να αμφιβάλουμε για την ανάσταση, που το κηρύττουμε και στο Σύμβολο της Πίστεως. «Προσδοκώ ανάσταση νεκρών και ζωή του μέλλοντος αιώνος. Aμήν».
Eγώ επάνω στον τάφο του πατρός μου και της μητρός μου έχω θέση αυτό το ρητό.

Θα συναντηθούμε εκεί, υπό άλλες όμως μεγαλειώδεις συνθήκες.

Έχουμε και τον προφήτη Hλία, που ανέστησε και τον υιό της χήρας των Σαρεπτών. Έχουμε και την ανάσταση του Λαζάρου.

Ένας Άγγλος δημοσιογράφος έγραψε ένα θαυμάσιο βιβλίο, «O Kύριος της ζωής και του θανάτου», και περιγράφει τας λεπτομερίας αυτάς. 

Aλλά σήμερα οι άνθρωποι είναι υλισταί, και δεν πιστεύουν τα δόγματα αυτά της Αγίας μας Eκκλησίας.
(+ O MHTPOΠOΛITHΣ ΦΛΩPINHΣ π. AYΓOYΣTINOΣ KANTIΩTHΣ 
 (Στα στελέχη της κατασκηνώσεως της I.M. Φλωρίνης 1994)

Βασικά σημεία διαφοράς μεταξύ Ορθοδόξου Εκκλησίας και ΠαπισμούΣεβ. Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιεροθέου





1. Οι Επίσκοποι της Παλαιάς Ρώμης, παρά τις μικρές και μη ουσιαστικές διαφορές, είχαν πάντοτε κοινωνία με τους Επισκόπους της Νέας Ρώμης και τους Επισκόπους της Ανατολής μέχρι το 1009-1014, όταν για πρώτη φορά κατέλαβαν τον θρόνο της Παλαιάς Ρώμης οι Φράγκοι Επίσκοποι. Μέχρι το 1009 οι Πάπες της Ρώμης και οι Πατριάρχες της Κωνσταντινουπόλεως ήσαν ενωμένοι στον κοινό αγώνα εναντίον των Φράγκων Ηγεμόνων και Επισκόπων, αλλά και των κατά καιρούς αιρετικών.


2. Οι Φράγκοι στην Σύνοδο της Φραγκφούρτης το 794 κατεδίκασαν τις αποφάσεις της Ζ’ Οικουμενικής Συνόδου και την τιμητική προσκύνηση των ιερών εικόνων. Επίσης το 809 οι Φράγκοι εισήγαγαν στο Σύμβολο της Πίστεως το Filioque, την διδασκαλία δηλαδή περί της εκπορεύσεως του Αγίου Πνεύματος εκ του Πατρός και εκ του Υιού. Αυτήν την εισαγωγή κατεδίκασε τότε και ο ορθόδοξος Πάπας της Ρώμης. Στην Σύνοδο της Κωνσταντινουπόλεως επί Μεγάλου Φωτίου, στην οποία συμμετείχαν και εκπρόσωποι του ορθοδόξου Πάπα της Ρώμης, κατεδίκασαν όσους είχαν καταδικάσει τις αποφάσεις της Ζ’ Οικουμενικής Συνόδου και όσους προσέθεσαν στο Σύμβολο της Πίστεως το Filioque. Όμως για πρώτη φορά ο Φράγκος Πάπας Σέργιος Δ' το 1009 στην ενθρονιστήρια επιστολή του προσέθεσε στο Σύμβολο της Πίστεως το Filioque και ο Πάπας Βενέδικτος Η’ εισήγαγε το πιστεύω με το Filioque στην λατρεία της Εκκλησίας, οπότε ο Πάπας διεγράφη από τα δίπτυχα της Ορθοδόξου Εκκλησίας.


3. Η βασική διαφορά μεταξύ της Ορθοδόξου Εκκλησίας και του Παπισμού βρίσκεται στην διδασκαλία περί της ακτίστου ουσίας και ακτίστου ενεργείας του Θεού. Ενώ οι Ορθόδοξοι πιστεύουμε ότι ο Θεός έχει άκτιστη ουσία και άκτιστη ενέργεια και ότι ο Θεός έρχεται σε κοινωνία με την κτίση και τον άνθρωπο με την άκτιστη ενέργειά Του, εν τούτοις οι Παπικοί πιστεύουν ότι στον Θεό η άκτιστη ουσία ταυτίζεται με την άκτιστη ενέργειά Του (actus purus) και ότι ο Θεός επικοινωνεί με την κτίση και τον άνθρωπο δια των κτιστών ενεργειών Του, δηλαδή ισχυρίζονται ότι στον Θεό υπάρχουν και κτιστές ενέργειες. Οπότε η Χάρη του Θεού δια της οποίας αγιάζεται ο άνθρωπος θεωρείται ως κτιστή ενέργεια. Αλλά έτσι δεν μπορεί να αγιασθή.

Από αυτήν την βασική διδασκαλία προέρχεται η διδασκαλία περί εκπορεύσεως του Αγίου Πνεύματος εκ του Πατρός και εκ του Υιού, το καθαρτήριο πύρ, το πρωτείο του Πάπα κλπ.


4. Εκτός από την θεμελιώδη διαφορά μεταξύ της Ορθοδόξου Εκκλησίας και του Παπισμού στο θέμα της ουσίας και ενεργείας στον Θεό, υπάρχουν άλλες μεγάλες διαφορές, που έγιναν κατά καιρούς αντικείμενα θεολογικών διαλόγων, ήτοι:
– το Filioque, ότι το Άγιον Πνεύμα εκπορεύεται από τον Πατέρα και τον Υιό με αποτέλεσμα να μειώνεται η μοναρχία του Πατρός, να καταργήται η τέλεια ισότητα των προσώπων της Αγίας Τριάδος, να μειώνεται ο Υιός κατά την ιδιότητά Του να γεννά, εάν υπάρχει ενότητα μεταξύ Πατρός και Υιού, να υποτιμάται το Άγιον Πνεύμα ως μη ισοδύναμο και ομόδοξο με τα άλλα πρόσωπα της Αγίας Τριάδος, αφού παρουσιάζεται ωσεί “πρόσωπο στείρο”,
– η χρησιμοποίηση αζύμου άρτου στην θεία Ευχαριστία που παραβαίνει τον τρόπο με τον οποίο ο Χριστός ετέλεσε το μυστικό δείπνο,
– ο καθαγιασμός των “τιμίων δώρων” που γίνεται όχι με την επίκληση, αλλά με την απαγγελία των ιδρυτικών λόγων του Χριστού “λάβετε φάγετε... πίετε εξ αυτού πάντες...”,
– η θεωρία ότι η σταυρική θυσία του Χριστού εξιλέωσε την θεία δικαιοσύνη, που παρουσιάζει τον Θεό Πατέρα ως φεουδάρχη και παραθεωρεί την Ανάσταση,
– η θεωρία περί της “περισσευούσης αξιομισθίας” του Χριστού και των αγίων που την διαχειρίζεται ο Πάπας,
– ο χωρισμός και η διάσπαση μεταξύ των μυστηρίων Βαπτίσματος, Χρίσματος, και θείας Ευχαριστίας,
– η διδασκαλία περί της κληρονομήσεως της ενοχής του προπατορικού αμαρτήματος,
– οι λειτουργικές καινοτομίες σε όλα τα μυστήρια της Εκκλησίας (Βάπτισμα, Χρίσμα, Ιερωσύνη, Εξομολόγηση, Γάμος, Ευχέλαιον),
– η μη μετάληψη των λαϊκών από το “Αίμα” του Χριστού,
– το πρωτείο του Πάπα, κατά το οποίο ο Πάπας είναι “ο episcopus episcoporum και η πηγή της ιερατικής και της εκκλησιαστικής εξουσίας, είναι η αλάθητος κεφαλή και ο Καθηγεμών της Εκκλησίας, κυβερνών αυτήν μοναρχικώς ως τοποτηρητής του Χριστού επί της γής” (Ι. Καρμίρης). Με αυτήν την έννοια ο Πάπας θεωρεί τον εαυτό του διάδοχο του Αποστόλου Πέτρου, στον οποίον υποτάσσονται οι άλλοι Απόστολοι, ακόμη και ο Απόστολος Παύλος,
– η μη ύπαρξη συλλειτουργίας κατά τις λατρευτικές πράξεις,
– το αλάθητο του Πάπα,
– το δόγμα της ασπίλου συλλήψεως της Θεοτόκου και γενικά η μαριολατρεία, κατά την οποία η Παναγία ανυψώνεται στην Τριαδική θεότητα και μάλιστα γίνεται λόγος και για Αγία Τετράδα,
– οι θεωρίες της analogia entis και analogia fidei που επικράτησαν στον δυτικό χώρο.
– η συνεχής πρόοδος της Εκκλησίας στην ανακάλυψη των πτυχών της αποκαλυπτικής αλήθειας,
– η διδασκαλία περί του απολύτου προορισμού,
– η άποψη περί της ενιαίας μεθοδολογίας για την γνώση του Θεού και των κτισμάτων, η οποία οδήγησε στην σύγκρουση μεταξύ θεολογίας και επιστήμης.


5. Επίσης, η μεγάλη διαφοροποίηση, η οποία δείχνει τον τρόπο της θεολογίας βρίσκεται και στην διαφορά μεταξύ σχολαστικής και ησυχαστικής θεολογίας. Στην Δύση αναπτύχθηκε ο σχολαστικισμός, ως προσπάθεια διερεύνησης όλων των μυστηρίων της πίστεως με την λογική (Άνσελμος Καντερβουρίας, Θωμάς Ακινάτης), ενώ στην Ορθόδοξη Εκκλησία επικρατεί ο ησυχασμός, δηλαδή η κάθαρση της καρδιάς και ο φωτισμός του νού, για την απόκτηση της γνώσης του Θεού. Ο διάλογος μεταξύ του αγίου Γρηγορίου του Παλαμά και του σχολαστικού και ουνίτη Βαρλαάμ είναι χαρακτηριστικός και δείχνει την διαφορά.


6. Συνέπεια όλων των ανωτέρω είναι ότι στον Παπισμό έχουμε απόκλιση από την ορθόδοξη Εκκλησιολογία. Ενώ στην Ορθόδοξη Εκκλησία δίνεται μεγάλη σημασία στην θέωση που συνίσταται στην κοινωνία με τον Θεό, δια της οράσεως του ακτίστου Φωτός, οπότε οι θεούμενοι συνέρχονται σε Οικουμενική Σύνοδο και οριοθετούν ασφαλώς την αποκαλυπτική αλήθεια σε περιπτώσεις συγχύσεως, εν τούτοις στον Παπισμό δίνεται μεγάλη σημασία στον θεσμό του Πάπα, ο οποίος Πάπας υπέρκειται ακόμη και από αυτές τις Οικουμενικές Συνόδους. Σύμφωνα με την λατινική θεολογία “η αυθεντία της Εκκλησίας υπάρχει τότε μόνον όταν στηρίζεται και εναρμονίζεται με την θέληση του Πάπα.
Σε αντίθετη περίπτωση εκμηδενίζεται”. Οι Οικουμενικές Σύνοδοι θεωρούνται ως “συνέδρια του Χριστιανισμού που συγκαλούνται υπό την αυθεντία και την εξουσία και την προεδρία του Πάπα”. Αρκεί να βγή ο Πάπας από την αίθουσα της Οικουμενικής Συνόδου, οπότε αυτή παύει να έχη κύρος. Ο Επίσκοπος Μαρέ έγραψε: “θά ήταν πιο ακριβείς οι ρωμαιοκαθολικοί αν εκφωνώντας το “Πιστεύω” έλεγαν: “καί εις έναν Πάπαν” παρά να λένε: “καί εις μίαν... Εκκλησίαν””.

Επίσης, “η σημασία και ο ρόλος των Επισκόπων μέσα στην ρωμαϊκή Εκκλησία δεν είναι παρά απλή εκπροσώπηση της παπικής εξουσίας, στην οποία και οι ίδιοι οι Επίσκοποι υποτάσσονται, όπως οι απλοί πιστοί”. Στην παπική εκκλησιολογία ουσιαστικά υποστηρίζεται ότι “η αποστολική εξουσία εξέλιπε με τους αποστόλους και δεν μετεδόθη στους διαδόχους τους επισκόπους.
Μονάχα η παπική εξουσία του Πέτρου, υπό την οποίαν βρίσκονταν όλοι οι άλλοι, μετεδόθη στους διαδόχους του Πέτρου, δηλαδή στους Πάπες”. Μέσα σε αυτήν την προοπτική υποστηρίζεται από την παπική “Εκκλησία” ότι όλες οι Εκκλησίες της Ανατολής είναι διϊστάμενες και έχουν ελλείψεις και κατά οικονομίαν μας δέχονται σε κοινωνία, και βέβαια κατ’ οικονομίαν μας δέχονται ως αδελφάς Εκκλησίας, επειδή αυτή αυτοθεωρείται ως μητέρα Εκκλησία και εμάς μας θεωρούν θυγατέρες Εκκλησίες.


7. Το Βατικανό είναι κράτος και ο εκάστοτε Πάπας είναι ο ηγέτης του Κράτους του Βατικανού. Πρόκειται για μια ανθρωποκεντρική οργάνωση, για μια εκκοσμίκευση και μάλιστα θεσμοποιημένη εκκοσμίκευση. 

Το Κράτος του Βατικανού ιδρύθηκε το 755 από τον Πιπίνο τον Βραχύ, πατέρα του Καρλομάγνου και στην εποχή μας αναγνωρίσθηκε το 1929 από το Μουσολίνι. Είναι σημαντική η αιτιολογία της ανακηρύξεως του Παπικού Κράτους, όπως το υποστήριξε ο Πίος ΙΑ’: “ο επί της γης αντιπρόσωπος του Θεού δεν δύναται να είναι υπήκοος επιγείου κράτους”. Ο Χριστός ήταν υπήκοος επιγείου κράτους, ο Πάπας δεν μπορεί να είναι! 

Η παπική εξουσία συνιστά θεοκρατία, αφού η θεοκρατία ορίζεται ως ταύτιση κοσμικής και εκκλησιαστικής εξουσίας σε ένα πρόσωπο. Σήμερα θεοκρατικά κράτη είναι το Βατικανό και το Ιράν.

Είναι χαρακτηριστικά τα όσα υποστήριξε στον ενθρονιστήριο λόγο του ο Πάπας Ιννοκέντιος Γ’ (1198-1216): “Αυτός που έχει τη νύμφη είναι ο νυμφίος. Αλλά η νύμφη αυτή (η Εκκλησία) δε συνεζεύχθη με κενά τα χέρια, αλλά πρόσφερε σε μένα ασύγκριτη πολύτιμη προίκα, δηλ. την πληρότητα των πνευματικών αγαθών και την ευρύτητα των κοσμικών, το μεγαλείο και την αφθονία αμφοτέρων... 

Σά σύμβολα των κοσμικών αγαθών μου έδωσε το Στέμμα, τη Μίτρα υπέρ της Ιερωσύνης, το Στέμμα για τη βασιλεία και με κατέστησε αντιπρόσωπο Εκείνου, στο ένδυμα και στο μηρό του οποίου γράφτηκε: ο Βασιλεύς των βασιλέων και Κύριος των κυρίων”.

Επομένως, υπάρχουν μεγάλες θεολογικές διαφορές, οι οποίες καταδικάσθηκαν από την Σύνοδο επί Μεγάλου Φωτίου και στην Σύνοδο επί αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, όπως φαίνεται και στο “Συνοδικό της Ορθοδοξίας”. Επί πλέον και οι Πατέρες της Εκκλησίας και οι Τοπικές Σύνοδοι μέχρι τον 19ο αιώνα καταδίκαζαν όλες τις πλάνες του Παπισμού. 
Το πράγμα δεν θεραπεύεται ούτε βελτιώνεται από κάποια τυπική συγγνώμη που θα δώση ο Πάπας για ένα ιστορικό λάθος, όταν οι θεολογικές απόψεις του είναι εκτός της Αποκαλύψεως και η Εκκλησιολογία κινείται σε εσφαλμένο δρόμο, αφού μάλιστα ο Πάπας παρουσιάζεται ως ηγέτης του Χριστιανικού κόσμου, ως διάδοχος του Αποστόλου Πέτρου και βικάριος - αντιπρόσωπος του Χριστού πάνω στην γή, ωσάν ο Χριστός να έδωσε την εξουσία του στον Πάπα και Εκείνος αναπαύεται ευδαίμων στους Ουρανούς.

Το «ευαγγέλιο» του Ιούδα

Σεβ. Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιεροθέου
Είναι γνωστό το πρόσωπο του Ιούδα που από μαθητής έγινε προδότης του Χριστού, όπως το περιγράφουν τα Ευαγγέλια και οι Πράξεις των Αποστόλων και σύνολη η εκκλησιαστική παράδοση. Βέβαια, δια μέσου των αιώνων δόθησαν πολλές ερμηνείες για τα αίτια της προδοσίας του που αρχίζουν από το πάθος της φιλαργυρίας και φθάνουν μέχρι και τις μεσσιανικές και εθνοφυλετικές του απόψεις.
Το «ευαγγέλιο» του Ιούδα, που μεταφράστηκε από τα κοπτικά και δημοσιεύθηκε
πρόσφατα, δημιούργησε μια σειρά συζητήσεων για τον ρόλο του Ιούδα στην αποστολική ομάδα και την παράδοση του Χριστού. Με τον τρόπο αυτό επιδιώκεται να απενοχοποιηθή ο Ιούδας και από προδότης να μεταβληθή σε ήρωα. Στο βάθος γίνεται μια προσπάσθεια να εξανθρωπισθή το πρόσωπο και το έργο του Χριστού, αλλά και αυτός ο χαρακτήρας του Χριστιανισμού.
Τρία σημεία θα ήθελα να τονίσω πάνω στο θέμα αυτό.

1. Γνωστικισμός και «ευαγγέλιο» του Ιούδα
Το «Ευαγγέλιο» αυτό του Ιούδα, όπως έχει ήδη γραφή, είναι προϊόν των διαφόρων γνωστικών συστημάτων που εμφανίσθηκαν πριν τον Χριστιανισμό και ενεργοποιήθηκαν στις αρχές της Εκκλησιαστικής ζωής. Άλλο, βέβαια, είναι ο αγνωστικισμός που βρίσκεται στο μέσον μεταξύ της αθεΐας και του δυϊσμού και είναι δημιούργημα κυρίως των τελευταίων χρόνων, και άλλο ο γνωστικισμός.
Κατά τον αείμνηστο Καθηγητή Παναγιώτη Χρήστου, τα γνωστικά συστήματα αναπτύχθηκαν στους χώρους της ελληνικής διασποράς και διακρίνονταν από ένα συγκρητισμό, γιατί συνεδύαζαν στοιχεία της ελληνικής φιλοσοφίας, των ανατολικών θρησκευτικών δοξασιών και των ιουδαϊκών παραδόσεων. Πρόκειται για «παραθρησκευτικά και παραφιλοσοφικά» συστήματα. Με την εμφάνιση του Χριστιανισμού οι γνωστικοί παρέλαβαν και από αυτόν μερικά άλλα στοιχεία και έτσι εκφράσθηκε ο λεγόμενος Χριστιανικός γνωστικισμός.
Έτσι, όταν εξέλιπαν από την Εκκλησία οι Απόστολοι, τότε εμφανίσθηκαν μερικοί φιλοσοφούντες Χριστιανοί που ισχυρίζονταν ότι αυτοί έχουν την απόρρητη και μυστική γνώση και ερμήνευαν κατά διάφορο τρόπο την διδασκαλία του Χριστού και των Αποστόλων.
Οι γνωστικοί πολεμούσαν τον Χριστιανισμό και πιθανόν σε αυτούς αναφέρεται ο Απόστολος Παύλος όταν έγραφε στους Κολασσαείς: «Βλέπετε μη τις υμάς έσται ο συλαγωγών δια της φιλοσοφίας και κενής απάτης, κατά την παράδοσιν των ανθρώπων, κατά τα στοιχεία του κόσμου και ου κατά Χριστόν» (Κολ. β , 8).
Διασώζονται πολλά τέτοια γνωστικά κείμενα, όπως το Ευαγγέλιο της αληθείας, περί της Αναστάσεως, το απόκρυφον Ευαγγέλιο του Ιωάννου, το Ευαγγέλιο του Θωμά, το Ευαγγέλιον του Φιλίππου, η Αποκάλυψις του Παύλου, η προσευχή του Αποστόλου Παύλου κλπ.
Η Εκκλησία, δια των Αποστολικών Πατέρων, αντέδρασε στις θεωρίες του γνωστικισμού που υπονόμευαν την διδασκαλία του Χριστού, όπως διασώθηκε δια των αγίων Αποστόλων, των αυτοπτών μαρτύρων και ομολογητών.
Είναι χαρακτηστικό ότι ο άγιος Ειρηναίος, επίσκοπος Λυώνος, έγραψε βιβλίο με τίτλο «Έλεγχος και ανατροπή της ψευδωνύμου γνώσεως» στο οποίο ανατρέπει τις απόψεις των γνωστικών και κάνει λόγο για ψευδώνυμη γνώση και, βεβαίως, συνέδεσε την αλήθεια που φανέρωσε ο Χριστός με την αποστολική παράδοση και αποστολική διαδοχή, με την παρουσία του Επισκόπου στην Εκκλησία. Τόνισε ιδιαιτέρως ότι η πραγματική γνώση μεταδίδεται όχι με διαφόρους φιλοσοφούντας ανθρώπους, που παρουσιάζονται ως προφήτες, αλλά με τους επισκόπους που είναι διάδοχοι των αγίων Αποστόλων. Γι’ αυτό ο άγιος Ειρηναίος κατήρτισε τους πρώτους επισκοπικούς καταλόγους.

2. «Πηγή» της πίστεως
Πηγή της πίστεώς μας δεν είναι τα Ευαγγέλια, που σίγουρα είναι αυθεντικά και θεόπνευστα, αλλά η αποκαλυπτική αλήθεια που διασώζεται μέσα στην Εκκλησία και εκφράζεται με τα μυστήρια της, την εν γένει ζωή που διαθέτει, με τα βιβλία της Καινής Διαθήκης και την διδασκαλία της, όπως καθορίσθηκε και οριοθετήθηκε από τις Τοπικές και Οικουμενικές Συνόδους. Άλλωστε, η Εκκλησία που ως Σώμα Χριστού άρχισε να υπάρχη από την ημέρα της Πεντηκοστής, προϋπήρχε από την συγγραφή και την συγκρότηση των Ευαγγελίων και των άλλων βιβλίων της Καινής Διαθήκης, που άρχισαν να γράφωνται από το 52 μ.Χ. μέχρι το τέλος του πρώτου αιώνος.
Επομένως, η βάση του Χριστιανισμού δεν είναι τα Ευαγγέλια, που περιγράφουν μερικά από τα «σημεία», την διδασκαλία, και το πάθος και την Ανάσταση του Χριστού, αν και είναι αυθεντικά κείμενα, αλλά η Εκκλησία, που είναι το Σώμα του Χριστού, και αυτή γράφει δια των Αποστόλων τα Ευαγγέλια και αυτή ερμηνεύει δια των Πατέρων τα Ευαγγέλια και γενικά την Αγία Γραφή.

3. Εκκλησία και «άθικτα αρχεία»
Η Εκκλησία είναι εκείνη που ξεχωρίζει αν κάποιο Ευαγγέλιο είναι αληθινό η ψευδές-απόκρυφο. Είναι γνωστόν ακόμη και στους πρωτοετείς φοιτητές της Θεολογικής Σχολής ότι ενώ υπάρχουν πολλά κείμενα –απόκρυφα και ψευδεπίγραφα– που αποδίδονται σε πολλούς Αποστόλους, η Εκκλησία, δια των Πατέρων της και τελικά με την 39η εορταστική Επιστολή του Μεγάλου Αθανασίου, ύστερα από πολύχρονη διαδικασία, κατήρτισε τον «Κανόνα» της Αγίας Γραφής, δηλαδή καθόρισε ποιά βιβλία είναι θεόπνευστα και ποιά ψευδεπίγραφα και απόκρυφα.
Η Εκκλησία είναι ο Θεανθρώπινος Οργανισμός και ισχύει ο,τι και με κάθε οργανισμό, δηλαδή κρατά τα στοιχεία που χρειάζεται και απορρίπτει ο,τι είναι άχρηστο. Μέσα σε αυτά τα άχρηστα, από εκκλησιαστικής πλευράς, που δεν έχουν την αλήθεια, συγκαταλέγεται και το λεγόμενο «ευαγγέλιο» του Ιούδα.
Οι επιστήμονες μπορούν να το μελετούν, αλλά δεν προσφέρει τίποτε στην εμπειρία και την διδασκαλία της Εκκλησίας.
Σε μια εποχή, όπως η δική μας, στην οποία παρατηρείται ένας συγκρητισμός, μια ανάμειξη πολλών ιδεών και απόψεων, είναι φυσικό να υιοθετούνται «ευαγγέλια» που εκφράζουν η καλλιεργούν αυτήν την συγκρητιστική νοοτροπία. Όσοι, όμως, ζουν στην Εκκλησία και μετέχουν, κατά διαφόρους βαθμούς, των ενεργειών του Θεού, δηλαδή διαθέτουν προσωπική πείρα, δεν κλονίζονται από οποιαδήποτε «ευαγγέλια» που έρχονται στο φως, είτε φιλοσοφικά είτε θρησκευτικά, είτε άλλης προοπτικής.
Όταν, για παράδειγμα, διαβάση κανείς τα έργα του Αγίου Συμεών του νέου Θεολόγου και κυρίως τους «θείους περί ερώτων ύμνους», τότε θα αντιληφθή τι είναι ο Χριστιανισμός, ποιό είναι το περιεχόμενο της διδασκαλίας του, τι είναι ο Χριστός και το έργο του, τι σημαίνει σωτηρία και ποιά είναι η εμπειρία την οποία αποκτά ο Χριστιανός, και πως μπορεί να μετάσχη του μυστηρίου του Σταυρού και της Αναστάσεως του Χριστού. Μάλιστα δε ο άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος επαναλαμβάνει τον λόγο του Γέροντος του, Συμεών του Ευλαβούς: «Γνώθι Θεόν και ου δεηθήση βιβλίων».
Οι Χριστιανοί δεν εξαντλούν την γνώση τους σε κείμενα, και μάλιστα αγνώστου η γνωστικής προελεύσεως, ούτε κλονίζονται από αυτά, αλλά ζώντες μέσα στην Εκκλησία εντρυφούν στα «άθικτα αρχεία» και αποκτούν την εμπειρική και υπαρξιακή γνώση του Θεού, μετέχουν του μυστηρίου του Σταυρού και της Αναστάσεως του Χριστού.

Ο άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος, έχοντας υπ’ όψη του διάφορα γνωστικά κείμενα της εποχής του και την ψευδώνυμη γνώση τους, με την οποία μετέφεραν λάθος την διδασκαλία του Χριστού, έγραφε: «εμοί αρχεία εστίν Ιησούς Χριστός, τα άθικτα αρχεία ο σταυρός και ο θάνατος και η ανάστασις αυτού». Και αυτά τα «άθικτα αρχεία» διασώζονται μέσα στην Εκκλησία και καλούν τους πιστούς προς πνευματική γνώση.
(δημοσιεύθηκε στο «Βήμα», 15-4-2006)

http://www.parembasis.gr/0000/syggr_frames_00.htm

Ναυπάκτου Ιερόθεος: «πολλοί που αλλοιώνουν τον Πατερικό λόγο, …. κάνουν λόγο γιά μεταπατερική θεολογία»

Κυριακή τών Αγίων Πατέρων 15 Ιουλίου
Η Πατερική θεολογία
 Η σημερινή Κυριακή είναι αφιερωμένη από τήν Εκκλησία στούς αγίους Πατέρες πού συνεκρότησαν τήν Δ' Οικουμενική Σύνοδο στήν Χαλκηδόνα τό έτος 451 μ.Χ., η οποία αντιμετώπισε τήν αίρεση τού μονοφυσιτισμού. 
Πρόκειται γιά τήν αίρεση εκείνη πού υποστηρίζει ότι οι δύο φύσεις τού Χριστού –θεία καί ανθρωπίνη– ενώθηκαν σέ μία φύση καί συγκεκριμένα η ανθρώπινη φύση απορροφήθηκε από τήν θεία φύση. Αυτή η άποψη ανέτρεπε όλη τήν διδασκαλία τής Εκκλησίας, η οποία υποστηρίζει ότι διατηρείται η ανθρώπινη φύση στόν Χριστό καί μετά τήν ένωσή της μέ τήν θεία φύση.
Η αίρεση τού μονοφυσιτισμού είναι συνέχεια τής μεγάλης αιρέσεως τού αρειανισμού, πού ισχυριζόταν ότι ο Χριστός είναι κτίσμα καί όχι Θεός. Η βάση
τών πρώτων αυτών αιρέσεων ήταν ότι προσπαθούσαν νά ερμηνεύουν μέ τήν λογική τό Πρόσωπο τού Χριστού. Τό σημαντικό είναι ότι οι αιρετικοί καί όλοι οι ομόφρονές τους θεολόγησαν χρησιμοποιώντας τήν ελληνική φιλοσοφία καί τόν στοχασμό, ενώ οι Πατέρες χρησιμοποιούσαν τήν εμπειρία τών Προφητών καί τών Αποστόλων, όπως διατυπώθηκε μέσα στήν Αγία Γραφή, αλλά καί όπως επιβεβαιώθηκε από τήν δική τους πνευματική, εκκλησιαστική εμπειρία. 
Αυτή είναι η βασική διαφορά μεταξύ τών αιρετικών καί τών Πατέρων. Οι αιρετικοί προσπαθούσαν νά ερμηνεύσουν τήν σχέση τού Πατρός μέ τόν Λόγο, καί τήν σχέση τών δύο φύσεων στόν Χριστό, μέ τήν χρήση φιλοσοφικών προϋποθέσεων, ενώ οι Πατέρες εγνώριζαν από τήν πείρα τους ότι ο Λόγος είναι Θεός, γιατί κατά τήν εμφάνισή Του στούς Αποστόλους καί σέ αυτούς τούς ίδιους έλαμπε ως Φώς, όπως ο ήλιος. 
Έτσι, ο Λόγος έχει τήν ίδια ουσία καί ενέργεια μέ τόν Πατέρα καί τό Άγιον Πνεύμα. Επίσης, η ένωση τών δύο φύσεων στό Πρόσωπο τού Χριστού, έγινε «ασυγχύτως», «ατρέπτως», «αδιαιρέτως» καί «αχωρίστως».
Πράγματι, κατά τήν Μεταμόρφωση τού Χριστού επάνω στό όρος Θαβώρ, οι τρείς Μαθητές είδαν τό πρόσωπο τού Χριστού νά λάμπη όπως ο ήλιος, καί τά ιμάτιά Του νά είναι λευκά όπως τό φώς άκουσαν καί τήν φωνή τού Πατρός, πού εμαρτύρησε ότι ο Χριστός είναι αγαπητός Υιός Του καί είδαν τό Άγιον Πνεύμα ως νεφέλη φωτεινή. 
Ο αρχιδιάκονος καί πρωτομάρτυρας Στέφανος στό Συνέδριο τών Ιουδαίων είδε μεγάλη δόξα-λάμψη Θεού καί τόν Χριστό νά βρίσκεται στά δεξιά τού Πατρός. Ο Απόστολος Παύλος είδε τόν Χριστό μέσα στό Φώς, καί μάλιστα ένα Φώς τού οποίου η λαμπρότητα υπερείχε τής λαμπρότητος τού ηλίου. Αυτήν τήν εμπειρία είχαν οι Προφήτες στήν Παλαιά Διαθήκη, όπως ο θεόπτης Μωϋσής, αλλά καί οι θεοφόροι Πατέρες διά μέσου τών αιώνων. Σέ μιά τέτοια εμπειρική θεολογία δέν μπορεί νά αντέξη οποιαδήποτε φιλοσοφία καί οποιοσδήποτε στοχασμός. 
Ο Απόστολος Πέτρος πού παρευρέθηκε κατά τήν Μεταμόρφωση τού Χριστού στό όρος Θαβώρ, γράφει ότι έγινε «επόπτης» τής μεγαλειότητος τού Θεού καί δέν Τόν γνώρισε μέ «σεσοφισμένους μύθους», δηλαδή μέ παραμύθια τά οποία παρουσιάζονται μέ σοφούς λόγους καί, ασφαλώς, εδώ εννοείται η αρχαία ελληνική φιλοσοφία, πού χαρακτηρίζεται μεταφυσική (Β' Πέτρ. α', 16-21).
Η θεολογία τών Πατέρων τής Εκκλησίας είναι εμπειρική καί όχι ορθολογιστική, εκφράζεται από αυτόπτες μάρτυρες τής θεότητος τού Χριστού καί όχι από φιλοσόφους πού χρησιμοποιούν τόν στοχασμό καί τήν φιλοσοφία. 
Αυτό τό τελευταίο είναι διακριτικό γνώρισμα τών αιρετικών, οι οποίοι αναμειγνύουν τήν λογική μέ τόν νού, τήν φαντασία μέ τήν πραγματικότητα, τήν φιλοσοφία μέ τήν αλήθεια, τόν στοχασμό μέ τήν Αποκάλυψη. 
Γι’ αυτό τιμάμε τούς Πατέρας τής Εκκλησίας ως απλανείς διδασκάλους, ως μεγάλους θεολόγους, ως αστέρες πολύφωτους τού νοητού στερεώματος, ως άνθη τού Παραδείσου, ως πάγχρυσα στόματα τού Λόγου καί πολλά άλλα τά οποία ακούσαμε νά ψάλλωνται σήμερα κατά τήν διάρκεια τού Όρθρου στόν Ναό.
Καί αυτό είναι σημαντικό, γιατί υπάρχουν σήμερα πολλοί πού αλλοιώνουν τόν Πατερικό λόγο, μέ τήν σκέψη ότι ζούμε σέ μιά άλλη εποχή, διαφορετική από τήν εποχή τών Πατέρων, οπότε κάνουν λόγο γιά μεταπατερική θεολογία, αλλά καί τόν παρερμηνεύουν μέ περίπλοκο τρόπο, ώστε νά τόν υπονομεύουν.  
Είναι οδυνηρές αυτές οι παρερμηνείες, καί στήν ουσία τους αντιεκκλησιαστικές, αφού η Εκκλησία τιμά μέ ύμνους καί προσευχές τούς Πατέρες καί όχι τούς φιλοσόφους.
Τιμάμε κι εμείς τούς Πατέρες, όταν αποδεχόμαστε τόν λόγο τους καί εφαρμόζουμε τήν διδασκαλία τους, η οποία είναι πάντα επίκαιρη.
Ο Μητροπολίτης
† Ο Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου ΙΕΡΟΘΕΟΣ

Οι συνέπειες τών οφειλών. Κυριακή ΙΑ' Ματθαίου (Μητροπολίτου Ναυπάκτου Ιερόθεου)

Οι συνέπειες τών οφειλών
 Τό σημερινό Ευαγγελικό ανάγνωσμα αναφέρεται στόν οφειλέτη τών μυρίων ταλάντων, ο οποίος δέν μπορούσε νά επιστρέψη τό χρέος του καί ο κύριός του διέταξε νά πωλήσουν τόν ίδιο, τήν γυναίκα του, τά παιδιά του, τά υπάρχοντά του γιά νά εξοφληθή τό ποσόν τής οφειλής. Όμως, εκείνος ζήτησε συγγνώμη, η οποία τού δόθηκε. Ενώ, όμως, εξοφλήθηκε τό χρέος του μέ τήν μετάνοια, εν τούτοις ο ίδιος ήταν σκληρός
στόν σύνδουλό του, δέν τόν συγχώρησε, παρ’ ό,τι τού τό ζήτησε, καί τόν έβαλε στήν φυλακή. Αυτό τό γεγονός μαθεύτηκε, οπότε ο κύριός του, ο οποίος προηγουμένως τόν είχε συγχωρέσει, επανήλθε καί τόν παρέδωσε στούς βασανιστές.
Η παραβολή αυτή αναφέρεται στήν Βασιλεία τού Θεού, στήν οποία θά εισέλθουν εκείνοι πού μετανοούν καί ζητούν συγχώρηση από τόν Θεό, αλλά στήν συνέχεια καί αυτοί συγχωρούν όλους εκείνους πού τούς έβλαψαν.


Η εικόνα τής παραβολής προέρχεται από τήν κατάσταση τής εποχής εκείνης, ήτοι τά δάνεια, τίς οφειλές καί τίς εξοφλήσεις δανείων. Όταν δέν μπορούσε νά εξοφληθή τό δάνειο, τότε παραδινόταν ο οφειλέτης στούς βασανιστές, πωλείτο ο ίδιος, η γυναίκα, τά παιδιά, γινόταν κατάσχεση τής ατομικής περιουσίας, έμπαινε στήν φυλακή. Τήν εποχή εκείνη τά πράγματα ήταν δύσκολα, αφού επικρατούσε καί κυριαρχούσε ο θεσμός τής δουλείας καί επικρατούσε ο σκληρός νόμος καί οι σχετικές συμπεριφορές ήταν απάνθρωπες. Αλλά καί σήμερα επικρατούν παρόμοιες συνθήκες, απλώς τά πράγματα γίνονται πιό πολιτισμένα καί τελικά οι άνθρωποι υποφέρουν.
Κατ’ αρχάς καί σήμερα οι άνθρωποι δανείζονται από τίς τράπεζες, δυστυχώς καί από τούς τοκογλύφους, αλλά καί τά κράτη λαμβάνουν δάνεια από τίς λεγόμενες αγορές. Υπάρχει μεγάλη οικονομική αλληλεξάρτηση μέ αποτέλεσμα νά καταστρατηγήται η ελευθερία. Βέβαια, μερικές φορές ο δανεισμός είναι αναγκαίος, αλλά δέν δικαιολογείται τό νά λαμβάνωνται δάνεια χωρίς ουσιαστικό καί πραγματικό λόγο. Τόν τελευταίο καιρό επικρατούσε μιά μόδα δανεισμού. Από τό παραμικρό οι άνθρωποι έπαιζαν στό χρηματιστήριο, λάμβαναν καταναλωτικά δάνεια. Στήν βάση τού θέματος αυτού υπήρχε η ευμάρεια, η απερισκεψία, αλλά καί η πρόκληση, από τήν άποψη ότι οι ίδιοι οι δανειστές προκαλούσαν καί προέτρεπαν τούς ανθρώπους νά λαμβάνουν άσκοπα δάνεια. Έτσι, παρατηρήθηκε μιά φρενίτιδα, τών μέν ανθρώπων νά δανείζωνται εύκολα, τών δέ δανειστών νά διευκολύνουν τόν δανεισμό καί νά τόν επιδιώκουν.
Άν εξετάσουμε τό θέμα αυτό από θεολογικής καί εκκλησιαστικής πλευράς, τότε μπορούμε νά πούμε ότι στήν κοινωνία μας κυριαρχούν τά πάθη τής φιληδονίας καί τής φιλαργυρίας, επιδιώκεται μιά ευμάρεια καί υπερκατανάλωση μέ δανεικά. Από τήν άλλη μεριά επιδιώκεται ο δανεισμός ως προσπάθεια υποδούλωσης τών ανθρώπων καί τών λαών. Η «θρησκεία τής φιλαργυρίας» πού επικρατεί σήμερα στόν κόσμο έχει ως αρχή νά είναι όλοι –άνθρωποι καί Κράτη– χρεωμένοι, ώστε εύκολα νά εξουσιάζωνται, νά γίνωνται δούλοι.
Οι συνέπειες τής καταστάσεως αυτής είναι φοβερές. Όσοι χρωστούν ζούν κάτω από τόν φόβο καί τήν αγωνία τών μελλόντων, περιπίπτουν σέ απόγνωση καί μελαγχολία, χάνουν τόν ύπνο τους, εισέρχονται σέ φυλακές, δημιουργούν προβλήματα στίς οικογένειές τους. Ειδικά τά Κράτη χάνουν τήν ανεξαρτησία τους, πολλές φορές χάνουν τήν εδαφική ακεραιότητά τους, υποτάσσονται σέ εξωτερικές πιέσεις, γενικά βρίσκονται σέ κατάσταση δουλείας. Λέμε ότι καταργήθηκε η δουλεία, όπως υπήρχε παλαιότερα, αλλά όμως επανήλθε μέ άλλη μορφή καί άλλον τρόπο.
Όταν εξετάση κανείς τήν νοοτροπία τών διαφόρων Χριστιανικών Ομολογιών πού αναπτύχθηκαν στόν δυτικό χώρο, θά διαπιστώση ότι η νοοτροπία τής φιλαργυρίας καί τού νεοπλουτισμού διακρίνει τόν δυτικό Χριστιανισμό, μέ τόν θεολογικό σχολαστικισμό καί τόν προτεσταντικό ηθικισμό. Ο σχολαστικισμός τών Παπικών κάνει λόγο γιά τήν ευδαιμονία σέ αυτήν καί τήν άλλη ζωή, καί ο ηθικισμός τών Προτεσταντών δέν αρνείται τόν πλούτο, αρκεί νά είναι νόμιμη η κτήση του, δηλαδή ταυτίζει τό νόμιμο μέ τό ηθικό. Αντίθετα, η Ορθόδοξη ηθική πού είναι στήν βάση της ασκητική, προσδιορίζεται από τήν φιλοθεΐα καί τήν φιλανθρωπία, απεξαρτητοποιεί τόν άνθρωπο από τήν ύλη, θεραπεύει τά πάθη τής φιλοδοξίας, τής φιλαργυρίας καί τής φιληδονίας.
Οι ορθόδοξοι Χριστιανοί αρκούνται σέ αυτά πού έχουν, αποφεύγουν τόν δανεισμό, ζούν ασκητικά, απομακρύνονται από τήν χλιδή καί τήν πολυτέλεια, καί, βεβαίως, ευεργετούν από τά υπάρχοντά τους εκείνους πού έχουν ανάγκη. Όταν διαβάση κανείς τήν Επί τού Όρους ομιλία τού Χριστού, πού αποτελεί τόν καταστατικό χάρτη τού Χριστιανισμού, βλέπει τό ασκητικό αυτό ήθος πού διδάσκεται από τόν Χριστό, τό οποίο μάς δίνει τήν ελευθερία καί κυρίως μάς οδηγεί στήν βίωση τής αγάπης τού Θεού, τής Βασιλείας τού Θεού.
Άς μάθουμε νά είμαστε ελεύθεροι, ανεξάρτητοι από οικονομικές πιέσεις.
Ο Μητροπολίτης
† Ο Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου ΙΕΡΟΘΕΟΣ
Εκκλησιαστική Παρέμβαση