ΤΟ ΜΙΝΟΡΕ ΤΗΣ ΑΥΓΗΣ (ΕΡΤ 1983 – 1984)

Δευτέρα, 16 Νοεμβρίου 2009

ΤΟ ΜΙΝΟΡΕ ΤΗΣ ΑΥΓΗΣ (ΕΡΤ 1983 – 1984)

Ο Αντώνης (Α. Καφετζόπουλος), νεαρός ρεμπέτης, με μοναδικό περιουσιακό του στοιχείο ένα ζητιανόξυλο (μπουζούκι) φτάνει από τη Σύρο στον Πειραιά, αναζητώντας τον ξάδερφό του Μήτσο (Γ. Ζαβραδινό) προκειμένου να τον βοηθήσει να κάνει την τύχη του. Σχεδόν αμέσως γίνεται μέλος της παρέας του Μήτσου που αποτελείται από τον Θανάση (Τ. Περλέγκα), τον Βαγγέλη (Δ. Καταλειφό) και τον Γιώργη (Η. Λογοθέτη). Βρισκόμαστε στη δεκαετία του ’30.    Η παρέα δένεται, τσακώνεται, προσπαθεί να επιβιώσει, ανελίσσεται, ερωτεύεται, παντρεύεται, χωρίζει. Η σειρά παρακολουθεί τη ζωή των μελών της παρέας αυτής από τη δεκαετία του ’30 έως και τη δεκαετία του ’60. Στην πραγματικότητα παρακολουθεί την εξέλιξη του ρεμπέτικου τραγουδιού στην πορεία του από την αφάνεια, τους τεκέδες, στην ακμή του έως και την τελική του καταξίωση στη συνείδηση και στα γούστα του μέσου Έλληνα. Οι ζωές των πρωταγωνιστών προσφέρονται και για την αλληγορία αυτή. Ο Αντώνης, βασικός πρωταγωνιστής της σειράς, ερχόμενος από τη Σύρα στον Πειραιά (σίγουρα κάποιον άλλον σας θυμίζει αυτό), προσπαθεί κατ’ αρχάς να επιβιώσει. Δεν είναι εύκολο. Η ζωή του ρεμπέτη έχει πολλές διακυμάνσεις, έχει πολλά απρόοπτα. Χορταίνει λίγο, αλλά η πείνα παραμονεύει στην επόμενη γωνία. Είναι και οι εποχές τέτοιες: Δεκαετία του ’30, μέρες του ’36, Μεταξάς και δικτατορία, «διακοπές» στα νησιά, κατοχή, αντίσταση, εμφύλιος, βία και νοθεία, ανένδοτος κι η ομαλότητα δε λέει να φανεί. Ο ρεμπέτης όμως είναι φιλόδοξος διότι είναι άξιος κι η φιλοδοξία του αυτή και την αξία του θα του δώσει τη δυνατότητα να παλέψει έως την τελική καταξίωσή του. Δίπλα στον Αντώνη πάντοτε μια γυναίκα. Πότε η μία, πότε η άλλη. Πάντα όμως, ένα σημείο αναφοράς, Μία γυναίκα, Η γυναίκα: Η Χαρά (Χαρά Αγγελούση), μια Σμυρνιά ζωντοχήρα, όμορφη και άξια γυναίκα και τραγουδίστρια, δυναμική και χειραφετημένη, αλλοπρόσαλλη (ως γυναίκα), που «αστράφτει, συννεφιάζει, αναδιπλώνεται», συνθλίβεται από τον κοινωνικό περίγυρο που τη δυναστεύει, αλλά κρύβει τόση γλυκύτητα και χάρη στην οποία είναι αδύνατο ν’ αντισταθείς, ακόμη κι αν είσαι … ρεμπέτης (η Χ. Αγγελούση υπηρετεί έξοχα τον ρόλο). Η πρώτη κι η μοναδική αγάπη του Αντώνη, με την οποία είχε μια σχέση επιεικώς ρηξικέλευθη (σαν τη σχέση του ρεμπέτικου με το σμυρνέικο τραγούδι). Στο τέλος, όπως είναι φυσικό, θα παντρευτούν, θα κάνουν παιδιά, θα έχουν στρωμένη δουλειά και λεφτά, θα αναγνωριστούν κοινωνικώς πλήρως. Ό,τι έγινε και με το ρεμπέτικο: Μετά από μία υπόγεια διαδρομή μπήκε μέχρι και στα αριστοκρατικά σαλόνια.
Οι ζωές των υπόλοιπων πρωταγωνιστών της Σειράς δεν διαφέρουν από τις ζωές των υπόλοιπων ρεμπετών, που δεν ανελίχθηκαν κοινωνικά, που δεν καταξιώθηκαν (διότι ασφαλώς υπήρξαν και τέτοιοι): Πειραιώτικος υπόκοσμος, «είδη καπνιστού» (λουλάς, καλάμι, ναργιλέδες), ακροατήρια, φυλακές, «λιανικό εμπόριο», υψηλές γνωριμίες, υψηλές απολαύσεις, φωτογραφίες, πλάκες (δίσκοι) και στο τέλος … καλή ψυχή: Ο Μήτσος, μετά το χωρισμό του απ’ τη Στέλλα (Ρ. Βαγιάνη), την οποία είχε παντρευτεί μετά από εκούσια απαγωγή, αν και επαγγελματικά αρχίζει να αναγνωρίζεται ως «πρώτο όνομα» και κάνει τους πρώτους δίσκους, χάνει τον εαυτό του, μπλέκει με μια κουλτουριάρα (Θ. Μπαζάκα), μπαίνει στον κόσμο της πρέζας, «πουλάει» τους συντρόφους του, γίνεται βαποράκι, εκτοπίζεται στα Μεταξικά χρόνια στο Ασπρονήσι, ως ναρκομανής (μαζί με λοιπά «αντικοινωνικά» στοιχεία), απ’ όπου δραπετεύει με τη γερμανική κατοχή και, τέλος, πεθαίνει μόνος κι έρημος σε … ένα σπήλαιο. Ο Αρίστος (Φ. Σοφιανός) μπαρκάρει και δεν ξαναγυρνάει. Η αδερφή του (Ε. Κούρκουλα) παντρεύεται τον Βαγγέλη και δίνεται στον συνεργάτη των Γερμανών Μπελούση (παλιό ρεμπέτη) προκειμένου να τον βγάλει από την φυλακή. Ο Βαγγέλης μπαίνει στην Αντίσταση και χάνεται. Ο Θανάσης, που στην πραγματικότητα ήταν άλλος απ’ αυτό που έλεγε και έδειχνε, με βεβαρημένο παρελθόν, αφού αλλάζει χίλιες δουλειές στο τέλος καταντάει πλανόδιος …μπουζουκσής. Είχε και μια κόρη (Π. Σταθακοπούλου), με πιάνο και γαλλικά, η οποία μαγεύεται από το ρεμπέτικο, συνάπτει σχέση με τον Αντώνη, αλλά στο τέλος φεύγει για το Εξωτερικό. Ο Γιώργης, τέλος, παντρεύεται μια πρώην πουτάνα (Δ. Ζέζα), γίνεται πατέρας, αλλά η Μοίρα δεν τον αφήνει να χαρεί την οικογένειά του …

Η σειρά γνώρισε τεράστια επιτυχία όχι μόνο λόγω των πολλών ρεμπέτικων τραγουδιών που περιλάμβανε (μην ξεχνάτε ότι προβλήθηκε κατά την πρώτη τετραετία της «Αλλαγής», εποχή κατά την οποία το Ρεμπέτικο και το Λαϊκό Τραγούδι είχαν επανέλθει στη μόδα – Ρεμπέτικη Κομπανία, Αθηναϊκή Κομπανία, Οπισθοδρομική Κομπανία, Χειμερινοί Κολυμβητές, Ν. Παπάζογλου κ.α.), όπως ισχυρίζονται οι περισσότεροι, αλλά, κυρίως, λόγω των ίδιων των δημιουργών της. Εξηγούμαι: Το σενάριο ήταν μεστό, χωρίς ιδιαίτερες υπερβολές, με εξαιρετικούς διαλόγους και ατάκες. Η ιστορία, βεβαίως, ιδιαίτερα ελκυστική. Η σκηνοθεσία του Μεσθεναίου (που αργότερα έκανε και το «Σαν τα τρελλά πουλιά», αλλά μας άφησε νωρίς, από το 1988) εξαιρετική, πολλές φορές ευρηματική, χωρίς ίχνος «τηλεοπτικότητας», αντιθέτως, θα έλεγα, άκρως κινηματογραφική. Τέλος, και κυρίως, οι ερμηνείες υπέροχες. Το ζεύγος Καφετζόπουλου – Αγγελούση εξοργιστικά ρεαλιστικό, ο Ζαβραδινός με τον Περλέγκα ένα με τον ρόλο τους, ο Λογοθέτης ξεκαρδιστικός, όπως πάντα, και φορές τραγικός, ακόμα και οι Βαγιάνη, Σταθακοπούλου Σοφιανός πολύ καλοί.
Η σειρά ολοκληρώθηκε σε 2 κύκλους των 13 επεισοδίων, συνολικά δηλαδή σε 26 επεισόδια μυθοπλασίας των 45 λεπτών, συν ένα επεισόδιο με τραγούδια (το 14ο).

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ:
Σκηνοθεσία: Φώτης Μεσθεναίος
Σενάριο: Βασίλης Κωσταρας, Φ. περδικόπουλος, Θανάσης Καστης (α΄ κύκλος), Βαγγέλης Γκούφας, Φ. Μεσθεναίος (β΄ κύκλος), προσθ. Διάλογοι: Ν. Κατακουζηνός.
Ερμηνεία: Αντώνης Καφετζόπουλος, Δημήτρης Καταλειφός, Τίμος Περλέγκας, Ηλίας Λογοθέτης, Γιάννης Ζαβραδινός, Χαρά Αγγελούση, Φίλιππος Σοφιανός, Χρήστος Βαλαβανίδης, Γιώργος Διαλεγμένος, Αλέκα Παΐζη, Πέγκυ Σταθακοπούλου, Θέμις Μπαζάκα, Ρίκα Βαγιάνη, Χρυσούλα Διαβάτη, Ντίνα Κώνστα, Δήμητρα Ζέζα, Αθηνά Τσιλύρα, Νίκος Χύτας, Χρήστος Ευθυμίου, Μ. Κωνσταντόπουλος, Χρ. Δαχτυλίδης, Γρ. Δανάλης, Ν. Σκιαδάς, Μπ. Κουμπαρέλη, Χρ. Καλδάνης, Στ. Φράστας, Νικ. Αστρινάκης, Ηρ. Παπαδάκης, Χρ. Πέτσιος, Π. Φώσκολος, Κ. Χαλκιάς, Μπ. Γιωτόπουλος, Μιχ. Κούκης, Κ. Βρεττός, Γ. Εμμανουήλ, Δ. Σαμαρτζής, Δ. Τουμαζάτου, Τ. Θεοφανίδης, Ν. Κατομέρης, Π. Βαρδάκος, Δ. Παλαιοχωρίτης, Ν. Καψής, Λ. Τσάγκας, Στρ. Τσομπανέλης, Α. Βανέζη, Κ. Βανέζη, Ν. Γιαννίδη, Δ. Σιγάλας, Κ. Τσάκωνας.
Ερμηνεία Τραγουδιών: Αθηναϊκή Κομπανία (Δημ. Χατζηδιάκος, Χρ. Κανελλόπουλος, Ν. Δούκας, Γ. Νικολέρης, Σ. Εμφιετζή, Β. Καραχάλιου), Γιώργος Σαρρής, Γιώργος Ξηντάρης, Γιώργης Μουφλουζέλης, Μιχάλης Γενίτσαρης, Χάρις Αλεξίου, Δόμνα Σαμίου.
Μοντάζ: Τ. Κουμουνδούρος, Γ. Σπυροπούλου.
Β. Σκηνοθέτης: Ν. Αμπατζής
Σκηνικά – κοστούμια: Τάσος Ζωγράφος, Ν. Πετρόπουλος
Δ/νση φωτ.: Τάσος Αλεξάκης
Παραγωγή: Φώτης Μεσθεναίος.




ΣΤΙΓΜΙΟΤΥΠΑ:
1. Ο Αντώνης με τον Μήτσο, εκτοπισμένοι στο Ασπρονήσι, ο πρώτος για «αντικοινωνική συμπεριφορά» κι ο δεύτερος για χρήση «ουσιών», πληροφορούνται για την κήρυξη του Πολέμου. Αμέσως εμφανίζονται στη Χωροφυλακή και ζητούν να καταταγούν στο Στρατό. Ο Ενωμοτάρχης του διώχνει κακήν κακώς. Ο Αντώνης επιμένει: «βοηθητικοί, τουλάχιστον» !!! Τίποτα. Το τελευταίο του χαρτί: «Σε καμμιά φιλαρμονική» !!!
2. Ο Αντώνης με τη Χαρά βιώνουν τη β΄ φάση της σχέσης τους. Η Χαρά διαμαρτύρεται ότι τους έχουν πάρει χαμπάρι στη γειτονιά επειδή ο Αντώνης δεν φυλάγεται και του ζητάει να φεύγει από το παράθυρο. Ο Αντώνης συμμορφώνεται και, καθώς πηδάει το παράθυρο, σχολιάζει: «Μα είναι πράγματα σοβαρά τώρα αυτά ; Για κυρίους ;».

Τη σειρά αυτή, αν θυμάμαι καλά, τη βλέπαμε κάθε Παρασκευή. Κείνα τα χρόνια πήγαινα στο Δημοτικό, στις τελευταίες τάξεις. Τις Δευτέρες, στη γραμμή, λίγο πριν την προσευχή, τραγουδούσαμε όλοι (τρόπος του λέγειν όλοι διότι οι μισοί … δεν είχαν τηλεόραση και τα κορίτσια … απείχαν) τα τραγούδια της σειράς. Ό,τι δεν θυμόμαστε, το συμπληρώναμε με δικά μας λόγια. Αν και ήμουν φανατικός θεατής, εν τούτοις αυτοί που κυρίως «έκαναν παιχνίδι» ήταν άλλοι συμμαθητές μου (καλή τους ώρα). Ένα απ’ τα μεγαλύτερα σουξέ υπήρξε το «Μικρός Αρραβωνιάστηκα» του Μάρκου. Θυμάμαι, λοιπόν, που τέλειωνε το τραγούδι (αλλά εμείς θέλαμε κι άλλο) και … συμπληρώναμε: «Τη φίλησα εγώ παιδιά, φιλήθηκε κι απ’ άλλους, φιλήθηκε απ’ όλους μας κι έκανε παπαγάλους !!!». Ωραία χρόνια …

Αναρτήθηκε από Φώτης στις 8:58 μ.μ.

Θα επαναφέρουν τη θανατική ποινή;

Η ανώτατη δικαστική ποινή που μπορεί να επιβληθεί στη Νορβηγία είναι 21 χρόνια. 93 οι νεκροί. Σοκάρουν όσα ανέφερε σε αναρτήσεις στο ίντερνετ ο σφαγέας.

24.07.2011 - 15:57

Το δικό σου σχόλιο

Η νορβηγική αστυνομία επιβεβαίωσε σήμερα ότι ο φερόμενος ως δράστης των επιθέσεων της Παρασκευής Άντερς Μπέχρινγκ Μπρέιβικ δημοσίευσε αντιισλαμικό

μανιφέστο 1.500 σελίδων λίγες ώρες πριν πραγματοποιήσει τις επιθέσεις.
Στο βιβλίο αυτό στο ίντερνετ περιγράφεται ο σχεδιασμός, η παρασκευή των εκρηκτικών και η βίαιη φιλοσοφία που οδήγησαν στη βομβιστική επίθεση στο κέντρο του Όσλο και στην επίθεση με όπλο σε κατασκήνωση της νεολαίας του Εργατικού Κόμματος στο νησί Οτόγια.
"Το μανιφέστο αυτό δημοσιεύτηκε την ημέρα που έγιναν τα γεγονότα", δήλωσε ο αξιωματούχος της αστυνομίας του Όσλο Σβέινουνγκ Σπόνχαϊμ σε συνέντευξη Τύπου.
Οι φόνοι θα προσελκύσουν την προσοχή στο μανιφέστο, το οποίο ονομάζεται "2083-Μια Ευρωπαϊκή Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας", γράφει ο Μπρέιβικ.
"Όταν αποφασίσεις να χτυπήσεις, είναι καλύτερο να σκοτώσεις πολύ περισσότερους από αρκετούς, ειδάλλως διατρέχεις τον κίνδυνο να μειώσεις τον επιθυμητό ιδεολογικό αντίκτυπο του πλήγματος", σημειώνει.
Ο μακελάρης στο μανιφέστο αυτό επιτίθεται επίσης στην "ισλαμική αποικιοκρατία και τον εξισλαμισμό της δυτικής Ευρώπης" και στην "άνοδο του πολιτιστικού Μαρξισμού της πολυπολιτιστικότητας".
"Θέλει να αλλάξει την κοινωνία", είχε δηλώσει νωρίτερα ο δικηγόρος του Γκέιρ Λίπσταντ στο NRK, ο οποίος είχε υπογραμμίσει επίσης ότι ο πελάτης του "πιστεύει ότι οι πράξεις του ήταν στυγερές, αλλά ότι στο δικό του το μυαλό ήταν απαραίτητες" και ότι επιθυμεί να τις εξηγήσει στο δικαστήριο τη Δευτέρα.
Εν τω μεταξύ στους 93 ανήλθε ο αριθμός των νεκρών των δύο επιθέσεων που έγιναν την Παρασκευή στη Νορβηγία, μετά το θάνατο ενός ατόμου που είχε τραυματιστεί, επιβεβαίωσε η νορβηγική αστυνομία.
"Το σύνολο των νεκρών ανέρχεται τώρα στους 93", δήλωσε ο εκπρόσωπος της αστυνομίας του Όσλο Άντερς Φρίντενμπεργκ.
Ο ίδιος σημείωσε εξάλλου ότι η επιχείρηση που πραγματοποίησε σήμερα η νορβηγική αστυνομία στο ανατολικό τμήμα του Όσλο δεν είχε κάποιο αποτέλεσμα, καθώς "δεν βρέθηκε καμία εκρηκτική ουσία" και "οι άνθρωποι που συνελήφθησαν και ανακρίθηκαν αφέθηκαν ελεύθεροι".
Αυτοί "δεν συνδέονταν κατά κανέναν τρόπο με την υπόθεση", διευκρίνισε.
Σήμερα και η αστυνομία του Όσλο ανακοίνωσε ότι ο κατηγορούμενος για τις επιθέσεις αναγνωρίζει τις πράξεις του, αλλά "όχι την εγκληματική του ευθύνη".
Στη Νορβηγία μπορεί να επιβληθεί μέγιστη ποινή κάθειρξης 21 ετών. Αυτό έχει οδηγήσει μερικές φωνές να ταχθούν στο ίντερνετ υπέρ της προσωρινής επαναφοράς της θανατικής ποινής, σχολιάζει το Γαλλικό Πρακτορείο.
Επαναφορά της θανατικής ποινής;
Μάλιστα τις τελευταίες ώρες στη Νορβηγία γίνονται συζητήσεις για επαναφορά της θανατικής ποινής. Στη χώρα η ανώτατη δικαστική ποινή που μπορεί να επιβληθεί είναι μόνο 21 χρόνια κάτι που δεν ικανοποιεί τους Νορβηγούς που πενθούν για τα 93 θύματα.
Βοήθεια από το εξωτερικό
Στο Οσλο αναμένεται, "ένας εγκληματολόγος της Σκότλαντ Γιάρντ πρόκειται να συνδράμει την αστυνομία του Οσλο στο έργο της διαλεύκανσης των συνθηκών, κάτω απ τις οποίες 93 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους".
Εν τω μεταξύ ανακοινώνεται ότι "ανταλλάσσονται ήδη πληροφορίες της νορβηγικής αστυνομίας και με το δίκτυο της Ιντερπολ".
Αύριο στον δικαστή ο σφαγέας
Η αστυνομία του Όσλο ανακοίνωσε, σήμερα ότι ο Αντερς Μπέριγκ Μπρέιβικ θα οδηγηθεί "αύριο Δευτέρα στον δικαστή", αρμόδιο να αποφασίσει την παράταση της κράτησής του έως ότου γίνει η δίκη για τις ανθρωποκτονίες, "που ο Μπέριγκ Μπρέιβικ ομολογεί ότι τέλεσε".
Σύμφωνα με την κείμενη νομοθεσία στη Νορβηγία, "η παράταση της κράτησης αφορά χρονικό διάστημα τεσσάρων εβδομάδων, το οποίο όμως είναι ανανεώσιμο".
Μαρτυρίες σοκ
Ο Οτο Λέβικ, ένας απ τους πολλούς και γενναίους Νορβηγούς που με τη βάρκα του βρέθηκε κοντά στο νησί Οτόγια την ώρα του μακελειού, βρέθηκε μπροστά στο φοβερό δίλημμα “ποιόν να σώσω, ποιόν ν αφήσω”, ενώ ταυτόχρονα δεχόταν τα πυρά του δράστη.
Ο Λέβικ, όπως κι άλλοι διασώστες έκαναν, έριξε στα νερά της λίμνης Τίρι-φιόρντ πολλά σωσίβια, σωτήρια για όσους νέους μπορούσαν να τα πλησιάσουν και με αυτά να απομακρυνθούν απ το πεδίο πυρών του ακροδεξιού Αντερς Μπέρινγκ Μπρέιβικ.
Σύμφωνα με συγκλίνουσες μαρτυρίες διασωστών, ο τρόμος των νέων στο νησί Οτόγια την ώρα του μακελειού έγινε τέτοιου βαθμού, ώστε τους κατέλαβε, τελικά, υστερία. Φώναζαν δυνατά ,τρέμοντας πολύ τρομαγμένοι, αντικρίζοντας τους διασώστες τους.

Η ΘΑΝΑΤΙΚΗ ΠΟΙΝΗ

04 Ιουνίου 2008, 13:31 EEST

ΚΥΠΕ

Βάσει το νέο άρθρο, η ποινή για τη διάπραξη γενοκτονίας αντικαθίσταται με ισόβια φυλάκιση η προβλεπόμενη ποινή του θανάτου.

Τροποποιείται ο κυρωτικός νόμος για τη Σύμβαση περί παρεμποδίσεως και τιμωρίας του εγκλήματος της γενοκτονίας, έτσι ώστε να αντικατασταθεί με ισόβια φυλάκιση η προβλεπόμενη ποινή του θανάτου, σε περίπτωση κατά την οποία κάποιο πρόσωπο κρίνεται ένοχο του κακουργήματος διάπραξης γενοκτονίας.
Οπως αναφέρθηκε στην Κοινοβουλευτική Επιτροπή Εξωτερικών από την εκπρόσωπο της Νομικής Υπηρεσίας, Κλαίλια Θεοδούλου, η τροποποίηση αυτή κρίθηκε αναγκαία μετά την κατάργηση της θανατικής ποινής στην Κύπρο και η σχετική απόφαση λήφθηκε από το Υπουργικό Συμβούλιο τη 17η Ιανουαρίου 2008.
Το νέο άρθρο 4 του βασικού νόμου αναφέρει ότι ''όποιος διαπράττει οποιαδήποτε απο τις πράξεις γενοκτονίας, που περιγράφονται στο Αρθρο ΙΙ της Σύμβασης, είναι ένοχος κακουργήματος και, σε περίπτωση καταδίκης του, υπόκειται στην ποινή της ισόβιας φυλάκισης''.

Ρότζερ Κέισμεντ

Ήρωας και Προδότης

«Λέω ότι ο Ρότζερ Κέισμεντ

Έκανε ότι έπρεπε να κάνει.

Στην αγχόνη πέθανε, αυτό,

Είναι σ’όλους μας πολύ γνωστό» W.B.Yeats

Το πρώτο βιβλίο που έγραψε ο σπουδαίος Mario Vargas Llosa (Περού,1936), μετά την (πολυαναμενόμενη) βράβευση του με το Νόμπελ Λογοτεχνίας (2010), είναι μια μυθιστορηματική βιογραφία (ή ίσως πιο σωστά, ένα ιστορικό μυθιστόρημα), με τίτλο, «ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΤΟΥ ΚΕΛΤΗ» («El sueno de Celta»), (Εκδ. Καστανιώτη, μετάφρ. Μ.Μπονάτσου, σελ.460), που βασίζεται στον «βίο και πολιτεία» μιας «larger than life» προσωπικότητας, αυτής του Ιρλανδού Roger Casement (1864-1916), «ήρωα» και «προδότη» της Βρετανικής Αυτοκρατορίας, έναν αντιφατικό άνθρωπο που βίωσε την ύψιστη τιμή για έναν βρετανό πολίτη, να αναγορευθεί «Ιππότης του Στέμματος», και τον μεγαλύτερο εξευτελισμό, να απαγχονισθεί λίγα χρόνια αργότερα ως «Προδότης του Έθνους».

Ο Λιόσα έχει γράψει μερικά από τα καλύτερα (και επιβλητικότερα) μυθιστορήματά του, βασιζόμενος σε πρόσωπα της ιστορίας που παρουσιάζουν μεγάλο ενδιαφέρον. Από τον Τρουχίγιο («Η γιορτή του Τράγου») και τον ψευδοπροφήτη Κονσελέϊρο («Ο πόλεμοςτης συντέλειας του κόσμου») έως τον Γκογκέν και την Φλόρα Τριστάν («Ο παράδεισοςστην άλλη γωνία»), έτσι λοιπόν και το πλέον πρόσφατό του έργο ακολουθεί την ίδια πορεία, μιλώντας για μια αμφιλεγόμενη (θρυλική βεβαίως πλέον) προσωπικότητα να αναλύσει μια ολόκληρη εποχή.

Το βιβλίο που ξεκινάει με τον Κέισμεντ στην φυλακή του Πέτονβιλ καταδικασμένο στην θανατική ποινή, να περιμένει την (ουσιαστικά μάταιη) εξέλιξη της αίτησης χάριτος που είχε υποβάλλει ο δικηγόρος του, κάνοντας μια ανασκόπηση της ζωής του και των γεγονότων που τον έφεραν σ’αυτή τη κατάσταση, χωρίζεται ουσιαστικά σε τρία μέρη. Την εμπειρία της Αφρικής, το ταξίδι στην Λατινική Αμερική και την οδυνηρή περιπέτεια της Ιρλανδικής εξέγερσης, της φυλάκισης του Κέισμεντ και τον απαγχονισμό του.

Γεννημένος στην Ιρλανδία και γρήγορα ορφανός από τον προτεστάντη πατέρα του (που είχε υπηρετήσει το στέμμα σε διάφορες περιπτώσεις) και την καθολική μητέρα του, βρίσκεται να παρατάει το σχολείο μικρός και να δουλεύει ως βοηθός λογιστή σε μια ναυτιλιακή εταιρία στο Λίβερπουλ της Αγγλίας κοντά στους θείους του. Παρατάει τη δουλειά του και στα 20 του χρόνια πηγαίνει να δουλέψει στο Κονγκό ως μέλος της αποστολής του ήδη διάσημου εξερευνητή και πρωτοπόρου Χ.Μ.Στάνλεϋ νομίζοντας ότι θα συμβάλλει στην «ανάπτυξη», την άνοδο του βιοτικού του επιπέδου και τον (αγνό) εκπολιτισμό των ιθαγενών μέσω του εμπορίου.

Γρήγορα όμως προσγειώνεται ανώμαλα στην πραγματικότητα και βλέπει το στυγνό και βίαιο πρόσωπο της αποικιοκρατίας. Έργα καμωμένα με τις θυσίες των ντόπιων, δρόμοι και πόλεις χτισμένες με αίμα και δάκρυα, ο νεαρός Κέισμεντ βλέπει το αληθινό πρόσωπο του Στάνλεϋ και το δήθεν ανθρωπιστικό όραμα του Λεοπόλδου Β, βασιλιά του Βελγίου να θρυμματίζονται μπροστά του. Κάπου εκεί γνωρίζει και συνδέεται φιλικά με τον (μετέπειτα μεγάλο συγγραφέα) Τζ.Κόνραντ ο οποίος δούλευε ως Πολωνός ναυτικός στην περιοχή. Ο Κέισμεντ του «ανοίγει τα μάτια» σε σημείο να του δηλώσει τότε ο δεύτερος: «Εσείς, με ξεπαρθενέψατε, Κέισμεντ. Ως προς τον Λεοπόλδο Β, ως προς το Ελεύθερο Κράτος του Κονγκό. Ίσως και ως προς τη ζωή.» Δεκατρία χρόνια μετά σε κάποια συνάντησή τους, ο Κόνραντ (διάσημος ήδη και ζώντας στην Αγγλία), συζητούν για την «Καρδιά του Σκότους», που έχει συγκλονίσει τον Κέισμεντ επειδή είναι η πιο ζωντανή αναπαράσταση της φρίκης που βίωσαν στο Κονγκό. Ο Κόνραντ τότε του λέει: «Το όνομά σας θα έπρεπε να εμφανίζεται μαζί με το δικό μου στους συγγραφείς του βιβλίου, Κέισμεντ…Δεν θα μπορούσα ποτέ να το γράψω χωρίς τη βοήθειά σας.»

Το 1903, ο Κέισμεντ κλείνει μια εικοσαετία στην Αφρικάνικη ήπειρο και είναι Πρόξενος της Μ.Βρετανίας στο Κονγκό. Λίγο πριν φύγει για την πατρίδα του, εγκαταλείποντας τη θέση, πραγματοποιεί ένα (από χρόνια προγραμματισμένο) μεγάλο ταξίδι που κρατάει 3 μήνες και κάτι στην ενδοχώρα και διαπιστώνει την ερήμωση της ηπαίθρου, την εξαφάνιση ολόκληρων χωριών από τον θάνατο των κατοίκων τους από τα εγκλήματα των μισθοφόρων που υπηρετούσαν τον Βέλγο βασιλιά, από τις αρρώστιες που μάστιζαν τους ιθαγενείς που οι περισσότεροι ήταν ακρωτηριασμένοι από τις τιμωρίες που τους είχαν επιβάλλει.

Η έκθεση που υποβάλλει προς το Υπουργείο Εξωτερικών είναι συγκλονιστική και επηρεάζει την Βρετανική ηγεσία, ενώ η δημοσίευσή της στον τύπο της εποχής κάνει τον Κέισμεντ ένα πρόσωπο σεβαστό και αναγνωρίσιμο πλέον από όλους. Η κυβέρνηση αποφασίζει να τον κάνει «Ιππότη» αλλά ο Κέισμεντ έχει ξαναβρεί μετά από ένα ταξίδι στην Ιρλανδία τις ρίζες του, γοητεύεται από τους θρύλους, τα τραγούδια, την αρχαία γλώσσα και (εν κρυπτώ) υποστηρίζει πλέον το Σιν Φέιν στον αγώνα του για την ανεξαρτησία της χώρας απέναντι στα βρετανικά δεσμά.

Από το 1906 έως το 1910 βρίσκεται στην Βραζιλία ως Πρόξενος, θέση που δεν του αρέσει καθόλου αφού βαριέται και μόνο η σκέψη της Ιρλανδίας είναι στο μυαλό του. Τον έχει καταλάβει ένα επικολυρικό συναίσθημα που εκδηλώνεται μέσω κάποιων (μετριότατων) ποιημάτων που γράφει, ανάμεσά τους, ένα που έχει ως τίτλο, «Το όνειρο του Κέλτη» και διάφορα πολιτικά φυλλάδια με ψευδώνυμο. Τότε του αναθέτουν, να γίνει μέλος μιας επιτροπής που θα εξετάσει τις συνθήκες διαβίωσης των ιθαγενών στο Πουτουμάγιο του Περού, τόπο εξώρυξης καουτσούκ. Έχουν γίνει καταγγελίες για δολοφονίες και βασανισμούς των ντόπιων εργατών από την εταιρεία που εκμεταλλεύεται το καουτσούκ, την Εταιρεία Περουβιανού Αμαζονίου, η οποία είναι ουσιαστικά μια αγγλική εταιρεία, με μεγαλομέτοχο έναν Περουβιανό, τον Χούλιο Αράνα αλλά με βρετανικό διοικητικό συμβούλιο που απαρτίζεται από προσωπικότητες της αγγλικής πολιτικής σκηνής.

Αυτό που αντικρύζει ο Κέισμεντ στις φυτείες καουτσούκ που επισκέπτεται, είναι χειρότερο ακόμα και από το Κονγκό, υπερβαίνοντας κάθε φαντασία σε ωμότητα και αγριάδα. Εν ψυχρώ δολοφονίες, βασανισμοί και ακρωτηριασμοί που θυμίζουν μεσαίωνα, ενώ ολόκληρες φυλές Ινδιάνων του Αμαζονίου εξολοθρεύονται και γίνονται θυσία στο κέρδος. Ο Κέισμεντ βρίσκεται στα πρόθυρα της τρέλλας, ο ψυχισμός του έχει πάθει σοκ με αυτά που βλέπει και αυτά που του καταγγέλονται. Τα πορίσματα της επιτροπής είναι καταπέλτης και συντελούν στην κατάρρευση της εταιρείας και σε διώξεις κατά των υπευθύνων.

Ο Κέισμεντ αποθεώνεται αλλά δεν είναι πλέον ο ίδιος άνθρωπος. Η υγεία του έχει καταστραφεί από τους συνεχείς πυρετούς της ελονοσίας, σωματικά δείχνει πολύ μεγαλύτερος, και ψυχικά είναι διαλυμένος. Δεν μισεί πλέον τίποτα άλλο όσο την Βρετανική Αυτοκρατορία που κάποτε λάτρευε και θέλει να αφιερώσει τη ζωή του στην Ιρλανδική ανεξαρτησία με κάθε μέσο και κάθε σκοπό – εξάλλου μ’αυτά που είδε στο Πουτουμάγιο, ένα πράγμα πιστεύει: «Οι Ιρλανδοί είναι οι Ινδιάνοι της Ευρώπης».

Ο Κέισμεντ με την επιστροφή του στην Ευρώπη και αφού ξεμπλέκει για τα καλά με την υπηρεσία του παίρνοντας σύνταξη λόγω της κατεστραμμένης υγείας του, ασχολείται πλέον μόνο με το Ιρλανδικό ζήτημα. Προσεταιρίζεται την πιο ανατρεπτική πλευρά του Σιν Φέιν και φροντίζει για την χρηματοδότηση του αγώνα πηγαίνοντας στις ΗΠΑ και αξιοποιώντας την φήμη του. Τότε ξεσπάει ο Α Παγκόσμιος πόλεμος και ο Κέισμεντ παίρνει το μεγάλο ρίσκο (και μια τραγική όπως αποδείχθηκε απόφαση), πείθοντας τους ηγέτες του κινήματος, ότι πρέπει να ζητήσουν βοήθεια από τους Γερμανούς τασσόμενοι στο πλευρό τους εναντίον των Βρετανών. Ο Κέισμεντ εγκαθίσταται στο Βερολίνο προσπαθώντας να βρει όπλα να στείλει στο Δουβλίνο και να στρατολογήσει εθελοντές.

Η Βρετανική αντικατασκοπεία ήδη παρακολουθεί στενά τις κινήσεις του, ενώ ακόμα και οι σύντροφοί του είναι διστακτικοί απέναντι σε κάποιον που λίγα χρόνια πριν υπηρετούσε με συνέπεια το Στέμμα. Με τα πολλά, η Γερμανική κυβέρνηση του δίνει ένα πλοίο με χιλιάδες όπλα το οποίο μαζί με τους εθελοντές θα φτάσει στις ακτές της Ιρλανδίας για να βοηθήσει στην προγραμματισμένη εξέγερση του Απριλίου του 1916. Το υποβρύχιο που συνοδεύει το φορτηγό τον αφήνει στις ακτές αλλά το πλοίο εντοπίζεται από τους Βρετανούς και βυθίζει το φορτίο του. Ο Κέισμεντ συλλαμβάνεται από ένα απόσπασμα καθώς κρύβεται σε ένα μισοερειπωμένο κάστρο.

Είναι πλέον ο πιο διάσημος και «αξιόπτυστος» προδότης και καθώς η Ιρλανδική Εξέγερση έχει πνιγεί στο αίμα, στη δίκη του η απόφαση κρίνεται από μια νομική λεπτομέρεια (η οποία έχει αποτελέσει «νομικό ζήτημα» στα χρόνια που ακολούθησαν) και καταδικάζεται σε θάνατο δι’απαγχονισμού. Πνευματικοί άνθρωποι της εποχής, ο Τζ.Μπέρναρντ Σω, ο Γιέητς στέλνουν επιστολές συμπαράστασης αλλά κάποιοι από τους κολλητούς του φίλους είναι απόντες δείχνοντας τον αποτροπιασμό τους για τις πράξεις του, ανάμεσα τους και ο Κόνραντ. Η αίτηση χάριτος που υποβάλλεται θα είχε πιθανότητες εάν οι Αγγλικές αρχές δεν έδιναν στη δημοσιότητα αποσπάσματα από το ημερολόγιο του, τα αποκαλούμενα «Μαύρα Ημερολόγια» όπου περιγράφονται με κάθε λεπτομέρεια οι σεξουαλικές του επαφές με νεαρούς μαύρους στην Αφρική και στην Λατινική Αμερική. Η κοινή γνώμη πλέον είναι αηδιασμένη – τον θεωρούν εκτός από «προδότη» και «σοδομιστή , παιδεραστή» - εκείνος αρνείται την αυθεντικότητα του ημερολογίου. Θα οδηγηθεί στην αγχόνη με θάρρος και καρτερία, θα ταφεί σαν σκυλί και μόλις το 1965 η κυβέρνηση του Ουίλσον θα επιτρέψει τον επαναπατρισμό των λειψάνων του στην Ιρλανδία όπου η σορός του εκτέθηκε σε λαϊκό προσκύνημα επί τέσσερις ημέρες.

«Για άλλη μια φορά σκέφτηκε ότι η ζωή του ήταν μια διαρκής αντίφαση, μια αλληλουχία συγχύσεων και βίαιων περιπλοκών, όπου η αλήθεια σχετικά με τις προθέσεις και τη συμπεριφορά του παρέμενε πάντα, από τύχη ή από δική τυ αδεξιότητα, κρυμμένη, παραμορφωμένη, μεταμορφωμένη σε ψέμα.»

Το μυθιστόρημα του Λιόσα είναι πολυεπίπεδο και συναρπαστικό που διαβάζεται μονορούφι, γι’αυτό δεν υπάρχει αμφιβολία. Ο συγγραφέας «κεντάει» στα μέρη που αφορούν το Κονγκό και το Πουτουμάγιο (κυρίως αυτό) αλλά κάπου μένει μετέωρος και ασαφής ως προς το «Ιρλανδικό ζήτημα» και την μεταστροφή του Κέισμεντ, η οποία βεβαίως παρουσιάζεται με ρομαντικό και λυρικό τρόπο, αλλά αφήνει πολλά σκοτεινά σημεία. Η πορεία του προς τον θάνατο και οι ημέρες της φυλακής είναι εξαιρετικά κομμάτια του βιβλίου, αλλά βρήκα θολές και «επίπεδες» (αν μπορώ να τις χαρακτηρίσω έτσι) τις σελίδες που αναφέρονται στην προετοιμασία της εξέγερσης και στο ρόλο που διαδραμάτισε ο μοιραίος ήρωας.

Ο Κέισμεντ που είχε όλα τις προδιαγραφές να παραμείνει ένας θρύλος, ένα σύμβολο του αντιαποικιοκρατικού αγώνα αφού (κατά τον Λιόσα): «Ηταν ο πρώτος που επιτέθηκε στα στερεότυπα των αυτοκρατοριών του τέλους του 19ου αιώνα που διακήρρυταν ότι ο αποικισμός φέρνει τα φώτα του πολιτισμού», μετατρέπεται σε «καταραμένο» και «αποσυνάγωγο της κοινωνίας». Αυτή η αντίφαση, η ανθρώπινη και τόσο αντιηρωική, μας δίνει ένα χαρακτήρα (που στην πραγματικότητα θα’θελε να ήταν ο Yeats αλλά κατέληξε να εκφωνεί πύρινους λόγους στα στρατόπεδα Ιρλανδών αιχμαλώτων πολέμου στο Βερολίνο αποδοκιμαζόμενος και λοιδωρούμενος), ολοζώντανο και πανανθρώπινο που μάχεται για τις οικουμενικές αξίες με αιτήματα που παραμένουν στην επικαιρότητα μετά από τόσα χρόνια.

Ο Λιόσα στο πιο αγγλοσαξωνικό από όλα τα βιβλία του, αμφισβητεί την αυθεντικότητα των περιγραφών στα «Μαύρα Ημερολόγια» (αποσπάσματα των οποίων παραθέτει στο βιβλίο) – θεωρεί ότι πολλά από τα γραφόμενα είναι αποκυήματα της φαντασίας, ενός σεξουαλικού παραληρήματος, του Κέισμεντ που μέσα από τις σελίδες του μεγάλου συγγραφέα παρουσιάζεται τόσο αφελής όσο και ικανότατος, τόσο ρομαντικός όσο και υλιστής, που από ένα γύρισμα της τύχης, από μια λάθος ζαριά καταδικάστηκε και διαπομπεύτηκε όσο κανένας άλλος στον καιρό του. Ίσως μόνο η λογοτεχνία μπορεί (έστω και με ελλείψεις) να αποδώσει την μυθιστορηματική μορφή αυτού του αμφιλεγόμενου και αινιγματικού ανθρώπου, ίσως του πιο «συμπαθούς» και «ανθρώπινου» απ’όλους τους «προδότες» της παγκόσμιας ιστορίας.

«…’Ενας ήρωας και μάρτυρας δεν είναι ούτε ένα αφηρημένο πρότυπο ούτε υπόδειγμα τελειότητας, αλλά ένα ανθρώπινο ον, φτιαγμένο από αντιφάσεις και αντιθέσεις, αδυναμίες και μεγαλείο, αφού ένας άνθρωπος, όπως έγραψε ο Χοσέ Ενρίκε Ροδό, «είναι πολλοί άνθρωποι», πράγμα που σημαίνει ότι άγγελοι και δαίμονες συνυφαίνονται αδιάρρηκτα στην προσωπικότητά του.»

ΒΟΗΘΟΣ ΔΙΚΑΣΤΗΣ ΣΤΗ ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΜΠΡΕΙΒΙΚ

ΒΟΗΘΟΣ ΔΙΚΑΣΤΗΣ ΣΤΗ ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΜΠΡΕΙΒΙΚ

Ζήτησε τη θανατική ποινή και εξαιρέθηκε

---

Το δικαστήριο που εξετάζει την υπόθεση του 'Αντερς Μπέρινγκ Μπρέιβικ αποφάσισε να εξαιρέσει, για λόγους μεροληψίας, έναν από τους βοηθούς δικαστές κατά την σημερινή δεύτερη ημέρα της δίκης του Nορβηγού, ο οποίος το καλοκαίρι σκότωσε 77 ανθρώπους, μετά τα δημοσιεύματα των μέσων ενημέρωσης ότι το συγκεκριμένο πρόσωπο είχε ζητήσει μέσω του διαδικτύου να επιβληθεί η θανατική ποινή στον Μπρέιβικ.

Νωρίτερα σήμερα δικαστικοί αξιωματούχοι συναντήθηκαν με την υπερασπιστική ομάδα του 'Αντερς Μπέρινγκ Μπρέιβικ και την εισαγγελία . Αμέσως μετά την έναρξή της, διακόπηκε η ακροαματική διαδικασία στη δίκη του Μπρέιβικ, επειδή ο εισαγγελέας και η υπεράσπιση ζήτησαν να εξαιρεθεί ο βοηθός δικαστή Τόμας Ιντρρεμπόε. Ο Μπρέιβικ προσήλθε σήμερα στην αίθουσα του δικαστηρίου για να καταθέσει απευθύνοντας και πάλι ναζιστικό χαιρετισμό.

Ο βοηθός δικαστή είχε γράψει στο Facebook στις 23 Ιουλίου, μια ημέρα δηλαδή μετά τις επιθέσεις του Μπρέιβικ κατά τις οποίες σκοτώθηκαν 77 άνθρωποι, ότι "η θανατική ποινή είναι η μοναδική κατάλληλη τιμωρία στην υπόθεση αυτή", έγραψε η ειδησεογραφική ιστοσελίδα Vepsen.

Η αστυνομία ερευνά το δημοσίευμα και αναμένεται να γίνει γνωστό αν οι συνήγοροι του Μπρέιβικ θα ζητήσουν την εξαίρεση του βοηθού δικαστή. Στην δίκη συμμετέχουν δύο δικαστές και τρεις εθελοντές βοηθοί, δηλαδή πολίτες χωρίς νομική εκπαίδευση. Ο βοηθός δικαστή επιβεβαίωσε ότι ανέβασε το συγκεκριμένο σχόλιο στο Facebook, δήλωσε η προεδρεύουσα δικαστής Βένκε Ελίζαμπεθ 'Αρντσεν. Στη Νορβηγία δεν ισχύει η εσχάτη των ποινών.

Πηγή: REUTERS
17/04/2012 - 15:3

Η αντίστροφη μέτρηση προς ένα κόσμο χωρίς θανατική ποινή

Η Διεθνής Αμνηστία (ΔΑ) υλοποιεί μια συνεχή εκστρατεία για την ολική κατάργηση της θανατικής ποινής. Η ΔΑ πιστεύει πως η θανατική ποινή παραβιάζει το δικαίωμα στη ζωή και είναι η ύστατη σκληρή, απάνθρωπη και ταπεινωτική τιμωρία. Η ΔΑ αντιτίθεται στη θανατική ποινή σε κάθε περίπτωση χωρίς καμία εξαίρεση, χωρίς να λαμβάνει υπόψη το είδος του εγκλήματος, τα χαρακτηριστικά του παραβάτη ή τη μέθοδο που χρησιμοποιεί το κράτος για τη θανάτωση του φυλακισμένου.

Η ΔΑ πιστεύει πως η θανατική ποινή νομιμοποιεί μια μη αναστρέψιμη πράξη κρατικής βίας. Έρευνες δείχνουν πως η επιβολή της θανατικής ποινής συχνά χαρακτηρίζεται από διακρίσεις, καθώς χρησιμοποιείται δυσανάλογα εναντίον των φτωχών, των μειονοτήτων και εναντίων μελών φυλετικών, εθνικών και θρησκευτικών κοινοτήτων. Η θανατική ποινή συχνά επιβάλλεται μετά από μια κατάφωρα άδικη δίκη. Αλλά ακόμη και όταν οι δίκες σέβονται τα διεθνή πρότυπα δίκαιης δίκης, ο κίνδυνος εκτέλεσης ενός αθώου δεν μπορεί ποτέ να αποκλειστεί πλήρως- η θανατική ποινή αναπόφευκτα θα έχει ως θύματά της αθώους, όπως έχει γίνει πολλάκις φανερό.

Η θανατική ποινή όχι μόνο παρουσιάζει το κίνδυνο μη αναστρέψιμου λάθους, αλλά επίσης δεν έχει αποδειχτεί πως έχει ισχυρό αποτρεπτικό αποτέλεσμα. Αρνείται την προοπτική της επανένταξης. Προωθεί απλοϊκές απαντήσεις σε περίπλοκα ανθρώπινα προβλήματα, αντί να επιδιώκει λύσεις. Καταναλώνει πηγές που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν καλύτερα για να καταπολεμηθούν τα βίαια εγκλήματα και να βοηθηθούν τα θύματά της. Είναι ένα σύμπτωμα της κουλτούρας της βίας, όχι μια λύση σε αυτή. Είναι μια προσβολή της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.

Από το 1977, η ΔΑ διεξάγει εκστρατεία για την κατάργηση της θανατικής ποινής. Η εκστρατεία θα συνεχιστεί μέχρι να δούμε έναν κόσμο απαλλαγμένο από αυτή τη σκληρή, απάνθρωπη και ταπεινωτική τιμωρία. Για περισσότερες πληροφορίες δείτε:
http://www.amnesty.org/en/death-penalty

Διαβάστε τη σχετική αναφορά μας: Η Διεθνής Αμνηστία και η κατάργηση της θανατικής ποινής. Παραθέτουμε δελτίο Τύπου της Διεθνούς Αμνηστίας (23/3/2009):

* Θανατική ποινή 2008: 2.390 εκτελέσεις παγκοσμίως, το 72% στην Κίνα

Η Διεθνής Αμνηστία αποκάλυψε σήμερα ότι, το 2008, οι περισσότερες εκτελέσεις στον κόσμο έγιναν στη Ασία, με την Κίνα να έχει πραγματοποιήσει περισσότερες εκτελέσεις από ό,τι όλη η υπόλοιπη υφήλιος συνολικά. Αντιθέτως, στην Ευρώπη μόνο μια χώρα εξακολουθεί να επιβάλλει τη θανατική ποινή: η Λευκορωσία.

«Η θανατική ποινή είναι η υπέρτατη σκληρή, απάνθρωπη και εξευτελιστική τιμωρία. Αποκεφαλισμοί, ηλεκτρικές καρέκλες, απαγχονισμοί, θανατηφόρες ενέσεις, εκτελεστικά αποσπάσματα και λιθοβολισμοί δεν έχουν θέση στον 21ο αιώνα», δήλωσε η Αϊρίν Χαν, Γενική Γραμματέας της Διεθνούς Αμνηστίας.

Στην έκθεση, με τίτλο Θανατικές Καταδίκες και Εκτελέσεις το 2008, η οποία παρέχει μια παγκόσμια επισκόπηση της θανατικής ποινής, διαπιστώνεται ότι, μεταξύ Ιανουαρίου και Δεκεμβρίου 2008, εκτελέστηκαν τουλάχιστον 2,390 άνθρωποι σε 25 χώρες του κόσμου, ενώ τουλάχιστον 8,864 καταδικάστηκαν σε θάνατο σε 52 χώρες.

Η Διεθνής Αμνηστία αναφέρεται επίσης σε χώρες που επέβαλαν θανατικές ποινές μετά από άδικες δίκες, όπως το Αφγανιστάν, το Ιράκ, το Ιράν, η Νιγηρία, η Σαουδική Αραβία, το Σουδάν και η Υεμένη. Η έκθεση καταγγέλλει τις διακρίσεις που συχνά χαρακτήρισαν την επιβολή της θανατικής ποινής το 2008, καθώς επιβλήθηκε δυσανάλογος αριθμός ποινών στους φτωχούς, στις μειονότητες και σε μέλη φυλετικών, εθνοτικών και θρησκευτικών κοινοτήτων, σε χώρες όπως οι ΗΠΑ, το Ιράν, το Σουδάν και η Σαουδική Αραβία. Ο κίνδυνος της εκτέλεσης αθώων εξακολουθεί να υπάρχει, όπως αναδεικνύει η περίπτωση των τεσσάρων θανατοποινιτών στις ΗΠΑ, που αφέθηκαν ελεύθεροι επειδή τελικά ήταν αθώοι.

Πολλοί θανατοποινίτες μαραζώνουν σε σκληρές συνθήκες κράτησης και αντιμετωπίζουν ψυχολογικές δυσκολίες. Για παράδειγμα, στην Ιαπωνία, οι κατάδικοι ειδοποιούνται επίσημα ότι θα απαγχονιστούν μόλις την ημέρα της εκτέλεσής τους και οι οικογένειές τους ειδοποιούνται μόνο μετά την εκτέλεση.

«Η θανατική ποινή δεν είναι απλώς πράξη, αλλά νομιμοποιημένη διαδικασία σωματικού και ψυχολογικού τρόμου, η οποία κορυφώνεται με το φόνο ανθρώπων από το κράτος. Πρέπει να πάρει τέλος», δήλωσε η Αϊρίν Χαν.

Το μεγαλύτερο μέρος του κόσμου πλησιάζει όλο και περισσότερο στην κατάργηση της θανατικής ποινής, καθώς μόνον 25 χώρες, από τις 59 που διατηρούν τη θανατική ποινή, ανέφεραν ότι πραγματοποίησαν όντως εκτελέσεις το 2008. Ωστόσο, η Διεθνής Αμνηστία προειδοποίησε ότι, παρά την τάση αυτή, οι θανατικές καταδίκες συνεχίζουν να επιβάλλονται κατά εκατοντάδες σε όλον τον κόσμο.

Η πρόοδος υπονομεύθηκε, ωστόσο, το 2008, από χώρες όπως ο Άγιος Χριστόφορος και Νέβις, στην Καραϊβική, που πραγματοποίησε την πρώτη εκτέλεση στην αμερικανική ήπειρο εκτός ΗΠΑ από το 2003, και η Λιβερία, όπου θεσπίστηκε η θανατική ποινή για τα εγκλήματα της ληστείας, της τρομοκρατίας και της αεροπειρατείας.

«Τα καλά νέα είναι ότι εκτελέσεις πραγματοποιούνται μόνο από μικρό αριθμό χωρών, κάτι που δείχνει ότι πλησιάζουμε όλο και πιο κοντά σε έναν κόσμο χωρίς θανατική ποινή», επισήμανε η Αϊρίν Χαν. «Από την άλλη πλευρά, τα κακά νέα είναι ότι εκατοντάδες άνθρωποι συνεχίζουν να καταδικάζονται σε θάνατο και να υποφέρουν στις πολλές χώρες, οι οποίες δεν έχουν ακόμα επίσημα καταργήσει τη θανατική ποινή.»

Γεωγραφικές περιλήψεις:

  • Οι περισσότερες εκτελέσεις το 2008 πραγματοποιήθηκαν στην Ασία, όπου 11 χώρες συνεχίζουν να εφαρμόζουν τη θανατική ποινή: Αφγανιστάν, Βιετνάμ, Ιαπωνία, Ινδονησία, Κίνα, Βόρεια Κορέα, Μαλαισία, Μογγολία, Μπαγκλαντές, Πακιστάν και Σιγκαπούρη. Η Κίνα και μόνο ευθύνεται για σχεδόν τα τρία τέταρτα των εκτελέσεων στον κόσμο, έχοντας πραγματοποιήσει τουλάχιστον 1718 εκτελέσεις - αν και πιστεύεται ότι ο αριθμός είναι πολύ υψηλότερος, καθώς τα στατιστικά στοιχεία σχετικά με τις θανατικές καταδίκες και τις εκτελέσεις παραμένουν κρατικά μυστικά.
  • Η Μέση Ανατολή και η Βόρεια Αφρική ήταν η περιοχή με τον δεύτερο υψηλότερο αριθμό εκτελέσεων (508). Στο Ιράν, ο λιθοβολισμός και ο απαγχονισμός ήταν ανάμεσα στις σκληρές και απάνθρωπες μεθόδους που χρησιμοποιήθηκαν, με την εκτέλεση τουλάχιστον 346 ανθρώπων, συμπεριλαμβανομένων οκτώ ανηλίκων παραβα΄΄των. Στη Σαουδική Αραβία, όπου η εκτέλεση διενεργείται συνήθως με δημόσιο απαγχονισμό και ακολουθείται, σε μερικές περιπτώσεις, από σταύρωση, εκτελέστηκαν τουλάχιστον 102 άνθρωποι.
  • Στην αμερικανική ήπειρο, μόνον οι ΗΠΑ εκτελούν συνεχώς, με 37 εκτελέσεις το 2008, από τις οποίες πραγματοποιήθηκαν στο Τέξας περισσότερες απ' ό,τι σε οποιαδήποτε άλλη πολιτεία. Η απελευθέρωση τεσσάρων θανατοποινιτών στις ΗΠΑ επειδή ήταν αθώοι ανεβάζει τον αριθμό τέτοιων περιπτώσεων απελευθέρωσης θανατοποινιτών σε περισσότερες από 120 από το 1975. Η μοναδική άλλη χώρα στην αμερικανική ήπειρο που πραγματοποιεί εκτελέσεις είναι ο Άγιος Χριστόφορος και Νέβις, το πρώτο κράτος στην Καραϊβική που έχει πραγματοποιήσει εκτέλεση από το 2003.
  • Η Ευρώπη θα ήταν μια «ζώνη απαλλαγμένη από τη θανατική ποινή», αν δεν υπήρχε η περίπτωση της Λευκορωσίας, όπου η θανατική ποινή παραμένει τυλιγμένη σε πέπλο μυστικότητας: εκτέλεση με σφαίρα στον αυχένα και καμία επίσημη πληροφόρηση των συγγενών σχετικά με την ημερομηνία της εκτέλεσης ή τον τόπο ταφής του σώματος. Η πρώην σοβιετική χώρα πραγματοποίησε τέσσερις εκτελέσεις το 2008 και παραμένει η μοναδική χώρα στην Ευρώπη που διατηρεί τη θανατική ποινή.
  • Μόνο δυο επίσημα καταγεγραμμένες εκτελέσεις πραγματοποιήθηκαν στην Υποσαχάρια Αφρική το 2008, αλλά τουλάχιστον 362 άνθρωποι καταδικάστηκαν σε θάνατο. Το 2008 σημειώθηκε επίσης μια οπισθοδρομική εξέλιξη στη Λιβερία, όπου η θανατική ποινή επαναφέρθηκε σε ισχύ για τα εγκλήματα της ληστείας, της τρομοκρατίας και της αεροπειρατείας.

Η θανατική ποινή

Αφού ο Θεός είναι παντού..... τα πάντα είναι θρησκευτικά....!!!

Πέμπτη, 29 Μαρτίου 2012

Η θανατική ποινή

Σύμφωνα με τη Διεθνή Αμνηστία

• 58 χώρες διατηρούν στη νομοθεσία τους και εφαρμόζουν τη θανατική ποινή. (περιλαμβάνει και την Παλαιστινιακή Αρχή)
• 92 χώρες κατήργησαν εντελώς τη θανατική ποινή. (συμπεριλαμβανομένων των Νήσων Κουκ και του Νιούε)
• 9 κράτη τη διατηρούν, όμως μόνο για εξαιρετικές περιπτώσεις (π.χ. για εγκλήματα σε εμπόλεμες περιόδους)
• 35 χώρες διατηρούν νομοθεσία που επιτρέπει τη χρήση της θανατικής ποινής για εγκλήματα του κοινού ποινικού δικαίου, ωστόσο στα κράτη αυτά δεν έχει εφαρμοστεί η θανατική ποινή τουλάχιστον για τα τελευταία 10 χρόνια.(απο τη wikipedia)

Όσες χώρες πραγματοποίησαν εκτελέσεις το 2011 το έπραξαν σε ανησυχητικό βαθμό, ωστόσο, εκείνες που χρησιμοποιούν τη θανατική ποινή μειώθηκαν περισσότερο από το ένα τρίτο, σε σχέση με την προηγούμενη δεκαετία, διαπίστωσε η Διεθνής Αμνηστία στην ετήσια επισκόπησή της σχετικά με τις θανατικές ποινές και τις εκτελέσεις.

Μόνο το 10% των χωρών παγκοσμίως, δηλαδή 20 από τις 198, πραγματοποίησαν εκτελέσεις το προηγούμενο έτος.

Άνθρωποι εκτελέστηκαν για αδικήματα όπως μοιχεία και σοδομισμός (Ιράν), βλασφημία (Πακιστάν), μαγεία (Σαουδική Αραβία), εμπόριο ανθρωπίνων οστών (Δημοκρατία του Κονγκό), και εμπόριο ναρκωτικών σε περισσότερες από 10 χώρες.

Οι μέθοδοι εκτέλεσης το 2011 περιελάμβαναν αποκεφαλισμό, απαγχονισμό, θανατηφόρο ένεση και πυροβολισμό.

Περίπου 18.750 άνθρωποι σε όλον τον κόσμο παρέμειναν καταδικασμένοι σε θάνατο μέχρι το τέλος του 2011, και τουλάχιστον 676 εκτελέστηκαν.

Ωστόσο, αυτά τα στοιχεία δεν συμπεριλαμβάνουν τις χιλιάδες εκτελέσεις, οι οποίες πιστεύει η Διεθνής Αμνηστία ότι πραγματοποιήθηκαν στην Κίνα, όπου οι αριθμοί είναι μυστικοί.

Ούτε για το Ιράν υπάρχει εκτίμηση της έκτασης της χρήσης της θανατικής ποινής - η Διεθνής Αμνηστία έχει λάβει αξιόπιστες αναφορές για σημαντικούς αριθμούς εκτελέσεων που δεν είναι επισήμως αναγνωρισμένες.



Στη Μέση Ανατολή σημειώθηκε απότομη αύξηση των καταγεγραμμένων εκτελέσεων - σχεδόν έως 50% περισσότερες από το προηγούμενο έτος.

Αυτό οφείλεται σε τέσσερις χώρες -Ιράκ (τουλάχιστον 82 εκτελέσεις), Ιράν (τουλάχιστον 360), Σαουδική Αραβία (τουλάχιστον 82) και Υεμένη (τουλάχιστον 41) - οι οποίες αντιπροσώπευσαν το 99% όλων των καταγεγραμμένων εκτελέσεων στην περιοχή.

Σύμφωνα με τη Διεθνή Αμνηστία, χιλιάδες άνθρωποι εκτελέστηκαν στην Κίνα το 2011. Τα αριθμητικά στοιχεία σχετικά με τη θανατική ποινή αποτελούν κρατικό μυστικό και για το λόγο αυτό η Διεθνής Αμνηστία έχει σταματήσει να δημοσιεύει αριθμητικά στοιχεία που συγκεντρώνει από δημόσιες πηγές στην Κίνα.

Η οργάνωση κάλεσε εκ νέου τις κινεζικές Aρχές να δημοσιεύσουν τα στοιχεία εκείνων που εκτελέστηκαν και καταδικάστηκαν σε θάνατο, με σκοπό να επιβεβαιωθούν οι ισχυρισμοί τους ότι οι διάφορες αλλαγές στη νομοθεσία και την πρακτική έχουν οδηγήσει σε ουσιαστική μείωση της χρήσης της θανατικής ποινής στη χώρα τα τελευταία τέσσερα χρόνια.

Στο Ιράν, η Διεθνής Αμνηστία έλαβε αξιόπιστες αναφορές για μεγάλο αριθμό μη επιβεβαιωμένων ή ακόμα και μυστικών εκτελέσεων που θα μπορούσε ακόμα και να διπλασιάσει τα επίσημα αναγνωρισμένα στοιχεία.

Τουλάχιστον τρεις άνθρωποι εκτελέστηκαν στο Ιράν για εγκλήματα που διαπράχθηκαν ενώ ήταν κάτω των 18 ετών, κατά παράβαση του διεθνούς δικαίου. Τέσσερις ακόμα ανεπιβεβαίωτες εκτελέσεις ανηλίκων παραβατών καταγράφηκαν εκεί, και μία στη Σαουδική Αραβία.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες ήταν και πάλι η μοναδική χώρα στην αμερικανική ήπειρο και το μοναδικό μέλος της ομάδας G8 των κορυφαίων οικονομιών που εκτέλεσε κρατούμενους- 43 το 2011. Οι χώρες της Ευρώπης και της πρώην Σοβιετικής Ένωσης δεν χρησιμοποίησαν τη θανατική ποινή, εκτός από τη Λευκορωσία, όπου δύο άνθρωποι εκτελέστηκαν.

Ο Ειρηνικός αποτέλεσε ζώνη ελεύθερη από τη θανατική ποινή, εκτός από πέντε καταδίκες σε θάνατο στην Παπούα Νέα Γουινέα.

Το 2011, ωστόσο, πρόοδος σημειώθηκε ακόμα και σε όσες χώρες συνέχισαν να διεξάγουν εκτελέσεις σε υψηλό βαθμό.



Στην Κίνα, η κυβέρνηση περιόρισε τη θανατική ποινή κυρίως για 13 εγκλήματα «λευκού κολάρου», και στο Εθνικό Λαϊκό Συνέδριο προτάθηκαν μέτρα με σκοπό τη μείωση του αριθμού των υποθέσεων βασανισμού κατά την κράτηση, την ενίσχυση του ρόλου των συνηγόρων υπεράσπισης και τη διασφάλιση ότι οι ύποπτοι σε σοβαρές υποθέσεις θα εκπροσωπούνται από δικηγόρο.

Στις ΗΠΑ, ο αριθμός των εκτελέσεων και νέες θανατικές καταδίκες μειώθηκαν κατά πολύ σε σχέση με την προηγούμενη δεκαετία. Το Ιλλινόι έγινε η 16η πολιτεία που κατήργησε τη θανατική ποινή. Στην πολιτεία του Όρεγκον ανακοινώθηκε μορατόριουμ. Και θύματα βίαιων εγκλημάτων τάχθηκαν εναντίον της θανατικής ποινής.

Σε ανακοίνωσή της, η Διεθνής Αμνηστία τονίζει ότι αντιτίθεται στη θανατική ποινή σε κάθε περίπτωση, χωρίς εξαίρεση, ανεξάρτητα από τη φύση του εγκλήματος, τα χαρακτηριστικά του παραβάτη ή της μεθόδου που χρησιμοποιεί η χώρα για την εκτέλεση του κρατούμενου.

Επισημαίνει δε, ότι η θανατική ποινή παραβιάζει το δικαίωμα στη ζωή και είναι η υπέρτατη βάναυση, απάνθρωπη και εξευτελιστική τιμωρία.

Αναδημοσίευση:http://www.nooz.gr/world/i-aktinografia-tis-8anatikis-poinis-ston-kosmo (27/03/2012)

Κι ενα "παιχνίδι"(η λέξη λειτουργει ως σύνδεσμος) για τη θανατική ποινή

Το "Amnesty- The Game" είναι ένα σοβαρό βιντεοπαιχνίδι που υποστηρίζει τις προσπάθειες της Διεθνής Αμνηστίας για την κατάργηση της θανατικής ποινής.

Το εν λόγω παιχνίδι έχει ελληνικό "άρωμα" καθώς το δημιούργησαν αφιλοκερδώς για τη Διεθνή Αμνηστία 18 Έλληνες προγραμματιστές, μουσικοί, γραφίστες, σχεδιαστές και κειμενογράφοι, μέλη του Πανελλήνιου Συλλόγου Δημιουργών Λογισμικού Ψυχαγωγίας, με στόχο την στήριξη της συγκεκριμένης εκστρατείας.

Σκοπός του παιχνιδιού
Ο 56χρονος Ιμπραήμ Μουχάμαντ αλ Ομάρι καταδικάστηκε σε δημόσιο αποκεφαλισμό στη Σαουδική Αραβία, επειδή διαμαρτυρήθηκε κατά μίας τοπικής αρχής για την τιμή του ψωμιού, ο 37χρονος Σουκμπατάαρ Κένμπις συνελήφθη και θα εκτελεστεί από την κυβέρνηση της Μογγολίας, για συνενοχή σε τρομοκρατική ομάδα κατά της Δημοκρατίας της Κίνας και η 27χρονη Σάλμα Ζαμσίντι έχει καταδικαστεί σε θάνατο δια απαγχονισμού ή λιθοβολισμού για μοιχεία.
Οι παραπάνω δεν αποτελούν συνήθεις περιπτώσεις θανατοποινιτών, τις καταδίκες των οποίων καλείται να διαχειριστεί και να ανατρέψει η Διεθνής Αμνηστία. Πρόκειται για τους ήρωες του παιχνιδιού.

Οι παίκτες του "Amnesty- The Game" παίρνουν τη σκυτάλη από τη Διεθνή Αμνηστία, προκειμένου να σώσουν έξι θανατοποινίτες και να επηρεάσουν τις χώρες τους για κατάργηση της θανατικής ποινής. Οι έξι θανατοποινίτες προέρχονται από χώρες, όπου όντως ισχύει η θανατική ποινή: Σαουδική Αραβία, Κίνα, ΗΠΑ, Μογγολία, Λευκορωσία και Ιράν.
Για κάθε χώρα που αναφέρεται στο παιχνίδι καταγράφεται και όλη η ιστορία της σχετικά με την κατάργηση ή μη της θανατικής ποινής.
Μέσω της ίδρυσης γραφείων, της διοργάνωσης διαφημιστικών εκστρατειών και της ενημέρωσης των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, οι παίκτες στοχεύουν στον επηρεασμό της κοινής γνώμης κατά της θανατικής ποινής, προκειμένου να διασωθούν οι συγκεκριμένοι κρατούμενοι και να διαδοθεί το μήνυμα της δικαιοσύνης και των ανθρώπινων δικαιωμάτων.
   

"Πρόκειται για ένα παιχνίδι στρατηγικής, που εντάσσεται στην κατηγορία των serious games και έχει ως στόχο να ενημερώσει το κοινό για τη θανατική ποινή, τις καμπάνιες της Διεθνούς Αμνηστίας και την κατάσταση που επικρατεί στις χώρες όλου του κόσμου για το θέμα αυτό", επισημαίνει ο επικεφαλής της προσπάθειας, σχεδιαστής και παραγωγός, Θανάσης Τριανταφύλλου, μέλος του Πανελλήνιου Συλλόγου Δημιουργών Λογισμικού Ψυχαγωγίας.Το παιχνίδι  έχει βγει ήδη στην ελληνική, αγγλική και γαλλική γλώσσα, ενώ ενδιαφέρον για τη μετάφρασή του έχει εκδηλώσει και το δανέζικο τμήμα της Διεθνούς Αμνηστίας.
Σύμφωνα με τα στοιχεία που προκύπτουν, με το παιχνίδι ασχολούνται καθημερινά 300 χρήστες του διαδικτύου.
Σημειώνεται ότι ο Πανελλήνιος Σύλλογος Δημιουργών Λογισμικού Ψυχαγωγίας συγκροτήθηκε στα τέλη του 2009 με στόχο να συγκεντρώσει όλους τους δημιουργούς ηλεκτρονικών παιχνιδιών. Σήμερα περιλαμβάνει περίπου 100 ενημερωμένα μέλη.
"Στόχος μας είναι να ασχοληθούμε και με άλλους κοινωφελείς οργανισμούς και να δημιουργήσουμε παιχνίδια για κοινωνικούς σκοπούς", εξηγεί ο κ. Τριανταφύλλου.
(Πηγή:  http://news247.gr/health/texnologia/ellhniko_paixnidi_kata_ths_thanatikhs_poinhs.1583282.html)

Κλείνω με ενα σχετικό βίντεο του συναδέλφου Παναγιώτη Ασημακόπουλου

LinkWithin

«Η θανατική ποινή είναι απάνθρωπη ......

10 Οκτωβρίου 2012, 14:22 EEST

sigmalive/zougla.gr

«Η θανατική ποινή είναι απάνθρωπη και άχρηστη» δήλωσαν σήμερα η εκπρόσωπος της ΕΕ για τις Εξωτερικές Υποθέσεις, Κάθριν Άστον και ο Γενικός Γραμματέας του Συμβουλίου της Ευρώπης, Θόρμπγιορν Γιάγκλαντ, με την ευκαιρία της Παγκόσμιας Ημέρας Κατά της Θανατικής Ποινής, ενώ παράλληλα, με πρωτοβουλία της Ελβετίας, έξι ευρωπαϊκές χώρες απηύθυναν σήμερα «κοινή έκκληση για την κατάργηση της ποινής του θανάτου», η οποία δημοσιεύεται σε πολλές ευρωπαϊκές εφημερίδες.
«Η εμπειρία έδειξε πως δεν έχει αποτρεπτικό αποτέλεσμα. Δεν υπάρχει αλάθητο δικαστικό σύστημα και κάθε δικαστικό σφάλμα θα μπορούσε να επιφέρει την τραγική απώλεια μιας αθώας ζωής» αναφέρουν στην ανακοίνωσή τους οι Άστον και Γιάγκλαντ.
Οι δύο αξιωματούχοι εκφράζουν την ικανοποίησή τους για το γεγονός ότι στη διάρκεια των 15 τελευταίων ετών ουδεμία εκτέλεση έχει πραγματοποιηθεί στην Ευρώπη. Η Λευκορωσία είναι η μόνη ευρωπαϊκή χώρα που προχωρεί ακόμη σε εκτελέσεις. Η ΕΕ και το Συμβούλιο της Ευρώπης ζήτησαν από το Μινσκ να επιβάλει ένα μορατόριο στην εφαρμογή της θανατικής ποινής με προοπτική την πλήρη κατάργησή της.
«Εκφράζουμε την ικανοποίησή μας για την τάση υπέρ της κατάργησης της θανατικής ποινής που διαπιστώνεται σε πλανητική κλίμακα και επισημαίνουμε πως ολοένα και λιγότερες χώρες καταφεύγουν στην εσχάτη των ποινών. Εντούτοις ανησυχούμε για την ισχυρή αύξηση των εκτελέσεων στη διάρκεια των δώδεκα τελευταίων μηνών σε έναν ορισμένο αριθμό χωρών που εξακολουθούν να εφαρμόζουν την ποινή του θανάτου» επισήμαναν επίσης οι Άστον και Γιάγκλαντ χωρίς να αναφέρουν αυτές τις χώρες.
«Η Ευρωπαϊκή Ένωση και το Συμβούλιο της Ευρώπης ζητούν με επιμονή απ' όλες τις χώρες που είναι ακόμη σ' αυτή την περίπτωση να κηρύξουν αμέσως ένα μορατόριο στις εκτελέσεις, πρώτο βήμα προς την κατάργηση της θανατικής ποινής» πρόσθεσαν.
Στο μεταξύ, το κείμενο των έξι χωρών για την κατάργηση της θανατικής ποινής που συντάχθηκε με πρωτοβουλία της Ελβετίας και δημοσιεύεται σήμερα από πολλές ευρωπαϊκές εφημερίδες, υπογράφεται από τον Ελβετό υπουργό Εξωτερικών Ντιντιέ Μπουρκχάλτερ και από τους υπουργούς Εξωτερικών της Γερμανίας Γκίντο Βεστερβέλε, της Γαλλίας Λοράν Φαμπιούς, του Λιχτενστάιν Αουρέλια Φρικ, της Αυστρίας Μίκαελ Σπίντελεγκερ και της Ιταλίας Τζούλιο Τέρτσι.
«Θέλουμε να στρατευθούμε μαζί, με πίστη και επιμονή, για να συνεχίσει να μειώνεται ο αριθμός των εκτελέσεων, για να γίνουν οι διαδικασίες πιο διαφανείς και για να εγκαταλείψει τη θανατική ποινή ένας ολοένα και μεγαλύτερος αριθμός χωρών μέχρι που αυτή η απάνθρωπη ποινή να εξαφανιστεί πλήρως» υπογραμμίζουν οι υπουργοί.
«Σήμερα, 10 Οκτωβρίου, γιορτάζουμε τη δέκατη επέτειο της παγκόσμιας ημέρας κατά της θανατικής ποινής. Αυτή η παγκόσμια ημέρα δίνει την ευκαιρία να επαναλάβουμε την αντίθεσή μας στην εσχάτη των ποινών, σε όλες τις περιπτώσεις» συνεχίζουν.
Τα 20 τελευταία χρόνια, πάνω από 50 χώρες εγκατέλειψαν τη θανατική ποινή, σύμφωνα με την κοινή έκκληση των έξι χωρών. Περισσότερα από 130 κράτη την έχουν καταργήσει ή έχουν κηρύξει μορατόριο, αλλά περίπου 50 κράτη την εφαρμόζουν ακόμη.
Για τους έξι υπουργούς, οι οποίοι καλούν όλα τα κράτη να συνταχθούν με τη διακήρυξή τους, η θανατική ποινή είναι «ασυμβίβαστη με το σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων» και «αυτή η πρακτική δεν έχει θέση στον 21ο αιώνα».
«Η ιδέα ότι μπορούμε να σκοτώνουμε στο όνομα της δικαιοσύνης αντιβαίνει στις αξίες της ίδιας της ανθρωπότητας και οδηγεί σε ορισμένες περιπτώσεις στην εκτέλεση αθώων ανθρώπων» τονίζουν.

Επανέρχεται η θανατική ποινή στην Τουρκία;

EΞΕΤΑΖΕΤΑΙ ΤΟ ΕΝΔΕΧΟΜΕΝΟ

Επανέρχεται η θανατική ποινή στην Τουρκία;

---

"Μόνο η οικογένεια του θύματος έχει την εξουσία να συγχωρέσει (τον δολοφόνο), όχι εμείς. Εμείς πρέπει να κάνουμε τις απαραίτητες ρυθμίσεις. Η θανατική ποινή ισχύει στις ΗΠΑ, τη Ρωσία, την Κίνα, την Ιαπωνία (...) Επομένως πρέπει να επανεξετάσουμε τη θέση μας" είπε ο Ερντογάν, σύμφωνα με το πρακτορείο Ανατολή.

Ο Ερντογάν είχε αφήσει ανοιχτό το ενδεχόμενο επαναφοράς της θανατικής ποινής και την περασμένη εβδομάδα, όταν ανέφερε ότι ένα τέτοιο μέτρο θα έχαιρε λαϊκής υποστήριξης στην περίπτωση του ηγέτη των Κούρδων Αμπντουλάχ Οτσαλάν. "Σήμερα πολλοί διάκεινται ευνοϊκά απέναντι στην επαναφορά της θανατικής ποινής, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, επειδή οι γονείς των νεκρών υποφέρων ενώ οι άλλοι γιορτάζουν τρώγοντας κεμπάμπ", είπε χαρακτηριστικά.

Ο Οτσαλάν καταδικάστηκε σε θάνατο το 1999 με την κατηγορία της προδοσίας όμως η ποινή του μετατράπηκε σε ισόβια τον Οκτώβριο του 2002, μετά την κατάργηση της θανατικής ποινής από την Άγκυρα, υπό την πίεση της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Οι δηλώσεις αυτές του Ερντογάν έγιναν ενώ είναι σε εξέλιξη η απεργία πείνας που πραγματοποιούν περίπου 700 Κούρδοι κρατούμενοι σε τουρκικές φυλακές με αίτημα τη βελτίωση των συνθηκών κράτησης του Οτσαλάν. Το Σάββατο πολλοί βουλευτές του Κόμματος Ειρήνης και Δημοκρατίας (BDP) ακολούθησαν το παράδειγμα των κρατουμένων. Μεταξύ άλλων οι απεργοί ζητούν να επιτραπεί και πάλι στους δικηγόρους του Οτσαλάν να τον επισκεφθούν στο νησί Ιμραλί και να αρθούν οοι περιορισμοί στη χρήση της κουρδικής γλώσσας.

12/11/2012 - 08:43

Θανατική Ποινή: η εσχάτη των ποινών

Θανατική Ποινή: η εσχάτη των ποινών

H θανατική ποινή αποτελεί ένα από τα πιο αμφιλεγόμενα ζητήματα της αντεγκληματικής πολιτικής, ως προς την ορθότητα και τη σκοπιμότητά της. Aυτό συμβαίνει διότι στη θεώρηση του ζητήματος συμπλέκονται η κοινή γνώμη, οι νόμιμοί της εκπρόσωποι καθώς και επιστημονικοί παράγοντες, χωρίς οι απόψεις τους να παρουσιάζουν πάντα σημείο επαφής.
H διάσταση αυτή απόψεων μπορεί έως ένα βαθμό να ερμηνευθεί. Kατά το πλείστον, το κοινό θεωρεί τη θανατική ποινή ως σύμβολο ασφάλειας και ως βασικό μέσο περιστολής της εγκληματικότητας. Kυρίως όμως αποτελεί για πολλούς τον μοναδικό τρόπο απόδοσης δικαιοσύνης, ικανοποίησης - εκτόνωσης ορισμένων αρχεγόνων τάσεων του ανθρώπινου είδους και εξιλασμού του εγκληματία για την απεχθή πράξη του, τον μοναδικό τρόπο να ελαφρώσει ο πόνος των συγγενών του θύματος. Όλα αυτά τα συναισθήματα εκφράζει και η επιμονή και η επιλογή τους να παρευρεθούν στον χώρο της εκτέλεσης, να την παρακολουθήσουν σαν να επρόκειτο για κάποιο ξακουστό θέαμα. Kι αναρωτιέται κανείς: «Γιατί τέτοια επιθυμία για "ζωντανό" θάνατο;»
Aντίθετα, οι κυβερνήσεις αντιμετωπίζουν το θέμα από μια άλλη διάσταση, την ιδεολογική. Kυρίως τα φιλελεύθερα κόμματα, θεωρούν τη θανατική ποινή ως ριζικά αντίθετη προς τη φύση της δημοκρατικής πολιτείας και ως αυταρχικό κατάλοιπο του παρελθόντος που μεγαλώνει το χάσμα ανάμεσα στην «εξουσία» και τον λαό, απ' τον οποίο πηγάζουν «όλες οι εξουσίες». Άλλωστε, οι κοινωνικοί σκοποί που επιτάσσει το πρόγραμμά τους και οι συνταγματικοί θεσμοί της χώρας, που επιβάλλουν τον σεβασμό και την προστασία της αξίας του ανθρώπου, υποδεικνύουν την κατάργηση ή τουλάχιστον την αδρανοποίηση της θανατικής ποινής.
Tέλος, οι επιστήμονες ξεκινώντας από τους σκοπούς της ποινής, επιδίδονται σε ατελεύτητες συζητήσεις γύρω από το εάν η θανατική ποινή μπορεί πράγματι να ενεργήσει προληπτικά για τη μείωση της εγκληματικότητας. Eξετάζουν, με άλλα λόγια, εάν μπορεί ν' ασκήσει εκφοβισμό σε υποψήφιους δολοφόνους ή άλλους δράστες ανάλογων σοβαρών εγκλημάτων.

Θα ήταν παράλειψη, όμως, αν στο σημείο αυτό δεν αναφερόμασταν στη στάση της Eκκλησίας απέναντι στην κατάργηση ή μη της θανατικής ποινής, δίνοντας την έμφαση που απαιτείται στους λόγους που οδηγούν στην υιοθέτηση αυτής της θέσης. Oι προκείμενοι λόγοι που υπογορεύονται από βασικές αρχές της χριστιανικής διδασκαλίας. Aπό θεολογικής απόψεως, λοιπόν, η θανατική ποινή δεν μπορεί να συμβαδίζει ούτε με τα λόγια της Παλαιάς και της Kαινής Διαθήκης, ούτε με άλλα κείμενα πατερικής σοφίας.
Bασική θέση της Bίβλου είναι ότι ο Θεός είναι ο δημιουργός της ζωής. Στην Παλαιά Διαθήκη είναι γραμμένο: «O Θεός θάνατον ουκ εποίησεν, ουδέ τέρπεται επ' ωφελεία ζώντων. Έκτισε γάρ εις τό είναι τά πάντα» και «ου θελήσει θέλω τόν θάνατον του αμαρτωλού, ως τό επιτρέψαι καί ζήν αυτόν». Παρά ταύτα στην ίδια Παλαιά Διαθήκη υπάρχουν διατάξεις επιβολής της θανατικής ποινής για βαριά παραπτώματα. H τακτική αυτή εξηγείται αν αναλογισθεί κανείς την όλη νομική της διδασκαλία που είχε σαν αποδεκτή τον σκληρόκαρδο λαό του Iσραήλ.
 

Στην Kαινή Διαθήκη, όμως, έχουμε τη διδασκαλία του Kυρίου, που φαίνεται ν' αποκλείει παντελώς τη θανατική ποινή, καθώς «Θεός δέ ουκ εστί νεκρών, αλλά ζώντων, πάντες γάρ αυτώ ζώσιν». Kαι αλλού εκφράζει τη χαρά του για την επιστροφή του Aσώτου, που μετανοεί και επιστρέφει, λέγοντας «ο υιός μου τούτος νεκρός ήν καί ανέζησε καί απολωλώς ην ευρέθη». Πολύ πιο ενδεικτική είναι η στάση που τήρησε ο Xριστός έναντι της μοιχαλίδας γυναίκας, που οι συμπατριώτες της εφαρμόζοντας το μωσαϊκό νόμο ήταν έτοιμοι να θανατώσουν με λιθοβολισμό. «O αναμάρτητος υμών πρώτος βαλέτω λίθος επ' αυτήν». Σαν καταπέλτης τα λόγια του Xριστού δεν αφήνουν περιθώρια για αμφιβολίες. Δικαίωμα για την επιβολή της θανατικής ποινής έχουν αποκλειστικά και μόνο οι άνθρωποι εκείνοι ή οι κοινωνίες, που είναι αναμάρτητοι, που δεν έχουν ευθύνη για την εγκληματική δραστηριότητα του δράστη.
Kαι όταν ο ίδιος ο Xριστός αργότερα υφίσταται τη θανατική ποινή, μόνη Tου αντίδραση είναι η συγχώρηση των σταυρωτών Tου και η άρνηση της αντεκδικήσεως. O Bίκτωρ Oυκγώ εύστοχα παρατηρεί σχετικά: «την ημέρα που ο Θεάνθρωπος υπέστη τη θανατική ποινή, την κατήργησε».
Eκτός των ανωτέρω γεννιούνται δύο βασικά ερωτήματα σε σχέση με την επιβολή της θανατικής ποινής. Tο πρώτο είναι αν έχει κανείς το δικαίωμα να αφαιρεί την ανθρώπινη ζωή και το δεύτερο είναι αν η θανατική ποινή οδηγεί στην εν Xριστώ σωτηρία.
Aπαντώντας στο πρώτο ερώτημα, παρατηρούμε ότι η ζωή είναι δώρο του Θεού στον άνθρωπο, έχει ιερό χαρακτήρα και επιβάλλει στον κάτοχό της κάθε φροντίδα και επιμέλεια για τη διατήρησή της. H αφαίρεση ξένης ή και της ίδιας ζωής είναι αμάρτημα θανάσιμο και έγκλημα φοβερό. Δεν είμαστε εμείς υπεύθυνοι για το δώρο της ζωής, είναι ο Θεός.
Ως προς το δεύτερο ερώτημα, γεγονός είναι ότι μερικές φορές η επιβολή της θανατικής ποινής φέρνει σε συναίσθηση τον εγκληματία, τον οδηγεί σε μετάνοια ειλικρινή, εξομολόγηση και άφεση. Yπάρχουν όμως και πολλές άλλες περιπτώσεις, όπου οι θανατοποινίτες αυτοί εκτελούνται χωρίς να μετανοήσουν. Aυτοί, αν καταδικάζονταν, σε ισόβια, θα μπορούσε κανείς να ελπίσει ότι με την πάροδο του χρόνου θα έρχονταν σε συναίσθηση της αμαρτίας τους και θα μετανοούσαν.
Συμπερασματικά, θα μπορούσε κανείς να πει ότι ο χριστιανισμός αντικρούει ως ανεπαρκή τα επιχειρήματα υπέρ της επιβολής της θανατικής ποινής: πρόκειται για την εκδίκηση, την αχρήστευση και τη διόρθωση. H εκδίκηση σαν σκοπός της ποινής δεν μπορεί να είναι σύμφωνος με το πνεύμα του Eυαγγελίου, καθώς ο Kύριος δίδαξε την αγάπη και τη συγγνώμη. H αχρήστευση του εγκληματία μπορεί να επιτευχθεί με τη στέρηση όχι της ζωής του, αλλά της ελευθερίας του. Tέλος, η διόρθωση του θανατοποινίτη καθίσταται αδύνατη με τον θάνατό του.

ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΠΛΑΝΗ: Καταδικάζοντας τον Αθώο!

O Walter επέμενε μέχρι τέλους για την αθωότητά του. «O φόνος αυτής της γυναίκας ήταν ένα φρικτό έγκλημα, αλλά υπάρχει ένα χειρότερο έγκλημα που συντελείται τώρα, Θεέ μου, αφού εγώ καταδικάζομαι για ένα έγκλημα που δεν διέπραξα. Eίμαι σίγουρος ότι μια μέρα θα αποδειχθεί ότι είμαι εντελώς αθώος απ' αυτή την κατηγορία...». Eίναι μερικά από τα λόγια της αποχαιρετιστήριας επιστολής του, που έκρυβαν την προσδοκία του για μια μετά θάνατον αποκατάσταση διά της ανεύρεσης του αληθινού ενόχου.
H καταδίκη του Walter βασίστηκε σε τρεις μάρτυρίες, παρόλο που στην ακροαματική διαδικασία προέκυψε ότι και οι τρεις που υπέδειξαν τον Walter ως δράστη δεν ήταν διόλου αξιόπιστοι. Πράγματι τον αναγνώρισαν είτε μετά την υπόδειξη της αστυνομίας, είτε χωρίς να υπάρχουν άλλοι ύποπτοι, είτε χωρίς οι συνθήκες του εγκλήματος (νύχτα, έλλειψη φωτισμού) να επέτρεπαν την αναγνώριση από το μάρτυρα.
O Walter απαγχονίστηκε τελικά, αφού απερρίφθη αίτησή του για απονομή χάριτος. Tέσσερα χρόνια αργότερα μια άλλη γυναίκα σκοτώθηκε ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που σκοτώθηκε και η γυναίκα που «σκότωσε» ο Walter. Kατά τη διάρκεια της δίκης αυτής αποδείχθηκε ότι και το αποδοθέν στο Walter έγκλημα είχε διαπραχθεί από τον δολοφόνο αυτής της γυναίκας...
Tο ενδεχόμενο δικαστικής πλάνης είναι σήμερα το πιο ισχυρό επιχείρημα κατά της θανατικής ποινής. Στην κυριολεξία, πρόκειται για δικαστικό φόνο, κατά τον Dieter Keller, καθώς υπάρχουν δικαστικές αποφάσεις που επιδεικνύουν τέτοια ανευθυνότητα, ώστε η ψυχική απόσταση από τον φόνο να μην είναι τόσο μεγάλη, όπως στην περίπτωση καρατομήσεως ενός αθώου. Bέβαια, πολλοί υποστηρίζουν ότι ο κίνδυνος της εκτελέσεως ενός αθώου δεν υφίσταται πλέον χάρις στην άψογη λειτουργία του συστήματος δικαιοσύνης και τη διαζευκτική ευχέρεια επιβολής ποινής ισοβίου καθείρξεως.
Kι όμως, στη σκέψη αυτή ένας σοβαρός αντίλογος κάνει την εμφάνισή του. Tι γίνεται στην περίπτωση που η διατήρηση της θανατικής ποινής είναι το μέσο της κρατικής εξουσίας για την τρομοκράτηση ή την επιβολή στην αδύναμη μάζα; Tι γίνεται στην περίπτωση που οι πραγματικοί ένοχοι αποκαλύπτονται, αλλά η αστυνομία ή η εισαγγελία, προκειμένου να μην εκτεθεί, όπως συνέβη στους «τέσσερις του Σικάγο»¹, επιμένει στην αρχική της εκδοχή; Yπάρχει ένα σύστημα ποινικής διαδικασίας, το οποίο -όπως ορθά αναρωτιέται ο Jeremy Bentham-θα είναι ικανό να διασφαλίσει τους δικαστές από το να παραπλανηθούν από λανθασμένες αποδείξεις ή από το σφάλμα της δικής τους δικαστικής κρίσης;
Δικαστικές πλάνες συνέβησαν στο παρελθόν, συμβαίνουν και σήμερα, θα εξακολουθήσουν πάντοτε να συμβαίνουν, αφού άνθρωποι κρίνουν ανθρώπους. Aυτή η ιστορική γνώση περιχαρακώνει την θανατική ποινή στο χώρο του απαράδεκτου. Στη μνήμη μας ας έρθει η μεγαλύτερη δικαστική πλάνη όλων των εποχών, η σταυρική θυσία του Kυρίου...

Επιμέλεια:
Ειρήνη Ποθητού
πτυχιούχος Νομικής

ΘΕΜΑ : «Θανατική Ποινή : διατήρηση ή κατάργηση;»

ΘΕΜΑ :  «Θανατική  Ποινή :   διατήρηση  ή  κατάργηση;»

          

  Η  βία  και  το  έγκλημα  ήταν  πάντα  και  εξακολουθεί  να  είναι  συνοδοί   της  ανθρώπινης  ιστορίας   και  του  ανθρώπινου  πολιτισμού.  Δεν  υπήρξε  ιστορική   περίοδος  χωρίς  βίαιες   πράξεις  ή  εγκληματικές  ενέργειες.   Γι’ αυτό,  από  πολύ νωρίς   όλες  οι  υγιείς   κοινωνίες,  προβληματίστηκαν  σχετικά   με  την  καταδίκη   και  την  τιμωρία   τέτοιων εκδηλώσεων.  Αποτέλεσμα  ήταν  η  δημιουργία  σωφρονιστικών  συστημάτων.  Οι  ποινές  που  θεσπίστηκαν  κατά  καιρούς,  ποίκιλαν   ανάλογα  με  το  είδος  και τη  σοβαρότητα  των  εγκλημάτων  ή  των  αδικημάτων.  Όμως,  μια  από  τις  αρχαιότερες  ποινές,   η  θανατική  καταδίκη,   εξακολουθεί  να  εφαρμόζεται  και  σήμερα  σε  πολλά  σημεία   του  πλανήτη  και  να  δημιουργεί  μια  αμφιλεγόμενη κατάσταση  σχετικά  με  την  αναγκαιότητα  ή  όχι  της  ύπαρξής  της.

          H  εμφάνιση   της  θανατικής  ποινής   είναι  πολύ  παλιά,  χάνεται  στα  βάθη  των  αιώνων.  Οι  πρώτες  θρησκείες θέσπισαν  και  εφάρμοζαν  τη  θανατική  ποινή,  όπως  συνέβαινε   στον  κώδικα  του  Χαμουραμπί.  Ο  Δίας  με  τον  κεραυνό   του  θανάτωνε  όποιον   κακουργούσε.  Ακόμη  και  τα  Εκκλησιαστικά  δικαστήρια  στο  Μεσαίωνα  καταδίκαζαν  σε  θάνατο,  παρά  το  αξίωμα   «Ecclesia  abhorret  a  sanguine» (η  εκκλησία  απεχθάνεται  το αίμα).

          Στην  εποχή μας   πια,  η  θανατική ποινή  είναι  γεγονός  και  εφαρμόζεται  σε  πολλές  χώρες  του  πλανήτη,   ενώ  σε  άλλες  έχει  καταργηθεί  και  αποτελεί  παρελθόν.   Όμως,  η  διατήρησή   της  ή  η  κατάργησή  της  εξακολουθεί  να  διχάζει  και  να  προκαλεί   έντονους  προβληματισμούς.  Απ’ τη   μια  μεριά  βρίσκονται  εκείνοι   που  είναι  υπέρμαχοι   και  θιασώτες  της  θανατικής  ποινής.   Χρησιμοποιούν λοιπόν,   μια  σειρά  επιχειρημάτων  για  να  στηρίξουν   την  ορθότητα  της  θέσης  τους.  Πρώτα-πρώτα  επισημαίνουν  τη  μεγάλη  έξαρση   της  βίας  και  της  εγκληματικότητας  στην  εποχή  μας.  Παρατηρούν  την  αδυναμία  ή  και  την  ανικανότητα  του  σωφρονιστικού  συστήματος  να  την  αναχαιτίσει  και  να  την  περιορίσει.  Επίσης,   χρησιμοποιούν  ως  επιχείρημα  το  γεγονός  ότι  στην  εποχή  μας  διαπράττονται,  με  όλο  μεγαλύτερη  συχνότητα,   αποτρόπαια  ειδεχθή εγκλήματα,  πρωτόγνωρης  βιαιότητας  και  βαναυσότητας,  τέτοια   που  ποτέ  άλλοτε   δεν  είχε  γνωρίσει   η ανθρωπότητα.  Πρέπει  λοιπόν   με  κάθε  τρόπο  να  προστατευθεί  το  αθώο  κοινωνικό   σύνολο  που  ταλαιπωρείται  και  υποφέρει  από  το  έγκλημα.   Απ’ την  άλλη  πλευρά,   υποστηρίζουν,  δεν  υπάρχει   αποτελεσματική  επιβολή  και  έκτιση  των  ποινών  από  τους  εγκληματίες.  Με  την  ατιμωρησία  που  επικρατεί  ή  με  τις  μικρές  τιμωρίες   που  επιβάλλονται,  το  έγκλημα  θα  φουντώνει  όλο  και  περισσότερο.

Πολλά  κράτη  της  Ανατολικής  Ευρώπης,   όπου  εφαρμόζεται  η  θανατική  ποινή,  καθώς  και  ορισμένες  πολιτείες   των  ΗΠΑ,  πιστεύουν   πως  η  γενική   πρόληψη  του  εγκλήματος  εξασφαλίζεται  καλύτερα   με  τη διατήρηση  της  θανατικής  καταδίκης.   Ακόμη  και  σε  κράτη  που  έχει  καταργηθεί  πια,  όπως η  Αγγλία  και  η  Γαλλία,   κάθε  τόσο  αποδίδεται  η  αύξηση  της  εγκληματικότητας  σ’ αυτή   την  κατάργηση  και  συζητιέται  η  επαναφορά  της,  τουλάχιστον  για  ορισμένα εγκλήματα.

Άλλοι  πάλι  υποστηρίζουν  πως  το  κράτος   με  την  επιβολή   της  φανερώνει  πόσο  μεγάλη  αξία  έχει  η  ανθρώπινη  ζωή (όταν   π.χ.  επιβάλλεται  σε  περιπτώσεις  φόνων)  ή  τα  ύψιστα  αγαθά  της  πολιτείας (όταν  π.χ.  επιβάλλεται  σε  περιπτώσεις  εσχάτης   προδοσίας).  Η  πολιτεία   τα  προστατεύει  και  τα  αφαιρεί   και  αυτή με  τη  σειρά  της  από  τον  εγκληματία.  Οι  υποστηρικτές  της  θανατικής  ποινής   Δε  βλέπουν  το  λόγο,  γιατί  να  διστάσει η πολιτεία  να  στείλει  στο  θάνατο  εγκληματίες  που  ρίχνουν  βενζίνη   και  καίνε  τα  παιδιά  και  τη  γυναίκα  τους.

Όπως  λέει  και  ο  Άλφονς  Καρρ : «Θέλετε  να  καταργήσετε  τη  θανατική  ποινή;  Σύμφωνοι,  αλλά  να  κάνουν   την  αρχή  οι  κ.κ.  δολοφόνοι».

          Φαίνεται  όμως  ότι  όλα  τα  παραπάνω   επιχειρήματα  δεν  είναι  και  τόσο  πειστικά.  Γιατί  όλο  και  περισσότερο  πληθαίνουν  οι  φωνές  εκείνων   που  μιλούν  για  κατάργηση  της  θανατικής  ποινής.   Κατά  τη  γνώμη  τους,  η  εμπειρία  και  η  πράξη  δείχνουν  ότι  η  εκτέλεση   της  θανατικής  ποινής   αποκτηνώνει  αυτούς  που  εμπλέκονται  στη  διαδικασία  της.  Πουθενά  δεν  έχει  αποδειχθεί  ότι  η  θανατική   ποινή  αποτελεί  το  πιο  αποτελεσματικό  μέσο  για  την  καταστολή  του  εγκλήματος  ή  της  πολιτικής   βίας.  Αν  αυτό  ίσχυε,  τότε  γιατί,  ενώ  τόσους  αιώνες   που  εφαρμόζεται  η  θανατική  ποινή,  δεν  έπαψαν   ποτέ  να  γίνονται   κακουργήματα;

Η   θανατική  ποινή  δεν  είναι  δυνατόν   να  χρησιμοποιείται  εναντίον   του  εγκλήματος,  γιατί  έγκλημα  είναι  η ίδια.  Αποτελεί  κατάφορη   παραβίαση  των  ανθρωπίνων  δικαιωμάτων.  Η  Παγκόσμια  Διακήρυξη   των  ανθρωπίνων  δικαιωμάτων  αναγνωρίζει  το  δικαίωμα  κάθε  ατόμου  για  τη  ζωή  και  δεν  επιτρέπεται  να  υποβάλλεται  κανένας   σε  βασανιστήρια  ή  σε  σκληρή,   απάνθρωπη  και  εξευτελιστική  μεταχείριση.  Η  θανατική  ποινή  λοιπόν  παραβιάζει  τα  ανθρώπινα  δικαιώματα.  Αν  η  διοχέτευση  ηλεκτρικού  ρεύματος   100  volt  στα  πιο  ευαίσθητα   μέρη  του  ανθρώπινου  σώματος   προκαλεί  στην  κοινή  γνώμη  αηδία,  ποια  αντίδραση   πρέπει  να  προκαλέσει  η  διοχέτευση  2000  volt  στο  σώμα  του  θανατοποινίτη;  Η  γνώμη  που  δέχεται  το  σύστημα  της  «ταυτοπάθειας» (ius  tallionis  ή  οφθαλμόν   αντί  οφθαλμού),  χαρακτηρίζεται  πια  στις  σύγχρονες   κοινωνίες,  με  την  τεράστια  πρόοδο   και  εξέλιξη  του  πολιτισμού,  απάνθρωπη   και  κατακριτέα.

Ένα   άλλο  σοβαρότατο  επιχείρημα  για  την  κατάργησή   της  είναι  η  βαναυσότητά  της  και  η  ψυχική  βία  που  ασκεί  στον  μελλοθάνατο,  εφόσον   ξέρει  εκ  των  προτέρων  τον  επικείμενο  θάνατό   του.  Αυτό  τον  οδηγεί  σε  μια  οριακή-υπαρξιακή  κατάσταση,   η  ψυχική  τυραννία   που  δέχεται  είναι  αφόρητη,  απάνθρωπη.   Τόσο,  που  μεγάλοι   άνθρωποι  της  διανόησης   όπως  ο  Ντοστογιέφσκι,  ο  Ουγκώ  ή  ο  ιταλός   διαφωτιστής  ποινικολόγος  Μπεκαρία   να  ταχθούν  υπέρ  της  κατάργησής  της  και  να  την  καταδικάσουν  ως  ηθικό  στίγμα   και  κορυφαία  βαρβαρότητα.

Απ’ την  άλλη  πλευρά  η  θανατική  ποινή  είναι  απόλυτη.   Είναι  η  μόνη  ποινή  που  μετά  την  εκτέλεσή  της  Δε  μπορεί   να  ανακληθεί  ή  να  μετατραπεί.  Η  φρίκη  για  το  έγκλημα   δεν  επιτρέπεται  να  χρησιμοποιηθεί  ως  δικαιολογία  για  την  προσφυγή   στη  θανατική  ποινή.  Αποτελεί  υπέρβαση   των  ανθρωπίνων  ορίων.  Η  αφαίρεση   μιας  ζωής  δε  μπορεί  να  είναι  αποτέλεσμα  ανθρώπινης  ετυμηγορίας.  Είναι  απάνθρωπη :  αποκεφαλισμός,  καύση  στην  πυρά,  απαγχονισμός,  θάλαμος   αερίων,  τουφεκισμός,  ηλεκτρική   καρέκλα,  η  επινοητικότητα  των  ανθρώπων  είναι  ανεξάντλητη  όταν  πρόκειται  να  εξοντώσουν  τον  συνάνθρωπό  τους.

Και   το  κυριότερο  επιχείρημα :  τι  γίνεται  στην  περίπτωση  δικαστικής  πλάνης;   Τότε  είναι  αδύνατη   η  επανόρθωση  της  αδικίας.  Και  δυστυχώς  δεν  είναι  λίγα  τα  παραδείγματα  δικαστικών  πλανών   στην  ανθρώπινη  ιστορία,   όπου  αθώοι  άνθρωποι   εκτελέστηκαν  για  να  αποδειχθεί  εκ  των  υστέρων   η  αθωότητά  τους.  Κορυφαίο  βέβαια   παράδειγμα,  ο  Σωκράτης.

Μια   άλλη  άποψη  που  ακούγεται  όλο  και  περισσότερο  τον  τελευταίο  καιρό,  είναι  ότι  η  θανατική ποινή  είναι  ρατσιστική.  Μαύροι   και  λευκοί  πέφτουν   θύματα  βίαιων  εγκλημάτων  περίπου   στο  ίδιο  ποσοστό.   Παρ’ όλα  αυτά,  το  82%  των  ανθρώπων  που  έχουν  εκτελεστεί  από  το  1977  είχαν  καταδικαστεί  για  το  φόνο  λευκών.  Οι  μαύροι  αποτελούν   μόλις  το  12%  του  πληθυσμού   των  ΗΠΑ,  αλλά το   42%  των  θανατοποινιτών.  Το  δικαστικό  σύστημα   που  τους  δίκασε   και  τους  καταδίκασε,  παραμένει   στο  μέγιστο  μέρος  του  λευκό.

Χώρια  που  η  επιβολή   της  θανατικής  ποινής   ή  η  αποτροπή   της  σε  κάποιον   εγκληματία  είναι  συνισταμένη  και  της  κοινωνικής  του  θέσης  και  της  οικονομικής  του  κατάστασης.  Δηλαδή,   το  εάν  κάποιος   θα  καταδικαστεί  σε  θάνατο  ή  όχι,  μπορεί   να  εξαρτάται  περισσότερο  από  τον  δικηγόρο   του  παρά  από  το  έγκλημα.   Ένας  κατηγορούμενος  που  δεν  έχει  την  οικονομική  δυνατότητα  να  προσλάβει  έναν   έμπειρο  και  ικανό  δικηγόρο,  είναι  πιο  πιθανό   να  καταδικαστεί  σε  θάνατο  από  κάποιον  που  έχει  τα  αναγκαία  μέσα.

          Συμπερασματικά  λοιπόν,   μετά  τα  παραπάνω   θα  λέγαμε  ότι  είναι  πράγματι   αποτρόπαιη  η επιβολή  της  θανατικής   ποινής.  Μπορεί  και  πρέπει  να  καταργηθεί,  αφού  η  κοινωνία   μπορεί  με  άλλους   τρόπους  να  προστατευθεί  αποτελεσματικά  από  το  έγκλημα   και  όχι  με  το  να  εγκληματήσει  η  ίδια.  Κι  αυτοί  οι  άλλοι  τρόποι   είναι  αυστηρές  ποινές,   όπως  τα  ισόβια   δεσμά,  αρκεί  βέβαια   να  επιβάλλονται  και  να  τηρούνται    αυστηρά.